ร่างบางยืนมองตนเองหน้ากระจก สำรวจความเรียบร้อยแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ เดินทางไปทำงาน เมื่อเปิดประตูห้องเห็นเจ้านายกำลังกอดอกครุ่นคิดบางอย่าง เธอวางแฟ้มเอกสารไว้ตรงหน้าเพื่อรอให้เขาเซ็น เขาจรดปากกาแล้วชะงักช้อนสายตามองเลขา
“จิรัสยา ผมมีอะไรอยากขอให้ช่วยหน่อย” เตมินทร์เปรย ทำเอาคนถูกขอร้องใจเต้น
“อยากให้จีช่วยอะไรคะเจ้านาย”
ชายหนุ่มมีท่าทีหนักใจ แต่ภาพของจันทร์จิราไม่หายไปจากหัวเลย
“อยากให้ช่วยเรื่องพี่สาวเธอหน่อยได้ไหม”
หญิงสาวชะงัก แววตาไหววูบ เหมือนหัวใจกำลังสั่น พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง แล้วฝืนยิ้มออกมา
“ได้สิคะ อยากให้ช่วยอะไรล่ะคะเจ้านาย”
ร่างสูงลุกยืนก้าวออกมาจากโต๊ะทำงาน แล้วโอบรอบคอ กลิ่นน้ำหอมลอบแตะจมูก คนโดนโอบใจสั่นสะท้าน
“ฉันอยากดูหนัง อยากทานข้าวกับพี่สาวเธอ ช่วยนัดพี่สาวมาให้หน่อยได้ไหม”
เธออึกอักเล็กน้อย เกร็งไปทั่งร่าง
“เอ่อ... ฉันจะบอกให้นะคะ”
เขาปล่อยเลขาเป็นอิสระ แล้วนั่งลงบนขอโต๊ะทำงาน สบตาคนตรงหน้า
“ถ้าพี่สาวเธอไม่ไปก็ต้องลากมาให้ได้ เธอมาด้วยก็ได้ เอาไว้ฉันจะค่อยๆ ทำความรู้จักกับพี่สาวเธอทีละนิด”
“เจ้านายไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่สาวจีต้องชอบเจ้านายแน่ๆ” เธอยืนยันหนักแน่น
“จริงเหรอ?” สีหน้าชายหนุ่มแสดงออกถึงความดีใจ
“จริงสิคะ”
เตมินทร์ระบายยิ้ม แล้วโน้มใบหน้าชิดริมหู คนตัวเล็กคนลุกเกรียว
“พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านอาหาร ที่ฉันพาเธอไปเลี้ยงตกลงไหม” พูดจบเขาถอยห่างออกมา แล้วยิ้มทรงเสน่ห์
เธอพยักหน้ารับคำ “ได้ค่ะเจ้านาย!”
ร่างบางก้าวออกมาจากห้องแววตาหม่น ถ้าหากพี่สาวกับเจ้านายรักกันขึ้นมาจริงๆ เธอจะทำยังไง ควรยืนจุดไหน ยิ่งคิดยิ่งเจ็บจี๊ดในหัวใจจริงๆ
กลับมาถึงบ้าน เห็นพี่สาวนอนดูรายการทีวีแล้วเล่นมือถือไปด้วย คนตัวเล็กวางกระเป๋าไว้แล้วทรุดกายลงตรงข้าม จันทร์จิราขยับกายนั่งตัวตรงแล้วมองน้องสาว
“เป็นอะไรจ๊ะ หน้าตาดูเคร่งเครียดเชียว”
คนถูกทักฝืนยิ้มออกมาทันที
“วันนี้ยุ่งเรื่องงานมากเลยพี่จัน” เธอระบายลมหายใจ “แต่จีมีเรื่องอยากให้พี่ช่วยหน่อยค่ะ”
จันทร์จิราขมวดคิ้ว “ให้ช่วยอะไรล่ะ”
“เอ่อ... คือว่า...”
