logo text
เพิ่มลงในห้องสมุด
logo
logo-text

ดาวน์โหลดหนังสือเล่มนี้ภายในแอพ

The Choice He Made

The Choice He Made

Vanilla_Ahzee


One

I wonder if I was born during early years, maganda kaya ang buhay ko? Ano kaya ang ginagawa ko if ganon nga?
Hindi ko maiwasang lumipad ang utak ko while listening to my history professor. 
I got so bored listening to him as he discussed something about some events in history. 
I sighed. Do I really need to learn this?
I mean, yeah I'm a second year business administration student and this just my minor subjects. I don't see the relevance of this to my profession. But then, maybe at some aspect it's relevant. I don't have a problem with this subject aside from it bored the hell out of me. 
Nabaling ako sa likod ko ng may marinig akong sumitsit.
"Sama ka mamaya?" bulong nito. I slit my eyes. Pasimple akong umiling.
Bilib din ako sa isang to. Kahit may prof sa unahan ay nagagawa paring… well, nevermind that.
I shook my head at her, refusing her offer. Ibinalik ko ulit ang attention ko sa harapan para makinig. 
"Hoy... Sama ka na. Kulang kami ng isa," pamimilit niya. Tinusok pa ako sa likod. 
Umirap lang ako saka umiling ulit. Ang kulit din ng isang to grabe. 
Tumigil siya.. so, akala ko she gave up. Hindi pa pala. Pagka-dismissal namin ay agad niya akong kinulit. 
"Sige na Rea... Hindi daw sasama si Kath kung kulang," nagpapaawa niyang sabi. 
I sighed in annoyance as I turned to her. I arched a brow. "Seriously, Bea… first day na first day ng school year makikipag blind date kayo?" 
She let out a bark of laughter as she flipped her hair. 
"Dapat lang... Wala nang love love life kapag finals. Alam mong masyadong standard ang paaralan na to. Kaya please habang maaga pa, mag landi kana." 
I rolled my eyes. "Ewan ko sa inyo." 
Iniwan ko siya at saka tinungo ang cafeteria. It's lunch break at paglalandi ang pinapakain niya sa akin. 
Agad kong iginala ang mata ko pagkaapak ng cafeteria. I've been here for one year already at hindi ko parin maiwasang mamangha everytime na napapadpad ako dito. The harden's cafeteria never failed to fascinates me. Para kang nasa five star hotel sa sobrang gaganda at mamahal ng mga bagay sa paligid.
But then again, it should be. This school is one of the most famous and expensive schools I've known. And it's hard to enter this school if you're just an average person. 
But of course there's an exception. Palagi naman. Ako at ang mga kaibigan ko -- Katherine, Beatrice and Gianna. 
The four of us were offered to attend this school as a scholar. I don't know if it's a good thing or a bad thing. 
Narating ko ang table namin nang nakasimangot. The two looked at me with puppy eyes on their faces. 
I immediately arched a brow. "I know that look and it's a no.... Can you just start this school year as a normal student?" 
Kath and Gian grunted. They even rolled their eyes at me. "And what do you mean by that normal? Kagaya mong loveless?" Kath retaliated. 
I glared at her. "Well, yes... Ganun naman diba?… being a student.. it's our responsibility to study hindi ang paglalandi," singhal ko habang nakahalukipkip. 
Gian was about to disagree when creams of girls stopped her. Napabaling na lang ang dalawa sa entrance ng cafeteria para tingnan ang sanhi ng commotion. 
Of course, with these wild creams... I know already it's Harden and his two friends, Theo and Wyatt. The three unreachable students of this academy. 
"Ang gwapo gwapo talaga ni Harden noh? Kung sila lang sana ang magiging ka blind date natin," Kath said, wishful. 
