"คี...ตะ...นายมานั่งตรงนี้ทำไม นั่นคุณครูมาแล้ว รีบกลับไปห้องของนายซะ"
ขณะนั้นครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาพอดี ฉันเลยรีบไล่ให้คีตะกลับห้องตัวเองไปเสียที แต่เขาก็ยังนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
"เอ้า! ไปสิ ยังจะนั่งอยู่อีก"
ฉันไล่เขาเป็นรอบที่สอง แต่หมอนั่นนอกจากจะไม่ยอมลุกแล้ว ยังมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ อีกด้วย คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกละเนี่ย
"จะให้ฉันไปไหน ก็ในเมื่อฉันอยู่ห้องนี้" 
ในที่สุดคีตะก็ยอมเปิดปากเสียที แหม...ทำอย่างกลัวว่าพูดแล้วดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปากอย่างนั้นแหละ ชิ! 
เอ๊ะ? เมื่อกี้หมอนั่นพูดว่าอะไรนะ
"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ"
"ฉันบอกว่าฉันอยู่ห้องนี้ เธอก็ยังจะไล่ให้ฉันไปอยู่ห้องอื่น"
ทำไม! ทำไมฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับหมอนี่ด้วย ไม่จริง!!!
ซวย! พูดได้คำเดียวว่าซวย จบเห่แล้วชีวิตฉัน
"หึหึ ยังไงซะชีวิตเธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือฉัน เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกยัยหมูขี้เซา"
น้ำเสียงชั่วร้ายที่ดังขึ้นใกล้ๆ หู ทำให้ฉันร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แต่ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะ ที่ร้อนวูบวาบนี้เพราะรู้สึกอึดอัด หงุดหงิด คับข้องใจ อยากจะลุกขึ้นโวยวายแต่ก็ทำไม่ได้ต่างหาก
ทำไมกัน ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิต ม.ปลายปีสุดท้ายอย่างสงบสุขก็ทำไม่ได้ แค่ฉันลืมสวดมนต์อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าเช้าเดียว ถึงกับลงโทษกันแบบนี้เลยเหรอ
"เอาล่ะนักเรียนทุกคน ตั้งใจฟังทางนี้ ครูขอแนะนำตัวอีกที ครูชื่อมาริสา เป็นครูสอนภาษาไทยและเป็นครูประจำชั้นของพวกเราด้วย ปีนี้มีการปรับเปลี่ยนใหม่ วันนี้เปิดเทอมวันแรกก็อาจจะยังไม่ชิน ที่ข้างๆ เราอาจจะเป็นเพื่อนที่เคยอยู่ห้องอื่น แต่ถึงยังไงก็เคยเห็นหน้าค่าตากันมาแล้ว คงจะปรับตัวเข้าหากันได้ไม่ยาก สองเทอมที่เหลือนี้ ขอให้ทุกคนตั้งใจกันให้เต็มที่ ครูเองจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เพื่อส่งนักเรียนของครูทุกคนให้ถึงฝั่ง หวังว่าพวกเราทุกคนจะให้ความร่วมมือกับครูนะ"
"ค่ะ/ครับ"
ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นฉันที่สติหลุดลอยไปไกลแล้ว
คุณครูกวาดตามองไปรอบๆ ห้องอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดตรงที่ฉัน
"มีอะไรสงสัยหรือเปล่าจ๊ะ ตติยา"
โอ๊ะ! อะไรนะ ทำไมได้ยินครูเรียกชื่อฉัน
"คะ?"