น้องพูดติดๆ ขัดๆ แบบนี้ ทำเอาเธออมยิ้ม ดูท่าเจ้านายคงรุกไล่มา หลังจากเขาส่งข้อความมาหานอกเหลือจากเรื่องงาน เธอไม่ได้สนใจ เพราะหัวใจมันเป็นของคนอื่นแล้ว
“อ้ำอึ้งอยู่ได้ตกลงจะให้พี่ช่วยหรือเปล่า!” คนเป็นพี่เร่ง
“ช่วยไปทานข้าวกับเจ้านายจีเป็นเพื่อนจีหน่อยนะคะ!” หญิงสาวโพลงออกมา
คนถูกขอร้องนิ่งไป แล้วครุ่นคิด
“ไปแล้วพี่จะได้อะไรล่ะ”
“พี่จัน คุณเตมินทร์เค้าสนใจพี่มากนะ ถ้าพี่ไปจีอาจได้ขึ้นเงินเดือน ได้เลื่อนตำแหน่งก็ได้” จิรัสยาชักแม่น้ำทั้งห้า
“ถ้ามันทำให้จีได้เลื่อนขั้นเงินเดือนก็คุ้มอยู่นะ”
เธอขยับเข้ามาใกล้พี่สาว แล้วยิ้มกว้าง
“พี่ยอมไปแล้วใช่ไหม”
คนเป็นพี่แกล้งตีหน้าหนักใจ จิรัสยาจ้องมองสีหน้าเครียด
“ไปก็ไป!”
“ขอบคุณมากค่ะพี่จัน” เธอบอกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก
ประตูร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าดังเปิดออก จิรัสยาเดินเคียงคู่มากับพี่สาว กวาดตามองหาคนที่นัดหมาย เห็นเขานั่งตรงโต๊ะริมหน้าต่างกระจก เธอรั้งข้อมือพี่สาวแล้วพาก้าวไปด้วยกัน จนกระทั่งหย่อนกายตรงข้ามกับเจ้านาย จิรัสยายิ้มเจือนๆ เพราะในใจรู้ดีว่า สองคนนี่มาทำอะไร นั่นมันทำให้เธอยิ่งเศร้า
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” เขาเอ่ยทักจันทร์จิรา เธอพยักหน้าช้าๆ
“ค่ะ สวัสดีอย่างเป็นทางการนะคะคุณเตมินทร์”
เตมินทร์ยิ้มกว้าง แล้ววางเมนูอาหารไว้ตรงหน้า
“สั่งอาหารทานดูสิครับคุณจันทร์จิรา ร้านนี้อร่อยมาก”
เธอรับมา “ร้านนี้ยัยจีน่าจะถนัดค่ะ” ยื่นเมนูให้น้องสาว “สั่งสิรออะไรจี”
จิรัสยาเงยหน้าสบตาเจ้านาย เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต จิรัสยาเลยสั่งอาหารที่คิดว่าทุกคนจะชอบมาให้ ราวยี่สิบนาทีอาหารถูกนำมาเสิร์ฟจนครบ จันทร์จิราคีบอาหารใส่จานเขาแล้วยิ้ม ทำเอาชายหนุ่มชะงักแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ทางด้านอีกคนเอาแต่คีบอาหารใส่ปากอย่างเงียบๆ
“ปลาดิบร้านนี้สดและอร่อยมากนะครับ” พูดจบเขาคีบปลาแซลมอนให้หญิงสาว
“ขอบคุณมากค่ะ” จันทร์จิรากล่าวเบาๆ แล้วคีบมันใส่ปาก
จิรัสยาหน้าร้อนผ่าว พยายามฝืนความรู้สึกภายใน ก่อนวางตะเกียบลง
“ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ” เธอลุกออกจากโต๊ะนั้น แล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องน้ำ
