Chapter Five: Someone's Back in Beachwood Too
Present
Nakapaang naglalakad ako nang marating ang buhangin sa dalampasigan. Hawak sa isang kamay ang tsinelas at humihinga ng malalim bawat hakbang. Napapikit ako ng mariin nang isang hakbang na lang ay maaapakan ko na ang tubig.
Just a dip, Angelie!
Bumuga ako ng mabigat na hininga saka nagmulat at diretsong tumingin sa tila nange-engganyong tubig. I swallowed the lump in my throat, unti-unti ay naramdaman ko na naman ang kawalan ng hangin. Nanginginig ang paa ko nang inaangat ko na ito palapit sa tubig.
Wag kang duwag! You love the sea, remember? Hindi mo ba namimiss ang lumutang na parang ibon sa himpapawid? Do it, Angelie! Do it!
My shaking intensified and I could taste a metallic thing on my mouth. Nagdudugo na ang labi ko sa pagkagat. I could do this right? I could do this!
Stop being scared! Stop shaking!
Nabitawan ko ang hawak ko sa tsinelas nang marinig ang pag-alpas ng hikbi ko. I instantly covered my mouth. No, I'm not crying!
Dip your toe!
Nanghihina ang kamay ko sa pagtakip sa sariling bibig at marahas na umatras. Rinig na rinig ko na ang malalakas kong hikbi, wala akong maaninag dahil sa nanlalabong mga mata. Ang hakbang ko ay bumilis hanggang sa tumatakbo na ako palayo sa dagat.
I can't do it! I'm still a coward! I can't do it...
I gasped when I got tripped by a stone. Naramdaman ko na lang ang pagkadapa sa buhangin. Hinayaan ko ang sariling umiyak. I shut my thoughts away and just cried all the fear, sadness, disappointment and the intense longing.
Paulit-ulit kong tinatapik ang sariling dibdib sa sobrang sakit. I need to calm down! I need to freaking hold myself!
It's been ten years pero ganito pa rin?! It's my fault why I'm still stuck with this fear. Tinanggihan ko ang bawat pilit nila Mommy na magpatingin ako sa isang doctor. That a shrink could help me get through this trauma pero parati ko silang tinatanggihan. I know what will happen, I know what a psychologist would like me to do, to share. To tell them everything! And I don't want that! Iniisip ko pa nga lang na ikuwento ang nangyari pero parang nalulunod muli ako. I can't take it! No, I'm not going to experience how death taste like again! Tikim lang, oo. Natikman ko lang ang kamatayan pero ang epekto nito'y tila mailang beses na akong nakarating sa hukay. Hindi masarap! Hindi masayang gunitaing muli ang araw na iyon!
Yes, tinanggihan kong magpatingin pero hindi naman ibig sabihin ay ayaw kong gumaling. I want to! God knows how I want to be a sucker of nature—of the sea again! Sinusubukan ko! Sinusubukan ko naman...I tried a lot of times, pero...I just can't. I can't. Nakakalungkot, nakakapanglumo na kahit tingin lang sa dagat ay masakit na. Natatakot na akong tingnan man lang ang dagat.
I want to heal. I want to be friends with the sea again...
Tahimik akong nakatungo sa buhangin. Pilit na iniignora ang tawag ng tubig. Rinig na rinig ko ang mabining hampas ng bawat alon sa dalampasigan.
Sisilip lang...kakayanin ko diba? Malayo naman ako sa dagat. Silip lang...
Slowly, I lifted my eyes and stare at the sea. Nanubig muli ang mata ko. How staring at sea breaks me like this?
But a gleeful voice snatched my attention.
"Papa! Look I found something!"
Sa ilang metro ay may tumatalon-talon na bata habang may itinuturo sa may buhangin. Nakacap ito pero may ilang hibla ng buhok ang nakalabas. My eyes went to his companion, a man on his black long-sleeves and a dark-blue jeans rolled up below his knees.
Kumunot ang noo ko at bumalik muli sa bata ang tingin. Kahit sa malayo nakikita ko ang kulay ng buhok nito. Another redhead in Beachwood. Kaano-ano ni James ang bata?
