Palabas na ako sa Nurse quarters nang biglang umikot ang paningin ko dahilan para mapatigil ako at mapahawak sa may wall.
"Are you okay, Zane?" nag-aalalang tanong ni Aina na nasa likod ko lang. She was one of my co-nurses na naging malapit rin sa'kin.
"Uh, yeah. I'm fine, thank you." I answered sabay kurap.
"You sure?" paninigurado niya.
Ngumiti ako. "Yeah, no worries."
"If you say so." aniya bago nagpaalam na mauuna na. Pagkaalis niya ay kumurap-kurap ako.
Well, what just happened? Hindi naman 'to nangyayari sa akin dati ah.
Kahit na hindi maganda ang pakiramdam ko, nagtrabaho pa rin ako. Hindi naman siya gaano kasama.
Nang matapos ang shift ko ay dumiretso ako sa bahay para makapagpahinga. Siguro pagod lang ako sa trabaho kaya medyo masama ang pakiramdam ko kanina. I didn't got a good rest these past few days dahil masyadong busy ang hospital.
Dahil nga siguro pagod ako, agad akong nakatulog. The next day, nagising ako na parang may humalukipkip sa tiyan ko kaya agad akong bumango at dumiretso sa banyo para dumuwal pero wala namang lumalabas. It keep on going for at least fifteen minutes.
Nanghihina akong napaupo sa gilid ng inidoro. What the heck is happening to me?! May nakain ba akong masama?
Nakatunganga akong hinalughog ang aking isipan kung ano ang mga nakain ko kahapon. Pero wala naman akong masyadong kinain kahapon dahil wala akong nagustuhan na kainin. There's something I want to eat but I can't pinpoint what it is.
Napabuntong-hininga nalang ako saka tumayo at humarap sa malaking salamin na nandito. Tiningnan ko ang sarili nang mapansin ang calender na nasa gilid lang ng salamin. I looked at it and my eyes almost rolled out of my socket when I saw the date with a red mark. Fudge!
It's been two weeks and I still didn't have my period. I thought sa susunod na araw pa pero hindi dumating hanggang naging two weeks. And it's not normal for me dahil hindi naman ako ganito. Oh, no. Sana hindi tama ang iniisip ko. It's been a month and a half since something happened between Kent and me. Since the night he mistaken me as Kyla, the woman he loves.
Even with my rumbled thoughts, I managed to fix myself and went to work.
"Hey, are you okay? Lutang ka na naman." Tawag pansin ni Aina dahilan para mabalik ako sa reyalidad.
"Uh, yes. I'm fine, do you need anything?" Kapag-kuwan ay tanong ko.
Aina sighed. "Napapansin kong kaninang umaga ka pa lutang. You seemed not in yourself. At saka namumutla ka pa. Are you really okay?" Nag-aalala niyang tanong.
I smiled at her. "I'm really okay, Aina. Don't worry."
"Are you sure?" She questioned and I just nodded as an answer. She then sighed again. "I just can't stop from worrying. Zane, if you have problems, you are free to tell me and I'll listen. Baka may maitutulong ako sayo. I consider you as my friend, so never hesitate to tell me. Okay?"
"Thank you, Aina. I appreciate it. But I'm really okay." I assured her.
Aina is one of those woman na maalalahanin. Hindi siya napapalagay hangga't hindi niya malaman kung okay ka lang ba. And I'm glad that I have a friend like her. Swerte siguro ang mapapangasawa niya. Siya kasi yung parang ina kung mag-alala. Maalagain rin siya.
"It's already lunch time, sabay na tayo?" Aya ni Aina.
Tumango ako bago tumayo. We both went together in the hospital's cefeteria. Hindi pa masyadong maraming kumakain kaya agad kaming nakakuha ng pagkain. We went to our usual table kung saan nandun si Tara at iba pa naming ka-close na co-nurses. While eating, they talked about some stuffed habang ako ay nakikinig lang. Wala akong gana magsalita. Kung tatanungin nila ako ay tango lang ang sinasagot ko. Hindi rin naman nila ako kinukulit.