ยืนหน้ากระจกเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอมันก็แค่คนที่แอบรักไม่อาจทำอะไร ไม่มีสิทธิ์คิดหึงหวงทั้งนั้น ถ้าหากพี่และเจ้านายรักกันควรยินดีกับทั้งคู่เสียมากกว่า อนาคตเธออาจได้เจอกับใครสักคนที่รักเธอ และเธอก็รักเขาเหมือนกัน
หญิงสาวสุดลมหายใจเข้าปอด เพื่อลดทอนความหม่นหมองในหัวใจ ก่อนเดินเข้าไปที่โต๊ะเช่นเดิม เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า เธอทำได้แค่ตักอาหารใส่ปาก ปล่อยให้พี่และเจ้านายสนทนากันอย่างถูกคอ รอบหน้าเขาสองคนคงนัดหมายมากันเองได้แล้วละมั้ง แบบนั้นเธอคงสบายใจมากกว่านี้
สามร่างเดินเคียงกันออกมาจากร้านอาหาร เตมินทร์ไม่อยากเร่งรัดมากไปกว่านี้ เพราะท่าทางจันทร์จิราเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ เหมือนคนอื่น เธอเหมือนนกที่พร้อมจะบินหนีไปเมื่อไหร่ก็ได้
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะคุณเตมินทร์” จันทร์จิราบอก แล้วระบายยิ้ม
“ครับ” เขาสบตา “ครั้งหน้าเราไปดูหนังกันดีไหมครับ”
คนถูกชวนครุ่นคิด “ยัยจีไปด้วยหรือเปล่าคะ”
จิรัสยาเม้มริมฝีปาก ทำไมต้องพกเธอไปด้วย อยากสวีทน่าจะไปกันแค่สองคนก็พอ
“แล้วแต่คุณจันทร์จิราสะดวกครับ ผมยังไงก็ดี จิรัสยาก็เหมือนน้องสาวผมคนหนึ่ง”
เธอยกยิ้ม “เอาไว้ฉันส่งข้อความหาคุณแล้วกันค่ะ ว่าจะชวนยัยจีไปไหม”
“ได้ครับ”
สองสาวนั่งรถเบาะหน้าคู่กัน จันทร์จิราเคลื่อนรถออก ส่วนคนเป็นน้องนิ่งเงียบตลอดเส้นทางจนพี่สาวสังเกตได้ เธออมยิ้ม
“อาหารอร่อยนะจีร้านนี้” พี่สาวชวนคุย ทว่าน้องกลับไม่ตอบอะไร เพราะมัวแต่เหม่อ จันทร์จิราหันมามองน้อง “จีได้ยินพี่หรือเปล่า!”
คนถูกเรียกชะงัก “คะพี่จัน!”
“เป็นอะไรเหม่อเชียว”
เธอส่ายหน้า “เปล่าค่ะ” ตอบแล้วแสร้งยิ้ม “จีคิดว่าเจ้านายจะขึ้นเงินเดือนให้เท่าไหร่ ถ้าพาพี่จันไปเจอเจ้านายได้”
“แหม.. เห็นพี่เป็นอะไรน่ะเรา ขุมทรัพย์เหรอ”
จิรัสยาแสร้งหน้างอ “ก็จีอยากเก็บเงินไว้เยอะ เวลาแก่จะได้ไม่ลำบาก”
“มีลูกซะสิจี เผื่อลูกจะเลี้ยง”
“หาสามีให้ได้ก่อนเถอะพี่จัน แต่จีคงไม่มีหรอก ใครจะมาชอบคนอย่างจี”
จันทร์จิรายิ้มกว้าง “เดี๋ยวก็มี พี่ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครชอบจี แค่จีไม่เปิดใจเท่านั้นเอง”
คนเป็นน้องครุ่นคิดตามคำพี่ ไม่เปิดใจงั้นเหรอ ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะในหัวใจมันดันมีเจ้าของจับจองเสียแล้ว เลยไม่คิดมองคนอื่น แม้ใครเข้ามาก็แทบไม่ได้สนใจเลย บางที... เธอควรมองคนอื่นบ้างได้แล้ว