“GUESS who?!” tanong ni Riri kasabay ng pagtatakip ng mga kamay sa mga mata ni Johnny. Nakadungaw sa pasimano ng balcony sa loob ng silid nito ang binata habang naninigarilyo. Pero nang maramdaman nito ang pagpasok niya sa silid ay dali-dali nitong pinatay ang sigarilyo.
“Thanos?! Maleficent?! Plankton?!”
“Kainis ka naman! Puros kontrabida yun eh!” simangot niya.
Natatawang inakbayan siya nito. “What brings you here, sweetheart?”
“Yayayain sana kitang mag-picnic.”
“Wow! Niyayaya mo na ako ngayon? Dati basta mo na lang ako, inuutusan ah,” kunway gulat na anito.
“I’m going to be eighteen in a few days kaya dapat grown up na akong mag-isip, ‘di ba?” aniyang matamang tinitigan ito. “I want to be matured and not be such a baby all the time!”
“You could be eighty for all I care but you’d still be a baby in my eyes. You’re forever young, sweetheart. It is one of your best qualities, huwag kang magmadali tumanda. Hini iyon kasinsaya tulad ng inaakala mo. napipikon lang ako sa iyo minsan kaya sinasabi ko iyon, huwag mo akong intindihin,” masuyong pisil nito sa baba niya.
“That’s sweet,” aniyang nangalumbaba sa railings. “Why do you always call me ‘Sweetheart’ anyway?”
Nagkibit-balikat ito. “I don’t know. I don’t remember.”
“Hmm... well, para patas, bibigyan din kita ng title. Baby? Nope! Hidni bagay sa iyo, mukha ka nang baby damulag! Darling? Yuck! Old school!”
Natawa ito. “That’s not old school. That’s what my dad calls my mom.”
“Ayoko pa rin. Ano kaya?”
“Bakit kailangan pa? Kuntento na ako sa Johnny,” natatawang gusot nito sa buhok niya na para bang eight year old child siya imbes na soon to be eighteen.
“Masyado naman kasing simple iyon para itawag sa future fiance ko,” sagot niya na hindi sinalubong ang tingin nito kahit na naramdaman niyang gulat na napatitig ito sa kanya.
“And here I thought unofficial boyfriend mo lang ako. Bakit na-promote na sa fiance?” kaswal ang tono nito nito pero nahihimigan niya ang kapormalan at biglang pagseryoso nito.
“Kasi sabi nina Ninang Dita, kasabay daw ng debut ko ay ia-announce natin ang engagement natin,” alanganing tugon niya na sinilip ito mula sa sulok ng mga mata.
“That’s a good prank! Just imagine the reaction of Uncle Ravin when he hears that!” malakas ang halakhak na anito. “On second thought, no, let’s not do that. Baka mabaril ako ng tatay mo at maging death anniversary ko ang birthday mo.”
Natawa na rin siya. Pero maya-maya ay bumunot siya ng malalim na paghinga at humarap sa binata.
“Johnny….I-I love you. I’ve always loved you. Mula pa noong fourteen ako. I’ve never been interested in any other boy but you. I know you’ve never believed it but its true, Johnny, I am in love with you!” deklara niya bago pa tuluyang umurong ang dila niya at ma-expire ang ilang araw ding inipon niyang lakas ng loob.
Yes, lagi niyang ipinagkakalat na siya ang soon-to-be Mrs. John David Winter pero lagi iyong pabiro at kaharap ang ibang tao. This is the first time she had ever confessed to him her feelings in a serious manner. The first time she had ever used the words that best describes her feelings. At habang tinititigan ang mga mata nitong hindi makapaniwalang nakatitig din sa kanya, parang gusto niyang bumuka ang lupa at kainin na lamang siya.
“Bloody hell! That’s a bloody lie, Riri! You don’t even know what the bloody word means! Nagpapadala ka lang sa childish infatuation mo at sa mga pambubuyo nina Mom!” halos nagmamakawa ang boses nito nang gagapin ang kamay niya. Itinapat pa nito ang mukha sa mismong tapat ng mukha niya na parang gustong basahin pati kaloob-looban ng puso niya mula sa naluluha nang mga mat niya.
Mariing umiling siya.
“No, Johnny. I know what I feel. At hindi ito basta crush lang! Kahit kailan ay hindi ako nagka-crush sa ibang lalaki, sa iyo lang,” matigas na pag-iling niya.
Animo napasong biglang binitawan siya nito at umatras.
“Will you stop it, Riri! Hindi na ako natutuwa sa biro mong ito! Tigilan mo na ito! Imposibleng mahal mo ako o ako ikaw! For God’s sake you’re just like a sister to me!”
Parang patalim na humiwa sa dibdib niya iyon. At kahit napaniwala niya ang sarili kaninang kaya na niyang ituloy-tuloy ang paghahayag ng damdamin para dito, hindi niya pa rin naihanda ang sariling tanggapin ang sakit na dulot ng mga salita nito. He was rejecting her. Ni hindi ito naniniwala sa kanya na para bang umaasa pa itong isa lang iyon sa mga biro niya.
She could feel the tears prickling her eyelids but she won’t shed them yet. No, she won’t. Dahil tiyak maaawa ito sa kanya at hindi niya kailangan ang awang iyon.
“Well?! How did my acting go?!” sinikap niyang lagyan ng sigla ang tinig at ngiti ang mga labi kahit ang gusto niya’y ibaluktot ang katawan at protektahan ang sarili sa nararamdamang kirot sa dibdib.
“What?!” naguguluhang anito.
“Iyon kasi ang role ko doon sa play na sasalihan ko para sa isang project namin under Prof. Burnes. Puwede na ba? Galing ko ‘no? Maybe I’ll just go into acting imbes na tapusin ang Masscom. My mom used to be an actress when she was young. Mukhang namana ko ang galing niya at talent niya. But I don’t think dad will agree. Hmm…”
“Riri…” akmang may sasabihin ito pero hindi malaman kung paano sisimulan. At sa nakikita niyang malamlam na ekspresyon sa mga mata nito, tila nahuhulaan nitong ngayon siya totoong umaarte at hindi kanina. She’s a fool for thinking kaya niya itong mapaglalangan gayong kilala na siya nito mula pa noong six years old siya.
“Oh! I forgot may iniuutos nga palang itanong si Mom kay Ninang Dita. See you later, Johnny!” mabilis na tinakbo niya ang pinto palabas ng silid nito, bingi sa pagtawag nito. At the very least, hindi siya nito nakitang umiyak na siyang ginawa niya as soon as she was out of his sight.