Nag-uusap ang dalawa, hindi ko gaanong naririnig pero magiliw ang pag-uusap ng dalawa. Pawang may mga ngiti sa labi. Pareho pang nakapaa. Lumipat sa buhok ni James ang pansin ko, palipat-lipat sa bata. James has a jet black hair, the boy has a hair like Ginger—wait, don't tell me?!
Kasalukuyang inaayos ni James ang sumbrero ng bata habang ang bata ay panay daldal pa rin. Then, I remember what did the boy said earlier, he called James 'papa'. Does it mean?
Napasinghap ako at napailing. I don't know if it's right to feel pity about the boy. Pero based sa nasaksihan kong trato ni James at Ginger kanina sa may kusina, parang may problema ang dalawa. Syempre, if the parents have a misunderstanding or a problem, the child could feel it. But seeing the boy now...masayahin, masigla, maybe James and Ginger are great pretender.
Ginger really tripped so hard to the town's jerk. Inanakan pa. Tuso si James, I am sure he tricked Ginger.
I scoffed when I remember another jerk. Kahit saan talaga, madami sila. Nagkalat, mapa-maliit na bayan o siyudad man.
A sudden scene flashed in my mind that resulted to my anger.
A foolish girl wailing like a wolf in winter. Alone, devastated and a fool.
I glare at the jerk na paalis na ata kasama ang anak. If only di siya nagpakita ay di ko maaalala ang eksenang yon! That stupidest scene! And that biggest jerk!
Nanggagalaiti akong tumayo at marahas na humahakbang papasok sa gubat. A lot of memories are flashing in my head. I need to go home or I'll break down here!
I hissed when I felt my traitor tears flowing on my cheeks. Ba't ako nagsasayang ng tubig sa katawan para sa walang kwentang tao?!
Ang tagal na non, puso! Kailan ba tayo makakawala?!
"Damn it! Damn it!" Inis kong pinunasan ang mukhang hilam ng luha. Nanlalabo man ang pananaw ay dire-diretso pa rin akong naglalakad sa gubat. Kahit pa humahapdi na ang paa ko at may mga nakausli atang mga sanga ang sumugat sa balat ko.
"Damn t-twigs..." A sobbed escape from me na nagsunod-sunod na.
Tumakas nga ako sa siyudad para di na maalala ang lahat pero kahit pala rito, ay abot ng katarantaduhan niya. Kahit san na lang ba? Parati na lang ba akong ganito?!
Dumb heart! Why do you need to be so dumb and weak like your owner?! Matauhan ka naman! Ilang taon na ang nagdaan! Itaboy mo na!
Napatigil ako sa harap ng malaking punong inaakyatan ko para makarating sa tuktok ng pader. "Calm down..." Pakiusap ko sarili bago umakyat. Masakit na nga ang puso ko, dagdagan ko pa ba nang bali na buto? Wag na, sobra-sobrang katangahan na.
I successfully landed on our backyard. Huminga ako ng malalim at inayos ang buhok. Pinunasan muli ang mukha lalo na ang mata at baka'y makasalubong ko pa si Nay Carol o kaya sila Mommy. Mahirap na.
They don't know what happened to me. They don't know why I came home ten years ago, being so scared and shaking—demanding to be away from Beachwood. They don't know why I was so depressed in that particular moment at the city...and why I needed to be away from the city too. Madami silang hindi alam. All those years, kinimkim kong mag-isa ang lahat. Ayaw ko silang madamay. Ayaw kong malaman nila kung gaano ako kahina.
Habang papasok ng bahay, madami na akong naisip na mga dahilan kung sakaling magtanong sila. Napuwing sa lakas ng hangin at napasukan ng buhangin ang mata. Naging emotional dahil ilang taong namissed ko ang dagat at madami pa. Pero luckily, di ko na kailangang magsinungaling dahil walang akong nakasalubong.
Habang paakyat ng hagdan, narinig ko ang ingay sa kusina. Probably, si Nay Carol at naghahanda para sa hapunan. Mom and Dad probably still out.
I sighed in relief and went to my room.
While under the shower, kahit pa ang kaharap ko ay ang tiles kong may disenyong mga dahon. Mukha niya ang pumapasok. Nagmamadali ako sa pagkuskos sa katawan.
Nagsisimula na naman! Nagiging mahina na naman ako!
