Jose Antonio Sebastian Pov 
I put again another frontier. And I am pretty much sure na hindi ko na naman to masusunod. Sa tigas ng bungo ko, hindi na oobra sakin ang ganitong mga galawan. I was outrageous and manipulative. Hindi ko na mababago ang ganitong pag-uugali. I just need to establish control. That's just the only option I have.
Hindi ko naman puwedeng sisihin si Ofelia. Her beauty is her glamor. It's one of her unique attributes. It's one of the things that I pretty much admired. She's also my art. Wala ako sa katayuan para sisihin neh isa mang parte ng pagkatao niya. Wala akong kapangyarihan. Binili ko nga siya, pero hindi iyon nangangahulugan na puwede ko ng gawin lahat ng bagay na gustuhin ko. Hindi ako ganoong klaseng tao. Hindi ko siya magagawang tratuhin bilang isa sa mga kasangkapan ko. She's my life. That will always be her title to me. Hindi isang alipin o isang bagay. I just can't play ream here. Ako mismo ang babaril sa sarili ko kapag ginawa ko iyon sa kaniya. I should be her bridge, her protector and her catcher. Ito dapat ang magiging papel ko sa kaniya. I'm not only her lover, but her man as well. This is my duty. Ito iyong tunay na intensiyon ko sa kaniya. 
I goes to the kitchen to find her. Galing pa ako sa labas. I was practicing driving with my yatch. Mag-iisang taon ko na rin kasi itong hindi nagagamit. I was planning to take her out today. Dadalhin ko siya sa sentro. Bibilhan ko siya ng mga damit. 
Napahinto siya sa paghihiwa ng mga gulay noong makita niya ako. It's still early. Mag-aalas nuwebe pa lang ng umaga. Magluluto na agad siya? Katatapos lang namin mag-agahan hindi ba? 
"You're cooking launch?" 
Yumuko siya. "Baka po kasi gutom si Manang Iska Señorito. Mas mabuti na po iyong may nakahanda ng pagakain pagbalik niya rito." 
"Leave it. Pupunta tayo ngayon sa bayan." 
Dagling nag-angat siya ng tingin. Ba't nakatitig lang siya sakin? Ayaw ba niya? Natatakot ba siyang makilala siya ng madla bilang katipan ko? Is she afraid to be in the spotlight with me? Wala naman siyang dapat ikatakot. Andito ako. Proprotektahan ko siya. I am her shield. I can catch bows just for her to be safe. 
"Don't be afraid. Hindi nila tayo makikilala rito. I am nothing in this place Ofelia. Ordinaryo lang akong mamamayan sa lugar nato." 
Sumakay kaming dalawa sa Yate. She's still wearing the black robe that I give last night. Nakaipit iyong mahaba niyang buhok sa likuran. I smiled secretly. Pagtitinginan kami nito mamaya sa bayan. They will surely think na bagong kasal palang kami. I mean, why not? Doon rin naman kami pupunta. Matutuwa pa ako ng sobra-sobra kapag iyon ang iisipin nila patungkol samin. I'll be the happiest guy in the whole wide universe. Magpapakain ako sa buong Pilipinas kapag iyon ang gagawin nila. Hindi ako nagbibiro. Totohanin ko talagang gawin iyon. Basta para kay Ofelia, gagawin kong posible ang mga bagay na imposible. 
Minaniobra ko ang yate. Mahina lang iyong takbo namin. Nandirito kami sa itaas na parte. Ofelia is standing beside me. She's eyeing the brine. Malinaw ito at sobrang tahimik. It's sunny today. The weather is very much peachy. I super like this season. Nagagawa ko kasing gawin iyong mga gusto kapag ganitong klima. 
"Maganda po iyong isla niyo Señorito. Para pong paraiso sa sobrang ganda. Maihahantulad ko po kayo rito." 
I look at her cool. "You're saying that I am delicate man? Is that your point Ofelia?" 
Hindi niya ako sinagot. Yumuko lang siya. Napangiti na lamang ako. She's blushing. Both of her cheeks are glowing. Pinipilit niya itong itago, pero nakikita ko. Say that again Ofelia. Kinikilig rin ako. 
Clearly, those were just presto. Iilang salita lang naman ang mga iyon. Pero matindi na iyong epekto sakin. Puwedeng-puwede na akong malunod don. Damn! I felt overwhelmed. Gusto ko uling marinig iyon. I want it so bad. 
"S-sa baba lang po ako Señorito." 
Pinabayaan ko na lang siyang umalis. I got you my maid. Hindi ka na makakawala pa sakin. You're already my prisoner. Nakakulong ka na sa kanlungan ko. It's hard to skip from it. You're mine. 
