Two weeks of being in Intelligence High.
"Why is the sky blue?" Tanong ng teacher namin habang may hawak na libro.
I raised my hand.
Tumango ang teacher namin kaya tumayo ako.
"The sky looks blue but it is really made up of all the colours of the rainbow. Each of these colours has a different wavelength. Some of these are smoother while others are choppy. Blue light waves travel in short, choppy waves. Like each of the other colours, blue light waves are scattered and reflected as they enter Earth's atmosphere and collide with gases and other particles. Because the colour blue has the shortest wavelength, it collides with nearly everything in its path and is scattered about the sky. This is why the sky appears blue. Blue light travels in short, choppy waves whereas red light travels in long, smooth waves."
"Correct." Lumipat ang tingin ng teacher kay Sage na nakasuot ng headset. Nakapikit pa ito at naghehead bang. Para siyang nasa bahay lang kung umasta.
Lumapit ang teacher sa kanya at tinanggal ang headset nito.
"Mister Sarmiento! Care to share how do planes stay in the air?"
Hindi man lang tumayo si Sage sa upuan niya. Nangalumbaba lang ito habang tamad na sumasagot.
"Planes stay in the air because of the shape of their wings. Air moving over the wing gets forced downwards, which pushes the wing up. This push is stronger than gravity, and so makes the plane fly. This is a very technical subject that the video below deals with very nicely. Planes take advantage of Newton's third law of physics, which states that for every action, there is an equal and opposite reaction. As air moving over the wing gets forced down, there is an equal and opposing force generated. This is a combination of the bottom of the wing getting pushed up, and the top of the wing getting pulled up."
Umangat ang kilay ng teacher pero hindi na rin nagtanong ng sunod kay Sage.
The teacher went back to the front and faced us.
"Class, guess how much does the sky weigh?"
May bigat ba ang langit? Hindi ko alam iyon, ah. I don't know the answer to this question. This is quite hard.
"Yes, Mister Olvido?"
Tumayo si Savant at namulsa.
"The Earth has a surface area of 197 million square miles. Multiply that by four billion, and you have the Earth's surface area in square inches. With atmospheric pressure being an average 14.7 lbs (6.6kg) per square inch, the sky weighs roughly 5.2 million billion metric tons. Another way of looking at it, according to the United Kingdom's Science and Technology Facilities Council, is in its equivalent to Indian elephants. By that measure, the sky weighs equal 570,000,000,000,000 adult Indian elephants."
Hindi ko mapigilang humanga sa sagot ni Savant. He's that knowledgeable? Baka naman isa siya sa tumimbang ng langit.
Ngayon lang ako naiingit sa kanya. First, he's really gorgeous, kaya nga maging  si Veda at Sophia ay may crush sa kanya. Second, he's extremely rich and the effortless elegance is screaming in his aura. Lastly... napakatalino niya.
Kung may isang bagay na pinaka-inaasam-asam ko. Iyon ang katalinuhan. Kaya nga ayoko sa kanya, kasi pakiramdam ko ay nagmumukha akong bobo kapag siya ang kaharap ko. Malakas ang loob ko na sabihin sa kanya that I am better than him, but deep inside, I am strongly aware that I don't even matched the half of his wisdom. It's like he's a book in the highest shelf. I can't reach.
Nasa library kami ngayon ni Veda. Naghahanda para sa quiz namin mamayang hapon.
Nag-seselpon siya habang babad ako sa pag-aaral sa libro. Si Veda kasi ang tipo na hindi na kailangang mag-aral, stock knowledge niya lang sapat na. Hindi kagaya ko, trying hard maging matalino. Kailangan pang dibdibin ang pag-aaral para umangat.
"Two weeks na nga pala 'no. Pero bakit wala pang acquaintance?" Natanong ko bigla kay Veda.
Sa dati ko kasing school. First week palang may acquaintance na.
"Sa third week pa ang acquaintance." Sagot niya.
Talaga? "Bakit daw?"
"Na postpone. Kasi this week wala ang ibang teachers. May seminar na dinaluhan."
Tumango na lang ako.
"By the way, may club ka na Zari?"
"Wala pa, e. Ikaw ba?"
"Of course, I already have. Sali ka samin?"
"Anong club ba?" Mas mabuti ng magtanong para alam ko kung anong papasukin ko. Mahirap na baka mapasubo ako. Paano kung nasa Art club siya edi nganga ako.
"Fashion club." Napangiwi ako sa sinagot ni Veda.
"Fashion? Eh, may eyeglass nga ako."
"Ano ngayon? Edi tanggalin mo."
What? I always wear my eyeglass in school. Kahit nga nasa bahay lang, sinusuot ko rin minsan. It's because I don't want Mama to doubt me. Magtataka siya kung saka ko lang susuotin ang eyeglass ko sa araw ng quiz.
"You can wear contact lense." Dagdag ni Veda.
"Ano naman ang role ng fashion club?"
"Ano pa edi partner tayo ng Photography club. Ano ba ang partner ng photographer? Model. Ang mga nasa fashion club, sila ang mukha ng school. Hindi mo ba ako nakita dati? May billboard ako, e. Isa ako sa pinicture-an para maging ambassador ng school."
"Talaga? Hindi ko nakita ang billboard mo."
She just shrugged at me.
"Sige. I'll join. Wala rin naman kasi akong hilig sa mga club-club."
"Okay. Sama kita mamaya sa club para sa registration mo."
Tumango ako.
Sa quiz namin sa History. Twenty ang na-perfect score. Kasama na ako roon. Wala rin ang Entrepreneurship teacher namin, kasama sa seminar. May nilagay lang na topic lesson namin, pagkatapos may pinasagutang questions.
True enough, pagkahapon, pagkatapos ng klase ay sinama ako ni Veda sa room ng club nila. Niregister na rin ako. Kaya officially, member na ako ng club nila.
"Kumusta naman sa school niyo, Zari?" Tanong ni Mama habang kumakain kami.
"Doing well, Ma. May sinalihan na rin po akong club."
"That's great. Which club? Sa science ba?"
Umiling ako. "Fashion club po."
"What?! Bakit hindi sa science?" Palagi akong member ng science club sa previous school ko. I dunno but Mom want me in Science club, dahil siguro iyon sa kadahilanang doktor si Papa.
"Wala po kasi akong kasama doon. Sa fashion club nagpamember ang kaibigan ko."
"Sinong kaibigan naman?" Nang-uusisa ang mga mata ni Mama.
"Si Veda San Diego po." Nang sabihin ko ang pangalan ni Veda ay napaisip si Mama.
"San Diego. Anak ni Senator Franco?"
"Opo."
Tumango si Mama. "Anyway. Ayos lang din naman sa fashion club. In that way, you could be the face of your school."
Hindi ko sinasabing sipsip si Mama pero sige na nga. Kanina ayaw niya, narinig niya lang ang apelyidong San Diego umo-o na.
"Iyon nga din po ang sinabi ni Veda."
Tumango ulit si Mama. "I like your friend. Bring her here, sometimes."
"Sige po."
Dumiretso ako sa kwarto pagkatapos ng dinner. Umupo ako sa upuang kaharap ng salamin ko. Tinanggal ko ang salamin sa mga mata ko at nilapag ito sa lamesa. I hold the brush in my hand and started to gently comb my long straight hair.
I can't help but stare at myself in the mirror. Maganda ba ako? I got straight eyebrows ngunit hindi makapal. My nose is pointed yet small. Maliit rin ang mga labi ko at hindi natural na mapula. At ang mga pilikmata ko, hindi baluktot.
I don't care about my looks dati, because all I know is studying. Pero ngayon, dapat bang simulan ko ng pagtuunan ng pansin ang sarili ko?
Napatitig ako sa kolorete ng mukha na nasa table ko. Veda always wear red liptint. Pinulot ko ang lipstick at sinimulang idampi ito sa mga labi ko. Nang matapos, tinitigan ko ang sarili ko. I still looked like myself. I quickly grabbed the liquid eyeliner and put it in my eyelids. Hindi pa ako nakontento, kinuha ko ang eyebrow at ginuhitan ang kilay ko.
I stared at myself in the mirror. Finally, I looked different. Unlike Veda, I didn't wore red, I chose the color black lipstick.
This suits me. Ito ang totoong ako. Hindi ako mabait. I'm not smart. I'm not elegant. I'm not a cloth in pure white color because the truth is I'm full of stains. Maitim ang budhi ko. Hindi ako karapat-dapat na mapunta sa Intelligence High. I don't deserve it. I don't deserve to be in the A plus section. I'm a disgrace. Ako ang bobo sa pamilya. Ako ang naiiba.
And I can't help but ask... Why? Bakit nga ba ako naiiba? Why can't I fit in the genius life of my family?! Why am I like this? Why am I even trying to reach for the moon when I am just a mere star? Bakit ba?!
Tumulo ang luha sa mga mata ko.
Bakit ba? Ang sagot ay dahil gusto mong mahalin ka. Gusto mong makuha ang katiting na atensyon nila.
When will Mom let me be myself? Why won't Lola notice me? The star also shine... But why do they only adore the moon? Is it because it shone brighter?
Ilang beses pa ba akong maghihintay bago ako maging kasing liwanag ng buwan?