JACK'S POV:
After 8 and ½ hours of my cleaning in tagalog novels, napahiga na lang ako sa sahig dahil sa sobrang pagod ngayong araw. Naramdaman ko ang lamig mula rito sapagkat hapon na.
Hindi pa rin ako nakakalahati dahil may mga libro pa akong tinatapon sa sako na pinapatabi ko lang sa loob ng facility. At may iba rin na ayos pa naman kaso sira na ang front page at back page. Readable pa naman ang iba lalong-lalo na ang 'Noli Me Tangere' at 'El Filibusterismo' ng pambansang bayani ng ating bansa na si Dr. Jose Rizal.
Napag-isip-isip ko na rin na ipamigay sa mga nangangailangan ng mga libro na ito sa mga studyante. Kaysa itapon sa basurahan, baka magkaroon pa ng halaga. Sayang din naman at saka dapat iniingatan ang mga gawa nila. Hindi basta-bastang akda ito, doble ang kahulugan nito na masarap sa pakiramdam.
Lahat naman ng nasa loob ng bookstore ay iniingatan at minamahal. Bagay lang sila, pero para sa akin ay mga babies ko na sila.
'Kaya nakakapanghinayang na makita ang mga libro na nasisira.'
Bakit ngayon ko lang napansin na inaanay na ang iba? Hindi ba palaging naglilinis ang Samantha na 'yon kaya ang daming mga libro na nasira dahil sa anay. Mas inuuna niya pa ba ang kaniyang sarili na makipaglandian?
Pero kasalanan ko rin, gumawa ako ng negosyo para palaguin kasama ang mga bumubuo nito. Hindi kaya ng isang katao lang ang ganito kalaking bookstore.
"Haist! What a f*ckin' life... pinaparusahan ba talaga ako?" Mapait naman akong ngumiti sa sarili. Kaya ko namang paramihin ang mga tao sa bookstore, kaso nga lang mali ang nakukuha naming tao kaya sa huli ay ninanakawan kami.
Hindi ko rin napagtuunan ng pansin noon ang bookstore na ito dahil na rin sa mga problema sa buhay namin. Muntikan ko ng ipasara ang bookstore pero naisipan ko na paano ang mga taong naghahanap ng mga libro na gusto nila?
That's why I don't have any choice.
Kanina pa rin umalis si Froyd dahil kailangan pa niyang asikasuhin ang bar. Kasama niya rin ang kaibigan niya na si Hanry. Hindi na kataka-taka pa na ama niya si Hanrill. Parehas silang matapang sa una pero takot naman talaga kapag nakilala na ang kaharap nila.
Ang tattoo na 'yon, wala silang kinikilalang pinuno. Hindi rin sila parte ng Mafia, Gangster, Assassin o kung ano pa mang mga organisasyon sa Underground World. Tawag lang sa kanila ay 'Night Killer.'
Ang 'Night Killer' ay may dalawang uri. May masamang gawain at mabuting gawain.
Si Froyd at si Hanry ay parte ng 'The Good Night Killer.' Pero minsan ay nagiging masama si Froyd kapag naalala niya ang nangyari sa kaniya noong bata pa siya. Mas malala pa siya sa akin kapag pumapatay na. At mas agresibo pa siya na akala mo ay nakawalang mabangis na hayop mula sa kulungan, kapag hindi ka nakatakbo ay hahapagin ka na lang.
Ganon si Froyd. Kaya pinapaiwas ko siya sa mga gulo. Kinupkop ko na lang siya simula ng makita ko siya sa lansangan na walang kasama. Nagiging masama nga ako sa kaniya, pero hindi ko inaabot sa isang araw ang lahat.
Gumagawa rin ako ng way para magkabati muli kaming dalawa. Pero minsan nakakasawa na rin, sobrang tinis ng boses niya... nakakaasar sa aking tenga!
"Ang dumi ko na!" Mas lalo akong nainis ng makita ang aking blue na polo na naging itim na dahil sa alikabok na napupunta sa aking damit habang naglilinis ako ng mga libro.
Maging ang aking brown pants ay nagkaroon din ng itim-itim.
Nagpalabas na lang ako ng malakas na buntong-hininga at saka unti-unting pumikit.
Napahawak pa ako sa aking tiyan nang makaramdam ng pagkulo nito. Kanina pa palang tanghali hindi ako kumakain. Naging busy ako sa paglilinis ng mga section of every novels. Saka wala ring balak na bilhan ako ni Froyd kanina, nag-aalburoto pa ang ogag sa ginawa ko.
Minsan nahahalataan ko ng bakla talaga siya. Ano namang mali ro'n?
"Tao po! May tao po ba rito?" Napaangat naman ang aking ulo sa narinig. Napalingon pa ako sa aking relo na nasa pala-pulsuhan ko. Alas kwatro na at malapit na ring mag-alasingko.
Medyo malayo ako sa may pintuan kaya hindi ko maaninag ang taong nagsasalita. Boses niya ay pang babae at mukhang familiar din sa akin. Ngunit hindi ko alam kung sino.
Marami akong na-e-encounter na tao. Kaya hindi ko mabanggit-banggit kung sino ba.
Napapailing na lang akong tumayo sa aking pagkakahiga. Nahilo pa ako dahil sa biglaan kong pagkilos. Napahawak pa ako sa book shelf at ang kanan ko namang kamay ay napahawak sa aking sentido.
Hinilot-hilot ko pa iyon upang kahit pa-paano ay maginhawaan ang aking ulo.
"Mukhang wala naman pa lang tao. Dapat bukas ko na lang pinuntahan. Hindi talaga ako marunong ng salitang ' patience'." Rinig kong wika na naman ng babae sa labas.
Bago pa man siya makaalis, naglakad na ako para lang maabutan ang babaeng iyon. Panigurado na siya ang tinutukoy ng mga babae na mag-a-apply .
But I'm wondering kung bakit ngayon pang araw at oras?
Pero sinabi na niyang hindi siya marunong sa salitang maghintay.
"Wait a minute, Ms.!" Walang emosyon kong sigaw at tumakbo na lang para makalapit ako nang mabilis.
Hinawakan ko agad ang pintuan at saka binuksan iyon. Nakita ko ang babae na napatigil. Maski ako ay napahinto sa aking pagtakbo.
Hinihintay na dumako ang paningin nito sa aking direksyon. Ang paraan ng kaniyang pagtayo at ang buhok na naka-pony tail ay may nakapagpapaalala sa akin sa isang tao na kamakailan ko lang nakilala.
Totoo ba na siya ito o kahawig lang siya nito kung paano tumayo. Saka may suot na salamin ang babaeng 'yon. Ibang-iba sa babaeng ito.
Naka-loose shirt lang siya at maong pants na mas malaki pa sa kaniya. Maging ang kaniyang pang-apak ay panlalaki na Adidas at hindi Havana.
'Para siyang boyish kung manamit. Normal lang 'yan sa China, kapag naglakad ka sa kalye may makikita kang babae na akala mo ay pinagbawalan ng jowa na magsuot ng mga damit pangbabae. Pero bagay naman sa kanila, maganda 'e.'
Gayon na lang ang gulat ko nang tuluyan na siyang humarap sa aking harapan. Akala ko ay nagbibiro lang ang tadhana.
"You?"
"I-Ikaw?"