Pagkatapos kumain, bumalik na kami sa trabaho. I'm doing my rounds nang biglang umikot ang paningin ko. I stopped walking and close my eyes. When I open it again, bumalik na sa normal ang paningin ko so I continued on walking papunta sa next patient na kailangan kong painumin ng gamot.
However, before I could knock on the door. My body turn upside-down as my world turned into darkness.
Nagising nalang ako nang makaramdam ng uhaw. I opened my eyes at ang nakakasilaw na ilaw agad ang bumungad sa'kin. I close my eyes again to adjust from the brightness and open them again.
"Buti at gising ka na." Rinig kong salita sa may gilid ko and I saw Doctor Marco standing beside the hospital bed.
"T-tubig," ang unang salitang lumabas sa bibig ko. Doctor Marco sighed and pour me a glass of water before handing it to me. I immediately drunk it like a thirsty animal.
Matapos uminom ay kinuha agad ni Doctor Marco ang baso at nilapag sa nay bedside table. "Thank you, I murmured. "Doctor Marco, what happened to me?" Kapag-kuwan ay tanong ko.
"You fainted earlier, buti nalang at napadaan ako kaya nasalo kita bago ka pa bumagsak sa sahig." He answered. Doctor Marco is one of those handsome and hot doctor. Maraming nagkakagustong nurse sa kanya, hindi lang yun, pati na rin mga pasyenteng babae. He is also one of the top doctors in this hospital. Mabait rin siya kaso hindi siya pala-salita pwera nalang sa mga pasyente.
"Uhm, thank you again." Naiilang kong sabi.
Tumango lang si Doctor Marco. "Are you feeling better now?" He then asked.
"Yes, and I think I need to go, shift ko pa.." I jumped off the hospital bed. I'm still wearing my uniform.
"Yout shift's off."
Agad akong napalingin kay Doctor Marco. "Wait, what?! How long did I sleep?"
He looked at his wrist watch. "About five hours."
"That long? Oh my gosh." Di makapaniwalang sabi ko.
"Yeah, that long." He mumbled. "Anyways, you need to be careful next time and take good care of your health dahil hindi ka na nag-iisa ngayon."
My forehead creased in confusion. "What do you mean?"
"You're five weeks pregnant, Nurse Zane." I felt like fainting again at what he said. Five weeks pregnant?! Then that explains why I feel dizzy sometimes at sa pagduduwal ko kanina. "Hey, you okay?"
Hindi ko alam na nawala na pala ako sa sarili kung hindi lang nagsalita si Doctor Marco. "Ahm, I need to go. Thank you again, Doctor Marco." Hindi ko ma hinintay pa na magsalita siya at agad na lumabas ng hospital room na yun.
I went to the nurse quarters to get my bag and went home. Lutang lang ako habang nasa byahe hanggang sa makarating ako sa bahay. Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko ang nalaman. I'm freaking pregnant!
Wala sa sariling napahawak ako sa aking impis na tiyan and sighed as I opened the front door. Pero muntik na akong mapatalon nang may malamig na tinig ang nagsalita sa may living room.
"Where have you been?" It's none other that Kent's voice.
Sinara ko muna ang pinto bago humarap kay Kent. "S-sa hospital, nag-overtime kasi ako." I lied. Hindi ko masabi sa kanya ang totoong dahilan dahil ako mismo ay hindi pa makapaniwala sa nalaman.
"Siguraduhin mo lang na hindi ka nanlalalaki." Malamig niyang turan.
Agad naman akong nasaktan sa sinabi niya. Ganyan ba ang tingin niya sa'kin? Ni hindi nga ako lumalapit sa ibang lalaki except sa mga katrabaho ko na kailangan kong lapitan.
Bago pa man ako umiyak ay nag-paalam nalang ako sa kanya na pupunta sa kwarto ko. I can't let him see me cry.