“พวกท่านเป็นใครกัน ฉันอยากกลับบ้าน” อนินนาถร้องขอหญิงสาวที่นำเธอมาพักผ่อนยังห้องมิดชิด เธอถูกปรนนิบัติอย่างมิขาดตกบกพร่อง พวกนางล้วนแต่งกายคล้ายภาพจำหลักบนปราสาทขอม หากไม่มีศิราภรณ์ประดับอยู่บนศีรษะ
“หากท่านต้องการสิ่งใด สั่นกระดิ่งเรียกพวกข้าได้ทุกเวลา” พวกนางกล่าวไว้แล้วปล่อยให้เธออยู่คนเดียวภายในห้อง
อนินนาถหันมองเชี่ยนหมากที่เจียนพลูไว้อย่างประณีตบนหัวตั่ง ดูสวยงามและแปลกเปลี่ยน
เธอสังเกตรอบตัวด้วยความระแวง สมองคิดวนเวียนวุ่นวายกับการพลัดเวลามาอยู่ที่นี่
“เราถูกพามาที่ไหน ทุกอย่างเหมือนสัมผัสได้จริง ไม่ใช่ฝัน” อนินนาถฉุกใจคิด แล้วรีบคว้าสร้อยที่สวมใส่ติดคอตลอด แต่ทว่าเวลานี้ ลำคอของเธอว่างเปล่า แม้ชุดที่เธอสวมใส่อยู่ก็ไม่ผิดแผกไปจากภาพสลักบนปราสาท
“ต้องมีสติ สวดมนต์ เราต้องสวดมนต์” อนินนาถเดินไป เดินมา แม้พยายามรวบรวมสติแต่เธอกลับจำบทสวดมนต์ไม่ได้
“ใจเย็น ๆ เริ่มนโมก่อน ค่อยๆ คิด” เธอบอกตัวเอง ปลอบตัวเอง ด้วยเวลานี้ มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้
อนินนาถนั่งลงบนตั่ง ขยับเท้านั่งในท่าเทพธิดา เริ่มบทสวดมนต์พื้นฐาน ใจเริ่มสงบนิ่ง
“พระนางจักทำเช่นใดต่อเจ้าหญิงนิลกาฬ ยามนี้ เหมือนนางจักสงบ และดวงจิตกล้าแข็งขึ้น ด้วยพลังของบทสวดสาธยายมนต์ นอกศาสนาเรา”
“นางเข้มแข็งมิเปลี่ยน แต่มิอาจต้านพลังเราได้ ให้นางดูภาพในนิมิตต่อไปเถอะ” สุรเสียงอันไพเราะ กล่าวกับข้าพระบาท 4 นางที่ยอบตัวอยู่ไม่ไกล
“ข้าพระองค์ จักตอบคำถามของนางได้เพียงใด”
“พวกเจ้า ตอบได้ในส่วนที่ควรตอบ แต่ถึงแม้ไม่ตอบ นางย่อมรู้ดีจากภาพในนิมิต พวกเจ้าไปได้แล้ว”
ข้าพระบาททั้ง 4 ค้อมศีรษะพลันเลี่ยงออกไป จากสถานบำเพ็ญเพียรของพระนางเหนือหัว กาลก่อนที่นางบังเกิดแบบโอปาติกะ แล้วเพียรบำเพ็ญตบะ วันหนึ่งพระนางได้ดวงแก้วที่คายจากโอษฐ์ของพญานาคราชระหว่างบำเพ็ญเพียร ด้วยผลบุญแห่งวาจาสิทธิ์ของพระนางมาทุกชาติ ทุกภพ ดวงแก้วนั้นถูกคายลงบนฝ่ามือที่ประสานไว้บนตัก ยามนั้น พระนางจึงสำเร็จฌานขั้นหนึ่งที่จักเรียกดวงจิตที่เกิดมาแล้วหลายภพ หลายชาติได้ พระนางรอโอกาสนี้มานานนับพันปี
“นิลกาฬ เจ้าเพียงผู้เดียวที่จักช่วยเรา” รอยยิ้มของพระนางแย้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหลับตา นั่งสมาธิต่อไป
............................