ฉันที่ไม่ทันได้ฟังว่าครูถามอะไร เลยได้แต่ทำหน้าเอ๋อๆ เพื่อนในห้องต่างหันมามองฉันเป็นตาเดียว ก่อนจะหัวเราะครืนกับท่าทางเอ๋อๆ เบลอๆ ของฉัน
"เงียบได้แล้วจ้ะทุกคน เมื่อกี้ครูถามว่าเรามีอะไรสงสัยหรือเปล่าจ๊ะตติยา เห็นทำหน้าเหมือนมีอะไรจะถาม"
ฉันเหลือบมองไปทางคีตะเล็กน้อย ก่อนจะตอบครู พร้อมกับโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
"ไม่มีค่ะ หนูไม่สงสัยอะไรเลยค่ะ"
"ไม่มีก็ดีจ้ะ แล้วคนอื่นๆ มีใครสงสัยอยากถามอะไรไหมจ๊ะ"
ทุกคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง 
"งั้นก็ดี ต่อไปจะเป็นการคัดเลือกหัวหน้าห้อง มีใครจะเสนอเพื่อนหรือเสนอตัวเองไหมจ๊ะ แล้วจะได้มาลงคะแนนเลือกตั้งกัน ใครได้รับเสียงสนับสนุนมากที่สุด คนนั้นก็จะได้ตำแหน่งหัวหน้าห้องไปครอง"
ฉันรีบเบือนหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่างทันทีเพราะไม่สนใจตำแหน่งนี้ อีกอย่างสมองฉันก็มีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าต้องคิด
การคัดเลือกหัวหน้าห้องยังคงดำเนินต่อไป ได้ตัวแทนลงชิงชัยด้วยกันสามคน ซึ่งทั้งสามคนต้องออกไปยืนหน้าชั้นเรียน จากนั้นก็ให้เพื่อนๆ ยกมือเป็นการลงคะแนนเสียง ใครได้คะแนนเสียงมากสุดก็ได้ตำแหน่งหัวหน้าห้องไปครอง คนได้คะแนนเสียงถัดลงมาก็ได้ตำแหน่งรองหัวหน้า และเลขานุการตามลำดับ
สำหรับฉันแล้ว ใครจะเป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ ครูขานชื่อใครขึ้นมา ฉันก็ยกมือให้หมดแหละเพราะขี้เกียจคิดว่าจะเลือกใครดี
ในที่สุดผลการลงคะแนนก็เสร็จสิ้น อรอุมา สาวป๊อปประจำห้อง ดูได้จากการที่เธอได้คะแนนเสียงจากนักเรียนชายเกือบทั้งห้อง ยกเว้นคนที่นั่งข้างๆ ฉัน ในขณะที่ฉันยกมือให้ทุกคน ตรงข้ามกับคีตะที่ไม่ยกมือเลือกใครสักคน
ส่วนอีกสองคนคือมาโนช เด็กเรียนประจำห้อง ฉันรู้เพราะว่าเรียนห้องเดียวกันมาสองปีแล้ว ได้ตำแหน่งรองหัวหน้าห้องไป และคนสุดท้ายคือ คณิน หนุ่มนักกีฬาสุดเท่ หากจำไม่ผิดเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้น และยังเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลทีมโรงเรียนกับคีตะด้วย
"โอเคค่ะ เราได้หัวหน้าห้อง รองหัวหน้าห้องและเลขานุการกันเรียบร้อยแล้ว ซึ่งทั้งสามคนจะเป็นคนคอยประสานและประชาสัมพันธ์กิจกรรมต่างๆ ขอให้ทุกคนให้ความร่วมมือกับทั้งสามคนด้วย เพื่อให้ทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี เอาล่ะทีนี้ ทุกคนมีเวลาสิบห้านาที ก่อนจะเข้าสู่คาบเรียนในชั่วโมงแรก ใครมีธุระส่วนตัวก็รีบไปทำให้เรียบร้อยซะ ส่วนของครูในวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้จ้ะ"
คุณครูพูดจบก็หอบแฟ้มเอกสารออกไปจากห้อง และพอครูพ้นประตูห้องออกไป คีตะที่นั่งตัวตรงอยู่ก็ผุดลุกขึ้นยืนทันที บิดตัวไปมาสองสามทีแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับคณิน
หึหึ...ในที่สุดฉันก็ได้โอกาส
ทันทีที่คีตะออกไปจากห้อง ฉันก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหานักเรียนหญิงคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง เราเคยทำกิจกรรมด้วยกันหลายอย่างแต่อยู่คนละห้องกัน พอเธอเห็นฉันก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนจะรีบก้มหน้าลง
"เธอชื่อน้ำตาลใช่ไหม ฉันชื่อต้นเตย ดีใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน"
ฉันแนะนำตัวพร้อมทั้งยื่นมือออกไปทักทาย แต่น้ำตาลกลับทำท่าทางเหมือนกลัวฉันงั้นแหละ
"ฉันมีข้อเสนอ"
จะรอช้าไม่ได้ ฉันต้องรีบปิดดีลให้ได้ก่อนที่คีตะจะกลับมา
"ข้อ...เสนออะไรเหรอ"
น้ำตาลถามกลับมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"เปลี่ยนที่นั่งกัน ฉันรู้ว่าเธอชอบคีตะ แต่ฉันเกลียดขี้หน้าเขา เพราะงั้นเราควรเปลี่ยนที่นั่งกัน"
"หา! เปลี่ยนที่นั่ง"
จากน้ำเสียงแผ่วเบาในตอนแรก อยู่ๆ ก็ไต่เลเวลขึ้นมาจนฉันห้ามแทบไม่ทัน
"ชู่! เบาๆ สิ"
"ก็ฉันตกใจนี่นา ไม่นึกว่าอยู่ๆ เธอจะมาขอเปลี่ยนที่นั่ง อีกอย่างเธอบอกว่าเกลียดขี้หน้าเขา ฉันนึกว่าพวกเธอเป็น..."
