ตีสามยี่สิบนาที นวีร์กำลังนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง เขานอนไม่หลับ ในขณะที่คนที่คิดจะฆ่าตัวตายไปเมื่อชั่วโมงก่อนนอนขดตัวอยู่ข้างๆ…หลับสนิท!
มีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจของนวีร์ทำให้หลับตาไม่ลง เรื่องที่สนิสาตัดสินใจฆ่าตัวตายทำให้เขานอนไม่หลับ เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเธอตั้งใจจะตายจริงๆ หรือเป็นเพียงแค่การแสดงของดาราเจ้าบทบาท เพื่อขอความเห็นใจจากเขา หลังจากรู้ว่าเขาจะไล่เธอออกจากเกาะ
ไม่…ไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอไม่น่าจะรู้ว่าคืนนี้เขาเองยังไม่หลับ และดูเธอโกรธเกรี้ยวเขาเป็นอย่างมากเมื่อเขาดึงเธอขึ้นมาจากทะเลและขัดขวางเธอไว้
...แสดงว่าเธอตั้งใจจะตายจริงๆ...
นวีร์ถอนหายใจอีกครั้ง หญิงสาวข้างๆ ตัวเขานอนหันหลังให้ เขาได้ยินเสียงเธอสะอื้นเบาๆ อยู่นาน กว่าจะหลับไปเพราะความเพลีย นี่เป็นอีกเรื่องที่รบกวนใจเขาอยู่
ทำไมเธอจึงร้องไห้เหมือนเสียใจอย่างลึกซึ้ง ทำไมเธอจึงดูทุกข์ใจหนักหนา คนที่สามารถเป็นผู้ค้ายาเสพติดได้ไม่น่าจะมีจิตใจอ่อนไหวเช่นเธอ
คิดมาถึงตรงนี้เขาก็ได้แต่ถอนใจ เขาเองไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนใจร้ายใจดำหรอก แต่เรื่องยาเสพติด เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในที่สุดเขาก็สรุปเอาเองว่าสนิสาคงรับไม่ได้ที่ตัวเองจะต้องตกเป็นข่าว ถูกจับ และอยู่ในคุก ชื่อเสียงของดาราหน้าใหม่ที่เคยมีแต่เสียงชื่นชมจากสื่อต่างๆ คงป่นปี้กันคราวนี้ เธอถึงได้ตัดสินใจง่ายๆ แบบนั้น
สรุปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่อ่อนแอมาก คิดอะไรง่ายๆ สั้นๆ ก็แน่ล่ะ…ขนาดเอาตัวและชื่อเสียงไปพัวพันกับเรื่องยาเสพติดได้ นับว่าเป็นคนที่แย่เอามากๆ และเขาไม่ชอบคนแบบนี้
แต่ทำไมเขารู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น มีอะไรบางอย่างจากสีหน้าและแววตาเศร้าเสียใจลึกๆ ของหญิงสาวที่นอนข้างๆ
เธอตะโกนบอกเขาว่าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องยาเสพติดหลายครั้งด้วยกัน มันจริงหรือเปล่า
ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างแผ่วเบา ระมัดระวังไม่ให้คนที่นอนเอาผ้าห่มพันตัวอย่างแน่นหนาอยู่ข้างๆ รู้สึกตัว เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าส่วนตัวของสนิสาออกมาค้น คราวนี้ค้นอย่างละเอียดทุกซอกมุม
ในกระเป๋านั้นไม่มีของอะไรมาก มีเสื้อผ้าสองสามชุดและสมุดบันทึกเล่มเล็ก เขาเปิดผ่านๆ ไม่มีอะไรมากนอกจากบันทึกประจำวัน
เขาเลือกเปิดหน้าหนึ่งขึ้นมาอ่าน
ฉันเหงา ถ้าบอกใครก็คงไม่เชื่อว่าดาราชื่อดังที่มีคนล้อมหน้าล้อมหลังอย่างฉันจะรู้สึกเหงาได้ แต่สำหรับฉันแล้ว ภาพลักษณ์พวกนั้นเป็นของนอกกาย พอมีดาราคนใหม่ขึ้นมาแทน ฉันก็จะถูกลืมไป ส่วนฉันก็จะเหลืออยู่ตัวคนเดียวเหมือนเดิม
ถ้าน้องชายยังอยู่ก็คงดี ชีวิตของฉันคงไม่ว่างเปล่าขนาดนี้ อย่างน้อยฉันก็จะได้รู้สึกว่าควรจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร
แต่ตอนนี้ไม่...
