A cold breeze that was passing through my open window awaken me from my deep slumber; making its presence known by the curtains that are being gently swayed like a hand waving a morning greeting. While I was trying to collect my senses, I realized that I have fallen asleep on top of my mini study table because of spending so much time doing my home works last night.
Imbes na pag uunat ang unang gawin, dali-dali kong tinahak ang aking mga bintana dahil sa biglaang buhos ng napakalas ng ulan. Maybe the reason why the wind acts crazy right now.
Huli na ng mapagtanto ko na malamang, ay makakansela nanaman ang klase ngayon. Isang araw pa lamang ang naipapasok ko ngayong linggo sa eskwela dahil sa matinding mga pag ulan ngunit hindi na nakakapag taka dahil ito ang buwan na inaasam ng bawat estudyante dahil sunod-sunod ang pag-ulan.
Kung ako'y katulad nila, malamang ay nagbunyi na ako sa tuwa ngunit hindi.
Mas maganda sana kung may bago akong matutunan sa araw na ito, higit pa sa mga palabas sa telibisyon, mga nababasa ko sa dyaryo at mga iilang gawaing bahay.
Wala akong magawa kung hindi matulala sa bintana at pagmasdan ang ingay sa labas. I was amused by the strong wind swaying the coconut trees and making its own chaos.
Ibang-iba sa gusto kong mangyari. Pinagpuyatan ko pa ang aking takdang aralin upang sa huli ay ibuburo ko lang din naman pala ang sarili ko dito sa bahay.
I breathed out a deep sigh and finally started to move.
Mabuti pa ay simulan ko na lamang ang aking mga gawain nang sa gayon ay mas maging produktibo na ang araw na ito habang maaga pa.
Pagkatapos kong ayusin ang aking sarili ay bumaba na ako sa tanggapan upang simulan ang aking gawain. The quiet surrounding was informing me that I was the only person who's awake. Malamang ay hindi pa nga gising ang mga kasama ko dito sa bahay, at wala din ang ibang mga katulong dahil ngayon ay biyernes at ito ang kanilang day off, so I take charge when it's Friday and Saturday.
"Iha, ang aga mo namang nagising. Wala kayong pasok ngayon dahil may panibagong bagyo nanaman daw. " Sandali akong nagitla sa tinig ni ma'am Mira. Halatang kanina pa siya nagising kahit na nakasuot parin Siya ng makintab na roba.
"Ah, Oo nga po ma'am. Maaga nalang rin po akong bumangon at gumawa ng mga gawain dahil hindi na po ako nakabalik sa pagtulog." Sinabi ko habang pinupunasan ang counter top dito sa kusina. Tumango lamang sya at kunot noong umupo sa lamesa habang nakatingin sa kanyang Ipad.
Agad agad naman akong kumilos upang pag hainan siya ng kape na palagi niyang hinihingi tuwing umaga.
"Hindi parin ba umuuwi ang Sir Constantine mo? " tanong niya ng ilapag ko ang kape sa kanyang harapan.
She was probably asking me dahil ako ang huling tao na gising kagabi. Si Sir Constantine ay ang kanyang asawa na ilang araw nang hindi umuuwi at lumuwas ng Maynila para sa isang kliyente nila.
"Hindi parin po ma'am." yun lang at iniwan ko na siya matapos siyang tumango at inabala ko na ang sarili ko sa iba pang gawaing bahay.
Si ma'am Mira at sir Constantine ay ang may-ari ng tinutuluyan kong bahay sa ngayon, sa aking pagkaka-alam ay isang Engineer si sir Constantine habang isang Principal naman si ma'am Mirasol ngunit hindi rito sa Mar de Vena kundi sa Maynila. Sila ang mga nagmagandang loob na patuluyin ako sa kanilang tahanan magmula ng mangyari ang trahedya sa aking pamilya dalawang taon pa lamang ang nakalilipas.
Even though there's no such thing that will connect us as family, they treated me in a way that I would feel like I'm accepted . Yes, I would be happy if they treat me as part of their family but they gave me the life that I should be greatful enough. Hindi man nila ako kadugo, pinaaral at pinakain naman nila ako at kailan ma'y hindi nila ako trinato ng masama sa buong panunuluyan ko sa kanila. Kaya't ang mga simpleng gawaing bahay na lamang ang kaya kong gawin upang kahit papaano ay maipakita kong malaki ang pasasalamat ko.
Life was never fair but God is.
Pinagkaitan ako, Oo. Pero hindi ko na ninanais pa na humiling ng kahit ano dahil ngayon pa lamang ay sobra-sobra na ang binibigay niya sa akin.
Kaya't habang nasa ikalabing-isang baitang pa lamang ako sinusubukan ko ng gawin ang lahat ng makakaya ko upang magkaroon ng dahilan ang buhay ko sa mundong to. Because that's life, and it is too short to do such things that will just be a hindrance for you to achieve your goals.
I was a bit startled when someone opened the door and it was Sir Constantine and he was not alone.
The welcoming of ma'am Mira was a blured to me when a figure of an unfamiliar man who's standing behind the door, captured my eyes.
