Lulan ako ng isang taxi na binabaybay ang kalsadang patungo sa Arevalo General Hospital. Ito ang pinakamalaking ospital na matatagpuan sa gitna ng siyudad ng Sunny Ville na pagmamay-ari pa ng lolo ni Brix, na ngayon ay mga magulang na niya ang namamalakad.
Today was the 25th wedding anniversary of Brix's parents and they invited me to have dinner with them. Nahihiya man ay hindi ko magawang tumanggi sa alok nila. Sobrang laki ng utang na loob ko sa mag-asawang 'yon at ayoko namang pasamain ang loob nila.
Saglit kong sinulyapan ang pambisig kong relo. Pasado alas-kuwatro na pala, mabuti na lang at hindi matraffic.
Huminto ang taxi sa tapat ng hospital. Matapos kong maabot ang bayad sa driver nagmamadaling lumabas na ako ng sasakyan.
Nang makarating ako sa entrance, saglit akong huminto sa may malaking glass door ng ospital to check my own reflection. I smiled while looking at myself. I was wearing a ribbon waist apricot dress and a butterfly pink slide sandals. Bitbit ko ang isang bouquet ng white carnations at nakasabit sa balikat ko ang yellow na sling bag ko.
Pumasok na ako sa loob. Masayang nakangiti sa akin ang guard kaya matamis akong ngumiti pabalik sa kanya.
Kahit pa maraming beses na akong nakapunta dito sa ospital nila Brix ay hindi ko pa rin mapigilang mamangha sa napakalawak at magarang lobby nito. Para kasi itong lobby ng isang five star hotel at hindi lobby ng isang ospital dahil ang gara ng mga grey na sofa maging ang center table na siyang nagsisilbing waiting area.
Naupo na lamang muna ako do'n at ipinatong saglit ang bouquet na hawak sa kuwadradong glass table. I fished out my phone from my sling bag to call Brix, but he was not answering my call. Ang bilin niya kasi ay tawagan ko siya kapag nandito na ako sa ospital. May ginagawa pa kaya ito.
Ilang minuto pa ang lumipas ay nakaramdam na ako ng pagkabagot. Tumayo na ako at dinampot ang bouquet sa mesa upang magtungo sa front desk.
"Good afternoon, ma'am! How may I help you?" bati sa akin ng babaeng nurse.
"Good afternoon po. I'm here for Doctor and Doctora Arevalo, pwede po bang pakisabi sa kanila na nandito na po ako?" magalang na pakikisuyo ko.
"May appointment ka?" tanong nito.
"Yes?"
"Pangalan?"
"Kelly Romualdez po."
Bumaling 'yong nurse sa monitor ng computer niya. Ilang segundo niya itong pinasadahan ng tingin na nakakunot ang noo bago ibalik ang atensyon sa akin.
"Sorry, miss. Pero wala silang appointment ngayong tanghali at hindi na sila tatanggap ng pasyente ngayong araw. Kung gusto mo, bumalik ka na lang bukas," imporma niya.
"Pero hindi naman po ako pasyente nila. I'm here to meet them po. Pwede niyo po ba silang tawagan?"
Tumaas naman ang isang kilay nito dahil sa tinuran ko.
"Miss, busy ang mga doctor namin. Hindi pwedeng dahil gusto mo lang sila makita ay aabalahin ko sila. Isa pa, nasa meeting ang mga 'yon kaya bumalik ka na lang bukas," pataray na sambit pa nito.
Tiningnan niya pa ako mula ulo hanggang paa bago bumalik sa ginagawa. Ang attitude naman niya! Hindi nga sabi ako pasyente. May appointment naman talaga ko sa kanila.
"But—"
"Kelly!"
Hindi ko na naituloy ang tangkang pag-apela ko nang may tumawag sa pangalan ko. I turned around only to see Brix walking towards me.
Lahat ng tao dito sa lobby ay napatingin din tuloy sa kanya sa lakas ng boses nito. Idagdag mo pa ang agaw pansin na kagwapuhan ng lalaking ito.
He was wearing a black sweater turtle neck, black denim pants and round specs. Lalo tuloy lumakas ang karisma niya lalo't mahaba-haba na ang buhok niya na naka-man bun.
"Brix!" I greeted with a bright smile plastered on my face.
"Sorry! Ngayon ko lang nakita ang mga miss call mo. Nakaidlip kasi ako sa office ni Mommy. Tara, doon na lang natin sila hintayin. Nasa meeting pa kasi sila ni Dad," he explained.
