Winter POV
Bumalik ako sa pagiging tahimik at seryoso, pinipigilan ko rin ang matawa dahil kanina ko pa nahuhuli yung lalaking kasama ko rin na nakatingin sa akin at ngayon namumula na ang pisngi niya sa pangaasar na ginawa namin.
Room 305 , the door is gray.
It was my attitude na kabisaduhin yung every little detail ng mga bagong lugar na pinupuntahan ko.
A tall, beautiful with a fit body woman face me. Ang lawak ng ngiti niya ng makita ako. She slightly bow her head to me.
"So you are the boss?" I tried myself not to sound rude.
"I'm the personal secretary of the Boss" She corrected me.
"So where is your Boss?" I asks.
Nauubusan na ako ng pasensya, sadyang nakipag tawanan lang ako kanina to lessen my nervousness. Sobrang pagod ako today, mentally and physically kaya ayoko ng ganitong scenario. Gusto ko na lang humiga sa kama at matulog.
"He can't come" the woman respond
Nilingon ko yung lalaki na nagdala sa akin dito at tinignan siya ng masama. Sinasabi ko na nga ba hindi siya mapagkaka tiwalaan. Why i even taught he's kinda nice? silly me.
"Here" the woman said.
Binalik ko sa kanya ang atensyon ko at kinuha ang brown envelope na inaabot niya.
I seated nicely in sofa kahit wala silang sinasabi. Hindi ko kailangan ng permission nila at sobrang sakit na talaga ng paa ko.
Binuksan ko yung envelope at isa-isang nilabas ang laman nito, unang bumungad sa akin ang picture ko nung bata ako, i'm with a man and woman.
They seemed to love each other so much. I can see it in their eyes. Merong sparks sa mga mata nila habang hawak ang isang bata which is me. Tila ba isang milagro ang nakikita nila sa reaction na makikita sa mga mata nila.
Nagsimulang medyo lumayo ang loob ko noon kay Lola ng magtanong ako about sa parents ko. She doesn't have their pictures, ayaw niyang ipahanap ko mga ito. Nagagalit din siya sa tuwing bubuksan ko ang topic tungkol sa mga magulang ko. I was a child who needs love and care from my parents kung saan nagmula ang existence ko.
There's this one time na pinalo ako ni lola dahil umiiyak akong umuwi sa amin because i was bullied for not having a parent representative noong recognition sa school. Hindi kasi na ka punta si lola noon dahil masama ang pakiramdam niya. Simula noon ay itinikom ko ang bibig ko upang maiwasan ang pagtatanong tungkol sa magulang ko.
Kaya kahit na labag sa loob ni lola noon. I hired a secret investigator to investigate my parents, where they are? okay lang ba sila? why they've abandone me? but until now no one can tell me nasaan sila and i never received an answer to those questions.
Hinawakan ko ng mahigpit yung litrato bago nagsalita ulit.
"Are they my parents?" my tears begun to fall.
Tinitigan ko silang pareho at hindi maitatanggi that i get my mother's figure.
"Yes" the woman answered me.
Tinignan ko pa yung mga documents na magpapatunay na anak nila ako to make sure na hindi ako niloloko ng mga ito.
Nanghihina kong inilapag sa lamesa yung mga documents. I covered my face using my both hands. Tears keep on streaming down my cheeks.
I calm myself before i speak.
"How did you know me?" I asks.
"Matagal na kitang hinahanap. And last month i got a news about your case, i've study everything hanggang sa nalaman kong ikaw nga ang nawawalang anak ni Boss" the woman explained
"Where's my mom?" I asks.
Their silence is pulling down my hope. Alam kong hindi magandang sagot ako sunod kong maririnig mula sa kanila.
"I'm sorry but she died 3 years ago" she respond.
I'm not this emotionally but i can't stop crying right now. Lahat ng tinatago kong sama ng loob at sakit ay unti-unting nabubuksan ulit. Hindi pala talaga gagaling ang isang sugat kung hindi mo ito gagamutin ng tama. I tried to be a cold hearted to protect myself from this kind of pain pero gaya ng sabi ni aleighna tao ako. May karapatan akong masaktan no matter how brave i am.
"How she died?" I bravely asks.
Tumingin naman yung babaeng kaharap ko kay Khairon.
He sighed before saying those words that made my mind a mess.
"She died because of Ambushed, someone traitor us. We gave them the security they need but in the end they put a trapped para isuplong ang negosyo namin sa gobyerno dahil nalulugi na yung kanila." He explained 
"Don't tell me i belong to a family of criminal?" maingat kong tanong
"We don't kill innocent, only those people who have a deep and dark soul" sagot niya.
"Your living in a world na napapaligiran ng mabuti at masama" the woman beside me continue.
"So your still a criminal" I muttered
"We are in between." she response.
I gasped. Hindi ako makapaniwala sa mga nalalaman ko ngayon.
We are in between? Mabuti at masama ang pamilya na mayroon ako? ganoon ba ang ibig sabihin nila?
"Don't get us wrong Winter" sambit nung babae.
I barely know them at kahit nga pangalan nila ay wala akong idea pero ngayon sinasabi nila kung saan ako nagmula with evidence. Should i believe it? Hindi ba talaga ako sa normal na pamilya nagmula? Gusto ko lang naman ng peace of mind in terms of my family pero bakit mas naging komplikado pa ang sitwasyon ngayon.
"This is unbelievable" I murmured.
Narinig ko naman ang pag buntong hininga ng babae sa harap ko. Yumuko ako at humawak sa ulo ko, i massage it dahil sumasakit na.
My body needs to rest. I can't process anything right now at kahit anong gawin ko ay tila hindi nila babawiin ang sinabi nila. Kailangan ko tanggapin ito or kailangan ko tanggapin. See? i have no choice. This is making me insane.
"Gusto ko na lang muna umuwi" I muttered.
"I think so. You look pale" she respond.
Tipid akong ngumiti sa kanya bago nag desisyon na umalis sa lugar na iyon.