Napadpad kami sa daungan ng Santa Laurencia. Isa lang itong maliit na syudad. Mabibilang lang sa daliri iyong malalaking gusali na makikita rito. Kadalasan sa mga sasakyan rito ay trysikel. Nalaman ko ang patungkol sa lugar nato dahil na rin kay Manang Iska. Dito siya pumupunta parati para mamili ng mga kakailanganin namin sa isla. I actually like this place. Simple lang at hindi ganon karangya. 
Magkahawak ang kamay na naglakad kami sa gilid ng sementong daan. Ang daming trisikel na dumadaan rito. Madami rin kaming tao na nakakasalubong. Pinagtitinginan nila kami. Para bang mga bigatin kaming artista sa paningin nila.
"A--ang sabi niyo po sakin Señorito hindi tayo makikilala rito. Ba't pinagtitinginan po tayo ng maraming tao?" She asked edgy. 
Impit na ngumiti ako. "Don't mind them Ofelia. We're just too pretty for them kaya nagagawa nilang panoorin tayo." 
I wore my black sun glasses. Dinala ko siya sa isang tindahan ng mga damit. Maliit lang ito na gusali. Pero mamahalin iyong mga paninda nila. Wala pang masyadong tao rito. Iyong kahera at mga tindera palang ang nandirito. Nagtingin-tingin muna kami ng mga damit. Kadalasan sa mga paninda nila rito ay mga bestida. Mostly florals. 
I picked a yellow dress. Ibinigay ko ito sa kaniya. I was sure as hell na babagay to sa kaniya. Yellow is also her color. Lahat naman ata ng kulay titingkad kapag sinuot niya. She's a deity. Kahit pa nga siguro butas-butas na damit magmumukha pa ring elegante sa kaniya. 
"Wear it." 
Tuliro na nagpunta siya sa sukatan. Nagpatuloy naman ako sa pamimili ng mga damit. I boarded in the shoe section. Nagtingin-tingin ako ng mga sapatos rito. My attention diverted in a white shoes. Kinuha ko ito. It's just a flat footwear. Meron itong desenyong maliliit na pulang rosas. Kakasya kaya to sa kaniya? 
"Mawalang galang na po Señior, pero para po ba iyan sa asawa niyo?" Tanong sakin ng tindera. Nakasuot siya ng puting damit at itim na pantalon. Katamtaman lang siya at balingkinitan ang balat. 
I nodded at her. Yeah. She's my future wife. She'll be an Altamonte soon. Ngumiti ako. I headed to the fitting room. Dala-dala ko iyong pares ng sapatos. Bigla-bigla lumabas si Ofelia mula rito. Napako ako sa kinatatayuan. Nakamasid lang ako sa pigura niya. The dress looks pretty good on her. She's like a fairy living in a green paradise. Napangiti ako noong mapatingin ako sa paanan niya. Tsinelas ni Manang Iska iyong suot niya. Maganda naman ito. Hindi ko nga lang gusto dahil pangmatanda na. 
Nilapitan ko siya. "Here." 
Ipinasuot ko sa kaniya ang sapatos. Sakto lang ito sa paa niya. I was proud that I took the right pair of shoes. Mas nadedepina pa kasi iyong suot niyang bestida dahil dito. Puwede rin pala akong maging ilustrador. Ofelia is just one of my greatest masterpiece. 
We came out from the store holding a lot of paper bags. All of it was her garments. Mostly dresses. Ako mismo ang pumili ng mga ito. Hindi na ako nag-abalang bumili ng para sakin. Hindi ko rin naman masusuot. I have plenty of clothes in my room. Iyong iba nga napaglumaan na. Huwag niyo ng tanungin ang mga presyo. It's a waste of time. Just remember that I am a billionaire. I can buy everything I want. 
"Are you okey?" 
"A-ayos lang naman po ako Señorito. Hindi lang po ako komportable sa tingin ng mga tao. Kanina pa po kasi nila tayo pinanonood." 
Ipinanlibot ko iyong paningin sa paligid namin. She's right. Kanina pa nga nila kami pinagmamasdan. Sanay na naman ako sa ganito, sa atensiyon ng mga tao. I've been in the huge crowd since I was a little kid. Siya lang iyong hindi pa.
"Don't be shy Ofelia. Wala ka dapat ikahiya sa kanila. Always remember that you are a pretty woman." 
Sumakay uli kami sa yate. Gusto ko pa sana siyang ipasyal. Pero mukhang malabo ko na iyong magawa. Takot siya sa tao. Ano kaya ang puwede kong gawin para mawala iyon? Gusto ko siyang maging matapang. Higit pa kasi rito iyong mararanasan niya kapag nasa mundo ko na siya. This isn't my real place. It was just my safe-haven. My own sanctuary. Hindi ko naman siya puwedeng itago habambuhay. That was cruelty. At kahit ilayo ko pa siya sa madla, malalaman at malalaman pa rin nilang siya iyong katipan ko. I do have also limitation when it comes to power. Bilyonaryo ako pero hindi iyon nangangahulugan na hawak ko na lahat.
