Dahil sa sama ng loob na nararamdaman ko kay Carlos, I went upstairs and directly went to my bed dahil sa sobrang pagod ko at dahil na rin sa jet lag. I heard my phone ringing, but I don't know where I put it. Kaya hinanap ko sa mini bag ko, and there it is. I picked up my phone and saw someone calling. It's an unknown number, and I don't know who's calling. Dahil maganda at mabait ako, I answered the phone call, and I heard someone's voice. It's a boy, and his husky voice made my heart pump a little bit.
"Hello? Sino 'to?" Tanong ko naman habang inaayos ang matress ng aking kama.
"Hey, kamusta kana? It's been a while, right?" Ha? Anong, it's been a while. It's been a while, ka diyan. Who's this guy, and why is he calling me right now?
"Sandali lang, sino ka ba?" I asked curiously, dahil wala talaga akong alam kung sino 'tong taong kausap ko. "And why are you calling me? Do I know you?" Dagdag kong tanong habang nakakunot nuo naman ako sa pag-iisip kong sino 'tong kausap ko.
Hindi naman ako pinanganak para manghula ng mga tao. Hayst naman, pinapahula pa ako eh.
"Are you the guy who bumped me earlier in the Airport?" I forgot his name, but I'll try to remember kung sino siya and why he's calling me.
"Your name is Sofia, right? I missed you. Can we go out tomorrow?" Dagdag niyang tanong habang ako naman ay hulang hula na kong sino to. And maybe I'm right—siya yung taong nakipag kiss sakin when I'm hanging out with my friends in Australia. But his voice doesn't match.
"Wait lang, pakilala ka muna. How can I decide if I don't even know you, hmp?" Siyempre gusto ko rin namang lumabas, but hindi sa kanya. Gusto ko kasama ko si Carlos.
"I'm Philip. Did you forget about me?" Oh gosh, sabi ko na nga ba ang manyak na 'to tumatawag na naman sa'kin.
Oh, what do you want? Gabi na, why are you calling me at this hour? Kaka hiwalay lang natin kanina and gusto ko rin namang magpa hinga Philip. Pwede ba tama na, nakakaloka ka." Satsat ko pa na naka tabingi ang selpon ko sa bibig ko.
Well, siyempre pag maganda ka dapat hard to get ka. Huwag kang basta basta maniniwala sa mga naririnig mo o mga sinasabi sa'yo. Sabi ko sa'yo eh, maganda ka kaya dapat hard to get ka.
"Philip, sorry but I'm too tired, yung nangyari kanina itatago ko yun. Walang makakaalam and pwede ba, pwede ba akong magpa favor? Huwag kana muli tumawag sa'kin lalong lalo na if night time." Tama naman ah, kapag gabi, its time for people to rest, not to talk to strangers, nakaka bad mood tuloy.
"Well, I'm sorry for disturbing you. Can I call you tomorrow?" Ayan na naman siya. Hindi nga pwede tumawag, tapos tatawag pa ulit bukas.
"Don't make me repeat my words twice." Siyempre mataray mode dapat para medjo may chemistry.
Eh, you said earlier, bawal tumawag pag night time. Eh bukas daytime naman ah, so I can get a chance to call you and talk to you." Ay uu, ang tanga ko ring tao. Hayst, I am pissed off. I need to rest, so kailangan kong i-end ang call na to, but I love hearing his voice. I am deeply in love with his voice. When you hear it, it's like an instrumental song with the title "River Flows In You." I love the way he speaks. Every word came out of his mouth, but it was hard to get ka pa rin.
"Oh siya siya... Let's talk tomorrow. Imma sleep now and needs to rest, nakakapagod ang araw ko. Isa ka sa mga stress ko." I ended up the call and frustratingly humiga sa bed ko at nag exhale ng malalim.
"Sofia, kumain kana ba bago ka natulog?" I heard my aunt calling me.
"Opo, aunt. Okay na ako, matutulog nalang ako kase ang sakit ng buong katawan ko." So she left the room and headed to hers.
After twenty minutes of reading, hindi ko namalayan na nakatulog pala ako na nakaupo. I didn't even feel na naalimpungatan pala ako saglit. I awoke at a very early hour. It's 6 a.m. in the morning, and my Aunt is now preparing for my breakfast. I go to my mom's room tapos nakita ko siyang naka ngiti. I went near her, and I hugged her again.
"I missed you, mom." Sorry po talaga ha, I know you miss me, but I choose to work in Australia.
"Mabuti naman at naka uwi kana." Sabi niya while nag struggle siya sa pagsasalita. When I look at her, naaawa ako na naiiyak. Above all, she's my mom, and no one can take care of her and love her more than I do. I suddenly thought of my papa.
"Be strong mom, nandito lang ako for you. From now on, ako na mag aalaga sa'yo at magpapa kain sa'yo. Di na ulit ako aalis sa tabi mo." Umagang umaga diba umiiyak ako. Well, that's life. May mga unexpected things tayo na hinaharap every day, and sooner or later, kailangan nating maging ready to face those things.
Oh, ba't naman napatigil ako. Si mama pala kanina pa nakikisuyo ng tubig. Hayst naku Sofia lutang ka na naman.
"Kain kana muna Sofia, ako na muna bahala kay mama mo. Upo kana dun and kumain kana at para maka alis kana agad." Hala, kakarating ko pa nga lang pinapalayas na ako.
"Aalis? Aunt kahapon lang ako nakarating dito. Pinapabalik mo na ba ako sa Australia?" Tanong ko na may padabog dabog pa ang mga paa.
"Ha? Anong pinapaalis? Si Carlos, kanina pa naghihintay sa'yo sa baba oh. Naghahanap sa'yo, lumabas daw kayong dalawa." Wow, me and Carlos? OMG, Sofia, it's your time to shine. Togs, togs, togs.
"Really? What time siya dumating? Ba't di man lang siya nagsabi o tumawag man lang. Carlos talaga andaming surprise, andaming paandar." Dali dali akong tumakbo papuntang mesa para kumain. Natapilo yung isa kong papa. Ang sakitttt, kaya paika ika ako patungong mesa. Yan excited Sofia?
"Pagkatapos mong kumain, hayaan mo nalang diyan. Ako na magliligpit. Umalis kana pagkatapos at para maasikaso mo na si Carlos sa labas." Pasigaw konti ni Auntie habang pinupunasan ang leeg ni mama.
"Sure Aunt. Balik nalang ako pagkatapos namin ni Carlos. Alis na ako." Total naka ligo na naman ako bago ako bumama and yeah, kapag maganda ka dapat maging simple ka. Para naman maaliwalas tingnan. I am wearing a white dress with a mayroong roses na design on it, and ang straps niya ay medjo mahaba na saktong sakto sa mga maliliit kong balikat.
Before ako umalis, I kissed my mom and Aunt para naman respeto. Dahil super excited ako, I went fast downstairs, and then I saw Carlos in his car. He's wearing black pants (na merong guhit guhit sa may bandang tuhod) and a white T-shirt (siya pantaas). Parang nasa langit ako. I feel like I'm floating every time I see him smiling at me. Ehe, it really feels like heaven. Oh diba sa ngiti pa lang heaven na. I wonder why he's asking me out. Siguro, it's time for him to court me, or maybe it's time for me to confess my feelings to him. Basta diko sure if ito na ba ang right time na sinasabi ng karamihan.