Jose Antonio Sebastian Pov 
I just can't contain my emotions right now. I felt very festive and jolly. I'm still in splendor. This is it Sebastian Laurel! Atlas, pumayag rin si Ofelia. She's officially my girl. I was very much excited of what may come next for us.  
Alam kong maninibago pa siya. Inosente pa siya sa ibang mga bagay-bagay. Wala pa siyang alam sa ginagawa ng magkatipan. Hindi ko naman siya pipilitin. She's not yet ready. Alam at nararamdaman ko iyon. I will give her time to imbibe. Hihintayin ko siyang maging handa para sakin. I just want assurance. Iyon lang naman talaga ang habol ko kaya ko ginawa ko ang kahangalang iyon. Marami ng pomoporma sa kaniya sa labas. Hindi ko hahayaang mapunta siya sa mga pangahas na iyon. The hell! Ako mismo ang bubugbog sa kanila kapag hindi nila siya tinigilan. She's my girl. Walang sinuman ang puwedeng umagaw sa kaniya. Makakapatay ako kapag may hinayupak na gumawa non. 
"Really? Pinatawag mo talaga ako ng ganitong oras? Baliw ka na ba talaga Altamonte?" Wein grumbled. Kakarating niya lang. Nandirito kami sa beranda ng mansiyon. He just arrive from the airport. Galing pa siyang Singapore. Pinasundo ko siya don gamit ang pribado kong eroplano. I have important matters to discuss on him. I need his pledge. Wein is my secretary. He's also my bestfriend. We were classmates back then. He's a clever man. He's also good in managing a business. Mas magaling nga lang ako at mas matalino. He's one of my trusted employee. A great and a fool pedantric. 
"I'll be in New Zealand for six months. Ikaw muna ang bahala sa kompanya ko. Magagawa mo ba iyong trabaho ko Wein?" I talked bounteous and direct. 
"As if I have a choice. Tangina mo Sebastian. Alam mo ba kung anong oras pa ngayon? It's 3 am. Wala pa akong tulog magmula kahapon." 
"You can sleep here. Marami ditong silid-pahingahan. By the way, about the deal, did you close it?" 
"Anong tingin mo sakin? Walang alam? Fuck you Altamonte." 
Napangiti ako. Pinipilosopo na naman ako ng gago. Iritadong-iritado talaga siya sakin. Binubulabog ko na naman kasi siya. He likes to stay in Singapore. Pero dahil sa pagiging hangal ko, napa-uwi siya ng wala sa oras. I badly need his help. Siya lang iyong nakikita kong may kakayahang pamunuan iyong kompanya ko. 
Itinuon ko ang atensiyon sa unahan. Kitang-kita ko ang malawak na harden. It's so charming. Naalagaan talaga ito ng mabuti ni Ofelia. Magaan iyong kamay niya sa pagtatanim at pag-aalaga ng mga bulaklak. 
"Ano nga palang gagawin mo don? Huwag mong sabihing napikot mo na si Ofelia?" 
Hindi ako umimik. Ano naman ngayon kung pinikot ko nga siya? May magagawa pa ba siya? Pipigilan niya ba kami? Sabihin niya lang dahil hindi ako magdadalawang isip na tanggalin siya sa kompanya ko. I can fire him in just a snap. I have the authority. I am his employer. The owner of the company that his been indulged for years. Magagawa ko kung anong gusto kong gawin sa kaniya. Magkaibigan kami. Hindi ko nakakalimutan iyon. But we still have boundaries. Empleyado ko lang siya. Isaksak niya sana iyon sa utak niyang may tiriring minsan. 
"Magpapakalayo muna kami. Dadalhin ko siya don. I want to monopolize her. I can't have her here. Hindi niya ako mabibigyan ng oras dito. Parating nasa iba iyong atensiyon niya." 
"Paano iyong kapatid niya? Don't be too selfish Sebastian. May taong umaasa sa kaniya. Baka nakalimutan mo iyon." 
Ipinikit ko saglit iyong mga mata ko. "Ipapadala ko iyong kapatid niya sa Amerika Wein. Marami akong mga kilalang magagaling na doktor don. Matutulungan nila siya para makakita." 
