All rights reserved. No part of this story may be used or reproduced in any manner whatsoever without written permission except in the case of brief quotations embodied in critical articles and reviews.
This is a work of fiction. Names, characters, places, and incidents are either the product of the author's imagination or are used fictitiously, and any resemblance to actual persons, living or dead, business establishments, events, or locales is entirely coincidental.
- xoxo -
FOREWORD
"Congratulations to the both of you!" our Mom exclaimed.
Ang pamilya namin ay napaka competitive, hangat wala kang napapatunayan, wala kang kwenta. Ganoon nila kami pinalaki ni Lana. Second best? More like you're not good enough.
You should be targeting the top, the highest rank, the winner or else hindi ka nila kikilalanin, aaminin kong marami na kaming napatunayang maaaring ipagmalaki sa larangan ng kagalingan ngunit, hindi parin iyon sapat sa mga magulang namin lalong lalo na kay Dad.
He's one of the most powerful individuals in the field of battling, kaya may pangalan siyang iniingatan, at hangat sa maaari ay dapat taglayin rin naming dalawa ni Lana ang kagalingang mayroon siya.
May pagkakataong, sinasadya ko na lamang na huwag manalo, upang iparamdam sa kanilang ayoko sa ginagawa ko ngunit ngayon---tuwang tuwa sila sa aming dalawa ni Lana. Dahil natupad namin ang pinakahihiling ni Dad ang makapasok kaming dalawa sa isang prestihiyosong paaralan ng hindi ginagamitan ng pera.
Ang Brookshire Academy.
Kung saan kailangan mo munang isugal ang buhay mo bago ka makapasok. Hindi ganoon kadali ang ginawa naming pakikipaglaban sa nakakamatay na entrance trial. Halos bawain kami ng buhay makapasok lang.
For instance, we both have dissimilar abilities, but that doesn't make us special, having an ability can't make us superior among others, we have weaknesses, people like us can be killed there must be a crucial side to maintain the balance.
Brookshire Academy
school of battlers
To: Lana and Lori Griffin
YOU ARE BOTH QUALIFIED TO ENTER THE PRESTIGIOUS
BROOKSHIRE ACADEMY.
CONGRATULATIONS!
"You both passed the entrance trial." turan ni Dad, habang nasa loob kami ng kanyang opisina dito sa Griffin Mansion.
"That's a good thing to hear," he added.
"You can now prepare your things. Have a safe trip tomorrow, see you soon. Good luck... make me proud." mga salitang nakakabahala mula sa kanya, hindi malambing si Dad, hindi katulad ni Mom na kahit papaano ay ramdam namin ang kanyang pagmamahal.
Tahimik kaming lumiban sa lugar ng isang perpektong leon. "We are both amazing right?" panimula ni Lana habang nakatayo parin kami sa labas ng office ni Dad.
"We are," I answered, alam ko ang tumatakbo sa kanyang isipan, tila pansin kong kini-kwestiyon niya ang sarili niya kung sapat ba ang ibinibigay naming effort.
"But, why do I feel this thought na hindi parin sapat sa kanya," she rested a hand on her hip.
"Neither do I." I agreed.
'make me proud.'
~~~
I'm struggling to find my first defense class right at this moment, nasaan na ba kase 'yon. This prestigious Victorian school is extremely wide therefore this place can accommodate thousands of people.
"Hey!"
Sigaw ko sa lalaking nakatayo sa pasamano ng malawak na pathway ng school.
"Mahuhulog ka diyan!!" pagpupumilit ko sa kanyang bumaba.
Nagmamasid ito sa bandang ibaba na tila meron itong pinag-aaralan, hindi nito pinansin ang presence ko. He's pacing back and forth like a kid who doesn't know the consequences of how damage he might get if he falls.
Balak ko na siyang layasan, wala na akong pakealam kung malaglag siya, I did give him a warning but he's hard. "Bahala ka dyan! Malaglag ka sana!" sigaw ko with crossed fingers at nagbalak ng umalis.
Alam ko dapat nakaalis na ako mula sa lugar na iyon ngunit, hinila niya ako ng pwersahan at niyakap gamit ang kanyang kaliwang braso.
