Chapter One
APRIL 1ST OF 2017
It's almost lunchtime and I'm walking home directly under the sun. Bitbit ko ang graduation picture na kinuha ko mula sa school. It's a decent one compared to my graduation picture back on junior high school.
I love how they did my makeup lightly on this one, plus my hair was down. Last time kase they insisted to bun my hair that resulted to my face looking chubby, plus my makeup was horrible. I looked like a clown. I shuddered at the thought of how awful I was at that picture.
But having this graduation photo also means that I'll be going to college soon. It's not about the idea of it that frightens me, but the idea of taking the course Dad wants for me. I've heard enough from college students how hard everything is, and I wonder how harder it might be to study something you have no interest with.
Napabuntong hininga ako. As if naman alam ko na kung anong gusto kong aralin. Everyone in my batch seems excited to take the course that they want. Ako nalang ang napag-iiwanan.
My phone rang so I had to stop walking to answer it.
"Klara, pabalik ka na?" tanong ni Andrew mula sa kabilang linya.
"Oo, bakit?"
"Sige, dalian mo. May favor sana ako."
Ayoko nang marinig kung anong klaseng favor nanaman ang kailangan nitong si Andrew. Pero bago ko pa siya mababaan ay siya na mismo ang nagbaba ng linya. Napabuntong hininga nalang ako dahil wala naman akong takas dito. Panigurado inaabangan na ko non sa pintuan ko.
Dinalian ko na ang paglalakad dahil nakakaramdam na din ako ng hapdi sa balat dahil sa init ng araw. Wala man lang hangin na umiihip na mas nagpapapalala pa dito.
There's no doubt that summer is right around the corner.
Pagdating ko sa ikalawang palapag ng apartment na tinitirhan ko ay nakita ko agad si Andrew na nag aantay sa pinto ko. Sabi ko na nga ba, hindi talaga ako nagkakamali sa taong 'to.
His face brightens as I walked towards him
"Bakit? Ano yon?" bati ko sa kanya.
Kita naman sa mukha niya na hindi niya alam ano ang unang sasabihin.
"Klara, nag lunch ka na? Lika libre na kita-"
"Ano nanaman bang kapalit ng suhol na 'to?" pagputol ko sa sinasabi niya dahil alam ko naman na ang motibo niya.
Tsk. Minsan nagtataka ako paano ko ba naging kaibigang matagal 'tong si Andrew.
"Ganto kase, kailangan ko ng tulong mo."
"Anong tulong?"
"Nasa Manila kase si Lilian. Gusto niyang pumunta ako don at mag stay muna habang nandon pa siya."
Napakurap ako dahil hindi ko naiintindihan kung anong kinalaman ko sa lovelife niya. Hindi ako sumagot at hinayaan lang siyang magsalita.
"Eto na nga, eh kase may napangakuan akong kaibigan ko na sasamahan ko siya dito sa Portville. Ngayon lang kasi siya dito kaya hindi siya pamilyar. Kailangan niya nang may kasama habang naglilibot siya."
Mukhang alam ko na kung saan 'to pupunta.
"Madali lang yan, Andrew. It's either you cancel your friend or your girlfriend. Kaya mo na yan."
Papasok na sana ako sa loob ng apartment ko pero hinarangan niya ako.
"Hindi pwedeee. Naka oo na ko kay Lilian eh. Tsaka yung sa kaibigan ko kawawa naman wala talaga syang alam dito. Sige na, Klaraaa. Kabisado mo naman 'to eh."
Kulang nalang ata matanggal ang braso ko kakahila niya. Ganyan siya kapag may gusto siyang hingin sa akin.
"Ayoko. Ako pa ipapasama mo don eh di ko nga yon kilala."
"Mabait yon, Klara. Promise! Sige naaa. Importante din yung kanya kase part yon ng project nya. Sige ka, kapag yun bumagsak kasalanan mo pa."
Napabuntong hininga nalang ako. And that's when he knows he won.
"YESSSSS! Salamat, Klara! The best ka talaga! Isesend ko nalang sayo yung details kung saan kayo magmemeet mamaya at yung mga lugar na pupuntahan niyo. SALAMAT!"
Kulang nalang ang mga kalapati kakapalakpak ng lalaking 'to.
"Teka, ano? Mamaya na agad?!" sigaw ko nang marealize ang sinabi niya.
Pero kumaripas nang pababa si Andrew at hindi ko na siya nahabol.
4 pm sa bus station. Send ko na din number niya para matawagan mo siya kapag nandon ka na. Salamat, Klara! The best ka talaga!