ไม่มีน้องชาย ไม่มีชื่อเสียง เพราะมันถูกทำลายด้วยข่าวผิดๆ นั่น
แล้วฉันจะอยู่ไปเพื่อใคร เพื่ออะไร
 .
.
.
นวีร์ปิดสมุด ไม่อ่านมันจนจบ ตัดสินใจสอดทุกอย่างกลับเข้าที่...มองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
คนขี้เหงาสินะ
เขาว่ากันว่าคนตายไม่เคยโกหก มันจริงหรือเปล่า เธอบอกเขาว่าเธอไม่ผิด นวีร์คิดว่าเขาจะหาข้อเท็จจริงกับเรื่องนี้อีกครั้ง
เมื่อคิดหาวิธีที่จะรู้ความจริงทั้งหมดได้แล้ว ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ กลับขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้นอนนิ่งๆ มองคนที่กำลังหลับอยู่ แล้วนึกขำตัวเอง ในชีวิตหนุ่มของเขา ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไปนอนเตียงเดียวกับใครโดยไม่มีความสัมพันธ์ทางร่างกาย ไม่มีเซ็กซ์ แต่สำหรับตอนนี้ เขาพอใจแค่มองหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ได้สติข้างตัวเฉยๆ มองอย่างค้นคว้า อยากรู้จริงๆ ว่าแท้จริงแล้วเพื่อนของน้องสาวคนนี้เป็นคนอย่างไรกันแน่
 .
.
.
สนิสาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เช้าแล้วหรือนี่...สว่างแล้ว เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่เพื่อจะรับรู้ว่าปัญหายังไม่ได้รับการแก้ไข
หญิงสาวรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ ทับอยู่ที่หน้าท้อง ไล่สายตาลงไปอย่างรวดเร็ว แล้วพบว่าแขนของนวีร์นั่นเองที่พาดอยู่กลางลำตัวเธอ ดูเหมือนเขากำลังหลับ หลับสนิท และคงกำลังฝันดี เธอเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของคนข้างๆ
ถ้าคิดอย่างไม่ลำเอียงแล้วล่ะก็ พี่ชายของนรินทร์เป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆ คนหนึ่ง ความสูงและผิวสีแปลกของเขาทำให้มันยิ่งช่วยเสริมความน่าดูให้กับเขา เธอคิดว่าตอนหลับนี่ดูเขาจะน่ามองกว่ายามตื่นนิดนึง เพราะไม่มีสายตาคมดุที่คอยหาเรื่องเธอ
เธอแทบไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นนักเขียนคนนั้น ริชาร์ด รีด นักเขียน
นวนิยายแนวอีโรติกที่มีสำนวนการเขียนกระชับ น่าติดตาม และไม่เน้นเรื่องบนเตียงจนเกินเหตุ อาจารย์สอนวิชาวรรณคดีอังกฤษของเธอจะว่าอย่างไรบ้างนะ ถ้ารู้ว่าริชาร์ด รีดเป็นคนไทย จำได้ว่าหนังสือของเขาถูกยกมาเป็นตัวอย่างของวรรณกรรมยุคใหม่ของโลกตะวันตก อาจารย์บอกว่าเขามีแนวเขียนแปลกใหม่ ทำให้เรื่องอีโรติกมีความคลาสสิกกว่าเรื่องแนวนี้โดยทั่วไป
 .
.
.
หน้าตาอย่างนี้ รูปร่างอย่างนี้ คงมีสาวๆ ห้อมล้อมไม่เคยห่าง มีประสบการณ์มากมาย มิน่าเล่าเขาถึงบรรยายฉากอัศจรรย์ในหนังสือของเขาได้อย่างชัดเจนลึกซึ้งและคลาสสิกขนาดนั้น
สนิสากำลังนอนมองเขาเพลินๆ นวีร์ก็พลิกตัว เขาตวัดดึงเอาตัวสนิสามาแนบกับร่างกายของเขาโดยอัตโนมัติ
“ดาร์ลิง...”
