ปัง!
ประตูปิดลงอย่างแรง ร่างบางก้าวเข้าด้านในผับหรูย่านกลางกรุง แล้วทรุดกายลงบนเก้าอี้ตรงบาร์ มือบางยกกุมขมับกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ ในเมื่อเธอและลูกไม่มีความหาย ก็ช่างหัวมัน! ตาแก่นั้นต้องได้รับรู้รสชาติความเจ็บปวดในสักวัน เธอจะทำให้มันกระอักเลือดออกมาเลยทีเดียว
“ขอวอดก้าแก้วนึง!” เธอสั่ง
วอดก้าถูกนำมาเสริฟ์ตรงหน้า เธอยกกระดกดื่ม แล้วเม้มริมฝีปากกัดฟันแน่น
“มาคนเดียวเหรอครับ”
เสียงทักทายดังขึ้น พรรณเรศหันมองสบตาคนทัก เห็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขา
“พลรบ” เธอละเมอออกมา
“ครับ ผมพลรบเอง”
หญิงสาวหัวเราะในลำคอ “มาได้ยังไงคะนี่”
“วันนี้ไม่มีคิวเลยมาครับ นั่งๆ นอนๆ ในห้องคนเดียวมันเบื่อ”
เธอจ้องลึกในดวงตาอีกฝ่าย ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้สติเธอพร่าเลือน ทำไมวันนี้เขาดูหล่อเหลากว่าทุกวัน
“ทำไมไม่หาคนนอนด้วยล่ะคะ จะได้ไม่เหงา”
เขายกยิ้ม “ไม่ล่ะครับ ถ้าไม่ถูกใจผมก็ไม่อยากได้คนมานอนด้วย ยกเว้น...” ดวงตาคมจ้องมองอย่างมีความหมายไปถึงอีกคน “คนที่ผมพอใจ อย่างเช่นคุณ”
พรรณเรศหัวเราะในลำคอ ก่อนหันไปมองบาร์เทนเดอร์
“ขอวอดก้าอีกแก้วค่ะ”
เขาฉงน จ้องมองด้วยความแปลกใจ
“ทำไมดื่มวอดก้าล่ะครับ มันแรงนะ เดี๋ยวจะเมาเอา”
เธอหันมามองเขาแววตาหม่น มือถือดังขึ้น เจ้าของเลยล้วงกระเป๋าจ้องมองหน้าจอแล้วตัดสินใจกดปิดเครื่อง พลรบมองด้วยความแปลกใจ
“คืนนี้ฉันอยากเมา ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้สิครับ สำหรับคุณผมพร้อมเสมอ”
แก้วน้ำสีอำพันถูกวางตรงหน้าชายหนุ่ม เขายกแล้วชนกับอีกฝ่าย ต่างคนต่างพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เธอต้องการลืมเรื่องราวอันเจ็บปวดให้หมด ขอแค่เพียงความสบายใจชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น
วอดก้าแก้วที่สามถูกกระดกดื่ม คนดื่มเริ่มสติพร่าเลือน มองภาพรอบกายพร่ามัว ร่างกายแทบทรงไม่อยู่ จนฟุบหน้ากับบาร์ พลรบชะงักแล้วจับไล่มนเขย่าเบาๆ
“คุณเรศครับ” เขาร้องเรียก “ได้ยินผมไหม”
“คุณพล ฉันดื่มไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอบอกเสียงเบา แล้วเอียงหน้ามามอง ผิวแก้มกำลังแดงปลั่ง
“ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ฉันไม่อยากกลับบ้าน ขอฉันนอนที่นี่สักครู่นะคะ”
พลรบระบายลมหายใจ “ไม่ได้หรอกนะครับ เดี๋ยวเขาต้องปิดร้านกัน”
“ฉันขอนอนก่อนนะคะ” เธอฟุบหน้าลงตามเดิม
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ แล้วตรงเข้าช้อนร่างบาวไว้ในอ้อมแขน พรรณเรศตระหนกตกใจโอบรอบคอเขาไว้มั่น สีหน้าตื่นตระหนก
“ทำอะไรคะคุณพล!” เธอร้องถาม
