“What’s the matter?” Tanong niya pagkapasok na pagkapasok sa opisina ni Antonio.
Huminga nang malalim si Antonio pagkuwa’y may iniabot na isang brown envelope sa kan’ya.
Kunot-noong tinanggap niya iyon at pagkatapos ay binuksan. Nawalan ng kulay ang kanyang mukha ng makita ang nilalaman niyon.
“Where did you get this?” tanong niya sa lalaki.
Tumayo ito at namulsa, pagkuwa’y tumingin ito sa labas ng bintana.
“Someone is trying to hack the company’s system yesterday. Ngunit dahil sa magagaling mong mga tauhan ay hindi nagtagumpay ang kung sinumang iyon. At iyan ang markang nakuha ng mga I.T. experts ng ipa-trace back ko ito,” mahabang salaysay nito bago s’ya hinarap.
“Alam mo kung gaano ka-delikado ang ganitong pag-atake. Nakasalalay ang reputasyon ng buong kompanya dito. Nakalagay dito lahat ng mga mahahalagang impormasyon tungkol sa mga tauhan namin, investors, at mga kliyente namin. Lahat ng impormasyon tungkol sa kanila ay alam mong confidential, kaya ipinatawag kita dito. Ikaw lang ang pwede kong pagkatiwalaan sa ngayon,” seryosong dagdag pa nito.
“What do you mean?”
“Naniniwala akong inside job ang nangyaring ito.”
Tinitigan niyang muli ang markang nakasulat sa papel at mahigpit na napahawak doon.
Hindi naman iyon nakalampas sa mapanuring mga tingin ni Antonio.
“Did you know something about this?” tanong nito.
Bahagya siyang tumango at sinalubong ang mga mata nito.
“I saw this mark five years ago… This is the same mark that took many lives and almost got mine,” aniya.
Nagsalubong ang mga kilay ng kanyang kaharap.
“You mean sa militar?” tanong ni Antonio.
Marahan siyang tumango.
“Someone also hacked the military system at lahat ng confidential files doon ay ninakaw nito. And you’ll never want to know kung anong nangyari pagkatapos na pagkatapos na ma-hack ang system,” pahapyaw na kwento niya rito.
Bahagya namang natigilan ang kan’yang kaharap ng maintindihan ang ibig niyang ipakahulugan
“But don’t worry… I won’t make the same mistake that I did five years ago. Matagal ko nang hinihintay ang pagkakataon ito at sa wakas ay nagpakita na siyang muli,” aniya habang mahigpit na nakakuyom ang mga kamao.
“Please, Bernard… do it as soon as possible. Ayokong malagay sa panganib ang buhay nang lahat ng may kinalaman sa kompanya namin,” may himig pakiusap na wika nito.
Tumango siya bago tumayo.
“I’ll do everything I can just to catch this criminal.”
“Salamat.”
“It’s my job, Antonio. Wala kang dapat ipagpasalamat dahil binabayaran mo ako,” aniya sabay paalam dito.
Pero bago pa niya mapihit ang seradura ay muli niya itong nilingon.
“Did Sebastian know about this?” tanong niya sa lalaki.
Umiling ito. “Hindi ko pa nasasabi sa kan’ya. I’ll call him after this meeting.”
Tumango siyang muli bago tuluyang lumabas ng opisina ng lalaki at dere-deretso tinungo ang elevator. Papasara na sana iyon nang biglang may sumulpot na tumatakbong babae.
Mabilis niyang pinindot ang open button. At laking gulat na lang niya ng makitang nadulas ito at tuloy-tuloy na napasubsob sa kanya, kasabay ng pagsara ng elevator.
Ilang sandali silang parehong hindi nakagalaw bago naisipang ilayo ng babae ang katawan nito sa kanya.
“Naku! Pasensya na ho kayo, Mr. del Castillo… hindi ko ho sinasadya,” anang babae na walang iba kun’di ang sekretarya ni Antonio na si Sylvia.
Bahagya niya lang itong tinanguan.
Samantalang si Sylvia naman ay malakas na kumakabog ang dibdib nang mga sandaling iyon. Sa sandaling paglalapat ng mga katawan nila kanina ay parang may nanulay na kuryente mula sa katawan nito papunta sa kan’ya.
And his smell… it was so natural at lalaking-lalaki. Talagang kikiligin ang sinuman na madikit dito dahil bukod sa saksakan ito ng gwapo ay mabango pa ito.
At hindi ordinaryo ang kagwapuhan nito. Tila ito isang mandirigma na handang sumugod sa gyera anumang oras. Para rin itong isang aksyon star na may pagkasanggano ang dating.
Arrogant, but arguably handsome.