I sighed and put my phone down. Hindi ako makapaniwalang napapayag ako ni Andrew. This is not a time to spend for other things than to think about college.
Ang bigat bigat ng katawan ko. Wala akong ganang maging tour guide. I glanced at the clock and it's almost quarter to 4 pm.
Kahit mag-asikaso ako ngayon hindi na ko makakarating sa tamang oras.
I lay my head down the desk and closed my eyes. Hindi nalang ako pupunta. Bahala na si Andrew.
'Ngayon lang kasi siya dito kaya di siya pamilyar.'
'Tsaka yung sa kaibigan ko kawawa naman wala talaga siyang alam dito.'
'Importante din yung kanya kase part yon ng project niya. Sige ka, kapag yon bumagsak kasalanan mo pa.'
"Aish!" napatayo ako mula sa pagkakayuko sa desk at dumiretso sa banyo upang maghilamos.
Bwisit ka talaga, Andrew. Alam mo na masyado akong maawain kaya ginagawa mo 'to sa akin.
Hindi na ko naligo at wala na din akong panahon para don. Sapat na yung paghihilamos at saglit na pagsisipilyo at binuksan ko na ang closet ko upang mamimili ng damit.
Pero pagbukas ko nito ay sandali akong napatunganga dahil hindi ko alam kung anong susuotin ko. Casual lang ba? Pants? Dress? Pwede bang mag shorts?
Napasigaw ako sa frustration nang makitang 3:40 na. Hinding hindi ka na talaga makakaulit sa akin, Andrew.
Unang nadampot ng kamay ko ang mint green wrapped dress kaya hindi na ko namili at iyon na ang sinuot ko.
This dress would look good with a doll shoes. Sunod kong binuksan ang closet kong puno ng mga sapatos pero halos mangiyak ngiyak ako dahil hindi sila nakaayos.
Bakit ba napakaburara mo sa sapatos, Klara?
Hinalukay ko ito at kinailangan ko pang abutin sa pinakataas ang doll shoes. Nasobrahan ata ang pagkapit ko sa closet dahil muntikan na itong matumba at nalaglag sa akin lahat ng sapatos na nasa taas.
Kumalma ka, Klara. Wala na tayong panahon para mag tantrums.
Sinuot ko ang sapatos at agad humarap sa salamin para mag-ayos sandali. Pero kahit ang makeup kit ko ay gulo gulo kaya hinalukay ko para makita ang foundation.
"Nandyan ka lang pala." ngiti kong saad at dinampot ito but then it suddenly slipped off of my hands and fell on the ground.
No. No. No. No.
Bakit ka naman nahulog?
Lumuhod ako upang kunin ang foundation na ngayo'y durog durog na.
There's no time to grieve for this. Tumayo ako muli at hinanap ang lipstick pero kahit yon ay wala akong makita.
The girl in the mirror looks like she's about to explode. Para natigilan ako nang makitang sampung minuto nalang bago mag-alas kwatro.
Tanging hawi nalang ng buhok ang ayos na nagawa ko at kinuha na ang sling bag upang isuot. Lumabas na ko ng apartment at dali daling bumaba ng hagdan.
Nasa unahan pa ang bus station. Hindi naman ganon kalayo pero sa oras na meron ako ay alanganin na. At sa ilang segundo kong nakatayo dito ay wala akong masakyan kahit isa.
My wristwatch tells me I still have seven minutes before 4 pm. Kung tatakbo ako ay aabot ako sa eksaktong oras. Sandali akong napahinto dahil ang ideya ng pagtakbo sa gantong suot at gantong kainitan ay hindi napakagandang idea.
Pero ano pa bang choice ko?
I started running under the heat of the sun. May mga taong tumitingin na para bang illegal tumakbo ang isang babaeng naka dress. Pilit kong hinihigpitan ang paa ko sa sapatos at baka matanggal. That's the least thing I want right now. I don't want to be more embarrassed as I already am.
When I arrived at the bus station, I took my time to chase my breath. I haven't run that much in a while now. Pakiramdam ko ay nag marathon ako sa sobrang hingal at pawis.
Nang tumingin akong muli sa relo ko ay 3:59 na. Nakahinga ako nang maluwag dahil akala ko kalahating oras akong tumakbo.
I waited for five minutes pero lahat ng tao na humihinto dito ay sumasakay sa bus. Ang sabi ni Andrew ay magkikita muna kami ng kaibigan niya sa bus station. Pero wala pa siya.