Nginisihan niya ako. "Tuluyan ka na nga talagang naging baliw. Nakakatakot ka pala Jose Antonio Sebastian Laurel Altamonte." 
I made my eyes vague. "Magiging baliw ka rin Wein gaya ko. Trust me, darating rin iyong babaeng kakabaliwan mo." 
Iniwan ko siya sa beranda. Bumalik ako sa pribado kong silid. Ofelia is still in a deep slumber. Nakatulog siya kanina habang yapos-yapos ko. Nasa higaan ko siya nakapuwesto. Madaling araw na. Hindi pa ako nakakaidlip. Medyo maayos na rin naman iyong pakiramdam ko. Paunti-unti ng nawawala iyong epekto ng alak na ininom ko. Inayos ko iyong kumot na nakatabing sa katawan niya. Nakikita ko iyong hinaharap niya. Bumabakat ito sa suot niyang damit panloob. Manipis kasi ito. 
Naupo ako sa giliran niya. Wala sa hinagap na napangiti ako matapos ko siyang titigan ng ilang minuto. Napaka-amo ng mukha niya. Ang tangos-tangos ng ilong. Gustong-gusto ko rin iyong mga labi niya. Kakulay nito iyong mga pulang rosas sa harden. Siguro kung isa lang akong manyakis, malamang matagal ko na siyang nagahasa. But I'm not. I have high respect on her. Hihintayin ko na lang iyong araw na siya mismo ang susuko sakin. Mangyayari rin iyon. I'll definitely wait for that remarkable night. Magiging isa rin kami balang araw. I just need to wait and prove myself. 
I took my empty handbook and my drawing pencil. It's in the bedside table. Gamit ito, iginuhit ko iyong mukha ni Ofelia. This is one of my talent. Dito talaga ako magaling. But I pursued architecture and business. Kailangan ko kasi non para sa negosyo namin. I need to sacrifice my desire for my father's legacy. Tutal kaya ko pa rin naman itong gawin. I do have actually room here in the mansion that showcases all my works in sketching. Kadalasan mukha ni Ofelia. Creepy right? Tawagin niyo na akong baliw. Totoo naman. I will gladly accept all your plea. 
Ibinalik ko sa mesa iyong gawa ko. It's alluring. Ofelia is undoubtedly a deity. Her beauty is solitaire. It's rare. What a lucky bastard I am getting her. Ilalagay ko na lang ito bukas don. It's another masterpiece. 
Pumunta ako sa banyo. I took a quick shower. Lumabas ako suot ang isang itim na roba. Makapal ito. I occupied the empty space beside Ofelia. Mabilis kaagad akong nakatulog. Kusa ng pumikit iyong mga mata ko. Siguro dahil na rin sa matinding pagod. Nagising ako mga bandang alas diyes ng umaga. Ako na lang iyong tao sa pribado kong silid. Ofelia isn't with me anymore. Wala na siya sa puwesto niya. Bumangon ako. Tiningnan ko iyong gawa ko kagabi. Wala na ito. Iyong lapis at kuwaderno na lang ang natira. Nawala iyong isang pahina na ginuhitan ko. Someone took it. Is it her? Ba't niya kinuha? Galit ba siya? 
Nagpalit ako ng damit. I just wore a plain white shirt and a blue maong pants. Nagpunta akong kusina. Wala siya. Iyong ibang mga kasambahay lang ang nadatnan ko. Yumuko at binati nila ako. Hindi ko na iyon nasagot. Umalis kasi kaagad ako. Nasaan kaya siya? Umuwi ba siya sa kanila? Ba't wala siya dito sa mansiyon? 
Pinuntahan ko iyong bodega ng mga alak. Wala rin siya rito. Dali-daling tumakbo ako papalabas. Nandon marahil siya sa harden. Napahinto ako nang makita ko kaagad siya sa di kalayuan. Namimitas siya ng mga bulaklak na rosas. Napahinga ako ng malalim. I'm just paranoid. Kung ano-ano na lang iyong pinag-iisip kong kabalbalan. Napayuko siya noong makita ako. Nahihiya pa rin siya. I goes to her staid.
"Did you took it?" 