"พอๆๆ ไม่ว่าเธอจะคิดว่าฉันกับหมอนั่นเป็นอะไรกันก็ตาม แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ตกลงว่าเธอจะย้ายหรือเปล่า มีเวลาคิดไม่มากแล้วนะ"
ฉันเร่งให้น้ำตาลรีบตัดสินใจ เพราะมีเวลาไม่มากแล้ว หากว่าคีตะกลับมาก่อนล่ะจบเห่กันแน่
"กะ...ก็ได้ ฉันเปลี่ยนก็ได้"
โป๊ะเชะ!
"เยี่ยม! ขอบใจเธอมากนะ เดี๋ยวเที่ยงนี้ฉันเลี้ยงน้ำเธอเอง"
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง"
ฉันเห็นว่าน้ำตาลแอบยิ้ม คงจะดีใจมากที่จะได้นั่งข้างคีตะ หมอนั่นมีอะไรดีนักหนาก็ไม่รู้ สาวๆ ถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆ นัก ก็แค่ตัวสูงอย่างกับกินเสาไฟฟ้าเป็นอาหาร แต่แท้จริงแล้วอาหารเช้าและเย็นของเขากับฉัน ก็กินเหมือนกันทุกวัน ส่วนมื้อกลางวันที่โรงอาหารก็เหมือนๆ กัน ในขณะที่หมอนั่นมีส่วนสูงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ความสูงของฉันกลับเหมือนถูกหยุดเอาไว้ให้เท่าเดิม
วงหน้าที่ถูกล้อมกรอบไปด้วยเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ด้วยความที่ไม่ชอบเซตผม ผมด้านหน้าจึงมักจะตกลงมาปิดหน้าผาก ต้องคอยเสยผมบ่อยๆ นั่นก็ยิ่งทำให้นักเรียนหญิงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เวลาเห็น
เบ้าหน้าก็เรียกได้ว่าเป็นใบหน้าที่มีสัดส่วนทองคำ คิ้วก็หนาชะมัด พาดเหนือดวงตาเรียวยาวที่ดูลึกลับ และหากฉันเผลอสบตาเข้าเมื่อไหร่ ก็จะเห็นนัยน์ตาสีแดงสดดุจปีศาจ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่ชอบมองหน้าเขาเท่าไหร่
ขนตาก็หนาเป็นบ้า แถมยังเรียงเป็นระเบียบและงอนสวยยิ่งฉันที่เป็นผู้หญิงเสียอีก ถัดลงมาก็เป็นจมูกโด่ง ขอบอกว่าโด่งมาก ริมฝีปากได้รูปสวยสีแดงระเรื่อ ผิวก็สีขาวซีดๆ เหมือนแวมไพร์ในหนัง พูดมาถึงขนาดนี้ฉันก็ยังนึกไม่ออกจริงๆ ว่ารูปร่างหน้าตาแบบนี้ ผู้หญิงพวกนั้นชอบลงได้ยังไง ยิ่งเวลาอ้าปากพูดก็เหมือนมีฟาร์มสุนัขอยู่ในนั้น ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงจริ๊งงงง
"งั้นเราก็รีบย้ายที่นั่งกันเถอะ ฉันจะกลับไปเอากระเป๋าฉัน"
ว่าแล้วฉันก็รีบกลับไปที่โต๊ะ แล้วยกกระเป๋าอันแสนหนักอึ้งของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะหอบมันไปที่โต๊ะของน้ำตาล 
"ตรงนี้อากาศดีจัง วิวก็ส้วย สวย"