"Masaya akong nakikita kang masaya, Anak." nakangiting sabi ng kaniyang Mama araw ng Sabado at day off ni Maxine. Kasalukuyan siyang naghahanda ng almusal nilang mag-anak.
"Ma, pati ba naman ikaw?" naiiling na sabi ni Maxine habang nagpi-pirito ng hotdog. Bago pinisil-pisil ang mukhang nagsimulang mag-init.
"Anak, dinala kita sa sinapupunan ko ng siyam na buwan. Kung may higit na nakakakilala sa iyo ay ako iyon. Akala mo ba ay hindi ko napapansin ang pagbabago sa'yo?"
Napatingin siya sa kaniyang Ina at natigilan naman siya ng makita itong maluha-luha. "Ma.."
"Simula ng mawala ang Papa mo sa atin ay nagbago ka na. Noon ay masayahin ka at laging nakangiti ngunit nang mawala ang Papa mo ay nawala ang ngiti mo, naging seryoso ka na sa buhay at unti-unti mo nang isinara ang sarili mo sa ibang tao. Akala mo ba ay hindi ko alam? Na sinisisi mo ang sarili mo sa nangyari dahil dapat ikaw iyon, 'di ba? Dapat ikaw ang bibili pero nagpumilit ang Papa mo."
Natahimik si Maxine ngunit maging siya ay hindi na rin naiwasang maluha. Dahil nalalapit na naman ang death anniversary ng Ama ay hindi nila maiwasang malungkot.
"Pero alam mo, anak. Alam ko, sigurado ako na kung alam ng Papa mo ang mangyayari ay mas pipiliin pa rin niyang siya ang mapahamak kaysa sa'yo. Mahal na mahal ka niya. Tayo. Alam mo naman iyon, 'di ba?"
Tumango si Maxine at pinahid ang mga luha bago ahunin ang mga pinipirito bago pa iyon masunog. Nang humarap siya sa kaniyang Ina ay hinawakan siya nito sa mga kamay nang mahigpit.
"Lagi mong tatandaan na narito lang kami. Kahit ano pa mang mangyari ay sama-sama natin iyong haharapin, ha? Hindi ka nag-iisa," sabi nito at niyakap siya nito na sinuklian naman niya. "Mahal na mahal kita, Anak."
Pinikit-pikit niya ang mga mata bago hinigpitan ang yakap sa ina. "Mahal ko rin po kayo. Lahat ng ginagawa at gagawin ko pa ay para lang sa inyo."
Nakangiting humiwalay ang Mama niya bago pinunasan ang luha. "O siya, tara na at baka nagugutom na ang mga kapatid mo."
Nakangiti siyang tumango sa Ina at dinala ang ulam at kanin sa kanilang maliit na hapag-kainan. Nananatiling naroon ang silya ng kanilang Ama, maging ang paborito nitong upuan habang nanunuod ay naroon pa rin. Payak ang kanilang pamumuhay ngunit hangga't kumpleto sila ay masaya na siya. Kung tutuusin ay makakabili na sila ng bagong bahay at makakapagtayo ng negosyo kung ginamit nila ang isang milyon na binigay ng nakasagasa sa kaniyang Ama ngunit hindi nila iyon ginawa dahil wala silang tinanggap na pera.
Dahil para sa kanila, higit pa sa isang milyon ang halaga ng kanilang Ama. Higit pa sa isang milyon ang pagmamahal nila rito.
"Sa ngalan ng Ama, anak at espiritu santo, Amen. Maraming salamat po sa pagkain."
NAPAPANGITI si Maxine habang kausap sa cell phone si Jamil. Mabuti na lamang at solo niya ang kaniyang kwarto kaya naman libre siyang magtitili at ngumiti sa kilig.
"Ano'ng ginagawa mo?" tanong niya sa binata.
"Iniisip ka."
Napakagat ng labi si Maxine at napangiti. "Maniwala ako."
Kalmado lang siya, ngunit gusto niyang magtitili na parang isang teenager na kausap ang crush. Halos mapunit na ang labi niya sa pagngiti.
"Nag-alala ako sa'yo." Biglang sabi nito na ipinagtaka niya.
"Ha? Bakit naman?"
"Kasi baka napagod ka na kakatakbo sa isip ko." banat nito na halos magpatigil sa puso niya.
Kumalat sa buong katawan niya ang kilig at lihim siyang napasipa sa hangin pero nagkunwaring nakornihan.
"Corny. Gasgas na iyan, Mr. Magnus. Marunong ka palang bumabat?"
"Kilig ka naman."
"Tse!"
"Miss na kita." biglang lambing ng tono nito. "Miss ko na 'yang pinakamatamis at pinakamalambot na labing natikman ko sa buong buhay ko."
Sa narinig ay pinamulahan naman siya ng mukha. "Wala ka bang trabaho, Mr. Magnus?" kunwari'y seryoso niyang tanong.
"Marami. Tambak na tambak na. Paano kasi merong gumugulo lagi sa isipan ko kaya hindi ako makatapos-tapos."
Nakangiti siyang umiling. "Kawawa ka naman."
"I seriously need a break. How about we watch a movie later?"
"Sige. Wala naman akong gagawin." kunwari ay hindi excited niyang sabi.
"Okay. See you later, shorty. I'll just text you the details, okay?" panunukso nito.
"Okay. Bye, Giant."
Nakarinig siya ng tawak bago naputol ang linya. Agad siyang tumayo para maghanap ng isusuot mamaya. Ilang sandali pa ay inis siyang napabuntong-hininga dahil nahakot na niya lahat nh damit niya ay wala pa rin siyang nakitang bestida. Talaga bang puro pantalon at t shirts ang isinusuot niya?
Susuko na sana siya nang makita niya ang isang paper bag. Kinuha niya ito at tumambad sa kaniya ang isang floral dress. Nagliwanag ang mukha niya at agad iyon inilabas para tignan sa salamin.
Natatandaan niyang ito ang regalo noon sa kaniya ni Jona dahil napansin nitong lagi siyang naka-pantalon kapag gumagala sila.
"I love you, Jona!" masayang sigaw niya sa sarili bago isinukat ang dress at tumango.
Bago tumuntong ng alas-sais ay dumating na siya sa sinehan na napagkasunduan nilang dalawa at nakahinga siya nang maluwag ng makitang walang masiyadong tao. Wala pa roon si Jamil kaya naman naupo muna siya para hintayin ang binata.
Ano kaya ang papanuorin nila? Ayos lang sa kaniya kahit na ano basta at kasama niya si Jamil at mahawakan ang kamay nito. Ilang beses na rin ba niyang na-imagin na kahawak niya ito ng kamay sa tuwing manunuod sila ni Jona ng sine? Kahit na hindi naman sila ganoon kadalas manuod.
Tumingin siya sa orasan at nakitang kalahating oras na ang lumipas sa tinakda nilang oras pero hindi siya nawalan ng loob dahil alam naman niyang may tinatapos pa ito. Nilibang niya ang sarili sa pagtingin sa mga taong dumaraan at hindi maiwasang makaramdam ng inggit sa mga magkasintahan na magkahawak ang kamay. Siguradong kapag ginawa nila iyon ni Jamil ay magkakaroon ng eskandalo dahil alam naman niya na kilala na rin ito ng ibang tao.
Isang oras pa ang lumipas at unti-unti na siyang pinanghinaan ng loob. Ilang beses na niya itong sinusubukang tawagan pero hindi ito sumasagot hanggang sa ika-sampung tawag niya ay sumagot na ito.