กรี๊ง กรี๊ง กริ๊ง
" สวัสดีค่ะ สำนักงานPPK คิมแจจินพูดค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการติดต่อสอบถามเรื่องอะไรค่ะ" แจจินพูดกับปลายสาย (ผมต้องการติดต่อทนายพัคฮเยซูครับ"เสียงชายคนนึงอายุราว20ปลายๆพูดขึ้น "ได้ค่ะ ดิฉันจะโอนสายไปให้ทนายพัค รอสักครู่นะค่ะ" เมื่อแจจินพูดจบก็ได้โอนสายไปให้กับทนายพัค////
________
ทางด้านทนายพัค
"สวัสดีครับผมพัคฮเยซูพูดสายครับ " ฮเยซูตอบเสียงปลายสายไปด้วยใบหน้านิ่งๆ "ฮเยซู อ่าา ฉันเองนะจองฮงโอจำฉันได้ไหม" เสียงชายปลายสายพูดขึ้นทำให้ฮเยซูนิ่งไปซักพักพรางนึกถึงอดีต ใช่แล้วจองฮงโอคือเพื่อนสนิทของเขาตอนมหาลัยที่ได้หายตัวไปหลังจากจบปี3 "ฮงโอ!!" ฮเยซูพูดย้ำ "ใช่ ฉันเอง ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหมฉันมีเรื่องคดีจะปรึกษา"ฮงโอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก "ได้ จะให้ฉันไปเจอที่ไหน???"
หลังจากที่ฮเยซูพูดจบก็ลุกขึ้นหยิบเอกสารและเดินออกไปจากห้องทำงานทันที "เอ๊ะ ทนายพัคจะไปพบลูกความหรอค่ะ รอฉันแปปนึงนะฉัน........." ยังไม่ทันที่แจจินจะพูดจบฮเยซูก็พูดแทรกขึ้นมา " ฉันมีธุระด่วน เธอจัดการเรื่องเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเธอให้เสร็จและไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น อ๋อ วันนี้เธอต้องทำโอทีนะ*คุณผู้ช่วยคิม* " ฮเยซูพูดขึ้นพร้อมเน้นคำว่าผู้ช่วยเป็นการทำสงครามเย็นกับผู้ช่วยตัวเองอย่างไม่น่าแปลกใจเพราะทั้งคู่เป็นแบบนี้กันมาตลอด
" ค่ะ" แจจินตอบไปสั้นๆด้วยน้ำเสียงที่เคืองเล็กน้อย (พัคฮเยซู ซักวันฉันจะทำให้นายมาอยู่แทบเท้าฉัน เจ้านายบ้าเอ๊ย ทำไมฉันจะต้องมาเป็นผู้ช่วยให้ไอบ้านี่ด้วยเนี้ยยยย)แจจินตัดพ้อกับตัวเองในใจ
ทางด้านฮเยซู
เขาได้มาถึงที่คาแฟ่แห่งหนึ่งที่ได้นัดกับจองฮงโอไว้ "มาแล้วหรอ ฮเยซู "เสียงของฮงโอดังขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนรักสมัยเด็กของเขา "ฮงโอ นายไม่เป็นไรใช่ไหม สบายดีใช่ไหม" ฮเยซูถามอย่างร้อนร้นและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง "นายยังคิดเรื่องนี้อยู่อีกหรอฮเยซู ฉันไม่เป็นอะไร ฉันโอเค อย่าห่วงไปเลย หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฉันก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้ฉันเป็นอัยการเต็มตัวแล้วนะ นายเองก็เป็นทนายอย่างที่นายฝันอยากจะเป็นแล้ว ยินดีด้วยนะคงยังไม่สายไปใช่ไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
" นายไม่ต้องฝืนหัวเราะหรอกฮงโออ่า"ฮเยซูเขารู้จักเพื่อนเขาดีถึงแม้ว่าเรื่องมันจะผ่านมานานนับ8ปีแต่เพื่อนของเขานั้นยังคงไม่ลืมมันไปง่ายๆ
" นายรู้ใจฉันเสมอ ใช่แล้ว ฮเยซู คนที่รับโทรศัพท์ใช่คิมแจจินที่2คนนั้นหรือป่าว" ฮงโอถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นเรื่องคดีที่เขาตั้งใจจะมาคุยกับฮเยซู "ใช่ ทำไมหรอ อย่าบอกนะว่าคดีนี้เป็นเรื่องของ..." ฮเยซูถามขึ้นด้วยความสงสัย "อื้ม" ฮงโอตอบสั้นๆ และน้ำเสียงดูมีกังวัลไม่น้อย
"ฉันคิดว่าฉันรู้ ว่าใครฆ่ามินฮี (มินฮีคือแฟนของฮงโอที่ได้เสียชีวิตไปตั้งแต่8ปีที่แล้ว) เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเจอคลิปเสียงในกล่องของขวัญที่มินฮีจะให้ฉันในวันครบรอบเมื่อ8ปีก่อนที่บ้านหลังเก่าของฉันมินฮีบันทึกไว้ก่อนถูกฆ่า ฉันได้ยินเสียงของฆาตกร แต่ไม่ใช่เสียงของพ่อแจจิน" ฮงโอพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง นายอย่าบอกแจจินเด็ดขาด" น้ำเสียงที่เคร่งครึมแล้วเย็นชาเปล่งออกมาจากปากของฮเยซู "ฉันจะร่วมด้วยอีกแรง นี่เอกสารของคดีฆาตกรรมมินฮี" ฮงโอยื่นแฟ้มเอกสารให้ฮเยซู "ขอบใจมากฉันไปก่อนนะต้องไปพบลูกความถ้ามีความคืบหน้าอะไร โทรหาฉันได้ตลอดเวลา"หลังจากพูดจบฮเยซูก็ลุกและเดินออกไปจากคาเเฟ่ " นายก็ยังเหมือนเดิมฮเยซูอ่าา นายโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ หึหึ" ฮงโอหัวเราะในลำคออยู่คนเดียว
สำนักงานPPK
20:30 น.
