“The result is... You have terminal cancer, Amelia.”
“Ano ‘yon, Doc? Nagagamot ho ba? May history po kasi kami ng cancer, at ni isa walang naka ligtas. Siguro naman ho, yung akin nagagamot, ano?”
Malalim itong huminga.
“Amelia, terminal cancer refers to cancer that can’t be cure-”
“Are there any treatments for terminal cancer, Doc?” i asked.
“Terminal cancer is incurable. This means no treatment will eliminate the cancer. But there are many treatments that can help make someone as comfortable as possible. This often involves minimizing the side effects of both the cancer and any medications being used.”
“Chemo ba, Doc?”
“Yes.” Napa buntong hininga ako sa sagot nito.
No! Ayokong mag pa chemo.
“Terminal cancer is different from advanced cancer. Like terminal cancer, advanced cancer isn’t curable. But it does respond to treatment, which may slow down its progression. Terminal cancer doesn’t respond to treatment.” she paused. “As a result, treating terminal cancer focuses on making someone as comfortable as possible.” bumaba ang tono nito.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, am i really dying? mamamatay na ba talaga ako? I can't... Madami akong pangarap... Madami pa kong gustong gawin.
Gusto ko pang manirahan sa mapayapang lugar, kung saan ako at si Deacon lang at ang magiging anak namin ang mag kaka-sama. Gusto ko pa maranasang mag ka pamilya ng buo at masaya... Gusto ko pang mabuhay.
Gusto ko pang matupad ang mga pangarap ko... Hindi pa ako puwedeng mamatay... Ayoko... Hindi ko kaya.
Unti-unting tumulo ang mainit na likido mula sa aking mga mata habang ako’y naka yuko.
I came here to find out kung buntis ba ako, hindi to find out kung may sakit ako. Gusto ko lang naman na magka-roon ng pamilya... Hindi magka-roon ng malalang sakit.
“Amelia, the decision is yours.” Umiling ako.
Dad, died because he has a cancer. And i’m sure, alam niya iyon. Madami siyang iniwan na memories bago siya mamatay. Alam ko ring tinanggap niya iyon ng buong-buo... But, he didn't say that to us... He died without saying anything, but created a happy memories with us.
“I-i...” Malalim na hininga ang aking pinakawalan. “Refuse the chemo or any treatment, Doc.” Nanginginig kong sambit.
“But, Amelia...”
“No! Okay lang... Okay lang... Tanggap ko na.”
“Okay... Kung ano ang gusto mo.” malungkot nitong sambit. Pero kalaunan ay bigla rin bumuhos ang luha nitong kanina pa pinipigilan.
Napuno ng hagulgol nito ang buong silid. Pinatahan ko naman ito, paulit-ulit kong sina-sabi rito na magiging okay din ako. kahit na alam kong hindi.
“Gaano nalang ako katagal?” tanong ko ng medyo kumalma ito.
Umiling ito. “No! I don’t want to say...” ani nito habang pinipigil ang luha.
“Please.” Ngumiti ako kahit na alam kong malungkot iyon.
Tinitigan ako nito. “In your case. More or less, three months.” Bigla akong natigilan.
Three months? Three months...
Halos manlumo ako sa sinabi ng Doctor sa akin, but i accept it... I accept the fact that-
“Babe, ano bang problema mo? Bakit kanina ka pa tulala d’yan?” natatawang sabi ni Deacon.
Kung noon ay masaya ako palagi kapag na labas kami, ngayon ay para akong binagsakan ng langit at lupa.
Pilitin ko man ngumiti, hindi ko talaga kaya.
Hindi ko alam kung paano ko ba sasabihin ang pakay ko, ayoko man... Ngunit kailangan. Ayokong lisanin ang mundong ito na malungkot siya, ayokong... Makita siyang umiiyak.
Huminga ako ng malalim saka ito tinitigan ng mabuti. "Let’s break up..." diretso kong sabi.
Ramdam ko ang pagbabara ng lalamunan ko habang pinanonood ang reaksyon nito.
Nanginginig na rin ang aking kamay dahil sa kaba at takot na aking nararamdaman.
“Stop joking, Amelia.” seryoso ang tono nito na naging dahilan nang sobrang pagkirot nang puso ko.
“I-I want... A break up.” nanginginig at nauutal kong sabi, masakit... Masakit man para sa akin, pero wala kong magagawa kundi ang tanggapin ang... Katotohanan.
“Amelia, stop it. Kung ayan ang hinihingi mo, sorry i can’t giv-”
“You're boring, Deacon. You're boring! Sawang-sawa na ko sa relasyon na ‘to, kaya kung pwede itigil na natin please! Ayoko na... Ayoko ng mag sayang ng ilan taon para sayo.” May pagmamaka-awa ang boses ko.
Ang akala ko ay di siya papayag, ngunit nang marinig ko ang kaniyang mga salita ay parang dinurog ang puso ko ng paulit-ulit.
“Boring huh! That’s what you want? Okay, fine... Let’s break up.” Maitim ang ekspresyon ng mukha nito nang sabihin iyon, umiling-iling pa ito. “Kapareha ka rin pala nila,” ani nito na nag patigil sa akin.
Tumayo ito sa pagkaka-upo saka ako iniwang tulala sa kawalan.
Bumuhos ang luhang aking kanina pa pinipigilan, umiyak ako nang parang walang katapusan.
Wala na kong pakealam sa taong mga nakatingin sa akin, basta ang alam ko lang ay masakit... Sobrang sakit bitawan yung taong iyong pinaka-mamahal.
Ilang taon ang aming pinag samahan, ‘di kami nag patinag sa hirap at problema na aming pinag-daanan. Ngunit ito iyong tamang oras na kailangan niyang makalaya... Makalaya sa aking piling, makalaya sa relasyon naming iningatan.
‘Di nyo naman ako masisisi dahil ako’y may dahilan... Dahilan at katotohanan na sobrang saklap.
And my reason is... I’m dying.
Prologue | End