หญิงสาวค่อยๆ คลานไปที่หน้าต่าง แอบมองสำรวจด้านนอก พบว่าเป็นสุมทุมพุ่มไม้เตี้ยๆ มีผู้ชายร่างใหญ่หนึ่งคนสะพายปืนคุมเชิงอยู่ เธอนึกโกรธตัวเองที่มีตาหามีแววไม่ วิ่งหนีมาชนปังตอดังปัง หนีก๊กโจรห้าร้อยเครารก มาพบโจรในคราบสุภาพบุรุษอีกก๊กจนได้
นับดารารีบกลิ้งมานอนนิ่งตามเดิม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาที่ห้อง ในใจภาวนาขอพระเจ้า มอบพลังใจเข้มแข็ง ให้สามารถเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ยังไม่ฟื้น” เจ้าของเสียงฝีเท้านั้น ร้องบอกเพื่อนร่วมอุดมการณ์
เธอนอนนิ่ง รอให้คนร้ายเดินห่างไป เมื่อเห็นว่าสบโอกาส เธอเกร็งตัวนั่งโดยเร็ว เธอสั่งตัวเองให้ คิด คิด คิดให้เร็ว เพื่อหาทางรอด
หญิงสาวคลานกลับมาตรงหน้าต่างอีกครั้ง มองเห็นมีม้า 2 ตัว ใส่อานเรียบร้อยผูกรออยู่ เมื่อมองถัดไปไม่ไกลนักเป็นถนน แต่ผู้คนเดินผ่านบางตา แน่ละตอนนี้สายแล้วทัวร์หรือนักท่องเที่ยวคงออกไปกันหมดแล้ว คงเหลือแต่กองคาราวานของชีคอะไรก็ไม่รู้ที่จะออกเดินทางสายหน่อย
พลัน เธอคิดอะไรได้
“ใครอยู่ข้างนอก มานี่หน่อย...” นับดาราร้องเรียกเสียงดัง
“มีอะไร” ชายเจ้าของบ้านเดินเข้ามาถาม
“ฉันปวดท้อง ขอเข้าห้องน้ำ”
ชายในชุดโต๊ปสีเข้มมองอย่างหยั่งเชิง
“ฉันจะแย่แล้ว แก้มัดเร็วๆ”
นับดาราพูดย้ำขอร้อง สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในสภาวะคับขันตามคำพูดนั้นจริงๆ จนหนุ่มอาระเบียรีบเข้าไปแก้มัด และพาไปห้องน้ำ
ชายเจ้าของบ้านควักบุหรี่สูบรอ ผ่านไปพักใหญ่
“นี่ เรียบร้อยหรือยัง” เสียงเคาะประตูเรียกหญิงสาวดังขึ้น เมื่อเห็นเธอหายเข้าไปในห้องน้ำนาน
“เรียบร้อยแล้ว รอเดี๋ยว กำลังจะออกไป” นับดาราแกล้งส่งเสียงตอบรับ เมื่อเปิดประตูออกมา ได้ส่งยิ้มหวานให้ฝ่ายตรงข้ามตายใจ
หนุ่มอาระเบียหันไปหยิบเชือก เพื่อจะมัดมือเรียวไว้ดังเดิม แต่เมื่อเขาหันหลังให้ร่างบาง
โป๊ก!
