บทนำ
"ไอ้ยินแกกลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูกชั่ว" เสียงชายแก่ขี้เมาที่ทั้งตะโกนเรียกและตะโกนด่าผมไปพร้อม ๆ กันดังลั่นซอยที่ทั้งเล็ก ทั้งแคบในแถบชานเมือง ผมชื่อยินเป็นลูกชายของชายแก่คนนั้น คนที่กำลังตะโกนด่าและวิ่งไล่กวดผมอยู่เพราะผมวิ่งหนีออกมาจากทางเข้าบ้านของเจ้าหนี้ของเขา
"กลับไปก็เขาขึ้นกบาลแล้ว" หลังจากพ่อขี้เมาของผมตะโกนด่าผมก็สวนกลับทันที ก่อนที่จะออกจากบ้านพ่อบอกว่าจะพาผมไปทำงานใช้หนี้ที่ผมไม่ได้ก่อ ทั้ง ๆ ที่ทุกวันนี้ผมก็เป็นคนหาเงินหาข้าวให้กิน แต่ตาแก่ขี้เมานั่นนอกจากจะไม่ทำงานแล้วยังติดการพนันเข้าขั้นเสพติด ไปกู้หนี้ยืมสินมาเรื่อย ๆ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าหนี้มันโง่หรือมันตั้งใจจะโกงตั้งแต่แรก ถึงได้ให้ตาแก่นั่นยืมเงินเกือบห้าหมื่นโดยไม่มีอะไรค้ำประกันเลย สุดท้ายตาแก่นั่นเลยพาผมมาเป็นคนใช้หนี้ โดยขายผมให้กับเกย์แก่ในหมู่บ้านที่เป็นเถ้าแก่ปล่อยเงินกู้ คิดดูว่ามันบัดซบขนาดไหนผมเป็นผู้ชายแต่ถูกขายใช้หนี้ แต่ผมไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงควรถูกขายเพราะไม่ว่าใครก็ไม่ควรถูกขายทั้งนั้นแหละ
 โชคดีที่ผมบังเอิญไปได้ยินพ่อคุยกับไอ้คนเก็บดอกถึงได้หนีออกมาได้ก่อนจะได้เดินเข้าประตูบ้านไอ้โรคจิตนั่นไป ผมวิ่งกลับมาจนถึงบ้านเล็กรูหนูของตัวเองตอนแม่ยังอยู่บ้านเราดีกว่านี้มาก แต่พอแม่ตายตาแก่นั่นก็เอาบ้านที่เป็นสมบัติของผมไปขายเอาเงินมาเล่นพนันจนต้องย้ายมาอยู่บ้านหลังเท่ารูหนู ผมเข้าไปในห้องตัวเองหยิบเอกสารทั้งหมดของตัวเองพร้อมยัดเสื้อผ้าตัวเองใส่กระเป๋าใบใหญ่ ผมต้องหนีไปก่อนที่ไอ้พวกโรคจิตนั่นจะมาเจอผมไม่งั้นคงหนีไม่รอดแล้วล่ะ
"ไอ้ยิน ไอ้ลูกชั่วแกออกมาเดี๋ยวนี้นะ" นั่นไงผมพูดยังไม่ทันจะจบเลย ตาแก่นั่นก็พาไอ้พวกนักเลงหัวไม้มาพังบ้านรูหนูหลังนี้ซะแล้ว ผมรีบเปิดหน้าต่างห้องตัวเองก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างแล้ววิ่งลัดเลาะซอกเล็ก ๆ ข้างบ้านเพื่อออกไปยังถนนใหญ่ โชคดีนะที่ไม่ได้โง่ถอดรองเท้าไว้หน้าบ้านไม่งั้นคงได้เดินเท้าเปล่าแน่
"นั่น ๆ มันอยู่นั่นไง" ไอ้พวกเวรตะไลนั่นหาผมจนเจอผมสับเท้าวิ่งสุดชีวิต นี่ถ้าไม่ได้ใส่รองเท้าตีนแตกหมดแล้ว วิ่งไปได้สักแป๊บก็มีมอเตอร์ไซค์คันใหญ่วิ่งมาบนถนนที่ผมกำลังตั้งใจจะข้าม ผมวิ่งตัดหน้าบิ๊กไบค์คันนั้นแต่โชคดีที่คนขับมีสติและสกิลการขับรถเจ๋งมากผมเลยยังไม่ตาย
"ผมขอโทษครับพี่" ผมยกมือไหว้คนที่ขับบิ๊กไบค์คันที่ถูกผมวิ่งตัดหน้า คนขับเปิดกระจกหมวกกันน็อคมองหน้าผมด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ากำลังรำคาญที่ผมไม่ยอมหลีกทางให้สักที ผมหันหน้าหันหลังมองไอ้พวกเวรตะไลนั่นแล้วหันมา มองคนที่ขับบิ๊กไบค์คันนี้
"เห้ย ทำไร" เจ้าของบิ๊กไบค์ร้องเสียงหลงเพราะผมกระโดดขึ้นไปนั่งซ้อนเขา ผมพนมมือแล้วยกมือไหว้เขาอีกครั้งแบบลนลาน