Hindi muna siya umimik. Huminga siya malalim tiningnan niya ako deretso sa mata. "Huwag niyo na po sanang gawin iyon Señorito. Hindi ko po gustong iginuguhit iyong mukha ko. Hindi po ako importanteng tao para pag-aksayangan niyo ng oras."
Of course you were important to me Ofelia! Gusto kong ipagsigawan ang mga katagang ito sa kaniya. Pero heto, nauumid na naman iyong dila ko. Nagiging tupa na naman akong nilalang. I want to shattered those meaningless spice she hindered. Wala iyong katotohanan. Napakaimportante niya sakin. I would certainly love spending  my precious time streaking her elegant face. Hindi ako magsasawang iguhit iyon araw-araw. Those were my lights, my joy and my passion. I won't get tired putting it in a white canvass. Never and ever. 
Iniwan niya ako. It's fine. I'm okay. Makakahintay ako. I'll wait for the perfect time Ofelia. Matatanggap mo rin ako. Magiging malapit rin tayo sa isa't isa. I just need to bear this part. Naninibago ka pa sa mga nangyayari satin ngayon. 
Napatingin ako sa itaas. Maaraw ang panahon. Huminga uli ako ng malalim. You need to be patient Jose Antonio Sebastian. Meron ka na namang panghahawakan. Don't rush things. Baka iyon pa ang maging mitsa para mas lalo siyang maging mailap sayo. Have faith on the process. Makukuha mo rin iyong inaasam mo. Makukuha mo rin si Ofelia.
"Nakakadiri ka Altamonte. Para kang asong ulol kanina. Ganon ka ba talaga karupok pagdating sa pag-ibig? Nasaan na iyong napakasupladong may-ari ng napakalaking kompanya? Hindi ba ganon ka?" A familiar voice snapped me out. It was no other than Wein. 
Madilim ang mukha na nilingon ko siya. Tumitig ako sa kaniya ng malubha. "Don't cross boundary Wein. Alam mo kung gaano ako kasama kapag mainit iyong ulo ko. Sisiguraduhin ko talagang mamumulubi ka." 
"You're threatening me? Aren't you?" He spite.  
Ang sarap niyang sapakin. Nangangati ng sobra iyong kamay ko sa ideyang iyon. Kaibigan ko ba talaga ang gagong to? Ba't parang hindi niya gusto iyong mga pinagagagawa ko sa buhay? Is he on my side or not? Nahihirapan na nga ako, umaakto pa siyang kontrabida. Ang sakit niya sa bungo. 
"Ba't nandito ka pa? Nakalimutan mo ba iyong inutos ko sayo kagabi? Should I repeat it again?" I asked anxious. 
Umiling kaagad siya. "Hindi na. Saulong-saulo ko na iyon. Ang hindi ko lang masaulo, iyong kabaliwan mo kay Ofelia. When did you start liking her? Ba't sa dami-dami ng babaeng nagkakandarapa sayo, don ka pa sa taong walang kasiguraduhan kung magkakagusto rin ba sayo? Isn't it hilarious? You're still doing business here Jose Antonio Sebastian." 
"Alam ko. Wala ka ng pakialam don. Just do what I asked Wein. Iyon lang ang gusto kong gawin mo. Alagaan mo ang kompanya ko." Pagdidiin ko.
"Company my ass. Kompanya ko na iyon magmula sa araw nato. Binigay mo na siya sakin ng anim na buwan. Stop talking about it. Wala ka ng karapatan don. Akin na iyon." 
"Baliw ka." 
"Mas baliw ka sakin Altamonte." 
Pumungay iyong mukha ko. "What do you want pedantric?" 
Ngumisi siya. "Money I guess. I need a new car." 
Tumingin ako sa mga bulaklak na rosas. "Kumuha ka na lang sa garahe ko. Meron pa akong limang sasakyan don. Hindi ko pa nagagamit ang mga iyon. Kung gusto mo rin ng bagong bahay. Pumili ka na lang. Suit yourself Wein. Grab this opportunity. Minsan lang ako sa isang taon nagiging mabait."