We landed on the cold hard ground.
"Baliw kaba!? Kung gusto mo magpakamatay huwag mo akong idadamay!" I yelled at him, ngunit hindi niya parin ako binibitawan. He looked at me thoroughly, I stunned the moment ng magtama ang paningin namin.
WHAT THE HELL!
Ang tapang na dala ko kanina ay tila nabawasan, ngunit hindi ko na iyon ipinahalata however I can fully admit that he's a good-looking man, his crows wing hair, gunmetal hazel eyes and his soft rosy lips, are perfectly fit to his full face feature.
Paano mo nagagawang maging descriptive sa kalagayan mo ngayon, Lori?! "Let go of me!" nagpumiglas ako mula sa pagkakahagip niya sa magaan kong pangangatawan, at sabay kaming tumayo.
Ngunit mula sa pagkakatayo naramdaman ko na naman ang malamig na sahig sa katawan ko, it's too fast. Marahas akong tumayo muli, I felt stung on my left shoulder pero hindi ko na muna iyon pinansin.
I punched him. Hard.
"What the hell?!" tila nagulat siya sa ginawa ko.
"You're a fucking hell!! Ano bang trip mo ha?! Kung wala kang magawa 'wag kang mandadamay!" I fumed.
He smirked at me, tila proud pa siya sa tinawag ko sa kanya. "I can be your hell starting at this moment by putting your stupid self in my way." he blurted.
"You can't scare me. Cause you're just a careless kid who thought that danger is a good thing in this world to play with." tila nagkaroon siya ng katiting na interest dahil sa sinabi ko sa kanya, ngunit alam kong hindi iyon sapat para matinag siya.
We already draw attention, ngunit bilang lamang dahil nasa klase na ang mga estudyante sa mga oras na ito. At ang katotohanang late na ako ng dahil sa kanya! Ang mga naiwang tao naman sa paligid ay tila nagulat sa nangyari ngunit mas pinili nalang nilang huwag ng makialam, napapansin ko rin na kapag napapadaan sila sa kinatatayuan ng demonyong ito ay kusa silang yumu-yuko.
Who is this freak anyway?!
It doesn't matter, I'm already late because of this stupid bastard standing in front of my gorgeous existence. Bumalik sa pagiging seryoso ang mukha niya, every time na gawin niya 'yan nakakaramdam ako ng compulsions, parang kusang sumu-sunod ang katawan ko na manahimik at dapat matakot.
I'm Lori, I don't get scared easily.
Tumalikod ako at pinulot ang schedule slip ko sa sahig at nagbalak ng layasan ang demonyong nasa likuran ko.
"Bitiwan mo 'ko!!"
Sino siya para hilain ako ng ganito, namumuro na 'tong bwisit na 'to ah. May nasalubong kaming dalawang lalake. Na halos ka edad lang namin.
Napaka-lakas niya kumpara sa akin. Paano ko na 'to lalayasan. May binulong ito sa dalawa, patulak akong ipinasa doon sa dalawang bagong dating. At umalis na. How dare he?!
Nahagip naman ng paningin ko ang kanyang braso tila mayroon itong daplis ng kung ano mang matulis na bagay, bahala siya bagay lang 'yan sa kanya! Tsk!
Nagpupumiglas ako ngunit sumasakit lang lalo ang balikat ko, damn it! "Saan niyo ako dadalhin?!" pagsisisigaw ko. Matapos ang sandaling piglasan at hilaan we ended up in front of the infirmary.
'oh.'
"Baka gusto mong buhatin kapa namin papasok?" sabi nung isa na matangkad at may seryosong appearance at the same time kalmado, hindi katulad nung demonyong 'yon bwisit wala man lang ka-emo emosyon! Hindi ko tuloy mawari kung natatakot siya sa mga banta ko o pinatatawanan niya lang ako.
Matapos ko ihakbang ang mga paa ko papasok ay doon ko na lamang napansin sa salamin ng infirmary na nagdudugo na pala ang balikat ko, shit sabi ko na eh tumama ako sa isang sharp object noong natumba kami. Nakakainis ka talaga kung sino ka man!
