Ametriux Alajar P.O.V
Tinatahak ko ang daan patungo sa section ko. Ngayon kolang na laman na magkakasama sa iisang section ang mga student council. Well, maganda 'yon para sa akin.
I'm with Kia and Lixen, while walking with them. Lixen was talking about something so useless. But I can't keep my ears from him. He seems interested in his own topic. 
“Hindi niyo lang alam, kung gaano ako ka pogi sa mata ng mga studyante rito!” He is ecstatic as he speaks.
And it's getting me pissed off. I hate talkative people! Especially when they talk about some crazy, useless things.
“So talkative.” I murmured.
“Its ok, prez. Masasanay karin sa kaniya.”
Isa pa itong si Kia na pakahinhin mag salita na iirita rin ako. Pero tama naman siya kailangan masanay na 'ko.
Daldal lang ng daldal si Lixen, hanggang sa maka pasok kami sa room.
Humss ang section ko, at humss din ang mga student council. Twenty two kaming lahat sa iisang room, at bandang nasa gilid ang chair ko.
Nitong mga nakaraang araw hindi ko na panpansin si Kenzo. I'm wonder where is he now. Sabi ni kia sakin taga gas iyon, at iyon lang ang naiiba. Dapat daw itong si Lixen ay gas din kaso mahirap daw kasi halos lahat lessons ay nasa gas. Kaya lumipat ang mokong sa humss.
Pero mas priority daw ng school na ito ang mga taga stem.
May pumasok na isang teacher. Tiningnan ko naman si Lixen na naka tunggo sa desk niya, halatang hindi nakikinig dahil pumipikit na ang mata. Nasa kabilang raw ito na katabi lang ng raw namin.
Lixen was a good guy, maingay ngalang. Lagi rin itong nasa tabi ko at minsan tinutulungan ako sa mga paper works kapag nasa faculty room.
It's been two weeks since I stayed here. I noticed how students couldn't  handle their behavior. 
May mga naka kasalubong akong studyante na sinasabi sa 'kin na pa ka tatag daw ako para hindi ako magaya sa mga naging SSG president noon. Hindi ko naman alam ang tinutukoy nila at hanggang ngayon ay confuse ako.
May dapat ba akong malaman? Kung ano man 'yon sana ay hindi malaking problema.
Umiling ako at nag-focus sa teacher na nag tuturo.
Nang matapos ang tatlong klase, we take a break lunch. Dito na 'ko sa faculty tumuloy dahil kung da-daretso ako sa cafeteria ay malamang ma-yayamot lang ako sa pila para lang maka kuha ng pagkain.
Our canteen is so big and gallant. Naka kahiya tuloy pumasok ng 100 lang ang dalang pera, shuta. Kaya mamaya nalang ako kakain.
The door opened, and Lixen entered with a food tray on his palm.
“Here, eat this.”
Inilapag nito ang tray sa mesa ko.
“May sinabi ba 'kong...” Tiningnan ko ang tray na may pork at vegetables. “...Bilhan mo 'ko nito?” I swallowed my own saliva.
“Hayst, kumain ka nalang!” Usal nito.
Umirap muna ito bago umupo sa desk niya.
“I don't say thank you to anyone, but... for this? Thank you.”
“Oum, hindi naman galing sa 'kin yan eh. Kay Kenzo iyan galing, so dapat siya ang ma karinig ng thank you mo.”
Umismid ako. Bakit naman ako bibigyan ng epal na 'yon ng pagkain? Parang ayoko tuloy kainin ang mga ito, kaso nagugutom narin ako. Tsk, bahala na nga!
“Prez, mag-iingat ka ah.” Sambit ni Lixen.
Seryoso ang mukha nito pero parang ako ang natatawa.
Nilunok ko muna ang laman ng bibig ko. “Bakit naman?” Tanong ko, saka inom ng tubig.
“Dalawang linggo na, pero tahimik parin sila. Hindi ko alam 'kung anong binabalak nila,” Seryoso itong tumingin sa 'kin. “Pero 'wag ka mag-alala, this time gagawa na kami ng paraan para hindi ka nila lapitan.”
Naka ngisi lang ako habang tumatango. Hindi ko sila maintindihan, napaka o.a nila, lagi din 'yan sinasabi sa akin nina, anie, kia at jazmin na mag-ingat daw ako. Like the hell? May gusto bang lumapit sa 'kin at saktan? Sa tingin naman nila isa akong weak na tao. Tsk.
Hampas ko sa kanila palad ko.
“Hoy Lixen, huwag mo nga 'kong tratuhin na mahinang nilalang! Hindi mo pa nga ako kilala.” I rolled my eyes while eating.
“Ewan ko sayo, prez.” Sisinghalan ko sana ito ng lumapit siya sa 'kin na may hawak na kuwintas.
“Pina pabigay ni Kenzo.” Inilahad nito iyon sa akin.
“Wews, nililigawan ba 'ko ng epal na 'yon?” Kumibit balikat lang ito.
“Pindutin mo 'yang pendant kapag nasa masamang kalagayan ka, o kapag need mo ng tulong.”
“Ibalik mo sa kan‘ya iyan. Hindi ko kailangan nan.”
Inilapag lang nito ang kwintas sa table ko at saka bumaling sa upuan.
Lalo pa tuloy akong na confuse sa mga sinasabi nito.
“Ang weird niyo, alam mo ba 'yon?”
“Hay nako prez,” Tumungo muli ito sa desk niya. “Hindi talaga kami ma-pakali dahil sobrang tahimik nila ngayon. Kaya nag-aalala kami.”
“Hindi naman sila ganito nuon, hindi namin alam ang tumatakbo sa mga ulo nila. Lalo na ang pinsan ko , nag-babago kasi ang isip nun at minsan kung ano-ano pang katarantaduhan ang ginagawa. Kaya ang focus namin ngayon ay ikaw, ikaw ametriux. Ikaw.”
Imbis na ma-ngamba ako ay malakas na tawa ang pina-kawalan ko sa bibig.
“HAHAHA!”
Hawak-hawak ko ang tiyan sa sobrang tawa, at halos hindi ako ma-kahinga.
“Why are you laughing!?” Sigaw nito, pero patuloy parin ako sa pagtawa.
Hanggang sa ma-pagod ako.
“Hindi ka kasi ka panipaniwala.” Bumungisngis ako, “Ang pangit mo pala pag seryoso ka.” At tumawa nanaman.
“Damn!?” Usal nito.
“Im serious, Ametriux. Ikaw talaga—”
“Oo na. Oo na, HAHAHA! Naiintindihan kona, you guys are protecting me.”
I know he's getting pissed and mad at me at the same time, but I can't help myself but to laugh so hard. 
At bawat pag tama ng mata ko kay Lixen, ay na ta-tawa na naman ako. Siguro dahil sa tono ng boses niya, habang nag sa salita kanina? Ngayon kolang na kita na sumeryoso ito. Sa tuwing ka kausapin niya 'ko ay laging naka smile at pagak na tumatawa.
Ngayon ako naman ang pagak na tumatawa dahil sa mukha nito na masama ng tingin sa ‘kin.
Hindi ko talaga ma pigilan tumawa!