Well, mala-bakal lang naman ang napakalad nitong dibdib na para bang hindi iyon tatablan ng kahit anong bala. Matangkad ito at balingkinitan ang pangangatawan. Ang buhok nito na naka-military cut ay bagay na bagay sa hugis ng mukha nito na parisukat. Ang mala-agila nitong mga mata na tenernuhan nang mahahaba at makakapal na pilik-mata ay makapanginig tuhod kung makatitig.
Matangos ang ilong nito, pero kapansin-pansin ang isang maliit na pilat doon na lalong nagbigay ng kasindak-sindak na anyo dito. Mapupula rin ang maninipis nitong mga labi na para bang kaysarap-sarap noong halikan.
Iyon nga lang, pansin niya rito, hindi yata ito marunong ngumiti. Ilang beses na rin naman niyang nakita ang binata roon pero palagi lang itong seryoso.
What was more intriguing about him ay ang nakikita niyang galit sa mga mata nito. Galit na sinamahan ng lungkot.
Hindi niya alam ang dahilan kung bakit ganoon ang nakikita niya sa mga mata nito, pero sa tuwing tititigan niya ito ay sumasakit ang dibdib niya. Para bang hindi siya makahinga.
At hindi niya alam kung bakit siya nagkakaganoon. Hindi siya dapat makaramdam ng kahit na ano para dito, dahil magiging sagabal lang iyon sa mga plano niya.
Napabuntong-hininga na lang siya.
Kung sana hindi ganoon ka-kumplikado ang buhay niya, baka siya na mismo ang nanligaw dito. She’s an epitome of bravery at sinasabi ang lahat ng nasasaloob at hindi siya natatakot na umamin ng kan’yang nararamdaman para sa isang lalaki. Hindi siya ang tipo ng taong paligoy-ligoy. She's very straightforward na madalas ay ikapikon ng iba sa kanya.
Well… that’s who she is kaya wala ng magagawa ang ibang tao para baguhin siya.
“Excuse me?” ani Bernard sa may likuran niya.
Nagulat naman siya at napalingon dito.
“You’re blocking my way, Ms. Asuncion,” anito na ikinapamula naman ng mukha niya.
Mabilis siyang lumabas ng elevator dahil sa ground floor din naman siya pupunta para ibigay sa receptionist ang iniutos ni Antonio. Ngunit, hindi pa rin niya napigilan ang sarili na lingunin si Bernard at sundan ito ng tingin hanggang sa mawala ito.
“What a waste,” she exclaimed, then sighed.
**
Pagbalik sa headquarters ay muling binuklat ni Bernard ang ibinigay na envelope sa kan’ya ni Antonio. Pagkuwa’y lumakad s’ya sa isang cabinet at bahagyang itinulak iyon. Isang sekretong silid ang tumambad sa kan’ya at pumasok siya roon.
Punong-puno iyon ng napakaraming monitor kung saan makikita ang lahat ng sulok ng building na pag-aari niya. Maging ang control room ng iba’t ibang kompanyang pinagsisilbihan ng ahensya niya ay makikita rin doon, at isa na dito ay ang MBGC building.
It’s a mutual decision from the company itself and his agency to do that, but his men didn’t know about it. Lahat kasi ng mga nangyayari na may kinalaman sa trabaho ng agency niya ay naroon with audio and video recordings, so it should be kept secret between him and the company owner itself. Dahil kung totoo ang sinasabi ni Antonio na may kasabwat mula sa loob, alinman sa isa sa mga tauhan niya iyon o mismong tauhan ng kompanya ng mga ito.
Naupo siya sa harap ng computer at pagkuwa’y may kinuha mula sa drawer na naroon. Larawan iyon ng kaparehong logo na ibinigay sa kan’ya ni Antonio kanina. Siya mismo ang nag-design noon base sa pagkakaalala niya.
It's a big letter F inside a crescent moon.
He slightly tapped his fingers on the table at pagkatapos ay mabilis na kumilos ang mga iyon. Ilang tipa ang ginawa niya sa keyboard na nasa harapan, pagkuwa’y na-rewind na roon ang mga nangyari sa control room ng MBGC building nang nagdaang araw.
He quietly looked at the small screen without even blinking. Hindi niya palalagpasin na muling makalusot sa mismong teritoryo niya ang babaeng iyon o kung sino pa man ang mga kasabwat nito.
He heard her that night. She mentioned a named Fabio. Pero sa dinami-rami naman ng taong may ganoong pangalan sa buong mundo ay mahihirapan talaga siyang hanapin ito.
She also mentioned about somewhat organization. Kaya nasisiguro niyang myembro ito nang isang cyber-terrorist group o higit pa roon. Dahil ang ginawang pambobomba nito sa kampo noon ay hindi basta-basta gawain lang ng isang maliit na grupo ng terorista. It could be bigger than what he thinks it is.
At sinisiguro niya na sa pagkakataong iyon, hindi na ito makakawala pa sa kan'ya.