Zanaira Kayne’s P.O.V
Natapos na ang palabas ng wala akong naintindihan dahil puro landi ng kasama ko; panay papansin sa akin ni Dylan. Habang ako ay ilang na ilang naman sa ginagawa niya. Naiinis ako na ewan.
What’s wrong with him, he’s acting weird. Kahit na umaamin pa ito sa akin na may gusto siya sa akin pero hindi ko naman inaasahan na gan’to siya—panay papansin.
“Kayne, kapag ba magiging tayo na lagi mo ba akong iki-kiss?” biglang tanong niya.
Gulat naman akong napatingin sa kaniya. “Gago! P-pinagsasabi mo?” bulalas ko at nanlalaki ang mga mata. Hindi ako makapaniwala dahil sa sinabi niya. 
Mahina ito tumawa at ngumuso na parang bata. “I was joking, ang cute mo pala magmura,”
Inirapan ko ito. “Pakitanggal kamay mo,” sambit ko’t pilit tinatanggal ang kamay niyang nakapalupot sa kamay ko habang nakasandal pa rin siya sa braso ko. Sobra na ang pagka-ilang na nararamdaman ko!
“Ayoko!” nakangusong singhal niya.
Jusko, umiwas ako ng tingin dahil feeling ko ay namumula ang pisngi ko.
“Puta--” rinig kong mura ni Sidney na nasa harapan na pala namin.
Agad akong napatayo at lumapit sa kaniya upang magtago sa likod niya.
“He’s crazy!”
“Hoy, anong crazy!” hindi makapaniwalang singhal niya at umayos ng tayo.
“Well, yes. I’m crazy over you,” aniya.
Ngumisi siya sa akin bago binaling ang tingin sa kaibigan ko.
Corny.
“I’m going to court your best friend, miss! And iniistorbo mo ang paglalambing ko sa kaniya,” deretsahang sambit niya. Wala man lang preno ang bibig niya!
Kumindat pa ito sa akin.
Nanlaki naman ang mga mata ko, akmang magsasalita na ngunit naunahan ako ni Sid. “Gan’on ba,” aniya at tumingin sa akin. Impit siyang tumili at kinirot ang bewang ko. “Landi mo, dzai!” bulong niya tila’y kilig na kilig.
Huhu, Lord help me!
“Maiwan ko muna kayo, I mean mauuna na ako may gagawin pa pala ako sa bahay, bye!” aniya at hindi na hinintay ang sagot namin dahil mas mabilis pa siya sa kangaroo tumakbo.
Kinusinte pa ang paglalandi nitong ni Dylan. My, God!
Kami na lang ang naiwan sa movie room kaya hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko. “A, aalis na rin ako,” mahinang ko ani at akmang aalis na pero hinablot niya ang braso ko at mabilis na pinaharap sa kaniya.
Jusko po, Lord! Ang bata-bata ko pa po para lumandi!
“A, e--anong ginagawa mo?” inosente kong tanong.
“Wala naman akong gagawin, a?” maangmaangan niya habang nakangisi.
“Don’t worry, wala akong gagawin na masama sa ’yo kaya chill ka lang,” aniya at nagulat na lang ako ng niyakap niya ako.
“Maybe not now, but when we’re married. . . let’s see. . .” dugtong nito.
I dumbfounded, I don’t know what I’m going to react.
Hindi ko alam kung tama ba ang mabilis na pagtibok ng puso, dahil yata sa kaba o may ibang dahilan?
“I like you, Zanaira! I really do! Since we’re still kids I already had crush on you,” mahinang usal niya at hinigpitan pa ang yakap nito.
“But—” paulit-ulit niyang sambit ngunit hindi nito matuloy ang sasabihin niya hindi ko alam kung bakit.
“Nevermind, ipapahatid na kita sa inyo!” aniya at hinila ako palabas ng movie room nila.
Nagpahila na lang ako sa kaniya. Isa pa, I really want to go home. The atmosphere is awkward while I’m with him, and I had this feeling that I can’t explain.
“O, sa’n punta niyo?” Tita Daisy asked.
Bumaling ang tingin ko kay Dylan dahil hindi ko alam kung ano isasagot ko.
“A, Ma, alis po muna kami. D’yan lang naman sa kabilang kanto kakain lang kami ng mga street foods,” rinig kong bulong nito.
“Sige, ingat kayo!” paalala niya sa amin bago ako muling hilahin ni Dylan. Hindi man lang ako tinanong kung gusto mo bang kumain ng street food kasama niya! Kung tatanungin man niya ako syempre oo rin isasagot ko dahil marupok ako.
Huminto ito sa paghila sa akin ngunit hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko.
“D-dylan. . .” tawag ko sa kaniya.
Bumaling naman ito sa akin at ngumiti. “Hmm?”
“’Y-yong kamay ko,” nahihiya kong sambit at pilit kinukuha ang kamay pero pinagsiklop nito ang kamay naming dalawa.
So we’re holding hands right now in public! Ang dami pa namang tsismosa dito sa kanila.
“Stay, I like holding your hands,” aniya.
Hindi naman ako nakasagot.
He what?