"ทำไมเอกสารมันเยอะขนาดนี้นะไอทนายจอมเผด็จการแกล้งฉันรึไงเห็นฉันเป็นลูกน้องหน่อยไม่ได้ใช้งานฉันท่วมหัวแบบนี้ทุกวัน"แจจินบ่นกับตัวเองเพราะตอนนี้มีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ในออฟฟิศ
"นี่ๆๆๆๆ พูดให้มันน้อยๆหน่อยครับคุณผู้ช่วย"เสียงที่ทะเล้นดังขึ้นทำให้แจจินรู้ทันทีว่าต้องเป็นฮเยซูแน่ๆ " โอ๊ะ ทนายพัคมาตรวจงานด้วยตัวเองเลยหรอค่ะใส่ใจงานจริงๆเลยนะ"แจจินพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชด
"นิ่ เธอไม่ต้องมาประชดฉันเลยนะฉันก็เอาอาหารมาให้เธอนี่ไง ฉันรู้ว่าเธอน่ะต้องทำงานจนไม่ยอมกินข้าวแน่ๆ"
" ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่หิวเอาวางไว้แล้วคุณก็กลับไปเถอะฉันจะทำงานของฉันต่อ"แจจินพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"วันนี้เธอดูแปลกๆนะจิน ปกติเวลาฉันไปไหนคนเดียวเธอต้องถามแล้วว่าฉันไปไหน ไปพบใคร" ฮเยซูถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติผู้ช่วยสาวสวยของเขาจะตามติดเขาไปทุกที่ จะถามทุกอย่างเกี่ยวกับลูกความ และคดี "เปล่า ฉันแค่เหนื่อยไม่อยากยุ่ง คุณกลับไปเถอะฉันยังเหลืองานอีกเยอะไม่มีเวลามาทำสงครามเย็นด้วยหรอนะค่ะ คุณทนาย อ๋อ อย่าเรียกฉันว่าจินอีกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นช่วยรักษาระยะห่างด้วยค่ะคุณพัคฮเยซู" แจจินพูดด้วยเสียงที่เย็นชา
"ผมคงสั่งงานคุณเยอะไปสินะ เปลี่ยนแจจินที่แส่รู้ทุกเรื่องเป็นแจจินเรียบร้อยไม่ถามอะไรเลย งั้นผมกลับละ ระวังนะอยู่คนเดียวอะ(ฮเยซูกระซิบข้างหูแจจิน)
"คุณไปได้แล้ว ไป!!!!" แจจินพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
"ฉันพูดเล่นนิดเดียวเองทำไมต้องดุด้วย"ฮเยซูพูดเสียงแผ่วแล้วเดินจากไป
จริงๆแล้วแจจินรู้ดีว่าวันนี้คนที่โทรหาเขาคือจองฮงโอ ที่แจจินไม่อยากถามเพราะเธอรู้ว่าฮเยซูต้องไปหาฮงโอ เรื่องคดีของมินฮีแน่ๆ ถึงแม้แจจินจะรู้ดีว่าพ่อตัวเองไม่ได้ฆ่ามินฮีก็ตาม แต่คนอื่นมองว่าเธอเป็นลูกฆาตกรไปเสียแล้ว แต่เธอก็ยังกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับฮงโอเพราะเธอจำได้ดีว่าตอนที่มินฮีตาย ฮงโออยู่ในสภาพแบบไหนและครุ่มครั้งขนาดไหน เธอยังจำได้ทุกคำที่ฮงโอพูดด่าพ่อของเธอสารพัด.......
เช้าวันต่อมา
"แจจิน ตื่นได้แล้วลูก"เสียงเเม่ของแจจินปลุกขึ้นในตอนเช้า "เช้าแล้วหรอเนี่ย ทำไมรู้สึกเหมือนยังไม่ได้นอนเลยแฮะ เป็นเพราะพัคฮเยซูคนเดียว" พอตื่นขึ้นมาเธอก็เริ่มบ่นเจ้านายของตัวเอง เมื่อแจจินเดินไปนอกห้องแม่ก็พูดกับเธอว่า "แจจิน ทำไมพูดถึงฮเยซูแบบนั้นละลูก เขาก็ดูเป็นคนดีนะ มีมารยาทแถมหน้าตาดีอีกต่างหาก ทำไมเอาแต่พูดว่าเขาสั่งงานเยอะละ" แม่แจจินพูดและมองหน้าลูกสาวด้วยความสงสัย " แม่คะ สรุปแม่เป็นเเม่ของพัคฮเยซูหรือแม่ของหนูกันแน่ เขาใช้งานลูกสาวแม่ขนาดนี้แม่ยังจะอวยเขาอีกหรอคะ"แจจินพูดเสียงออดอ้อนและกอดแม่จากข้างหลัง "จ๊ะๆๆๆ ลูกรัก ไปกินข้าวลูกจะได้ไปทำงานแม่ทำของโปรดแกไว้เยอะเลยนะ" แม่พูดด้วยความเอ็ดดูลูกสาว
**********************************
หวังว่าจะชอบนิยายของpskนะ ถ้าผิดพลาดตรงไหนต้องของอภัยด้วยนะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไป.................