Tumigil muna ako sa pagmamaneho sa yate. Malapit na kami sa isla. Nakikita ko na ito. Pinuntahan ko si Ofelia sa ibaba. Iyong mga pinamili lang namin ang nandirito. I look for her in the backside of the yatch. She's here. Pinagmamasdan na naman niya iyong dagat. Nilapitan ko siya. 
"Anong iniisip mo?" Basag ko sa katahimikan. 
"Wala lang po Señorito. Huwag niyo na lang po akong pansinin." 
Huwag pansinin? Kailan ko naman siya hindi pinansin? Neh isang segundo nga hindi ko siya nakalimutan. Her name has been in my system for so many fricking years. Naging hangal ako sa pag-ibig dahil sa kaniya. I was victimize by love because of her charm. I will always think about her. Hindi niya ako mapipigilang gawin iyon. 
"Si Magna ba iyong iniisip mo?" 
Nag-aalangan na tumango siya.  "Namimis ko na po siya Señorito. Hindi ko po ibig na makaramdam nito dahil alam kong malulungkot lang ako pero hindi ko po makayanang hindi siya isipin." 
"Do you wish to see her?" 
"Sa totoo lang gustong-gusto po. Pero may kasunduan po tayo. May papel po ako sa inyo na kailangan kong pangatawanan. Kailangan ko pong magtiis para sa kapakanan niya." 
Huminga ako ng napakalalim. I want to ask her about this specific ire. "Answer me straight Ofelia, napipilitan ka lang bang pakisamahan ako?" 
Panandaliang natigilan siya. Nakatitig lang siya sa mga mata ko. There were so many emotions in it. Fear, clemency, dismay and compassion. Kinuha niya iyong kaliwa kong kamay. "Kapag dumating po iyong araw na iiwan ko na po kayo Señorito, don niyo po malalaman iyong magiging sagot ko sa tanong niyo." 
My heart hammers in wrench. She's still thinking of leaving me behind. Bakit? Hindi pa ba ako sapat? Paano na lang iyong magiging anak namin? Paano na lang ako? Wala ba kaming halaga sa kaniya? Magagawa niya ba talagang talikuran at abandonahin kami? Hindi pa nangyayari ang mga bagay nato. Pero doble-doble na ang sakit na nararamdaman ko para dito. Hindi ko kaya. Ang sakit-sakit sa loob. Can she just stay with us? Bakit ang hirap iyon sa kaniya? 
"I-I understand." I replied. My voice wanted to breakdown. But I remain being sturdy. I don't want her to see my vulnerability. Hindi ako mahina. 
Wala ako sa huwisyo noong umuwi kami sa bahay. Nagsisi akong tinanong ko pa siya patungkol sa bagay na iyon. I shouldn't ask her about it. Ang tanga ko. Nakakaramdam tuloy ako ng matinding sakit ngayon. It's just too painful to think na magagawa niya pala akong iwan. Kami ng magiging anak niya. Akala ko may lugar na ako sa kaniya kahit papaano. Akala ko lang pala ang lahat. Maybe love isn't really meant for me. Nakatadhana siguro akong mag-isa sa buhay. 
Nagpunta ako sa pinakadulong bahagi ng isla. I want to unwind. Gusto kong mapag-isa muna. Sumilong ako sa kubo. Meron akong dalang dalawang bote ng alak. I just snatch it from the kitchen. Ininom ko iyong isa. Inilagay ko naman sa ibabaw ng lamesa iyong isa pa. I wish to drink hard beverages. Pero naubusan na ako non. 
Napangiti ako ng pilit matapos akong uminom ng apat na subok. Masaya pa naman ako kanina, ba't nagkaganito na agad? Why so quick? Am I not deserve happiness? Ba't pilit pa rin iyong pinagdadamot sakin ng tadhana? Marami ba akong ginawang kamalian sa buhay? Ba't ang damot-damot niya pagdating sakin? I really do hate fate sometimes. Isa siyang balimbing. Wala siyang paninindigan. Hilig siyang manakit ng mga taong nagmamahal. I was just one of his victim.
Binuksan ko ang pangalawang bote matapos kong ubusin ang isa. This is hard. Nahihirapan akong huminga. I feel like something heavy is inside in my chest. Ang daya-daya mo Ofelia. Sinasaktan mo na naman ako. Wala ka man lang ba gusto sakin kahit katiting lang? Gusto kong sabihin sa kaniya iyong totoo kong nararamdaman. Pero dahil sa isinagot niya kanina, nagdesisyon akong huwag na lang. Para saan pa? Iiwan rin naman niya ako sa bandang huli. 
Itinapon ko iyong bote na wala ng laman sa dagat. Mamahalin pa rin kita Ofelia kahit paulit-ulit mo pa akong saktan. I made my choice. And that is to love you endlessly. You're my happiness and my betrayal. Handa akong magparaya uli para sayo. Sa paraang ito, ganon kita pahahalagahan. 
Itutuloy....