บทที่3.เป็นการพบเจอของโชคชะตาหรือความซวย!!

อาจจะเป็นเพราะปูชิดาต้องสำรองเงินไว้ให้บุตรสาวมากกว่านี้อีกสักหน่อย เธอจึงยอมรับการจ้างวานของเพื่อน โดยไร้ข้อแม้ การทำงานค่าเวลา กับการต้องมานั่งคิดสตางค์แทนเจ้าหล่อน สาเหตุเพราะสามีของเธอก่อเรื่อง จนต้องขึ้นโรงพัก...เป็นคดีความที่ต้องเจรจา รำเพยจึงจำใจลางาน...
“นะชิดา แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง นึกว่าช่วยรำเพย เธอก็ได้สตางค์ด้วย”
เสียงเพื่อนคะยั้นคะยอ แถมควักสตางค์ยัดใส่มือเธอเสียอีก เป็นการบีบบังคับแบบอ้อมๆ
“แล้วคนที่ทำงานของรำเพยจะไม่ว่าเอาเหรอ?”
หญิงสาวติงเสียงอ่อนๆ กำธนบัตรนั่นจนแน่น แม้จะไม่เยอะ แต่หากสะสมไว้มันก็มากพอที่ทำให้ตัวเองอุ่นใจเพิ่มขึ้น
“ฉันโทร. ไปบอกพี่เก่งเขาแล้ว เขาไม่มีปัญหา ขอแค่มีคนทำแทน”
เจ้าหล่อนรีบร้อนตอบ สีหน้าทุกข์ร้อนและหากปูชิดาตกปากรับคำ เธอจะรีบแจ้นไปดูสามี
“ก็ได้ๆ...แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
ช่วงเวลาที่ทำงานของรำเพย มันดึกเสียจนเธอกลัวตัวเองไม่ปลอดภัย กว่าจะกลับถึงบ้านได้ เธอก็แทบจะคลานเลยทีเดียว เพราะอยู่ไกลไปคนละฝั่ง...
“ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ รำเพยไปล่ะ”
เพื่อนสาวเดินตัวปลิวจากไป คงเป็นเพราะกำลังเป็นห่วงสามี ปูชิดาเลยได้แต่ถอนใจเฮือกๆ ลงมือเก็บของส่วนตัวใส่กระเป๋าและเดินทางไปทำงานแทนเพื่อน ด้วยความรู้สึกหน่วงๆ
รถยนต์ที่เธอโดยสารคงไม่พ้น รถบริการของ ขสมก. มีที่นั่งว่างหลายที่เพราะเวลานี้คนอื่นคงหลับสนิทบนที่นอนอุ่นๆ เที่ยงคืน...สายลมเย็นๆ จากด้านนอกโชยมาปะทะใบหน้า พัดพาความร้อนที่กร่ำกรายมาใกล้ๆ ให้สลายไป ปูชิดาล้วงตลับแป้งในกระเป๋าสะพายขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อยของตัวเอง...ผิวหน้าเธอมันย่อง...จนต้องไล้แป้งบางๆ กลบร่องรอยเหนื่อยล้า หญิงสาวถอนใจอีกครั้ง เธอเหนื่อยล้าเต็มทนกับชีวิตที่ต้องดิ้นรน หากไม่ประสบเองไม่มีทางรู้ จากคนที่เคยสะดวกสบาย แม้จะไม่ฟู่ฟ่าเท่าไร แต่ก็ไม่ต้องกระเสือกกระสน...ไม่เคยต้องปวดหัวเรื่องเงินทอง วันนี้ภาระอันยิ่งใหญ่นั้นปูชิดาแบกไว้บนสองบ่า ไหนจะนมแผ้วที่ฝ่าฟันมาพร้อมกับตัวเอง ไหนจะอีกหนึ่งชีวิตที่ปูชิดาให้สัญญากับตัวเองเป็นแม่นมั่น เธอจะทำทุกอย่างให้เขามีอนาคตที่ดี ด้วยสองมือตัวเอง
ป้ายไฟสว่างไสว แสงไฟวิบวับตรงหน้า การเดินทางของเธอสิ้นสุดลงสักที
หญิงสาวเดินก้มหน้า เธอมองแค่ทางเท้า พยายามไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เมื่อสถานที่ที่เธอกำลังเดินเข้าไป ไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนอยากมา...มันเป็นสถานบริการ หากเป็นผู้มาใช้บริการก็คงเดินเชิดหน้าได้ แต่นี่เธอเข้ามาในฐานะพนักงาน เธอไม่อยากถูกเหมารวมเช่นเดียวกับผู้หญิงหลายคนที่ทำงานอยู่ในสถานที่นี้
“ตรงโต๊ะนั้นจ้ะ ตามสบายเลยรำเพยโทร. บอกพี่ไว้แล้ว”
หนุ่มใหญ่หน้าตาภูมิฐาน เขาแต่งตัวดีด้วยสูทสีทึมๆ เรียบกริบ
เก่งแอบกลืนน้ำลาย...คนมาทำงานแทนรำเพย หน้าตาดีไม่ใช่เล่น!! หากสามารถชักจูงหล่อนให้ทำงานในสถานที่นี้ได้ เขาจะได้มีโอกาสแทะโลม เมื่อรำเพยเคยเปรยๆ ให้ฟัง ผู้หญิงตรงหน้ามีตำหนิ หล่อนมีลูกติด แต่...ไม่มีสามี
“มีอะไรไม่เข้าใจเรียกพี่ได้นะ...พี่อยู่แถวๆ นี้แหละ”
เก่งเปรยบอกอีกครั้ง หากหล่อนเดือดร้อนจริงอย่างที่รำเพยบอก เขาจะหาโอกาสกล่อม เพราะสาวๆ ที่ทำงานที่นี่ ได้เงินเป็นกอบเป็นกำทุกคน หากใจถึง!!