"Okay lang. Ano ka ba?"
"K-Kilala niyo po siya, sir?" sabat ng babaeng nurse sa front desk.
"Yes. She's my best friend," proud na sagot ni Brix saka ako inakbayan at pinatakan ng halik sa sentindo ko. "Right?"
Tumango naman ako samantalang napanganga naman 'yong babaeng nurse. Ni hindi na niya magawang tapunan pa ako ng tingin.
"Let's go?" yakag ni Brix. Nagpatianod na lang ako sa kanya nang igiya niya ako sa kinaroroonan ng elevator.
Saglit ko pang nilingon 'yong nurse na nagtaray sa akin kanina at binelatan siya. Kainis, eh.
***
"Ang ganda-ganda mo talaga, Kelly. Para ka talagang anghel. Sana may anak din akong babae na gaya mo," makailang ulit na sambit ng mommy ni Brix habang hindi inaalis ang tingin niya sa mukha ko.
Nakaupo kaming dalawa sa backseat ng kotse habang hawak-hawak niya ang isang kamay ko. Nasa kandungan naman niya ang bouquet ng carnations na ibinigay ko sa kanya kanina. Si Brix naman ay nasa front seat. Maya't maya ang paglingon niya sa amin.
"Thanks po, Tita Claire. Baka lumaki na po ang ulo ko kakapuri niyo sa akin," biro ko.
"I agree with my wife. Lalo kang gumanda. Pero bakit parang nangayayat ka ata?" saad naman ng daddy ni Brix na siyang nagmamaneho.
"Oo nga, Kelly. Kumakain ka ba nang maayos? Sinusunod mo naman ba ang mga diet plan ko? Baka may sinusuway ka, ha. Magagalit ako."
She's a nutritionist at pagdating sa mga kinakain ko ay talaga namang istrikto ito.
"Don't worry, Tita. Sinusunod ko naman po ang diet plan niyo. Takot ko lang po sa inyo."
"Good."
"Medyo stress lang talaga ako nitong nakaraang araw tapos pagod din sa dami ng customer sa flower shop," dugtong ko pa.
"Ikaw talaga. Huwag mong pinapabayaan ang kalusugan mo. Kapag may nararamdaman ka, magsasabi ka sa amin agad," bilin pa ni Tita Claire.
"Dumaan ka ulit sa ospital bukas para matignan kita," giit pa ni Tito Harold.
"Naku, huwag na po Tito. Okay lang naman po ako."
"Are you sure?" Tita Claire asked while tucking some strands of my hair behind my ear.
Tumango-tango na lang ako.
Hindi na ako iba sa mag-asawang ito. Kung ituring na nga nila ko ay para na nila akong tunay na anak. At sobrang naa-appreciate ko ang pag-aalala na pinapakita nila sa akin.
"Thank you pala sa bulaklak, Kelly. Alam na alam talaga ng mommy ang favorite ko," galak na sambit niya nang saglit na bumaba ang mata sa mga bulaklak.
Tita Claire doesn't even looked like she's in her 50's already. Bungisngis kasi ito kaya siguro ang bata niyang tingnan. Gustong-gusto ko rin ang pabangong gamit niya, amoy grapefruit at bumagay din iyon sa personality niya.
Kung ano-ano ang mga pinag-usapan namin ni Tita Claire habang nasa biyahe kami. They haven't see me in a while kaya hindi na maubos-ubos ang mga pinagkukwentuhan namin. Hindi na nga namin namalayan na naka-park na pala ang kotse sa tapat ng isang fine dining restaurant at sabay na lumabas pa sina Tito at ng anak niya upang pagbuksan kami ng pintuan ng kotse.
"Thanks," I whispered when Brix lend me his hand.
"Tara na sa loob, baka gutom na si Kelly," Tito Harold said sending a gentle smile at me.
As we went inside the restaurant, we were greeted by a waitress asking if we have a reservation. Tito Harold nodded giving his name and the waitress immediately smiled, guiding us upstairs.
Dinala niya kami sa harap ng isang nakapinid na pinto. The door was painted in white, with rose black rustic handles giving a medieval vibes. Mukha talagang mamahalin dito.
Labis pa akong namangha nang makapasok kami sa loob. The room was so huge! Kakasya nga ata ang isang daan na tao sa loob.