มันคือเสียงอิฐก้อนขนาดอิฐมอญแดงของไทย ที่หญิงสาวพบในห้องน้ำ เธอฟาดลงไปที่ท้ายทอยจุดสำคัญ ทำให้หนุ่มอาระเบียเจ้าบ้านสติดับวูบ
สาวน้อยไม่ปล่อยเวลาให้พ้นไปโดยเปล่าประโยชน์ เธอรีบปีนป่ายหน้าต่าง หลบเลี่ยงคนร้ายอีกสองคนที่สูบบุหรี่คุยกันอยู่อีกฟาก หญิงสาวบอกตัวเองว่าโชคดีที่เคยเป็นนักกีฬาเหรียญทองวิ่ง 4 คูณ 100 เมตร ทำให้วิ่งจู๊ดไปที่รั้วบ้านอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย นั่น...” คนร้ายคนหนึ่งหันมาเห็น
นับดาราวิ่งแจ้น ท้าทายสายตาคนร้ายออกไปนอกถนน
วินาทีนั้น ใบหน้าดุดันของฟารียัล หรือโจรห้าร้อยตามที่เข้าใจ ลอยเข้ามาในสำนึก อย่างน้อยนายโจรห้าร้อยนั่นก็ไม่เคยผูกแขนผูกขาเราอย่างนี้
คนร้ายทั้งคู่วิ่งตามไม่ลดละ และแล้วหนึ่งในนั้น ได้กระชากผมสลวยให้หงายล้มไปในบัดดล เธอกลิ้งไปกับพื้นทรายหลายตลบ จนคนร้ายอีกคนมาจับแขนได้
“อย่านะ ปล่อย ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย ช่วย...”
“ฤทธิ์มากนัก...” ขาดคำ คนร้ายเหวี่ยงนับดาราลงไปกับพื้น แรงกระชากทำเธอหมุนคว้างไปกระแทกพื้นดัง อั๊ก!
เธอขวัญหนีดีฝ่อ เมื่อคนร้ายก้าวสามขุม ฉุดลากเธอให้เข้าไปในบ้านอีกครั้ง ทันใด
ผลัวะ!
คนร้ายกระเด็นไกล ก่อนล้มไม่เป็นท่าด้วยฤทธิ์บาทาของพระเอก
เขาพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อ ระรัวสวนหมัดนับไม่ถ้วนเข้าปลายคางเหลี่ยมของคนร้ายจนแน่นิ่ง เมื่อเขาหันหน้าไปอีกทาง คนร้ายอีกคนได้ตวัดปลายกระบอกปืนกระหน่ำยิง ประกายไฟสีแดงวาบระเบิดดังต่อเนื่องหลายนัด เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เขาหลบรวดเร็ว รีบล้มตัวลง จับพลิกเอาร่างคนร้ายขึ้นเป็นเกราะป้องกัน จนเลือดแดงฉานกระเซ็นถูกนับดารา นั่น ทำเธอตกใจ หวีดร้องลั่น
“กรี๊ดดดดดด...ไม่...ไม่...ไม่...”
ภาพหลอนนั้น เป็นภาพใต้จิตสำนึก
นับดาราเห็นเป็นร่างพี่ราเชนและเพื่อนร่วมงานถูกกระสุนสาดใส่เต็มร่าง แต่ในความเป็นจริง พระเอกขี่ม้าขาวกำลังหมุนตัวยิงสวน เหตุการณ์ชุลมุนต่างฝ่ายต่างยิงกันไปมา คนร้ายอาศัยสถานการณ์ใช้ความชำนาญในพื้นที่ รีบเผ่นขึ้นม้า แล้วควบหนีไป
นับดารายังคงร่ำไห้ ส่งเสียงร้องเหมือนคนเสียสติ
“ไม่...ไม่นะ...พี่ราเชน...ไม่...ไม่...กรี๊ดดดดดด...”
เธอจับร่างไร้วิญญาณของคนร้าย เขย่าไปมาอย่างสับสน ระหว่างความจริงกับความฝัน
“คุณ! คุณ! นั่นมันคนร้ายนะ ไม่ใช่พี่ราเชนอะไรสักหน่อย” เขาเตือนสติ
นับดารารู้สึกตัว ตื่นจากภวังค์ รีบถอยห่างจากศพ
เธอกระพริบตาถี่ๆ จ้องร่างนั้น
จริงด้วย นั่นไม่ใช่พี่ราเชน
เมื่อเงยหน้ามองพระเอกขี่ม้าขาว นับดาราหัวใจกระตุกวาบ...ตายแล้ววววว...นายนั่น หัวหน้าก๊กโจรห้าร้อย...