"Bago kaba dito?" tanong nung nurse sa akin ng may kasamang pagka mangha, tumango na lamang ako at wala ng plano pang magsalita. "Iyong dalawang estudyante sa labas, sila talaga ang madalas magpasok ng estudyante dito." napa kunot ang noo ko.
"Sila ang nagiging dahilan kaya madalas magkaroon ng pasyente dito," paglilinaw pa nito. "Hindi naman silang dalawa ang may gawa nito, 'yong bwisit na 'yon." inis kong sabi.
"Sino? Baka si Thrill, ang tinutukoy mo."
Thrill, huh? Tch.
Kung siya man iyon, hindi niya naman kailangang panindigan ang pangalan niya eh, he's not helping.
"Tapos naba?" pagtatanong ko habang ginagamot niya ang sugat ko.
"Oo. Mag-iingat kana sa susunod," she said habang nililigpit ang mga pinag-gamitan.
"Thanks," at isinarado ko na ang pinto.
"Ano? May plano rin kayong bwisitin ako?" bungad ko doon sa dalawang hindi parin umaalis.
Hinablot nung matangkad ang schedule slip ko at may tinignan roon. Matapos non ay hinila niya ako. Bakit ang hilig ng mga tao dito sa Brookshire sa hilaan?! Sumunod na lamang sa likuran ko ang kasama nito na tila may pinakikiramdaman sa paligid.
Ilang minuto lang ay nasa harap na kami ng defense room. Inabot niya sa akin ang schedule slip ko at iniwan na ako sa harap ng pintuan.
"Next time, don't even dare to interfere his way." sabi naman ng isa na nasa likuran ko at sumunod na sa kasama niya, he has a playful aura.
"Siya ang sabihin mo niyan, dahil kapag naulit pa ito, I'm not gonna let him pass that easy." I gave him a blank expression at binuksan na ang pintuan ng room.
Maraming pares ng mata ang bumungad sa direksyon ko, now this is a warm welcome insert sarcasm.
"I can let you pass this time, but it doesn't mean I tolerate latecomers." he was referring to me, I think siya ang defense proctor namin. "Name?" he added.
"Lori," I answered, tila naghihintay pa siya ng susunod. "You only asked my name." paglilinaw ko, don't tell me mali ako eh 'yon naman talaga, hindi ko siya nakitaan ng pagkagulat tila sanay na siya sa mga straightforward na estudyante, dapat lang! Ayoko ng paikot-ikot at walang katuturang usapan. I gave him my files at hindi ko na pinansin ang pangyayari at pumunta na sa kung saan man ako dalhin ng mga paa ko.
Sadyang hindi na bago ang ganitong pangyayari sa mga taong ito, no wonder isa itong deadly school.
We're on our Defense Class.
"Call me Mr. Oakfire." pagpapakilala ng proctor namin. "Ms. Griffin, mind if you show us something interesting together with Ms. Atkinson," he added, it's not a question but a command.
Pansin ko lang bakit ba napaka questionable ng expressions nila sa akin, tila sinusubok nila ang abilidad ko kung karapat-dapat ba akong makapasok dito sa Brookshire. Napasa ko ang En-tri hindi pa ba sapat 'yon para hindi nila ako i-judge? Tsk.
Pumwesto ang tinawag niya kanina sa bandang gitna, tila ako na lamang ang hinihintay nilang gumalaw.
"Kayanin niya kaya si Zariah?"
"Siguro, hindi naman siya basta-basta makakapasa sa En-Tri kung hindi there's an exception kung mayaman siya gaya natin."
"This is exciting."
Nakakarinig na ako ng usap-usapan so her name is Zariah. Bakit ba ang big deal nila masyado. Kumuha siya ng four daggers sa long table kung saan nakalagay ang mga battle equipment.
I grab the two sharp boomerang.
Nagsimula na naming ikutin ang gitnang parte nang lugar, maingat naming pinag-aaralan ang galaw ng bawat isa, mabilis siyang bumato nang dagger papunta sa direksyon ko.
I bend my body to avoid the dagger she threw over my direction, and I think before that moment ends that's my cue to throw the boomerang as well.