Naiirita ako nang maramdaman ang init ng luha ko. Agaran akong dumulog sa ilalim ng dutsa at hinayaan ang malamig na tubig na dumadaloy sa'kin. Titiisin ko ang lamig kaysa damhin ang init ng luha ko.
Why am I wasting my tears to someone who is probably kissing some sluts right now?!
I laughed without humor and harshly stop the water from the shower. Inis kong hinablot ang bathrobe na nasa sabitan at sinuot.
Useless. My tears are useless, this pain is useless, this train of thoughts are damn useless! Kung para lang din sa basurang tulad niya! Lahat walang kwenta!
I wore a very nice yet comfortable peach dress. I tie my hair in a tight bun. I stare myself at the mirror in front of me. I looked good.
With this get up, siguro naman hindi maiisip ni Nay Carol na galing ako sa pagda-drama. I should looked good, I should looked alright.
Naratnan kong nakatalikod si Nanay at parang naghahalo. Busy ito masyado kaya di narinig ang mga yapak ko. I carefully hugged her from behind na nagpasinghap rito. I placed my chin on her right shoulder and look at the delicious food she is cooking.
"Nakakagulat kang bata ka!"
I only smiled.
"Nga pala, nakapagpasalamat ka ba kay James?" Lumingon ito ng bahagya sa'kin. Ako nama'y natigilan at naguluhan.
Why would I thank that jerk?
Bumalik sa paghahalo si Nanay, "Siya ang nagkarga sa'yo kanina sa kwarto mo at nakatulog ka na habang paakyat pa lang tayo."
What? Kinarga niya ako? So, kanina pa siyang umaga sa bahay namin? And wait, why would I thank him, eh di ko naman siya inutusang kargahin ako?
It's shocking by the way na wala namang bali sa'kin nang magising. Buti di niya naisipang ihulog ako sa hagdan?
Umismid ako at di na umimik.
"Kumusta ang pagbisita mo sa baybayin, hija?" Malumanay na tanong ni Nanay makalaunan.
I don't want to answer this precious woman with lies.
"Dito po ba maghahapunan sina Mommy, Nay?" I diverted the topic.
"Nasa Tecoa ang Mommy mo, habang yong Daddy mo ay nasa AAF. Pero tumawag naman sila na uuwi ngayong hapunan."
Napabitaw ako kay Nay Carol at napaawang ang bibig. Tecoa?
Umiling ako. No way. Madami namang Tecoa ang nasa Beachwood. There's just no way...
"T-Tecoa...yong doctor po ba?"
Dang it! Bakit kailangan ko pang magtanong?!
Lumingon si Nay Carol sa'kin. Agad naman akong tumayo ng tuwid saka pilit na ngumiti ng bahagya. I should looked okay!
"Oo. Alam mo naman na malapit na magkaibigan ang Mommy mo at si Mrs. Tecoa." Ani Nanay at nagpatuloy sa ginagawa.
Nanghina ako at agad na kumapit sa mesang nasa gilid ko. No way...hindi pwede.
"Nandito sila..." Wala sa sarili kong sambit at napaupo sa upuan.
"Oo, hija. Bakit?"
Nanlaki ang mga mata ko at naisalita ko pala ang nasa isip ko.
"W-Wala naman po..." Sambit ko at iniwasan ang kuryusong tingin ni Nanay.
Tumayo ako at kailangan ko ata ng tubig.
I'm not safe here...
Kung bumalik na ang mga Tecoa, ibig sabihin...bumalik na rin siya?
Napalakas ang pagkalapag ko sa basong ininuman. Napaigtad si Nanay Carol at naguguluhang nilingon ako.
"Okay ka lang ba? Namumutla ka ata?"
Napakuyom ako sa isa kong kamay at napalunok. "S-Sa taas po muna ako, Nay." Binaling ko ang tingin ko sa iba para di makita ni Nanay ang nasa mga mata ko. "Pakitawag na lang po ako pag nandito na po sina Mommy..."
May sasabihin pa ata si Nanay pero di ko na kayang magpanggap na malakas. Nanginginig na naman ako sa galit. Humahapdi na naman ang mga mata ko.
Walang lingon-lingon akong umakyat sa hagdan.
Hindi ito pwede...he can't be here. I'm still not okay! He can't be here! I want to heal! I'm still trying to heal!