“ค่ะพี่”
ปูชิดารับคำ เธอสนใจงานตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องอยากเมื่อเธอชินกับการอยู่หน้าเค้าน์เตอร์ หญิงสาวทำงานเพลินๆ จนกระทั่ง...
“พี่ๆ ลูกค้าจะรูดบัตร...” การจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต เป็นเรื่องปกติ แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่ปกติเท่าไร
“เอาบัตรมาสิจ้ะ เดี๋ยวจัดการให้เอง...” เธอเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ อธิบายเสียงเรียบ
“เปล่า...ยังไม่เช็คบิล จะรูดจ่ายค่าเปิดขวด...เขาไม่ได้พกเงินสด...” เศรษฐีหลายคนไม่มีเงินสดในกระเป๋าสตางค์ กระเป๋าสตางค์ของพวกเขามีแต่บัตรเครดิต
“อ๋อ!! แล้วต้องทำยังไงล่ะ เพิ่งมาทำวันแรก ไม่รู้วิธีจ้ะ?” เธอตอบตามประสาซื่อ เหลียวมองหาเก่ง แต่เขากำลังยุ่งๆ เลยไม่อยากกวน
“เอาที่รูดตามหนูมาเลยพี่ รูดเสร็จพี่ก็กลับมาทำงานที่เดิม”
พนักงานสาวสวยบอก...เธอเห็นรำเพยทำจนคุ้นตา...เลยชี้มือบอกปูชิดา
หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ เธอฉวยเครื่องรูดบัตรเดินตามเจ้าหล่อนไปเงียบๆ แอร์ภายนอกเย็นฉ่ำเสียจนปูชิดาขนลุกเกลียว เธอชำเรืองมองคนตรงหน้า เจ้าหล่อนไม่หนาวหรือไงนะ? เมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่ช่างน้อยชิ้นจนน่าใจหาย...
“โต๊ะนั่นนะพี่ หนูไปเอาขวดใหม่มาให้เขาก่อน โต๊ะนี้กระเป๋าหนัก วันนี้หนูคงได้ทิปเป๋าตุง” หล่อนพูดยิ้มๆ ก่อนจะโฉบผ่านปูชิดาเพื่อไปหยิบบรั่นดีขวดใหม่มาตามคำสั่ง
หญิงสาวเดินตัวลีบเข้าไปในมุมอับ ส่วนนี้ค่อนข้างลับตา แถมห่างสายตาคนอื่นจนน่ากลัว เธอรู้สึกไม่ใคร่จะไว้ใจ เลยต้องระวังตัวเองไว้ก่อน
“ขอบัตรเครดิตด้วยค่ะ” เธอส่งเสียงบอก เมื่อเดินเข้ามาจนชิดขอบโต๊ะ
ออสตินเหวี่ยงบัตรเครดิตให้พนักงาน เขาไม่ได้เหลือบมองเจ้าหล่อนเลย รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง...แต่เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์สุนทรี เขากำลังหงุดหงิด!!
แกร๊ก!!
บัตรเครดิตใบเล็กๆ ไถลหล่นจากขอบโต๊ะ คงเป็นเพราะหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวรับ เธอจึงรีบก้มลงไปเก็บ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น รู้สึกไม่พอใจอย่างแรง!! กับมารยาทติดลบของลูกค้าสุดรวย แต่...ปริปากพูดอะไรไม่ได้หร๊อก เขาเป็นลูกค้า ในขณะที่เธอเป็นลูกจ้าง แม้ผู้ชายตรงหน้าจะเป็นคนจ่ายสตางค์ แต่มารยาทของเขาน่าจับไปอบรม...
“อุ้ย!!” เพราะความสลัวของแสงไฟ ปูชิดาจึงพลาด เธอเงยหน้าขึ้นและชนกับขอบโต๊ะเข้าจังๆ
ออสตินสะดุด!!