"พี่ไปเถอะผมไหว้ละพี่ ช่วยผมสักครั้งนะ" ผมพูดแล้วหันซ้ายหันขวามองเผื่อหาทางหนีทีไล่อื่น ๆ ในกรณีที่พี่คนขับไล่ผมลงรถแต่ผิดคาด เขากลับบิดคันเร่งออกตัวไปอย่างเร็วจนผมเกือบหงายหลัง ถ้าไม่ติดว่าเกาะเอวเขาไว้ได้ทัน บิดมาได้ห้านาทีเขาก็จอดรถที่ริมถนนใหญ่ซึ่งมีรถสัญจรไปมาไม่ขาดสาย
"ขอบคุณนะครับ"
"จะไปไหน เดี๋ยวไปส่ง" ผมและพี่คนขับพูดพร้อมกัน เขาจอดรถผมนึกว่าจะไล่ลงรถซะอีก ที่แท้จอดถามหรอกเหรอผมผงกหัวให้เป็นเชิงขอบคุณ แต่ผมไม่กล้ารบกวนพี่แกอีกจริง ๆ ถ้าเผื่อไอ้พวกนั้นจำทะเบียนรถแล้วมาหาเรื่อง พี่แกจะซวยเพราะผมเปล่า ๆ
"ไม่เป็นครับ แค่พามาถึงนี่ก็ขอบคุณมากแล้วครับ" ผมบอกพลางดึงสายกระเป๋ามาใส่แขนอีกข้าง เพื่อให้มันสะพายได้ถนัดมากขึ้นพี่คนขับไหวไหล่ตอบประมาณว่าแล้วแต่นะ ก่อนจะหันไปถอนเกียร์รถ
"ถ้าจะไปแถวมอ x ก็ขึ้นมา" พี่คนขับพูดจบก็ใช้เท้าเหยียบเปลี่ยนเกียร์ทันที ผมรีบโดดขึ้นรถอีกครั้งเพราะนั่นคือที่หมายของผม พี่เจ้าของบิ๊กไบค์ขับรถมาเกือบสิบห้านาทีก็จอดรถให้ผมลงตรงหน้ามหาวิทยาลัยพอดิบพอดี
"ขอบคุณมากนะครับพี่" ผมลงรถแล้วยืนยกมือไหว้คนที่อุตส่าห์มาส่งถึงนี่ เขาพยักหน้าให้เสร็จก็รีบขับรถออกไปอย่างเร็ว เร็วจนรู้สึกว่านี่ละบิ๊กไบค์ พอเขาไปผมก็พาสองขาของตัวเองไปที่บ้านหลังงามหลังหนึ่งซึ่งอยู่ข้างถนนเส้นที่นักศึกษาที่นี่มักจะรู้จักกันดีในชื่อ ถนนโลกีย์ เพราะถนนเส้นนี้ทั้งเส้นแทบจะเป็นร้านเหล้าทั้งหมด
ก๊อก! ก๊อก! 
"เป็นไงมาไงว่ะ" เจ้าของบ้านเอ่ยทักผมหลังจากเปิดประตูรับผมเข้าห้อง พอเปิดประตูเสร็จเดรคเพื่อนสนิทของผมก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง มันตรงไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองซึ่งเปิดหน้าเกมค้างอยู่ ผมถอดกระเป๋าสะพายออกแล้วทิ้งมันลงบนพื้นห้องนั่งเล่นแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาในโถงรับแขกของเดรค
"กูหนีออกจากบ้านว่ะ" เดรคกดหยุดเกมก่อนจะลุกจากโต๊ะคอมพิวเตอร์มานั่งข้าง ๆ ผม
"มึงเป็นไรเนี่ย" เดรคถามพร้อมกับขว้างเปลือกเมล็ดทานตะวันที่เพิ่งแกะใส่ผม ผมดีดตัวลุกขึ้นจากการใช้เท้าก่ายหน้าผากมาจ้องหน้ามัน
"กูบอกแล้วอย่าขว้างขยะแบบนี้ สงสารป้าแม่บ้าน" 
"รีบ ๆ เล่าเรื่องของมึงมาได้แล้ว" คงเป็นเพราะมันรู้เรื่องที่บ้านของผมดีถึงได้ทิ้งเกมมาเค้นความจริงจากผมแบบนี้
"พ่อกูเอากูไปขายให้เกย์แก่ เพื่อใช้หนี้ที่ไปยืมมันมา กูโคตรรู้สึกแย่เลยไอ้เหี้ย เกิดเป็นผู้ชายยังโดยขายใช้หนี้อีก" ผมพูดแล้วเอามือตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ อย่างจนใจ ใครจะคิดว่านี่มันปี 2022 แล้วยังมีการขายคนเพื่อใช้หนี้อีก โลกแม่งพัฒนาไปไกลแค่ไหนก็ยังมีคนจิตใจสกปรกแบบนี้อยู่อีก
"แล้วมึงเอาไงต่อ" เดรคว่าพลางเอนหลังพิงพนักโซฟาเดี่ยวสีเทาเข้ม มันล้วงเอาโทรศัพท์มาไถเล่นระหว่างรอคำตอบของผม