There was a long table at the center of the room, with four chairs that look like a medieval throne. Pearl beaded gold candle holder naman ang centerpiece. A luxurious crystal chandelier in gold and silver color was hanging on the ceiling. May white grand piano pa sa right corner ng room.
Hindi ko na napigilan ang mga paa ko na maglakad papunta sa glass wall. The view outside was breathtaking. I could watch the city lights here all night long at hindi ako magsasawa.
"Do you like it here?" Tumabi sa akin si Brix. Gaya ko, nakatingin lang din siya sa labas.
"Yes! Ang ganda dito!" I beamed.
"Alam mo ba Kelly, dito sa restaurant na 'to nagpropose ako sa mommy ni Brix. Dito rin mismo sa kwartong 'to," kwento ni Tito Harold.
Napalingon ako sa kanila ni Tita Claire. Nakaupo na silang dalawa habang magkahawak ang kamay sa ibabaw ng mesa. They looked so happy while looking at each other's eye with full of love and contentment.
Kung hindi ba kami naghiwalay ni Gab noon, magiging ganito rin kaya kami kasaya? Siguro kung hindi naging unfair sa akin ang tadhana, marahil magkasama pa rin kaming dalawa. Magkasamang bubuo ng pangarap.
"Natulala ka na diyan?" Brix voice pulled me out from my reverie.
"May naalala lang."
"Si Gab na naman?" he asked in whisper. "I know what he did. Sinabi sa akin ng kuya mo."
"Ang daldal talaga ni Kuya," sabi ko na lang.
"Baka kung nando'n ako, nasapak ko pa siya."
"Let's not talk about him. Pwede ba 'yon? Gusto ko na siyang kalimutan."
He heaved a loud sigh. "Sigurado ka na diyan?"
"Noon pa dapat, kaso ayaw makinig nito." I pointed at my chest where my heart is located. "Akala ko okay na ako, eh. Pero noong nakita ko siya, may natitira pa pala akong pagmamahal para sa kanya pero kailangan ko nang bitawan pati iyon. Ako na lang ang nabubuhay sa nakaraan naming dalawa, samantalang siya naka-move forward na."
"Makaka-move forward ka rin. I believe in you. Ikaw pa ba?"
Tumingala ako kay Brix at nginitian ito. "Yeah. Ako pa ba?"
***
"Hon, are you listening to me? Kanina pa ko nagkukwento dito pero mukhang hindi ka interesado. May problema ba?"
Gabriel felt his girlfriend reached for his hand that made him jolt back to the present. Lumipad ang isip niya sa kung saan nang bigla na lamang niyang makitang pumasok sa restaurant ang dati niyang kaibigan, si Brix. Kasama pa nito ang babaeng labis na nanakit sa kanya noon.
'Sila pa rin pala,' sa isip niya.
"Hon?"
Gabriel looked at his girlfriend. "Sorry. Ano nga ulit ang sinasabi mo?"
"Forget it," Stella replied, a bit annoyed.
Alam ni Stella ang rason kung bakit biglang nawala ang boyfriend niya sa mood. She saw how his gaze landed on the girl she hated the most. She pretended like it was nothing pero sa kaloob-looban niya ay nagngingitngit na siya sa selos.
Stella was in love with Gabriel since they were kids. Hindi na niya hahayaang maagaw pa ulit ito ng iba. She chased after him nang maka-graduate na siya sa college. She did everything para mapansin lang siya nito. Kung siya lang talaga ang masusunod, ayaw na niyang umuwi ng Pilipinas dahil tahimik na ang buhay nilang dalawa ni Gabriel sa America.
Nagkasakit lang kasi ang daddy ni Gabriel kaya kinailangan nilang umuwi para ito ang mamalakad sa negosyong textile ng pamilya nila dito sa Pilipinas, pansamantala.
"Hon, mag-settle down na kaya tayo kapag gumaling na si Tito?" Stella blurted out.
Kumunot naman ang noo ni Gabriel dahil sa sinabi niya. "Masyado pang maaga para pag-usapan natin ang bagay na 'yan."
"Bakit? May iba nga diyan na twenty one palang nagpapakasal na."
"Marami pa akong kailangang asikasuhin. You know my priority, hon."
"At ako? Hindi ba ako kasama sa priority mo?" naiinis na sambit ni Stella.
"That's not what I mean. Alam mo naman ang sitwasyon, 'di ba? I need to focus on our family's business. I need to think of ways para masalba pa ang negosyo ni Daddy."