เสียงคุ้นหู!! เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน? ชายหนุ่มจึงปรือตามอง เขามองเห็นเค้าลางๆ ของคนคุ้นเคย...
ชายหนุ่มยกมือขยี้เปลือกตาแรงๆ เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นคือความจริง...
มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้ม เปลือกตาหรี่ลง หลังเพ่งมองจนแน่ใจ... โลกมันกลม? หรือเพราะพระเจ้าเห็นใจเขากันแน่ ท่านถึงส่งคนที่เขากำลังนึกอยากจะเจอมายืนตรงหน้า...แบบตัวเป็นๆ
แต่...ดูจากสภาพการแต่งกาย หล่อนไม่ได้ดูดีเหมือนเก่า หล่อนดูทรุดโทรม และน่าสมเพท!!
‘ปูชิดา ไวศยปรานนท์’
ผู้หญิงคนเดียวที่เคยทำให้เขาใจกระตุก!! แต่ทุกอย่างมันเป็นอดีต หล่อนทิ้งเขาทันที ที่เขาเหินฟ้าไปเรียนต่อ เริงร่ามีความสุขกับผู้ชายคนใหม่ โดยไม่คิดทำตามคำสัญญา ผู้หญิงหยำฉ่าอย่างหล่อน ไม่มีค่าควรจำ!! บัดซบ!! แล้วทำไมเขาถึงไม่ลืมหล่อนสักที...ให้ตายเถอะ!!
ในขณะที่ออสตินกำลังว้าวุ้นกับความคิดตัวเอง...
ปูชิดากลับไม่รู้ตัว หล่อนกำลังมึนเพราะแรกกระแทก ไหนจะพักผ่อนน้อย พอมาเจอที่สลัวๆ เช่นนี้ เธอจึงรู้สึกง่วงขึ้นมาติดหมัด...
“เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณนะคะ เชิญตามสบายค่ะ ดิฉันขอตัว”
หญิงสาวพูดเร็วๆ เธอรีบขอตัวเมื่อหน้าที่ของตัวเองจบลง...
แต่...
“เดี๋ยวสิ...สนใจนั่งเป็นเพื่อนฉันไหม? ฉันจ่ายไม่อั้น!!” ไม่รู้เพราะอะไร เขาควรรังเกียจหล่อน แต่ปากเจ้ากรรมกลับรั้งไว้
ปูชิดาชะงัก เธอยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อช้อนสายตามองหน้าลูกค้าหนุ่ม หลังจากได้ยินคำพูดของเขา
ครั้งแรกเธอฉุนกึก!! เพราะคำพูดเหยียดหยามของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นหน้ากันจังๆ หญิงสาวกลับหวาดกลัวจนขนลุกชัน!!
คนที่เธออยากหนี...คนที่เธอไม่อยากเจอ เวลานี้เขานั่งอยู่ตรงหน้า และสายตาของเขาทำให้เธอเกือบน้ำตาร่วง!!
ไม่มีรอยพิศวาสเหมือนเก่า ไม่มีความอบอุ่นเหมือนเช่นเคย ในดวงตาคู่นั้นมีแต่รอยเหยียดหยาม...หญิงสาวตกตะลึงพรึงเพลิด!! เธอตัดพ้อออสตินในใจ เธอทำอะไรให้เขาล่ะ ทำไมถึงมองเธอด้วยสายตาเช่นนั้น เธอต่างหากเป็นฝ่ายถูกกระทำ เขาไม่รู้หรอก...เธอผ่านความลำบากอะไรมาบ้าง กว่าจะถึงวันนี้ได้...เธอผจญกับความเจ็บช้ำมาแค่ไหน? หญิงสาวกลืนน้ำตาเก็บไว้ในอก เธอเชิดหน้าขึ้น เค้นเสียงตอบแผ่วๆ...
“เดี๋ยวดิฉันตามคนอื่นให้นะคะ ดิฉันไม่ได้มีหน้าที่นั้น”
ชายหนุ่มแค่นยิ้ม “อย่าเล่นตัวเลยน่า ดูจากสภาพแล้วเธอน่าจะกำลังกรอบ!!”...เขาเอ่ยเสียงเข้ม ออสตินไม่ต้องการคำปฏิเสธ เขาต้องการหล่อนเวลานี้ และหากไม่ได้...งานนี้พัง!!
ปูชิดากัดกระพุ้งแก้มแรงๆ เธอรู้สึกถึงรสฝาดของลิ่มเลือด แต่ยังไม่เจ็บปวดเท่า คำพูดดูแคลนของคนคุ้นเคย...
เขาจำเธอไม่ได้...เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเธอ
“ฉันขายแค่แรงงานค่ะ คุณอาจจะกำลังเข้าใจผิด” เธอตอบเสียงเคร่ง เสก้มหน้าหลบ เมื่อเห็นว่าเขากำลังจ้องอย่างจริงจัง หากเขาจำได้ เธอคงไม่แคล้วถูกเขาดูแคลนซ้ำ