Nagpatuloy kami sa paglalakad habang magkahawak pa rin ang aming mga kamay kaya lahat ng nadadaanan namin ay napapatingin sa amin na may mapanuring mga mata. Mga tsismosa!
“Dylan,” masiglang tawag ng nagtitinda ng street food kay Dylan ng makita kami.
“Kuya Raul, kumusta ka na po?”
“Ito mabuti naman. Sino itong kasama mo? Napakagandang babae naman, jowa mo ba?” baling nito sa akin. Gulat naman ako dahil sa tanong niya.
“A, nag––” pinutol nito ang sasabihin ko.
“Hindi pa po, Kuya Raul. Hindi pa raw siya handa. . .” wala akong sinabing gano’n!
“Sabagay mga bata pa naman kayo,” natatawang sagot ni Kuya.
Nakitawa rin si Dylan sa kaniya at iniba agad ang topic. “Oo nga po pala, fishball po Kuya Raul, saka sampung isaw, limang kwek-kwek, dalawa po nito, at ito pa po,” si Dylan at kung ano-ano na ang tinuro. Ang dami niyang tinuturo.
Tingin pa lang masarap na! Natakam tuloy ako.
“Libro mo?”
Tumango ito ’tsaka kumindat. Hilig niyang kumindat, parang timang lang. Pero ang gwapo niya kapag ginagawa niya ’yon!
“Here, say, ‘a’,” aniya at tinipat sa akin ang isang isaw. Para naman akong bata!
“A-ako na,” sabi ko saka inagaw ito.
Hindi na ito nagsalita pa at hinayaan na akong kumain ng gusto ko.
Ang sarap!
Habang kumakain ay napapansin ko ang lihim na pagsulyap sa akin ng kasama ko. Kausap nito si Kuya Raul habang ako ay nakikinig lang sa kanila.
Close na close silang dalawa, halatang laging bumibili rito si Dylan.
“Masarap ba?” tanong niya kaya’t tumango ako.
“Mas masarap ba sa akin?” tatango na sana ako kaso narealize ko ang sinabi niya.
“Manyak!” singhal ko sa kaniya at hinampas sa braso ng dalawang beses.
“We? Ikaw nga r’yan, e. Kunwari hahampasin ako pero gusto ko lang hawakan muscles ko,” walang hiyang sambit nito.
Halos maduwal ako sa sinasabi niya.
“Yuck, ang kapal mo,” sabi ko.
“Joke lang, napakaseryoso mo kasi,”
Inirapan ko na lang ito at nagpatuloy sa pagkain.
Food is life!
“Ito try mo,” aniya sabay abot sa akin ng paa ng manok.
Umiling ako. “Ayoko niyan. . .” tanggi ko.
Hindi naman sa maarte ako pero ayaw ko lang talaga sa paa ng manok.
“Hotdog na lang akin,” sambit ko. Medyo nahiya na rin ako. Ang dami kong kinain wala pa naman akong pera buti na lang talaga libre nitong kadama ko.
Inabot nito sa akin ang isang hotdog, sinawsaw ko muna ito sa sauce bago isubo.
“T-teka lang mainit ’yan. . .” pero huli na ang lahat.
“Shit, init!” inda ko at pinapayan ang dila ko.
“Ito tubig,” aniya sabay abot sa akin ng mineral water.
Ininom ko ito agad. “T-thanks. . .”
Sakit ng dila ko.
“Okay ka lang ba, hija?” tanong ni Kuya Raul. Tumango naman ako.
“Mag-ingat ka kasi, ayan tuloy,”
Sinisi pa ako.
Tinignan ko ito ng masama at inirapan.
“Tse! Busog na ako,” sambit ko at naupo sa isang upuan sa gilid.
“Sige, magbabayad lang ako tapos hatid na kita sa inyo,” hindi na nito hinintay ang sasabihin ko at nakipag-usap na kay Kuya para magbayad kaya hinintay ko na lang ito.
Lumaki na rin ang tiyan ko dahil sa kabusugan.
“Tara na?” tanong niya. Tumango ako at tumayo na. Nagsimula na kaming maglakad at pumunta sa terminal ng tricycle.
“Manong sa—” sinabi nito ang address ng bahay namin.
Hindi ko alam na alam pala niya bahay namin! Hindi ko matandaan na sinabi ko ito sa kaniya dahil hindi rin ito nakapunta noon sa amin.
Sumakay na ako at piniling manahimik.
“O, ba’t ka sumakay?” tanong ko sa kaniya.
“Hindi ko naman hahayaan na ikaw lang mag-isa umuwi,” aniya kaya hindi ako nakapagsalita dahil sa gulat at pagtataka.
“Maaga pa naman, a?”
“It’s better to be safe,” tanging sagot niya. Ngumiti ito sa akin at hindi na nagsalita.
Hanggang sa pagdating namin sa bahay ay walang ng nagsalita sa amin.
Bumaba na ako, gano’n din siya.
“Dito na lang ako, see you tomorrow!” sabi niya at kumaway na sa akin bago sumakay ulit sa tricycle.
Namumula ang pisngi kong pumasok sa bahay. Ang daming nangyari ngayon at ang hirap iproseso lahat sa ’king utak.