Dave's Pov.
I'm eating with the woman and I see her playing her food, kanina hanggang ngayon. I'm confused of what she's doing and I can't help my self asked about what is her problem.
"Hey," tawag ko rito.
"Hindi hey pangalan ko bampira," she answered.
"Tsk I don't care."
"Oh ano? Jannelle pangalan ko, Ja na lang itawag mo sakin. Nahiya ka pang magtanong eh," sarkastikong saad niya.
"Eh, ikaw? Ano ba pangalan mo?" she asked.
"None of your business," I answered.
"Ahhh None of your business pangalan mo? Taas naman," she said. Tsk, ba't ba ang slow nitong babaeng 'to?
"Tsk!"
"Ba't mo pala ako tinawag?" she continued.
"Why your playing?" I asked.
"Anong laro ba ginagawa ko? Nakaupo lang naman ako," she innocently said.
"Your playing your food!"
"Ayy, sorry. Wala kasi skong gana, iniisip ko pa rin 'yong nangyari kanina,"
"Then don't mind it."
"Panong hindi? Eh nahimatay nga ako sa takot, tapos sasabihin mong don't mind it?"
"What happened is what happened, you can't change that anymore if you'll always mind what happened."
"Eh?"
"Tsk, just eat and go inside the room."
"Sige, akyat na ako."
"Are you done eating?"
"Wala akong gana, bukas nalang ako lalamon."
She walked up stairs while I'm eating.
I decided to go in my room and prepapre my weapons on hunting animals, when I hear a cry.
Sa tingin ko sa k'warto iyon kung saan nandoon ang babae, lumakad ako at sinilip ito at doon ko narinig ang paghagulgol niya. Sa tingin ko ay dahil iyon sa librong hinahanap niya, libro kung sa'n may salitang binanggit niya. Ba't niya kasi binanggit? Hayst. I think she missed her family so much.
Ba't ba siya umiiyak? Hindi naman mawawala ang mga magulang niya sa mundong kinabibilangan niya, bakit siya nag-aalala kung alam niyang may uuwian at may tatanggap sa kaniya?
Habang ako... Wala na, wala na akong mayayakap kapag malungkot ako. Wala na akong malalambing, wala na akong mapagsasabihan ng mga natututunan ko sa mga librong binabasa ko. Wala nang magtatanong sa 'kin ng maraming katanungan, wala nang maghihintay sa 'kin sa hapag kapag oras na nang kainan. Wala na... Because they're gone, they was just stay in my memmories. Every momments we had was just stock in my mind and they where just in my heart. I can't see them, I will never see them again...
I just watch the woman cried until she stopped. I decided to go outside and hunt animals to forget all problems I have.
Ilang oras din ang lumipas bago ako nakahuli nang dalawang baboy ramo at apat na manok, ngunit bago ko ito makuha may mga asong lobong pumaligid sa akin at sa kamalas-malasan na-iwan ko ang espada ko.
"Isauli mo ang mga 'yan!" utos ng isang lobo. May kakayahan silang magsalita, nag-iibang anyo rin sila at doon makikita ang matutulis nilan tainga, para silang tao ang pinagka-iba nga lang ay ang mga tainga nila.
"Sa inyo ba ito?" I sarcastically said.
"Sa kalikasan ang mga iyan!"
"Then why you killed my parents?"
"Anong pinasasabi mo!"
"You killed my parents! Then sabihin niyo? Kung pagmamay-ari ito nang kalikasan." Sabay turo sa mga na-hunt kong mga hayop.
"Pagmamay-ari niyo ba ang mga magulang ko para patayin niyo sila?" patuloy kong saad.
"We didn't killed your parents or anyone of your family," sigaw ng isa sa kanila.
"Binibiro mo ba ako? Tsk then that's not funny, can I go now?" I sarcastically said and fastly move to go home amd to get out at that f*c**ng h*ell.
Naramadamdaman ko na naman ang pagsikat ng araw kaya dali-dali akong umuwi para hindi ma muling masugatan.
Ilang minuto lang ng makarating ako sa bahay at saka ko inilagay ang mga nahuli ko sa mga kulungang ako mismo ang gumawa. Pagkatapos ilagay ang mga ito ay naligo na para lumamig ang ulo ko, sobrang inis na inis ako sa mga sinungaling na lobong 'yon. Niloloko ba nila ako? Anong hindi alam? Eh ako mismo ang nakakita sa mga balahibong nasa tabi nang mga magulang ko, Arghhhh I'll make you all suffer!
Habang naliligo ako ramdam kong may pumasok sa loob ng kwarto ko, nagtapis na ako nang maramdaman kong may balak itong buksan ang pinto nito. Sa bilis kong magtapis ay inunahan ko na ito sa pagbukas ng pinto, at do'n ko nakita ang pagmumukha ng babae. Nakatunganga ito ngayon at wari inuusisa ang katawang meron ako.
"Hey!" tawag ko dahilan para mapatalikod siya at mukhang nanginginig ang mga tuhod. Hindi nag-iba ang reaksyon ng mukha ko, reaksyong kailanman 'di ko na papalitan. I just wore a poker face and kinda serious way.
"Hey did you hear me?" I asked again.
"A-ahh E-hhh mmm s-sorry... "
"What do you want?"
"Maya na lang labas muna ako, magbihis ka muna. Hintayin na lang kita sa library"
"Do you know where library is?"
"Ahhh oo, sige bye"
Atsaka patakbong umalis. What is she want? Aysst...
Nagbihis ako and I wore black fitted t-shirt and black jeans, as ussual.
Pumunta na ako sa library, lugar kung sa'n gusto akong maka-usap ng babae. Pero pagpunta ko sa library wala akong nakitang anino niya, where is she now?
I hate waiting! Arghhh...
Kumuha na lamang ako nang libro para hindi masayang ang oras na lumilipas. Mathematic book that all about Trigonometry, the branch of mathematics dealing with the relations of the sides and angles of triangle and with the relevant functions of any angles. The father of trigonometry Hipparchus of Nicaea, a greek astronomer, geographer and a mathematician. He is the discovery of Trigonometry but most famous in his incidental discovery of precession of the equinoxes. I'm amze of what I've read but I'm still confused if what is the precession of the equinoxes, pinagpatuloy ko lang ang pagbabasa ko para malaman kung ano ang kahulugan niyon, di ko makita ang meaning ng salitang iyon at sa tingin ko makikita ko iyon sa science book. Nagbasa lang ako nang nagbasa dahil malanaman akong ibang p'wedeng gawin kun'di ang magbasa, I'm enjoying sa ginagawa ko dahil sa marami akong natutunan and also I'm being curios of everything that matter in every world.