His height was so intimidating that the presence of sir Constantine was not noticeable at all. Like Sir Constantine, he was at his long sleeve corporate attire that was rolled up to his elbows, my eyes made its way to his wrist because of the shiny thing that was surely introducing luxury. The way he stand and with his hand on his pocket was screaming with dignity and masculinity.
His eyes scanned the whole living area like he's never gotten here before and from that, I was so shocked to suddenly meet his eyes like they have their own words speaking to me.
Ilang beses pa akong lumunok dahil sa pagkalunod na nararamadam ko sa mga titig niya.
"Cyreese, get me a towel from the bathroom for a second." kung hindi pa ako inutusan ni ma'am Mira ay hindi pa maiaalis ang hindi ko namamalayang pagtitig sa kanya.
"O-opo." agad-agad akong pumunta sa banyo upang kuhain sa cabinet ang mga stock na bimpo. Nabasa sila ng kaunti dahil siguro sa lakas ng ulan na may kasamang hangin sa labas.
Inabot ko ang bimpo kay ma'am Mira, at natigilan ng isang bimpo lamang ang kinuha nya sa aking kamay upang iabot sa kanyang asawa.
For a second I was a bit hesitant to do it, but as if I have the choice. Ma'am was so busy with her husband kaya't wala na akong ibang nagawa kundi humakbang ng ilang sandali at nakayukong inabot ang bimpo sa lalaking kasama ng aking amo.
I almost trembled by the scene but my mind went busy kaya't pagkaabot niya sa bimpo ay dali dali na akong tumalikod at nagtungo sa kusina.
I convinced myself to ignore the few rattle inside my chest and kept myself busy with the plates in the kitchen.
Siguro ay sobra akong naintimida sa kanya kung kaya't kinakabahan ako. Hindi naman na bago iyon sa akin.
Sa tuwing nagdadala ng mga bisita o kliyente ang pamilyang Solidad ay hindi ko talaga maiwasang kabahan, dahil natatakot ako na may magawa akong mali sa harapan nila at ikasira pa ng impresyon sa kanila, ayon narin iyon sa pamilyang Solidad.
Hinayaan ko na lamang sila sa tanggapan na mag usap-usap tanging ang mga mahihinang tinig lang nila mula roon ang naririnig ko at inignora ko na lamang.
May presensya ng kung sino ang naramdaman ko na papasok sa kusina kung kaya't napalingon akong bigla.
"Cyreese, you prepare for breakfast na, dahil hindi pa nag aagahan sila daddy." Marahan na sabi ni ate Celest sa akin.
Siya ang nag iisang anak ng mag-asawa. Isa rin siyang engineer kagaya ng kaniyang ama. Kakakuha pa lamang nito ng bar exam at walang duda naman na naipasa niya ito at nakakuha siya ng lisensya. It was not just about the brain, as what they say, because she surely is an epitome of beauty that any man can't resist. No wonder that many of them would beg for her commitment. Pero yun ang nakapag tataka dahil sa buong panunuluyan ko dito ni minsan ay wala pa itong lalaking ipanakikilala.
Dali-dali na lamang akong sumunod sa utos ni ate Celest. Mabuti na lamang at namana ko ang talento ni mama sa pagluluto, at sila ma'am Mira mismo ang nagpatunay na masarap daw ito.
Medyo natagalan bago ko ito maihain dahil nga ako lamang mag-isa. Mukha namang abala pa sila sa pag uusap kaya't mas binilisan ko pa ang pag kilos.
Kinuha ko sa kusina ang huling pagkain na niluto ko at medyo nagulat ako ng nasa hapag na silang lahat.
Nasa pinaka dulong upuan si Sir Constantine habang nasa kaliwa naman niya ang kanyang asawa, sa kanan naman niya ay ang kaniyang anak na si ate Celest at katabi nito ang kanilang bisita.
They are chatting about something when I was pouring juice to their glasses nang nagtama ang paningin namin ng bisita. I almost forgot that there's a visitor around and it was like a trigger that was clicked when all my consciousness suddenly dripped all over my body.
Bakit ba kasi ganun ang mga mata niya? Tila ba lagi itong nangungusap at talagang nakaka-intimida.
"Cyreese, that's enough. Kumain ka na din ng breakfast mo. We're fine now, Thank you. " pagpipigil sa akin ni ma'am Mira ng lalagyan ko pa lamang ang baso niya. Magalang lamang ako na tumango at dahan-dahang umikot upang makapunta na sa kusina.
Papasok pa lamang ako sa kusina nang parang instinct ko na lumingon ulit sa hapag, only for me to see the man starring at me, still!
His clenched jaw was so vivid in my eyes that I think I wouldn't be able to forget about it. I stared at his eyes for God knows how long with no one trying to break the stares that reaches trough my soul.
Hindi naman nakatakas sa aking paningin ang paglalagay ni ate Celest ng pagkain sa kaniyang pinggan.
Before I realize it, It feels like I've reached my limit so I turned my back at him and start to regret everything.
Life was indeed unfair, and you'll end up asking God for it.