พรรณเรศยิ้มบางๆ แล้วทรุดกายลงตรงข้าม ตักอาหารใส่จานเขาเป็นระยะ ธัชพลยิ่งพิศมองคนรักยิ่งแปลกใจ เพราะท่าทางดูมีความสุขเสียเหลือเกิน ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่
“ตกลงไม่บอกผมเหรอครับว่ามีเรื่องอะไร” ชายหนุ่มถามย้ำ
ริมฝีปากบางเม้มสนิท แล้วช้อนสายตามองคนตรงหน้า
“เรศท้องค่ะธัช”
คนฟังนิ่งงันราวกับถูกสาป ร่างกายเย็นเฉียบฉับพลันกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ ไม่นานนักหัวใจกลับเต้นแรงขึ้นทุกขณะ จ้องมองคนรักราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“คะ...คุณว่าอะไรนะเรศ!” น้ำเสียงเขาดูตื่นเต้น
“ประจำเดือนเรศไม่มา พักหลังเรศอ่อนเพลียแล้วก็ง่วงนอนบ่อย เรศเลยไปตรวจมาค่ะ”
“ตรวจ...”
“ค่ะ ผลออกมาว่าเรศท้อง”
ว่าที่คุณพ่อกลับทำอะไรไม่ถูก เขากำลังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วนเช่นนี้ แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจ
“ผะ... ผมไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไงดี ผมควรทำยังไงดีเรศ ผมกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว!” เขาละล่ำละลัก
หญิงสาวน้ำตาเอ่อคลอ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของคนรัก
“คุณไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะธัช นอกจาก... พาเรศไปฝากครรภ์”
เขาลุกจากเก้าอี้ ตรงเข้ารั้งร่างบางมากอดไว้แนบแน่น
“ผมดีใจมากเลยรู้ไหม ที่คุณกำลังจะมีลูกกับผม!”
“เรศก็ดีใจค่ะ”
สองร่างกอดกันด้วยความรัก พรรณเรศยิ้มกว้าง อย่างน้อยเขาก็ยอมรับ และไม่ทอดทิ้งเธอไปไหน แล้วแบบนี้มีหรือที่พ่อสามีจะไม่ยอมรับเธอ
“คืนนี้ผมจะค้างที่นี่นะ”
คนฟังดวงตาเบิกกว้างด้วยความยินดี
“จริงเหรอคะ!” เธอร้องถามน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงสิ ผมอยากนอนกอดคุณ แล้วพรุ่งนี้เราจะไปที่บ้านผมกัน ผมอยากให้คุณไปเจอกับพ่อ!”
สีหน้าหญิงสาวหม่นลงเมื่อเขาเอ่ยถึงบิดา เธอหวาดหวั่นภายในไม่น้อย กระนั้นก็ยังอยากให้ตนเองถูกยอมรับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ธัชพลถาม ขณะเชยคางมนขึ้นมาสบตา
“เรศกังวลค่ะ กลัวพ่อคุณไม่ยอมรับเรศ” เธอบอกเสียงสั่น
เขาดึงมือบางมากุมไว้ แล้วยิ้มเพื่อปลอบประโลม
“พ่อต้องดีใจแน่ที่คุณกำลังจะมีหลานให้ ผมเชื่อว่าพ่อจะต้องยอมรับคุณแน่นอนเรศ!” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น นั่นทำให้เธอใจชื้น
“จริงๆ นะคะ”
“จริงสิครับ”
“ถ้าคุณยืนยันแบบนี้ เรศก็เบาใจค่ะ”
หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วซบใบหน้ากับอกกว้าง ธัชพลช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้ววางบนเตียงกว้าง
“นอนรอผมที่นี่นะ คืนนี้ผมจะกอดคุณทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน” เขาบอกแล้วผละห่างออกไป
เห็นเขาหายเข้าห้องน้ำ คนตัวเล็กลุกนั่งแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ร่างกายร้อนผ่าว เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอรู้ดีว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น ธัชหลงเธอขนาดนี้ มีหรือจะปล่อยให้เธอถูกพ่อตัวเองดูแคลน
เสียงรถยนต์จอดเทียบ เจ้าของบ้านวางแก้วกาแฟขมวดคิ้ว ไม่นานนักเห็นสุรชัยเดินเข้ามา แล้วหยุดยืนตรงหน้าเขา สีหน้าลูกน้องดูเคร่งเครียด ทำเอาธเนศต้องขบกราม สิ่งที่ทำให้เขาเดือดดาลได้มากที่สุด คือการที่ลูกชายโง่เง่าไม่รู้อะไรเลย
“ใครมา!”
“คุณธัชครับ”
“มากับใคร!”
“เอ่อ...” สุรชัยอึกอัก ไม่กล้าเอ่ยปาก
ธัชพลจับมือคนรักเข้ามา แล้วมาหยุดยืนตรงหน้าบิดา พรรณเรศยกมือกระพุ่มไหว้ในทันที สุรชัยยังไม่ทันได้ตอบคำถามเลยเดินเลี่ยงออกมาเพื่อให้เจ้านายได้จัดการปัญหา ธเนศไม่ได้รับไหว้ กวาดตามองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของแฟนลูกชาย แล้วยิ้มเหยียด
“แกมีอะไรถึงได้พาแฟนแกมาที่นี่ เพราะฉันจำได้ว่าสั่งห้ามแกไว้แล้ว!”