I let out a mocking laughed. "Well, kung gusto mong magising sa hospital Kath, try crossing Harden." 
Gian laughed. Kath abruptly shook her head. "No way... Mahal ko pa ang buhay ko," agad na pag angal nito. 
I can't blame Kath tho. Harden, Theo and Wytt are just so perfectly made. They're too handsome na wala kang mapipintas sa kanila. Plus the fact that they're all heirs of their company na dumagdag kung bakit marami ang nagkakagusto sa kanila. 
At hindi lang si Kath ang patay na patay sa kanila. Lahat ng babae dito sa campus gustong makuha ang attention nila. The problem tho ay walang nakakalapit sa kanila ng hindi naho-hospital. 
Cringe? Well, that just how it works.
Everyone was inform to distance themselves at least 2 meters away. Kapag lumagpas ka, You're dead. You will juts find yourself waking up in a hospital. Swerte kong pasa lang natamo mo, malas kung nalumpo ka or something much worse than that. 
I moved to my left side nang makita kong papalapit sa amin si Bea. Agad naman siyang umupo sa right side ko habang kinikilig na nakatanaw sa mga unreachable students. 
I rolled my eyes. "You three should stop gawking at those three... Unless may gustong mahospital sa inyo," nakangiwi kong suway sa tatlo. 
Agad naman nilang ibinalik ang mga mata nila sa table namin. 
"San ka galing Bea? Classmate kayo ni Rea pero nauna pa siyang dumating sayo," kunwaring pag iba ni Gian sa usapan. 
Isa rin tong fans ng tatlo, ayaw lang aminin. 
Bea giggled. "Nakasalubong ko kasi ang isa sa mga ka blind date natin mamaya, grabi ang gwapo rin." 
Kath beamed at that. "Talaga!" 
Pero agad siyang bumaling sa akin. Her excitement died. 
"Kaso if ayaw ni Rea, hindi na rin ako sasama." 
I annoyingly glared at her. "Jesus Kath! Stop guilt tripping me. Ano naman kung ayaw kong sumama, you're with Gian at Bea naman.. Wala naman sa akin ang paa mo," inis kong sabi. 
Kath just shrugged. 
"Sumama kana kasi Rea. Uupo ka lang naman kung hindi mo bet ang magiging partner mo," Gian retorted, trying to convince me. 
I tried and tried declining them pero sadyang makukulit sila. So in the end, napapayag din nila ako. 
We were about to leave the academy when the mean girls blocked our way. 
You see.. Being a scholar inside the famous and luxurious school has its own downfall. 
All students here were well-known, rich and spoiled brats. And they think someone like us -- a scholar don't have the right to be here. 
I know the fact that we're not rich compared to them but treating us less human just because we don't belong to their league is just disgusting. 
"What do you want Karina?" inis kong tanong sa kanya. I felt Bea tugging me para umalis na lang at wag nang patulan sina Karina pero hindi ko ginawa. Sapat na ang one year na pagpapahirap nila sa akin. 
Karina and her damn alipuris laughed at me. As if they couldn't believe themselves na kinakausap ko sila. 
"What happened at ang tapang mo ata ngayon?" Karina mocked, surveying me from head to foot. 
I shot her a fake smile. "It's just that I've had enough of you. You want to fight? Just say it and I'll give you that..."
She grimaced. "Bitch!" she uttered before they left. 
"My god, Reany... You just made me sweat. Bakit mo naman pinatulan ang bruhang yon?" natatawang tanong ni Gian. 
I grinned. "What's the use of me enrolling into a karate club this vacation para lang api-apihin parin ako?" I asked, feeling triumphant for the first time.