ทั้งที่ยังหลับตา มือแข็งแรงของนวีร์ก็ป่ายไปทั่วร่างของสนิสา เธอเกร็ง ตัวและพยายามดิ้น แต่คนที่กอดเธอยังคงอยู่ในห้วงหลับอันแสนสุข เขาก้มลงมาจุมพิตเธอที่ไหล่ ทำท่าจะดึงชายเสื้อของเธอขึ้นพ้นตัว
“ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” สนิสาทุบอกของคนที่กำลังทำท่าว่าจะถอดเสื้อผ้าของเธอออก ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่นเลยหรือไง ขนาดฝันยังฝันเรื่องเซ็กซ์
ร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ในวงแขนดิ้นอย่างแรง ทั้งทุบทั้งข่วน ทำให้นวีร์ลืมตาขึ้นมาจากฝันอันแสนสุข เมื่อรู้ว่าคนที่กอดอยู่ไม่ใช่คนในฝันก็ปล่อยเธอออกโดยอัตโนมัติ สนิสาลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่เป็นอิสระ ส่วนชายหนุ่มยังงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คนลามก” สนิสาอุบอิบ
นวีร์กลับอ้าปากหาว “ตื่นเช้าจัง”
“ไม่ตื่นฉันก็โดนคุณปล้ำเอาน่ะสิ คนอะไรชอบฉวยโอกาส ไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย”
นวีร์หรี่ตามองคนที่ต่อว่าเขาฉอดๆ “อ้อ ปากดีอย่างนี้แสดงว่าไม่คิดจะตายแล้วใช่ไหม”
หญิงสาวหน้าคว่ำ ไม่ตอบ คิดในใจว่าถ้ามีโอกาส เธอจะหาทางฆ่าตัวตายอีก แต่ไม่ใช่ที่เกาะแสงจันทร์แห่งนี้ รอให้เธอพ้นจากเกาะนี้ไปก่อนก็แล้วกัน
“อย่าคิดว่าจะฆ่าตัวตายได้อีกนะ ขอบอกว่าการตายสำหรับคนอย่างคุณน่ะมันง่ายเกินไป ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ผมจะพาคุณขึ้นฝั่งไปส่งตำรวจ”
นวีร์ลุกขึ้นกอดอก มองคนที่ทำตาโตหน้าซีดด้วยความสงสารนิดๆ
“ฉันไม่ไปไม่ได้หรือคะ ฉัน...ยังไม่พร้อม”
“ผมบอกให้ไป คุณก็ต้องไปเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ผมอาบน้ำให้ ผมไม่
ชอบอาบน้ำให้ผู้หญิงหรอกนะ มันมักจะทำให้อะไรเลยเถิดไปนอกจาก
การอาบน้ำอยู่เรื่อย” นวีร์สาวเท้าเข้าหาสนิสา ซึ่งทำให้เธอถอยกรูดไปยัง
ประตูห้องน้ำทันที
ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าโยนให้เธอ “ผมให้เวลาสิบนาที ตัวเล็กแค่นี้คงไม่ต้องถูอะไรกันมาก หลังจากสิบนาทีแล้วคุณไม่ออกมา ผมจะพังเข้าไป”
 .
.
.
สนิสาเข้าห้องน้ำไปแล้ว นวีร์จึงเดินกลับห้องส่วนตัว หยิบโทรศัพท์มือ ถือเดินกลับมารอเชลยของเขาต่อ เขาเลือกเบอร์โทรศัพท์จากเมมโมรี่ในเครื่อง
“สินเหรอ นี่ฉันเองนะ...วี” เขากรอกเสียงลงไปเมื่อเสียงสัญญาณบอกว่าอีกฝ่ายรับโทรศัพท์แล้ว
“วี...เฮ้ย ไอ้วี มีอะไรวะ โทรมาแต่เช้า” เสียงคนตอบยังอู้อี้เหมือนเพิ่งตื่นนอน “ไม่รู้รึไงวะว่ามันเพิ่งเจ็ดโมงครึ่งน่ะ มันเวลานอนของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่อยู่เวรกะดึกอย่างผมนะครับ” เสียงเพื่อนของเขาตอบมาอย่างหงุดหงิดแบบไม่จริงจังนัก