“พาคุณออกไปจากที่นี่ไงครับ”
“แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้นี่คะ” พรรณเรศบอกเสียงสั่น น้ำตาเอ่อคลอ
“ไปพักที่ห้องผมก่อนก็ได้”
หญิงสาวชะงัก แต่ทว่าหัวสมองกลับมึนงงสับสน เพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ เธอไม่ได้เอ่ยคำใดนอกจากซบหน้ากับอกกว้างเท่านั้น คนเมาถูกวางไว้ตรงเบาะหน้า พลรบคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย แล้วขับเคลื่อนรถออกจากบริเวณนั้น ดวงตาคมจ้องมองไปยังเธอบ่อยครั้ง เห็นกำลังหลับพริ้ม
แปลกใจ... ที่โอกาสมาหาเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้
รถจอดตรงลานกว้าง พลรบเปิดประตูฝั่งคนนั่งแล้วค่อยๆ พยุงร่างบางออกมา คนเมาโซเซจนเขาต้องคอยประคองไม่ห่าง จนกระทั่งสองคนมาถึงห้องพัก เขารูดคีย์การ์ดดันประตูให้เปิด แล้วแทรกกายเข้าด้านใน เมื่อเห็นคนเมาไม่ได้สติเลยช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน มาถึงห้องนอนแล้ววางร่างนั้นบนเตียง แต่ทว่าคนเมากลับโอบรัดรอบคอแน่นไม่ยอมปล่อย
“เรศ.. คุณกำลังเมามากนะ” เขาพยายามเตือน
พรรณเรศกอดรับอีกฝ่ายไว้แน่น เผยอริมฝีปากแล้วจ้องมองเขาส่งสายตาพร้อมรอยยิ้มยั่วยวน
“ฉันคิดถึงคุณมากนะคะ” เธอเพ้อออกมา แล้วรั้งใบหน้าอีกฝ่ายให้เข้ามาหา
สำหรับพลรบแล้ว นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขามี หากเธอต้องการให้ทำอะไรเขายินดี ริมฝีปากหนาถูกแนบชิดอย่างรวดเร็ว เลือดในกายชายหนุ่มร้อนฉ่า โน้มกายเข้าหาร่างบางมอบจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อน พรรณเรศลืมสิ้นทุกสิ่ง เวลานี้เธอมีความสุข ไม่รับรู้สิ่งใด สติเลือนหาย ร่างกายโปร่งเบาราวกับอยู่บนปุยเมฆ ทำไมถึงรู้สึกดีได้ขนาดนี้
สัดส่วนงดงามถูกลูบไล้ กายสาวบิดเร้าไปตามแรงปรนเปรอ ร่างกายเธอกำลังร้อนขึ้นทุกขณะ ริมฝีปากบางกัดกันแน่นเพื่อลดทอนความเสียวซ่านภายใน เขาเลื่อนไล้ริมฝีปากไปตามเนื้อนวลก่อนปลดเสื้อผ้าออกจากร่างงาม จนเหลือชิ้นส่วนติดกายเพียงแค่สองชิ้น เสียงหอบหายใจหนักดังฟังชัด พลรบดวงตาทอประกาย ก้มลงกดจุมพิตตรงเนินอกอวบด้วยความกระหาย
“อ๊ะ!” เธอเผลอร้องคราง
แล้วโอบรัดร่างหนาไว้แนบแน่น ราวกับไม่ต้องการหนีหายไปไหน
“คุณสวยเหลือเกินเรศ...” เขาเพ้อออกมา
พลรบสำรวจทุกสัดส่วน แล้วค่อยๆ ปลดเปลื้องสองชิ้นส่วนสุดท้ายออก ดวงตาคมเบิกกว้างมองอย่าชื่นชม แล้วรีบโน้มกายลงฉกชิมทรวงงามอย่างหื่นกระหาย
“อืม...” คนใต้ร่างครางแผ่วในลำคอด้วยความพึงพอใจ
มือหนาลูบไล้ บีบเคล้นอย่างจงใจ สำรวจเนื้ออณูรับรู้ว่าเธอพรั่งพร้อมสำหรับเขาแล้ว ชายหนุ่มไม่รอช้าสลัดอาภรณ์ออกจากเรือนกายแล้วทาบทับเข้าหา