Nag enroll ako ng karate pero who am I kidding? One week lang ang itinagal ko at nag drop out na. Kung puro sakit lang naman ng katawan ang makukuha ko? Baka malumpo pa ako dahil don.
Bea shook her head. She's just so against about fighting with Karina. Mas mabuti daw na iwasan na lang sila kaisa patulan. Hinayaan ko na lang. 
Paglabas namin ng academy ay agad na may humintong sport car sa unahan namin. The three girls laughed as they threw their garbage at us. 
"Paki tapon sa amin please," maarteng sabi ni Karina at agad ding pinaharurut ang sasakyan nito. 
I grimaced. Look like panandalian lang pala ang kasiyahan ko. 
Sinipa ko ang basura at saka padabog na umalis ng school. 
Kung may choice lang akong umalis sa school na ito ay ginawa ko na. Kaso, wala! Once you agree to enter this school as a scholar, you have to finish your degree here. 
Dumating kami sa coffee shop kung saan daw naghihintay ang mga ka-blind date nila or namin. 
"Over here ladies," pagtawag sa amin ng isang lalaki pagkapasok namin. 
Bea giggled at agad na lumapit sa apat na lalaki. Sumunod naman agad si Kath at Gian leaving me alone, standing, just looking at them.
Why am I even here? 
Nang nakaupo na ang tatlo at hindi ako makita sa tabi nila ay agad na tumayo si Bea. Nanlilisik na ang mata habang papalapit sa akin. 
"Don't you dare try backing out Rea! Andito na tayo," pagbabanta nito at saka ako hinatak sa table. I groaned pero nagpatangay na lang. 
"Now that we're complete, should we introduce ourselves first?" excited na sabi ng lalaking kaharap ni Bea. 
My three friends nodded. I just shrugged. The long rectangle table was the only thing that separates us from the four guy.
"So ako na ang mauna.. I'm Josh." The guy in front of Bea. 
"I'm Dean," pakilala ng lalaking kaharap ni Gian. 
"Noah," simpleng pakilala ng lalaking kaharap ni Kath. 
Lahat kami ay napatingin sa lalaking katapat ko, waiting to introduce himself, pero hindi ito nagsalita. Nakasandal lang ito sa upuan niya na halatang bored na bored. 
Josh laughed awkwardly. "Don't mind him. Ganyan lang siya," napapakamot sa ulo na sabi ni Josh. "He's Leo by the way." 
The guy in front of me, who's apparently Leo snorted nang ipakilala siya ng kasama niya. 
"Now ladies, it's your turn," Josh exclaimed. 
I sighed deeply ng magsimulang magpakilala ang mga kaibigan ko. 
"Hi! I'm Beatrice." Si Bea. 
"Gianna." Si Gian sabay alok ng kamay kay Dean. 
"I'm Katherine." Si Kath. 
Hanggang sa ako naman ang tinignan nila, waiting para magpakilala. 
I fake a smile. "Clayire."
Both Gian and Kath grunted. Bea laughed awkwardly. No one corrected it kaya hindi ko na binawi. 
Nagpasya silang kung sino na ang katapat mo ay yon na ang magiging partner mo. Swerte ko at kay Mr. Masungit ako na pair. At least he wouldn't annoy me. He seems uninterested too.
Nagsimula silang mag usap-usap. Nakikinig lang ako at paminsan minsan ay napapatingin kay Leo dahil panay ang buntong hininga nito. Napapataas na lang  ang kilay ko sa inaasta niya.
Unang umalis si Bea at Josh. Sumunod si Gian at Dean hanggang sa kami na lang ni Leo ang matira sa coffee shop. 
"Aalis na ako," agad kong paalam pagkawala ng mga kasama ko. 
He nodded. Pero tumayo din siya nang paalis na ako. Binalingan ko siya ng nagtatakang tingin dahil sa pag sunod niya. But then, I shook my head. Who cares? Why am I paying attention to this jerk! 
Pagkalabas namin ay nilampasan niya ako habang nag aabang ako ng taxi. Nakapamulsa itong naglalakad sa parking lot ng coffee shop probably to get his car. 
I sighed. What do you expect? They're from Harden Academy..malamang well off din ang isang to. 