คนเป็นลูกชะงัก แต่พยายามทำใจดีสู้เสือ
“ที่ผมกับเรศมาเพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกกับพ่อครับ”
ธเนศชะงัก เห็นสีหน้าแววตาลูกชายแล้วทำเอาเขารู้สึกสังหรณ์ชอบกล
“เรื่องสำคัญอะไรก็ว่ามา ฉันมีธุระต้องไปทำ!”
“เรศท้องครับ!” เขาโพลงออกมา
ชายชราชะงัก ทอดสายตามองบุตรชายและผู้หญิงที่ยืนเตียงข้าง แล้วขบกรามแน่น พยายามระงับโทสะที่กำลังพลุ่งพล่าน
“ท้องงั้นเหรอ?” ธเนศเปรยเสียงเย็น “ฉันไม่เข้าใจทำไมเธอถึงปล่อยให้ตัวเองท้อง เป็นดาราไม่ใช่หรือไง ไม่คิดรักษาหุ่นหรือหน้าที่การงานของตัวเองเลยเหรอ แต่งงานก็ยัง แล้วท้องแบบนี้ ไม่อายแฟนคลับ อายเพื่อนร่วมงานบ้างหรือไงกัน!”
คนฟังหน้าชา เม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บแค้น
“เรศรักคุณธัชค่ะ!”
“เลยปล่อยให้ตัวเองท้อง รักหรืออยากมีลูกไว้จับไอ้ธัชกันแน่!”
“พ่อครับ อย่าพูดแบบนี้กับเรศเลย เราสองคนรักกันจริงๆ นะครับพ่อ!” ชายหนุ่มรีบแก้ต่าง
“รักกันก็ไปอยู่ด้วยกันเลยสิไป ไปตัวเปล่านี่แหละไอ้ธัช!”
ธัชพลชะงัก แล้วหันมองคนรัก พรรณเรศกำมือแน่น ขนาดเธอกำลังจะมีหลานให้ ยังไม่มีทีท่าจะยอมอ่อนลงแม้แต่น้อย แล้วต้องทำยังไงถึงจะยอมรับเธอ
“พ่อครับ ในท้องเรศคือหลานของพ่อนะครับ พ่อไม่สงสารหลานบ้างเหรอ”
ธเนศเงยหน้า แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“จะให้ฉันสงสารได้ยังไง ฉันยังไม่รู้เลยว่าในท้องแฟนแกมันใช่หลานฉันหรือเปล่า เป็นดาราเจอผู้ชายเยอะยิ่งกว่าเดินตามถนนเสียอีก ไม่รู้ว่ามั่วกันไปถึงไหน จะให้ฉันเชื่อใจว่าแฟนแกมีแกคนเดียว ไม่มีวันเสียหรอก!”
“เรศมีคุณธัชแค่คนเดียวนะคะ เรศไม่เคยทำตัวมั่วกับใครที่ไหน!” พรรณเรศโพลงออกมาทั้งน้ำตา
“ฉันจะไปเชื่อได้ยังไง ลูกชายฉันมันก็ไม่ได้ไปนอนเฝ้าเธอทุกวันเสียหน่อย เธอจะนอนกับใครเมื่อไหร่มันก็มีโอกาสไม่ใช่หรือไง!”
“ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้ เรศกำลังท้อง แทนที่พ่อจะยอมรับพวกเรา พ่อกลับซ้ำเติมให้พวกเราเจ็บปวด!” ชายหนุ่มตัดพ้อ
“เรศไม่ได้มีคนอื่นอย่างที่คุณพ่อกล่าวหานะคะ เรศซื่อสัตย์กับธัชแค่คนเดียว!” พรรณเรศปล่อยโฮออกมา
ชายชราจ้องมองสองคนนิ่ง
“รอลูกคลอด แล้วตรวจดีเอ็นเอ ฉันถึงจะยอมรับ”
“อะไรนะครับพ่อ!”
“ฉันยอมรับหลานได้ แต่กับผู้หญิงอย่างเธอฉันไม่ยอมรับ!” ชายชราประกาศกร้าว
“พ่อทำแบบนี้ไม่ได้ ผมรักเรศ เราสองคนจะแต่งงานกัน!”
ธเนศสบตาบุตรชาย แววตาแข็งกร้าว เขาไม่มีวันให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้วก่อนมาเจอกับธัช พรรณเรศประวัติไม่ดีอยู่แล้ว นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกขุ่นเคืองยิ่งนัก
“ถ้าแกคิดจะแต่งกับผู้หญิงคนนี้ ก็เตรียมตัวเตรียมใจออกจากตระกูลฉันไปได้เลย ฉันจะไม่ให้แกสักแดง อยากจะรู้นักว่าผู้หญิงที่แกรักนักรักหนา มันจะเลี้ยงแกได้ไหม!”
ชายหนุ่มชะงักสบตาคนรัก พรรณเรศน้ำตานองหน้าเจ็บปวดไปทั้งใจ ทำไมเขาถึงจงเกลียดจงชังเธอนัก
“คุณพ่อไม่ต้องไล่ธัชออกจากที่นี่หรอกนะคะ เรศจะไปเองค่ะ!” พรรณเรศบอกเสียงสั่น แล้ววิ่งหนีออกมาทันที
“เรศ!”
ธัชพลวิ่งตามออกมา แต่รถกลับเคลื่อนออกจากตัวบ้านไปแล้ว ชายหนุ่มยืนนิ่งน้ำตาคลอ หลับตาลงเพื่อระงับความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน เขาควรเลือกทางไหนดี ถ้าหากพ่อยอมใจอ่อน ทุกอย่างคงดีกว่านี้