ร่างของอนินนาถ ถูกนำมาไว้ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เธอถูกกล่าวถึงในแวดวงสื่อ ถึงการหลับใหลโดยไม่ทราบสาเหตุ ครอบครัวของเธอเดินทางมาจากต่างจังหวัด เพื่อต่อว่า บรรณาธิการข่าวที่ส่งลูกสาวออกไปทำงานจนเหลือเพียงร่างที่ยังมีลมหายใจ หากไม่มีจิตวิญญาณหลงเหลืออยู่
ประตูห้องพิเศษถูกเคาะและผลักเข้ามาด้วยร่างบุรุษหนุ่ม 3 นาย ที่เป็นต้นเรื่องและเกี่ยวข้องกับอาการป่วยของอนินนาถไม่มากก็น้อย ทำให้เสียงมารดาของอนินาถสะอื้นไห้ขึ้นมาอีก หลังจากสงบลงยามที่ ไม่มีบุคคลเหล่านี้อยู่ในห้อง
“ฮือ ๆ ๆ ฉันเลี้ยงของฉันมา นินบอกว่ากำลังจะแต่งงาน ให้ฉันเตรียมตัวไว้ แล้วยังไง วันนี้ ฉันต้องมาเฝ้ามันที่โรงพยาบาล”
ผู้เป็นแม่คร่ำครวญหวนไห้ อยู่ข้างเตียงของอนินนาถ ขณะที่พระสงฆ์รูปหนึ่งนิ่งมองดูร่างของอนินนาถอยู่เงียบ ๆ และใคร่ครวญ ส่วนเด็กที่ติดตามมาวันนี้ สลบไสลอยู่มุมห้องด้านหนึ่ง
“นมัสการครับหลวงพ่อ”
“เจริญพร”
“หลวงพ่อครับ นี่ติว รุ่นน้องที่ไปเสียมเรียบด้วยกัน แล้วนี่คุณกัลป์ คนที่ช่วยประสานงานทุกอย่างในการนำตัวนินกลับบ้านครับ” ยศไกรกล่าวกับหลวงพ่อ ซึ่งแท้จริงแล้วคือพ่อของอนินนาถ
“สึกออกมานานแล้วหรือท่าน ไม่เจอกันหลายปีทีเดียว” หลวงพ่อเอ่ยทัก คนที่ถูกแนะนำสุดท้าย สร้างความงุนงงให้กับผู้แนะนำ
“อ้าว ผมเลยปล่อยไก่ ไม่ทราบว่า รู้จักกันมาก่อน”
“คุณกัลป์ หรือ มหากัลป์นี่เขา บวชเรียนมาแต่เด็ก อาตมาเจอเขาบ้างแต่ระยะหลังไม่เจอ นี่ก็เพิ่งรู้ว่า สึกเสียแล้ว น่าเสียดาย”
“กระผมสึกหลายปีแล้วขอรับ ผมมาเรียนต่อ”
เมื่อยศไกร เห็นว่าบุคคลทั้ง 2 รู้จักกันดี เขาจึงหันไปส่งของเยี่ยมให้กับมารดาของอนินนาถ โดยมีติวเป็นธุระจัดแจงอาหารและผลไม้
“ศาสตร์แต่ละศาสตร์ล้วนเกี่ยวข้องกับจิต”
“จิตเธอจะกลับร่างครับ แต่ผมไม่ทราบว่าเมื่อใด” กัลป์เอ่ยขึ้นเบาๆ พอให้ได้ยินเพียงเขากับหลวงพ่อ
“กรรมเก่าต้องชำระ อาตมาเองก็ไม่อาจไปขวางเขาได้ อาตมาน่ะทำใจแล้ว ส่วนโน่นน่ะ ต้องใช้ยาทัมใจ” หลวงพ่อพยักพเยิดไปยังสตรีร่างท้วมที่เอาแค่ร้องไห้คร่ำครวญกับร่างของลูกสาว
“แม่ครับ”
“เจ้ายศ ไหนเอ็งบอกเอ็งจะดูแลลูกแม่ แล้วดูซิลูกแม่กลับมาแบบนี้ เอ็งดูแลยังไงลูกแม่ยังไง ฮือ ๆ ๆ ๆ”
ตติยะ ถึงกับถอยออกไปด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดที่ตวาดใส่ยศไกรไม่ยั้ง
“แม่บอกให้เอ็งช่วยน้อง ให้นั่งทำงานในห้องแอร์ เอ็งยังพาน้องออกตะลอนทำข่าวจนเป็นแบบนี้ เอ็งนี่ไม่สมกับที่แม่ไว้ใจเลย” เสียงแม่ของอนินนาถยังสะอื้นร่ำไห้ ฮึก ๆ แต่ก็ยังไม่วายด่าเจ้าคนอายุมากสุดของทีม ส่วนคนอนุมัติให้อนินนาถไปทำข่าวนั้น เจอการต่อว่าต่อขานไปตั้งแต่วานนี้แล้ว คาดว่าวันนี้จะไม่มารองรับอารมณ์เป็นครั้งที่ 2 จนกว่า นางจันทร์ มารดาของอนินนาถจะเริ่มทำใจได้