Tinalikuran ko siya. Bumalik ako sa mansiyon. Tumungo ako sa silid aklatan. Pumili ako ng libro saka binasa iyon. Ako lang mag-isa dito. Malaki ito. Tahimik lang akong nakaupo sa mahabang stipa. It was red divan built fron Spain. Napatigil ako noong biglang bumukas iyong pinto. It was Ofelia. May dala siyang pagkain. Inilagay niya ito sa mesa na nasa harapan ko. It's just a sandwich and a cup of coffee.
"Can you stay here?" I mumbled. Nakatitig lang siya sa pigura ko. 
Nagulat siya sandali. Pero tumango rin siya nong makabawi. Akala ko hindi siya papayag. Inukupa niya iyong upuan na nasa tapat ko. Hindi siya komportable. Nakahawak iyong mga kamay niya sa laylayan ng suot-suot niyang uniporme. Pinipisil-pisil niya ito. Para siyang batang pinagalitan ng sariling mga magulang. 
I smiled secretly. What an innocent girl. Nadadala ako noong pagiging musmos niya. Saan niya kaya namana iyon? Ba’t sa lahat ng babaeng nakita ko siya lang ang may ganon? 
Simply, because she’s special Jose Antonio Sebastian. Isaksak mo ito sa kukuti mong abnormal minsan. 
Sumimsim ako ng kape. It taste good. Gusto kong tanungin si Ofelia kung siya ba ang nagtimpla nito. Pero nanatili akong tahimik. Pakiramdam ko may gusto siyang sabihin sakin. Ano kaya iyon? 
"I--iyong s--sinabi ko po kanina sa harden Señorito, puwede po bang kalimutan niyo na lang iyon? Alam ko pong nasungitan ko kayo. Hindi ko po sinasadyang gawin iyon." 
Napatingin ako sa kaniya. Hindi siya makatingin sakin ng deretso. Nakokonsensiya ba siya? Napangiti uli ako ng tago. I want to enjoy this scene. Paglalaruan ko muna siya. Wala naman sigurong masama kung gagawin ko iyon di ba?
Ibinalik ko iyong mga tingin ko sa hawak kong libro. Nagpanggap akong nagbasa. "Hindi madaling kalimutan iyong ginawa mo sakin sa harden Ofelia. Ikaw pa lang iyong kaisa-isang tao na nakagawa non sakin. Akala ko matutuwa ka kapag iginuhit kita. Hindi pala. I expect too much." Saad ko. 
Puwedeng-puwede ka ng maging artista Sebastian. Hindi ka lang pala gago, isa ka rin palang dakilang hinayupak. Nakakatanga ang pag-ibig. I do things that I never imagine. Hindi naman ako ganito dati. But for the sake of love, lulunukin ko lahat ng kabaduyan. I just want my damsel to be joyous. 
"H--hindi n-naman po ako galit. Hindi ko lang po inakala na may gagawa non sakin." 
Kumunot bigla iyong noo ko. "What do you mean?" 
Yumuko siya. "Hindi po ako espesyal na tao Señorito. Isa lang po akong hamak na utusan. Huwag po sana kayong maging malapit pa sakin. Magkaiba po ag mga mundo natin. Maintindihan niyo sana iyong ipinupunto ko rito."
Mas lalo pang kumunot iyong noo ko. I don't get her. Naguguluhan iyong utak ko. Hindi ko maunawaan ng lubos iyong mga namumutawing salita sa bibig niya. Ang labo. Parehas lang naman kaming tao hindi ba? I am breathing the air that she's breathing. She's pretty I am handsome. Alin bang pagkakaiba ang sinasabi niya? Iyong pagiging bilyonaryo ko ba? Iyon ba iyong iniisip niya? Titulo lang naman iyon. It's just a fricking one word curse. I can forget that. Kakalimutan ko iyon kung gusto niya. I don't care about it anymore. Mas mahalaga siya sakin keysa don.
Isinarado ko iyong libro. I look intently on her. "Will be in New Zealand for six months. Let's acquaint ourselves there Ofelia. Let's make memories together. Maybe in that lavish place, makikilala mo kung sino talaga si Sebastian Laurel. Don't worry about your younger sister. May mga tao na akong aalalay sa kaniya." 
Itutuloy...........