Patuloy kami sa pagtakbo ng mga kaibigan ko, ni hindi na namin malaman saang lugar na kami nag tungo.
“Shin.” hingal na hingal na sambit ni Ella “you think maaubutan n’ya pa tayo rito?” tanong nito.
“Hindi ko alam.” nainginig at kinakabahang sambit ko.
“He’s so br*tal.” sambit ni prosecutor Anna.
“Yeah you’re right.” sambit ko “So now? What’s the plan.” tanong ko.
“Hindi ko alam kung makaka survive tayo rito.” sambit ni Rhyme.
Ilang sandali pa’y nakaririnig nanaman kami ng tunog na hinihilang kadena at ilang putok ng baril.
“He’s here again.” naiiyak na sambit ni Ella “I-i C-can’t do this anymore this place and that man is a demon he’s gonna k*ll us one by one like what he did to the other before.” nauutal na sambit nito.
“Ella calm down, makakaligtas tayo rito okay?” sambit ko.
Pag lipas ng isang minuto’y ayan nanaman ang putok ng baril, patuloy lamang s’ya sa pag aaksaya ng bala habang naririnig naming papalapit ng papalapit ang tunog sa ’min.
“Oh no. He’s here.” sambit ni prosecutor Shin.
Biglang tumunog ng malakas ang putok ng baril at laking gulat namin ng sumigaw si Ella.
“R-rhyme!!!” sambit nito habang patuloy sa pag hagulgol ng iyak.“Rhyme! Rhyme! Please wake up.” dagdag nito.
“I can’t take this anymore this is too much.” malakas na sambit ni ella habang umiiyak.
“Ella let’s go or you’ll be de*d too, like Rhyme.” sambit ko’t pilit na hinihila si Ella.
“No, Rhyme! Rhyme!”
“Sorry Ella.” sambit ko habang patuloy sa pagtakbo habang hawak ang kamay ni Ella.
“Joy bitawan mo ’ko! inosente ang kapatid ko’t pinatay lang ng hay*p na ’yon.” umiiyak na sambit nito.
“Umayos ka nga Ella.” pasigaw kong sambit sa kanya “Kung mananatili ka pa roon mamat*y ka rin gaya ni Rhyme!” dagdag ko.
“So please‚ makinig ka naman.” pagpapakiusap ko.
“Hali na kayo.” sambit ni prosecutor Shin.
“Bilis rito.” sambit ni prosecutor Anna.
Tumango na lamang ako’t nag tungo na kami ni Ella roon.
Biglang bumitaw sa ’kin si Ella at bumalik.
“Sorry Joy.” sigaw nito “Sorry for doing this.” sambit nito’t bumalik na.
“No. Ella!” sigaw ko.
Wala na akong nagawa dahil hinila na ’ko pa pa alis ni prosecutor shin.
“Joy focus‚ we need to survive okay? Once na makaligtas tayo rito o isa man satin mabibigyang hustisya ang lahat dahil tayo mismo ang nakasaksi. Okay?” sambit nito.
Tumango na lamang ako at nag patuloy kami sa pagtakbo nang marinig namin ang napapalapit at patuloy na pag putok ng baril.
“HAHAHAHA nariyan lang pala kayo.” natutuwang sambit nito na tila’y normal na lamang sa kanya ang pag pat*y.
“Sino kaya ang uunahin ko sa inyong tatlo?” nakangising sambit nito.
Sa tono at sa bawat bigkas nito ng kanyang bibig ay nakakakilabot at nakakapanginig ng tuhod.
“Tumigil kana!” sigaw ko “T-tumigil ka nalang please.” sambit ko habang naaalala ang pag kawala ng mga kaibigan ko.
“Sa tingin mo titigil ako dahil lang sa sinabihan mo ’ko Joy?” sambit nito “How pathetic you are Joy. ’Di ko lubos akalain na gan’yan ka‚ gan’yan ka rin kaya sa korte? HAHAHAHAHA.” Natatawang sambit nito at pinutukan ng baril si Prosecutor shin.
“Prosecutor!!” sabay na sigaw namin ni prosecutor Anna.
“See? I can do that HAHAHAHA.“ sambit nito “I can do what ever I want to do.” dagdag nito at tumakbo kami ni prosecutor Anna At nagtago.
Hindi ko mapigilan ang maiyak habang inaalala ang mga pangyayari.
“Naisa-isa na n’ya tayo‚ Ano nang gagawin natin nito ngayon?”umiiyak at kinakabahang tanong ko.
“Joy. Tumakbo ka‚ magtago ka kung saan ’di ka n’ya makikita.” mahinang sambit ni prosecutor Anna.
“P-pero hindi p’wedeng iwanan kita rito ng mag isa.”
“kailangan kung hindi mo gagawin pareho tayong hindi makaliligtas.”
“Sige na. Umalis kana iwanan mo na ’ko rito.”naiiyak na sambit nito’t niyakap ako sa kahuli-hulihan.
Ang lahat ng ito’y nakita ko noon sa panaginip ko ngunit hindi ko alam na agad-agad pala itong mangyayari.
Tumatakbo ako’t hingal na hingal ng makalabas Ako sa lugar na ’yon ay agad-agad akong tumawag ng tulong dahil ang lahat ng kaibigan ko ay nasa loob.
Grabe ang pag tulo ng mga luha ko sa bawat pag takbo ko‚ Hindi ko mapigilan ang sariling lumuha dahil sa pag-aalala at lungkot na nararamdaman.
Halo-halo ang nararamdaman ko sa mga Oras na iyon‚ nang makatawag Ako ng tulong ay agad-agad kaming bumalik sa lugar ng pinangyarihan ng krimen.
Puro dugo at umuulan ng malakas‚ Ang paligid ko’y puno ng dugo. ’di ko nalang namalayan na bigla na lamang akong bumagsak sa sahig sa sobrang takot 'pagkat ang mga kaibigan ko’y nakaratay sa sahig at wala ng buhay.