Ibinato ko sa kanya ang boomerang, ngunit pagkatapos noon nakaramdam ako ng sobrang pananakit ng balikat, ngunit hindi iyon sapat upang sukuan ko ito. Naiwasan niya ang pagbato ko, she's good.
I've decided to release the boomerang down, tila nakuha niya ang ibig kong iparating. Binitiwan niya ang tatlong daggers na dala niya. We slowly walk toward each other.
We both started fighting no equipment nor armors just us, mabilis siyang kumilos, pero hindi iyon sapat para matalo niya ako, fighting? I have been doing this my whole life there's no way na matatakot o matatalo ako ng walang napapatunayan.
I've planned not to hit her pressure points, pasasakitin ko lamang ang katawan niya. Ngunit nakaramdam ako ng matinding sakit sa balikat, sinadya niya akong tamaan doon, she's not playing fair, while me-trying not to hit her sensitive parts.
Damn, bakit hindi gumagana ang pain endurance ko?
'what the hell is happening?'
The sting I felt earlier tila lumala, parang kumakalat. I can endure pain in a long period of time, ngunit ngayon ay hindi umaayon sa akin ang tadhana.
Sa sunod-sunod at palitan namin ng atake mahahalata sa amin ang pagod at hingal, hindi ito gaano kadali sa kadahilanang dehado ako, dahil sa pesteng sugat na ito at halatang hindi basta-basta ang kalaban ko.
'why can't I endure this pain?'
Nilingon ko ang balikat ko at nakapansin ako ng dugo, kalat na ito sa damit ko, damn!
"That's enough."
Napalingon kami sa pamilyar na pinagmumulan ng tinig.
'he's here, watching us the whole time.'
"That's a good fight, siya ang kauna-unahang hindi mo napatulog bukod sa teammates mo Ms. Atkinson, mukhang magiging isang malaking challenge ito para sa iyo." komento ng proctor namin, sandali akong lumingon sa paligid, puno ng gulat ang mga mukha nila, bumagsak naman ang tingin ko sa lalaking kasalukuyang nakatingin sa akin.
'this is all your fault!'
"Excuse us with Ms. Griffin, Mr. Oakfire," lumapit ang lalaking isa sa mga kasama ko kanina sa proctor namin at tila may ibinulong ito.
"If that's the case you can go now." pag sang-ayon nito.
Nakatayo parin ako sa pwesto ko at wala akong planong sundan sila. "Even if I'm not yet satisfied with the duel, I have to let you go, for now," Zariah stated.
"Well. I am not satisfied at all, I can say you are too determined to win, as revealed that you're intentionally targeting your opponent's weak part, which is the last thing you can do when you know to yourself that you can be defeated, you've shown enough efforts to have my sympathy." I declared napansin ko namang natawa ang lalaking medyo playful ang aura na kasama ko kanina lang.
"Shut up, Ash!" she barked at him.
Nagpakita ito ng mapait na ngiti kung saan nakikitaan ko siya ng katiting na guilt dahil sa kanyang ginawa.
'I can say she's not a threat to me.'
"Ms. Griffin, you have to come with us, your infected wound must be treated immediately." sabi naman ng lalaking matangkad na isa rin sa kasama ko kanina.
Nagsimula na akong maglakad papunta sa pintuan, nang matapatan ko ang kinaroroonan ng demonyong may dahilan ng lahat, nakikitaan kong napaka kalmado lang nito wala man lang guilt? tch.
'psh, presko.'
Nang makarating kami sa infirmary, sumalubong sa amin ang isang doktor at mga nurses na aligaga sa loob, pinapasok nila ako sa isa pang pintuan kung saan nakalagay ang maraming hospital beds.
'what's happening?'
"Lie down, Ms. Griffin." utos sa akin ng isang doktor ng makita ako.
"Dr. Hudson, what will happen to her?" narinig kong nagtanong ang isa sa lalaking kasama ko papunta rito.
"We'll see." the doctor answered.
WHAT THE HELL IS HAPPENING?!
Why do I feel this sudden dizziness?
What are they talking about?
Panandalian kong sinulyapan ang balikat ko, I can't fully see it but enough to recognize the veins on my left arm-it's bloody black and it's spreading slowly, kusang bumibigat ang talukap ng aking mga mata then everything went black.
'damn!'