"Iyon lang ba talaga ang dahilan?" she asked with bitterness in her voice. "O, baka merong ibang reason?"
"You're not making any sense," naiiling na tugon na lang ni Gabriel.
Napabuntong-hininga na lang nang malalim si Stella.
"Sa powder room lang ako," matabang na paalam niya. Napakagat na lamang siya sa ibabang labi para pigilan ang panginginig nito. Ramdam niya ang pangingilid ng luha sa mga mata niya kaya napalunok siya at tumingala.
She doesn't like this kind of feeling. Just seeing Kelly again made her feel insecure.
***
"Sa restroom lang po ako," paalam ni Kelly sa parents ni Brix. Tumango naman ang mag-asawa sa kanya habang hindi inaalis ang tingin kay Brix.
Habang kumakain sila ay nagprisinta si Brix na tumugtog ng paboritong piyesa ng magulang niya sa piano bilang regalo sa anniversary ng mga ito. Tila nalunod naman ang mag-asawa sa magandang musikang pumupuno sa kwartong kinaroroonan nila kaya walang ingay na lumabas si Kelly upang hanapin ang banyo. Natagpuan niya ito sa pinaka-dulong hallway kaso mukhang sarado naman ito dahil may naglilinis.
"Ma'am sa baba na lang po muna kayo kung iihi po kayo. Barado po kasi ang ilang inidoro dito," imporma ng babaeng janitress nang mapansin siya.
"Thanks po," she replied politely.
Nagmamadali naman siyang bumaba dahil parang puputok na ang pantog niya. Nagtanong na lang siya sa waitress na nakasalubong niya para hindi siya mahirapan pa sa paghahanap sa restroom ng restaurant.
The stone and marble restroom was located at the right side of the restaurant. Dali-daling pumasok si Kelly sa isang cubicle at nang matapos siya sa gagawin ay nagtungo muna siya sa harap ng malaking salamin. She fished out her lipgloss and dabbed it on her already pale lips. After studying herself in front of the mirror for a few minutes, lumabas na siya ng restroom. At parang pinagti-tripan na naman siya ng tadhana nang mga sandaling 'yon.
She froze when she saw Gabriel standing there, leaning against the wall, right in front of her! Hindi niya alam kung paano siya iiwas nang magtama ang mga mata nila at kung saang direksyon ba siya pupunta.
Bakit ba kailangang magkita na naman sila ulit? She doesn't know what to do anymore and she can't even move her feet to walk away. Parang gusto na lang niyang maglahong parang bula o kaya magpalamon na lang sa lupa.
"Hon! What are you doing here?"
Kelly heard a familiar voice behind her and when she turned to the owner of that voice, she was stunned to see Stella. The girl who tormented her after Gabriel left.
"Ang tagal mo kasing bumalik. Akala ko may nangyari na sa'yo," Gabriel smiled at Stella.
Kelly's heart sank to the ground the moment Stella clinged her hand around Gabriel's arm.
"Kelly?! Is that you? Wow! Fancy meeting you here!" Stella acknowledged Kelly's presence pretending that she was surprise to see her. "Are you with someone?"
Stella smiled at her but Kelly knew that her smile was fake.
"Yes. Una na ko," she replied. Pinatatag niya ang boses niya sa kabila ng pangangatog ng katawan niya. Binilisan niya ang bawat hakbang upang makalayo agad habang nakatungong naglalakad.
Dahil nasa baba ang kanyang tingin ay hindi na niya nakita ang taong masasalubong niya kaya bumangga siya rito.
"Hey, akala ko naligaw ka na," sambit ng taong nabangga niya at mabilis na ipinulupot ang kamay sa kanyang bewang.
Parang gustong maiyak ni Kelly nang masilayan si Brix sa kanyang harapan. Just like the old times, Brix always appeared in front of her when she needed him the most. Her knight in shining armor.
"I see. Nandito ka rin pala Brix? Kayo pa ring dalawa? Congrats! Stay strong, ha?" Stella commented with her mocking voice.
Brix just ignored Stella and Gabriel's presence, like they were invisible in his eyes. He put his arms around Kelly's shoulder trying to put her at ease and that put a small smile on Kelly's trembling lips.
"Let's go babe? Uwi na tayo," Brix said in his most gentle voice and Kelly only gave him a meek nod.
As they walked away, nilingon ulit ni Brix ang dating matalik na kaibigan. An arrogant smirk instantly stretched across his lips when Gabriel just watched them, looking dumbfounded.