“จะเดินตามมาดีๆ ได้หรือยัง” ฟารียัลพูด น้ำเสียงราบเรียบ นับดาราสิ้นฤทธิ์ ก่อนเดินตามเขากลับกระโจม
ณ กองคาราวานของฟารียัล
เมื่อถึงกระโจม ชีคหนุ่มสั่งให้คนงานหญิงพานับดาราไปอาบน้ำ นำชุดใหม่มาให้เปลี่ยน เมื่อเรียบร้อยแล้ว ได้พานับดารามาพบเขาอีกครั้ง
ฟารียัล เจ้าของร่างหกฟุตกว่าๆ เขายืนหันหลังให้ ใบหน้าคมสัน มีเสน่ห์แบบแขกขาว ผมหยักศกยาวประบ่า ใบหน้าเหลี่ยมรกรุงรังไปด้วยหนวดเครา ทำให้เขาดูดุดันขึ้นถนัดตา
“คุณ นับดารา ฮัตตา พิชัยณรงค์ เชิญนั่ง” ฟารียัลเรียกชื่อเธอเต็มยศ พร้อมทั้งหันใบหน้าเข้มมาเผชิญ
“คุณรู้จักชื่อฉันด้วยหรือ” นับดาราแปลกใจ เงยหน้าใสขึ้นมอง
ฟารียัลยื่นบัตรพนักงานคืน
เธอยื่นมือรับอย่างตื่นเต้น ระคนดีใจ
“ช่วยติดต่อสถานทูตไทยให้ฉันได้ไหม ฉันมีเงินนะ คุณจะคิดเท่าไหร่” นับดารารีบขอร้อง
“ไม่ได้”
“อ้าว เอ๊ะ หรือคุณเป็น...” นับดาราตาโต ตกใจ เพราะรู้มาว่าในทะเลทรายมีโจรเร่รอนชอบจับชาวต่างชาติเรียกค่าไถ่ประจำ
“ฉันไม่ใช่โจร และคุณก็ไม่ใช่ Miss Napdara คุณเป็นใคร?” ฟารียัลพูดเสียงเข้ม
“ไม่จริง ฉันชื่อ นับดารา ฮัตตา พิชัยณรงค์ ฉันเข้ายาเรนท์มาตรวจสอบบัญชี”
“ผมให้โอกาสคุณพูดความจริงอีกครั้ง” ฟารียัลคาดคั้น
“คุณกำลังพูดอะไร ฉันนี่แหละ นับดารา ได้ยินไหม...พี่ราเชนและเพื่อนร่วมงานตายหมดแล้ว แม่ฉันก็ถูกฆ่าตาย...ที่ฉันพูดคือความจริง” นับดาราโต้ทันควัน เธอพูดถึงเพื่อนอาชีพและมารดา ด้วยสีหน้าสลด นัยน์ตาเอ่อล้นด้วยน้ำใสๆ
“เลิกโกหกซะที จะบอกให้นะ ผู้สอบบัญชีชาวไทยไม่ได้ตาย ไม่มีใครตายสักคน”
นับดาราอึ้ง ไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าสวยแสดงความสับสน...ผู้สอบบัญชีชาวไทยไม่ได้ตาย ไม่มีใครตายสักคน…คำพูดเขา ดังก้องในหู
ฟารียัลเดินเข้าใกล้ จ้องหน้าหญิงสาว แล้วพูดต่อว่า “...ทุกคนยังคงทำงานกันอยู่ในบริษัทน้ำมันขององค์สุลต่าน รวมทั้งคนที่ชื่อเหมือนคุณด้วย” คำแต่ละคำชีคหนุ่มเน้น น้ำเสียงหนักแน่นและชัดเจน
“ไม่จริง” นับดาราเถียง แต่ทว่าแผ่ว ในหัวสับสน คิดไปร้อยแปด
มีคนชื่อเหมือนเรา เป็นไปไม่ได้ มันเกิดเรื่องบ้าอะไร
“ผมจะถามเป็นครั้งสุดท้าย คุณเป็นใคร…” น้ำเสียงเขาคาดคั้น นัยน์ตาเข้มโผล่พ้นผ้าคลุมหน้าวาวโรจน์
นับดาราพยายามเถียง แต่ทว่าเสียงนั้นกลับกลืนหายไปในพ้นลำคอผ่อง
ไม่จริง นายโจรห้าร้อยกำลังโกหก ทุกคนตายแล้ว ตายหมด ฉันเห็นกับตา...