เรียวเล็บจิกลงบนแผ่นหลัง เมื่อสองร่างสอดผสาน จังหวะเคลื่อนกายทำเอาเธอแทบคลั่ง กัดริมฝีปากไว้แน่น แรงปรารถนาพุ่งทะยาน เธอไม่อาจอดทนต่อความต้องการ ปล่อยใจและกายให้เป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ เมื่อใกล้ถึงฝั่งฝันฝ่ายรุกเริ่มเดินเกมหนัก จังหวะหนักหน่วงถูกซัดเข้าหาอย่างไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งซุกซบใบหน้าลงกับทรวงงามหอบหายใจด้วยความอิ่มเอม
แสงลอดหน้าต่างเข้ามา ร่างบางขยับกายค่อยๆ เปิดเปลือกตา มือยกกุมขมับเพราะรู้สึกปวดขึ้นมา ไม่นานเท่าใดนักสติสัมปชัญญะกลับคืน เธอดีดตัวขึ้นนั่งกวาดตามองรอบๆ แล้วหยุดที่ใบหน้าชายหนุ่มซึ่งกำลังหลับใหล
นี่มันอะไรกัน! เธอทำอะไรลงไป!
พรรณเรศรีบหอบเสื้อผ้าตนเองที่ตกเกลื่อนตามพื้น พาร่างกายอ่อนแรงเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หญิงสาวยืนมองตนเองในกระจก ความรู้สึกมันยังชัดเจน เมื่อคืนเธอกับพลรบเกินเลยกันไปถึงไหน น้ำตาไหลรินออกมารีบยกมืดปาดมันออก เธอทำผิดกับธัช เรื่องนี้จะต้องไม่มีใครรู้มันต้องเป็นความลับตลอดไป
ประตูห้องน้ำเปิดออก หญิงสาวชะงักจ้องมองคนตัวใหญ่ยืนกอดอกส่งสายตามาหา พรรณเรศเม้มริมฝีปาก แล้วออกจากห้องของเขา เห็นกระเป๋าสะพายตัวเองอยู่บนโต๊ะเลยหยิบมาเดินไปยังหน้าประตู แต่เรียวแขนกลับถูกคว้าไว้
“จะไม่พูดอะไรกับผมสักคำเลยเหรอ!” เขาถามสีหน้าไม่พอใจ
พรรณเรศเบี่ยงกายหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย
“จะให้ฉันพูดอะไร!”
“เรื่องระหว่างเราไง เมื่อคืน!”
ริมฝีปากถูกกัดแน่น เธอตวัดสายตามองเขาสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา!”
คิ้วเข้มขมวด ขบกรามแน่นสีหน้าไม่พอใจ
“ผมเพิ่งรู้นะว่าคุณนอนกับใครง่ายๆ แบบนี้” เขาเยาะ แล้วสบตา
มือบางสั่นเทา พยายามควบคุมอารมณ์อ่อนไหวของตนเอง เพราะความเสียใจทำให้เธอพลาดไป ถ้าหากธัชรู้เรื่องคงต้องรังเกียจเธอแน่
“แล้วแต่คุณจะคิด!” หญิงสาวสะบัดเรียวแขนเพื่อหนี อยากออกไปที่นี่แล้วจบทุกอย่างเอาไว้ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย “ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่ปล่อย!”
“นี่คุณต้องการอะไร เรื่องที่มันเกิดขึ้น เราทั้งสองคนต่างเมาด้วยกันทั้งคู่ คุณควรหยุดแค่นี้ดีกว่าไหม!” หญิงสาวเตือน แววตาไม่พอใจ
พลรบยืนนิ่ง “แล้วถ้าผมไม่หยุดล่ะ”
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่น
“นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณรักฉัน พลรบดาราเจ้าเสน่ห์คนนั้นกำลังหลงรักคนอย่างฉันนะเหรอ!” เธอแกล้งประชดเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่เขากลับไม่หวั่นไหวกับคำพูดแม้แต่น้อย