Agad kumunot ang mukha ko sa inis. It was a struggle just to be here on time pero siya ay late pa. I waited for another 10 minutes at nang wala pang dumadating ay nagsimula na kong maglakad pauwi.
This is really disappointing. I'm not here to wait. As I started walking, my phone rang. An unregistered number flashed through my screen. I hesitated for a moment whether to answer it.
Sinagot ko ito pero hindi ako nagsalita.
"Hello? This is Klara's phone number right?" an unfamiliar voice greeted me.
"Ako yung kaibigan ni Andrew. We're supposed to meet at exactly 4 pm sa bus station but something came up."
Siya yung kaibigan ni Andrew?
I put the call in loudspeaker and I read the phone number Andrew sent to me. It is the same number.
"Hello?" muli niyang saad.
"Yes, this is Klara. I'm sorry pero sana tinawagan mo muna ako ahead of time to inform me you can't come." hindi ko na matago sa boses ko ang pagka-inis.
Tama naman eh. Kung hindi pala siya makakapunta sana nagsabi siya.
"Yes, I know. Pasensya na sa inconvenience. But, it's not that I can't come."
His line went quiet for a while but I can feel that there's something he wants to say.
"The thing is, I think I'm a bit lost."
His voice sounded embarrassed. I think he's thankful to said this only through the phone.
Napapikit ako sa sinabi niya. How can he be lost? Bata ba siya?
Nalayo ko ang phone sa mukha ko to let myself release some stressful sigh.
"Nasaan ka?" tanong ko sa pinaka best na paraan upang maitago ang namumuo kong pagka-irita.
"I don't know?" He answered.
Great. Nawawala nga siya diba, Klara? Alangan hindi niya nya alam nasaan siya.
"Sa paligid mo, what do you see?"
"Uhm, trees. Grasses. It's look like I'm about to enter a forest."
What? Sigurado ba siyang nasa Portville pa siya? Baka naman ibang siyudad na ang napuntahan ng lalaking 'to.
"Why don't you try asking to some by-passers?" I ask as nicely as I can.
I think it's already a common sense to ask people when you think you're quite lost.
"I see no people here."
Natigilan ako. Where in the earth is he?
"Sinubukan mo na bang bumalik sa nilakaran mo?"
"Yes, but I think I got lost more since I can't remember the turns that I made."
Prank ba 'to? I can't believe he got lost. This is stressing the crap out of me.
"Okay, saan ka ba nanggaling? Like before you got lost, where were you?"
Dapat na ba kong tumawag ng pulis? Hindi din pamilyar sa akin ang dinidescribe niyang lugar.
"I got a room from an apartment at North Portville. Doon ako galing."
This is West Portville. Maliit lang ang East at hindi siya basta basta mawawala don. Maliban nalang kung-
"Wait, the road is getting familiar. Nakakabalik na ata ako sa nalakaran ko."
I can't trust this guy to get out of there alone if in the first place he got lost.
"I think I know where you are. Just keep walking back."
Bumalik ako sa bus station at sumakay papuntang East. Hindi ko na pinababa ang tawag dahil baka kung saan nanaman siya mapunta. Pagbaba ko ay pinuntahan ko ang apartment na hindi din nalalayo mula sa binabaan ko.
The whole city of Portville is not huge at all at bilang lang sa daliri ang mga apartment dito. For the case of East, this is the only apartment here kaya sigurado ako na dito siya nanggaling.
Kung nasa lugar siya na naiisip ko, mukhang magkakaproblema pa kami.
Lakad takbo lakad takbo ang ginagawa ko.
I arrived at the gate of Villa's property.
Nakabukas ito at pilit akong tumatanaw sa loob. The whole place is like an entrance of a forest just like what that guy said. Nawala lang sa isip ko ang lugar na 'to dahil hindi ko naman inaakala na makakarating siya dito.
I was about to ask where he is but then the call ended. I stared on the phone for a while dahil nabablangko na ko. I called him back and he immediately answer.
"Hello-"
May biglang humila sa akin dahilan upang mapatakbo ako.
"Hoy! Bumalik kayo dito!"
A guard is chasing us. This is the trouble I was in mind.
Nang tumingala ako ay bumungad sa akin ang isang lalaki na ngayon ko palang nakita.I can clearly see his eyes through his eyeglasses. Ang isa nyang kamay ay nakahawak sa kamay ko habang tumatakbo kami.
At ang isa niyang kamay ay may hawak na cellphone. He waved it and my phone number is currently in a call with him.
On the first day of April, I met this man and we ran under the summer sun.
***