ฟารียัลถลาไปคว้าข้อมือน้อยๆ บีบแรง
“โอ๊ยยยย...ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“เจ็บแหละดี ผู้ร้ายปากแข็ง เธอขโมยอะไรมา บอกฉันเดี๋ยวนี้!” ฟารียัลตวาด
“พูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง ปล่อยนะ ปล่อย!”
“ไม่รู้เรื่อง แล้วทำไมนักล่าทะเลทรายถึงตามล่าเธอล่ะ”
คำว่า นักล่าทะเลทราย ทำให้นับดาราหยุดดิ้น
“นักล่าอะไร บ้าแล้ว ต้องบ้าแน่ๆ ทุกคนที่มากับฉันเค้าตายหมดแล้ว รวมทั้งแม่ฉันด้วย” นับดาราตะโกนใส่หน้าเข้ม นัยน์ตาสวยสะท้อนอะไรหลายๆ อย่างออกมา...สับสน หวั่นไหว หวาดกลัว ก้าวร้าว
“บ้าฉิบ!!...”
ฟารียัลรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง จนสบถออกมาเบาๆ แทบจับใจความไม่ได้ จากนั้นเดินออกไปนอกกระโจม ชีคหนุ่มยืนนิ่ง หวนคิดถึงคำพูดของโมฮา ผู้สอบบัญชีขโมยความลับ นั่น เหลือเชื่อ แต่ละวิชาชีพจะมีจรรยาบรรณ เรื่องการลักขโมยข้อมูลนั้นเป็นสิ่งยากจะเชื่อ คำพูดโมฮาก้องในหู
มีกลิ่นทะแม่งๆ ในการตรวจสอบบัญชีครั้งนี้
เป็นเวลาเดียวกัน โมฮาได้นำสายข่าวเข้าพบ สรุปข่าวที่สืบมาและรายงานว่า นักล่าทะเลทราย ที่มาป้วนเปี้ยนในยาราซาร์โอเอซีสนั้นเป็นคำสั่งของชีคอัสซาบู นั่นหมายถึง ผู้หญิงคนนี้ตกอยู่ในอันตราย
เรื่องนี้เรียกความสนใจชีคหนุ่ม เมื่อเขากลับเข้ากระโจมอีกครั้ง พบนับดารากำลังซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพนั้นทำให้หัวใจแกร่งอ่อนยวบขึ้นทันทีทันใด
“คุณ...” ฟารียัลพูดไม่ออก
นับดาราเงยหน้ามองใบหน้าเข้ม เธอเริ่มพร่ำยาว พร้อมทั้งยกมือปาดน้ำตาที่ไหลเลอะ
“แม่ฉันตายแล้ว แม่ตายในอ้อมกอดฉัน พี่ราเชน นิด แป้น ปาน ก็ตาย กระสุนเจาะร่างพรุนไปหมด คุณต้องเชื่อฉันนะ คุณต้องเชื่อฉัน ฉันชื่อนับดารา ฉันนับดารา ฮัตตา พิชัยณรงค์ จริงๆ...”
หญิงสาวกลั้นสะอื้นจนตัวโยน พยายามสงบสติอารมณ์
“เอาล่ะ เงียบซะ” ฟารียัลพูด น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้น
“ฉันชื่อนับดาราจริงๆ...”
“ก็ได้ นับดาราก็นับดารา งั้นบอกมาสิว่า เธอจะทำอย่างไรต่อไป”
“ก่อนแม่ตาย...." เธอกลืนน้ำลาย ดวงตางามฝ้าฟาง น้ำตาเอ่อล้น "แม่บอกให้ฉันไปหา พี่อาเหม็ด กาเซีย...ฉันจะไปรัฐอัดติลบาร์ใต้” พูดจบนับดาราก้มหน้าซบกับฝ่ามือเรียวอีกครั้ง
อาเหม็ด กาเซีย
ชื่อนี้มีอิทธิพล ฟารียัลชะงัก เขานิ่งพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอเป็นอะไรกับอาเหม็ด ปริศนาคลุมเครือนี้ได้เข้าไปปกคลุมในหัวใจชีคหนุ่ม