May dumaang dalawang taxi pero may nakasakay dito. Kaya inabutan ako ng nakakainis na Leo habang nag aantay ako ng taxi. 
"Hope in," he offered. 
I clicked my tongue. I cocked my head to the side, preventing him from seeing me rolling my eyes. 
What is he planning? Ang sungit sungit niya kanina tapos mag aaya siya ngayon?
Binalingan ko siya pero nanlaki ang mata ko ng bigla siyang bumaba. Napaatras ako nang lumapit siya sa akin. 
"What the hell?" gulat kong sabi. 
He let out a bark of laughter after seeing me backing away from him. He damn laughed na para bang hindi siya annoyed na annoyed kanina. 
"Clayire or whatever your name.. sumakay kana.. hatid kita sa inyo!" utos niya after his laugh. 
"Are you sure you're ok Mr. Leon?" nakangiwi kong tanong. 
He chuckled again. "It's Leo not Leon Ms. Reany... Emma... Dela... Vida." 
Medyo nanlaki ang mata ko habang nakatitig sa kanya. How did he know my freaking whole name? Hindi ako nakapagsalita. I just stared at him for a few minutes, thinking why on earth he knew me. Hindi ko siya nakakasalamuha sa academy. 
My brow furrowed. "Are you stalking me Mr. Leo?"
Tinignan ako nito na natatawa na naman. "Do I look like a stalker to you? Hmmm," he asked, grinning. 
I don't like him. I don't like this. Damn! I'm not usually annoyed kahit anong pang iinsulto ng iba pero hito at annoyed na annoyed ako. Why?
Is it because for the first time, someone got my attention? Why am I annoyed when I could just ignore him? Annoyed means I'm letting him affects me and it shouldn't.
"For someone like you who know my name... You look like one... Hindi naman ako sikat para kumalat na lang bigla ang name ko.." Tinaasan ko ito ng kilay. I don't know aside from Karina, may nakakalilala pala sa akin? I'll probably believe it kung nakikita ko pa siya sa campus pero it my first time seeing him.
He nodded. "So, are you going inside? Or magti titigan na lang tayo?" 
I laughed, mocking him. "What's wrong with you? Asan na yung lalaki na bored na bored habang nakikinig sa kwentuhan kanina?" 
Hindi ako sumakay. Sino ba siya? Paano kung mamamatay tao pala ito?
Kaya lang hindi rin ako tinantanan nito. Nakatayo lang ito sa tabi ko at tinataboy ang mga dumaraang taxi para hindi ako makasakay. 
He's seriously stressing me out! 
Kunot na kunot na ang noo ko at halos matanggal ang eyeball ko sa paulit ulit na pag-ikot ng mata ko. 
"How much time do you want to play this crap?" galit ko ng tanong after waiting for more that thirty minutes. I've had enough of this. I can't let him continued this shit.
Binalingan niya ako nang nakangisi. 
"Why don't you just leave me? Nag eenjoy ka bang pinagti-tripan ako --kaming mga scholar?.... Just because you're well off, kapag bored kayo, ganun lang kadaling pagtripan kami... dahil sino nga naman kami diba!" nanlilisik ng matang asik ko sa kanya. 
I step up to him, glaring. "Do you think hindi ko napansin ang pamamaliit niyo sa amin kanina? Ang mga pasikreto niyong tinginan?" 
Napaawang ang labi niya at biglang naging seryoso ang mukha. The playful Leo vanished at napalitan ng galit na Leo. 
"Leave me alone, jerk!" I hissed saka siya iniwan. 
.... 

หนังสือแสดงความคิดเห็น (173)

  • avatar
    yaneeee_

    ang ganda ng blurbbb, macucurious ka talaga about sa story. a must read, agos author!!

    06/05/2022

      0
  • avatar
    ReyesLiwliwa

    thankss

    24d

      0
  • avatar
    Cecile Gonzales

    10.10

    27d

      0
  • ดูทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด