(DISCLAIMER)
This story is purely fictional by the author. If there is a name's,place's,businesses,event,or incedent that's mentioned in the same way, it is not the author's intention. Everything written in this story is solely imagination by the Author.
Sorry for the typos, wrong grammar chuchu...
This story is not edited so please understand and also my typing I'm just a new writer.
Don't forget your vote, comments if you like my Story... Mwauuhh
Book of:BMINYourheart❣️
Enjoy reading...
➖➖➖➖➖
A girl had stage 4 cancer and just have 30 days live left in earth, That girl is CATHALINA JOSE AGUILERA she's just a highschool student and she's 18 years old,
ALEXANDER DAVID is also a highschool student on their own school university kung saan doon nag aaral tuwing Gabi si Cathalina Jose Aguilera
And this two people meet each other for the first time at the bar.
➖➖➖➖
Naniniwala ako sa kasabihan na kung nasa katwiran dapat mong ipaglaban.
Pero bakit pagdating sa kamatayan,wala kang kalaban-kalaban kahit may sapat ka namang katwiran.
Bakit kahit may dahilan ka naman para mabuhay hindi mo parin kayang pigilan ang kamatayan.
He's rich, hondsome,cool and have many friends. But me I'm just a girl who doesn't have Friends and family. In short I'm a nobody coz I'm poor.He's cool and I'm nerd.
Kailangan ko magtrabaho sa umaga at mag-aral sa Gabi. Kailangan ko kumayod para mabuhay ang sarili ko at mapa-aral ang sarili ko.
Wala akong pangarap, ang gusto ko lang matapos ang highschool kahit hindi na mag college ang importante makapagtrabaho ako ng may Malaking sahod para mapakain ang sarili at mabuhay.
I'M A BROKEN FAMILY.
➖➖➖➖➖➖
"CHAPTER 1"
"Miss Aguilera,I'm sorry to tell this but I want you to know the truth. You have stage 4 cancer,at masyado ng malaki ang tumor sa loob ng utak mo para maagapan pa." Malungkot na saad ng Doctor sakin.
Wala sa sarili akong napatayo sa kinauupoan ko,at gulat na dinampot ang dala kung gusgusin na bag.
Nakakagulat naman kasi si Doc, masakit lang ang ulo ko buong araw. Kaya ako nagpa-check up,Kanina kasi pagkatapos ko sa trabaho.Bigla nalang akong nahilo at napaupo nalang sa beanch,at feeling ko kanina dahil lang to sa stress sa trabaho tapos papasok pako tuwing Gabi sa pinapasukan kung night school.
Wala talagang pahinga ang utak ko,kaya kampanti akong magpacheck-up para mainoman ng gamot na eririsita ng Doctor at mawala na ang sakit ng ulo ko.
Pero gosh, bakit biglang may cancer na ako sa utak. Tsaka ano raw! Stage 4? Nagpapatawa ata ang Doctor nato!
"Your lying Doc, masakit lang ang ulo ko.Impossibling may tumor ako haha." Sambit ko na medyo kinabahan pa dahil sa narinig.
"I'm sorry,but that's the truth Miss Aguilera." Sambit pa nito tsaka inabot sakin ang papel na nakasulat doon ang results ng x-ray sa ulo ko.
Nanginginig ang kamay ko naman itong inabot. T-talaga bang mamamatay nako? Wala sa sariling sambit ko pagkakita ng resulta doon.
Napatingin ako sa dala kung bag at napatawa ng pagak, Ang dami kung ipon na pera para sa pag-aaral ko at sa future ko at ni sarili ko hindi ko man'lang mabilhan ng magagandang damit at bag. Tapos ngayon malaman-laman ko na lang na malapit na pala akong mamatay.
Para saan pa ang mga naipon ko, kung may taning naman na ang buhay ko.
Kaya naman ngayon gagastusin ko lahat ng yon,at magpapakasaya ako hanggang sa mabaliw na ako ng tuluyan. Ayaw kung sayangin ang mga araw ko dito sa lupa.
"Miss, Aguilera? " Nilingon ko ang doctor na tumawag sakin at nginitian ito ng mapait.
"There is nothing we can do, your cancer is in stage 4. You only have 30 days to live."
30 DAYS! wtf...Baka naman pwede pako mag extend ng 5months diba?
" I will call you later and you will need to answer my call. Alam natin na wala ka ng pag-asa pero don't worry hahanap ako ng paraan para madugtungan pa ang buhay mo."
Hindi ko sya maintindihan bakit Kailangan ko pang sagutin ang tawag nya. Sapat na sa akin na malama'ng 30 days nalang akong mabubuhay.
"No need to call me Doc,I'm ready to die." Wala sa sarili kung saad.Pero ang totoo takot na takot ako.
Mamamatay na pala ako haha.At dahil jan dapat akong magpakasaya, dahil hindi kona kailangan kumayod para mabuhay. Hindi ko na kailangan pumasok sa skwela.Hindi ko na kailangan makipagsabayan sa mga taong pinaplastik lang ako. Hindi ko na kailangan ng taong masasandalan dahil malapit na akong mawala sa mundo. Pero..... Bakit ako natatakot?
"Kailangan mo itong ipa-alam sa mga magulang mo."
"I don't have family Doc." Nginitian ko sya ng malapad bago tumalikod at naglakad paalis.
Itinapon ko sa basurahan ang envelope kung saan nasa loob nito ang resulta ng check up ko.
Wala ako sa sariling naglakad paalis sa hospital,Hindi ko maintindihan ang sarili ko.
Malungkot ako pero masaya na iwan,tskk diko na alam kung ano ba ang dapat kung maramdaman.
Alam kung yung iba,pag nalaman nila na ilang days nalang sila'ng mabubuhay.
Iiyak sila, magwawala at maghahanap pa ng paraan para madugtungan ang buhay nila.
Pero ako!Hindi ko maintindihan ang sarili ko kasi iba ako,hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko kasi feeling ko masaya ako pero malungkot na malamang hindi kona kailangan magpagod pa.
Malungkot na may halong saya akong malaman na ibubuhos ko nalang sa pagsasaya ang natitira kung araw dito sa mundo.
Wala akong Kaibigan, may mga magulang ako pero para sa'kin wala na sila.
Dahil wala naman sila'ng mga kwenta.
Iniwan nila akong mag-isa, Hindi nila alam kung anong hirap ang pinag-daanan ko para lang umabot sa ganitong edad.
May Kanya-kanya na silang pamilya, Ang papa ko may dalawa ng anak sa asawa nya ngayon.
At yung nanay ko,may Isa na'ring anak sa pangalawa nyang asawa.
Galit ako sa kanila dahil wala sila'ng kwentang mga magulang. Galit ako sa kanila kasi pinabayaan nila akong mag-isa,at simula nong iniwan nila ako 13 years ago.Hindi ko na iniisip na may mga magulang pa'ko.
Pag-uwi ko ng bahay kaagad kung hinablot ang papel at ballpen sa maliit kung lamesa. Umupo ako sa upuan at kaagad sinimulan ang pagsusulat sa mga Lugar na gusto kung puntahan,at mga gusto kung gawin.
At ang unang naisip ko ay Bar,gusto ko mag enjoy at sumayaw na parang wala ng bukas.Pero bago ako papasok sa lugar na i'yon. Kailangan unahin ko muna'ng baguhin ang sarili ko.
(CONTINUES)