Mirasol Driana
 
Nang matapos ang hapon, mag-isa na naman akong umuwi dahil sa duties ni Jam bilang member ng council. Actually, sanay na ako sa ganito since last week ay ganito na ang set-up namin. Sabay na papasok ngunit hindi sa pag-uwi. Pagkarating ko sa bahay ay gumaan ang pakiramdam ko nang makita si ate Rossah na nagbabasa sa couch. Atleast she’s on her usual spot na. I assume she’s okay already?
“Hi, ate.” Bati ko sa kaniya. She looked at my direction and smiled.
“Hello. Where’s Jamilla?” Luminga-linga pa siya sa likuran ko at hinahanap ng mata kung nasaan ang kapatid niya.
“Nasa university pa, ‘te. You know, council duties.” Tinabihan ko siya sa couch. “New sets of books. Bookworm ka talaga, ‘te. Sana nagpagawa ka na lang din ng library.” I joked.
She chuckled and flip the page, “Great suggestion, Mira. By the way, foods were already prepared in the dining room. Kumain ka na, it’s already 5 pm. I know you’re hungry.” Tuloy-tuloy na sabi niya nang nasa libro parin ang tingin.
“How about you, ‘te? Di ka pa ba kakain? Diba may medicines ka pa? You should eat, ate.” I reminded her. Ang alam ko kasi kapag 6 pm, may gamot siyang iniinom. To keep her heart healthy yata.
“I’m going to wait for Jamilla. You can eat first.” She looked at me and smiled. An assuring smile.
“Basta, kapag 5:30 nang wala pa si Jam, kumain ka na ate, ha? Don’t skip your medicines. Keep yourself healthy.” Pinaalalahanan ko ulit siya. She just nodded and smiled. Naninigurado lang ako dahil mahirap na’t wala dito sina Tito at Tita. Ayaw ko rin naman na bumalik ulit ang sakit ni ate Rossah. Kapag kasi nakikita ko siyang nahihirapan, parang nahihirapan din ako.
Umakyat na muna ako sa kwarto para magbihis bago kumain. Pagkababa ko sa dining area, ate Gea, the maid of Sandovals, are preparing the food on the table.
“Hi, ma’am Mira.” She greeted me with her trademark smile. “Kain na po kayo.” Alok niya as she placed the rice on the table.
“Ate, Mira na lang po ang itawag niyo sa’kin.” I said. Nakakahiya kasing ma’am ang tawag niya sa akin, eh hindi naman ako ang amo niya  “Ikaw ba ‘te Gea, kumain ka na ba?” Tanong ko sa kaniya.
Umiling siya. “Mamaya na lang, Mira.”
“Samahan mo na ‘ko rito, ate.” Pag-aaya ko.
“Nakakahiya naman po, eh. Mamaya na lang po ako kakain.” Pagtanggi niya sa alok ko.
“Please, ate? Wala akong kasama kakain, oh. Please?” I made a puppy eyes and pout. Mukhang hihintayin talaga ni ate Rossah si Jam na umuwi bago kumain.
And finally, she agreed. Habang kumakain, madami kaming napag-usapan. I don’t know but I felt happy na may napagsasabihan ako ng mga naranasan ko. She’s like a living diary. I met ate Gea 5 months ago nung pumunta ako dito. Jam said na siya yung katiwala ng mga Sandoval for almost 5 years. Ate Gea is still young, 28 pa lang yata siya but here she is, striving hard for her family.
When we finished eating, tinulungan ko na rin siyang hugasan ang pinagkainan namin. Hindi na siya tumanggi pa dahil alam niyang kukulitin ko rin naman siya. She just thanked me for helping her. Nang paakyat na ako sa kwarto, I saw ate Rossah and Jamilla walking towards the dining room. Jam waved at me and I smiled at her. Mukhang may pag-uusapan silang dalawa kaya hinintay ni ate Rossah ang kapatid niya. I make a hand sign na aakyat na ako and they both nodded. Pagkapasok ko sa kwarto, ginawa ko na muna ang mga assigned works sa amin. Maraming research projects kasi, eh. Umupo ako sa harapan ng study table at nagsimulang gawin ang paperworks. By 9 pm, natapos ko na rin ito. Nagstretch muna ako bago pumunta sa kama. Sumakit ang likod ko dahil sa matagalang pag-upo. Sumandal ako sa headboard ng kama at inilagay ang sa may paanan ko ang laptop. I browsed on the social media. Binuksan ko lang ang Instagram ko at nagscroll-scroll, nag-like ng mga litrato ng kaibigan ko, at tiningnan ang message box ko. Wala namang bago. Until I heard a notification sound. May nag-dm sa akin sa Instagram.
@kai
Vc?
 
I typed on the keyboard and replied.
@mirasoldriana
Medyo
 
@mirasoldriana
Joke
 
Anong trip ng lalaking ‘to? Pwede naman sa messenger na lang, sa IG pa talaga?
@kai
Waley, ate ghurl. Haha.
 
Yeah, that’s cute. I can imagine him saying those line in a girly tone. Pft.
@mirasoldriana
Required bang ig ang gagamitin kapag magcacall? -,-
And that’s definitely a joke. I just wanna tease him. I felt guilty when he did not reply. Nabigla na lang ako ng may lumitaw sa screen ng laptop. Kai was calling on my messenger. Mukhang sineryoso niya ang sinabi ko.
“Hey!” He greeted.
“Hello. What’s with the late night call?” I asked.
“Well, wala naman. It’s boring here and I saw that you’re active on ig.” He explained. “How are you, Driana?”
“Doin’ good. Kakatapos lang gumawa ng paperworks. And I assume you’re done doing your paperworks?” I continue the convo.
“Yeah. Well, I am not bored now because I am now talking to you.” He said and smiled. Mukhang energetic siya ngayon kaysa kahapon. “Oh, by the way, December’s coming na pala ‘no? Are you planning to go to Saipan during Christmas break?” Tanong niya. Ang daldal niya ngayon!
“Yes, I am. Isasama ko sina ate Rossah at si Jam pagpunta ko.” I answered and averted my gaze on the screen.
“Ako? Hindi mo isasama?” He pouted at nagpaawa effect pa. You know that emoji na teary eyed na nagpaaawa? Imagine Kai doing the same expression.
“Isasama, malamang.” Ibinalik ko sa screen ang tingin ko. He’s now smiling. “Teka, alam ba ni Tita na sasama ka? Baka mamaya niyan wala pala siyang alam na nandoon ka.” Tanong ko sabay turo sa kanya.
“Of course, Driana. Even Dad knows that I’m going with y’all and as usual, pumayag sila.” Mas lumawak pa ang ngiti niya. Happy yarn?
“Okay, okay.” Sabi ko at itinaas ang dalawang kamay at bumuntong-hininga. “Anyways, I need to sleep na. Mahaba-haba ang training bukas, eh. Kailangan ko ng energy.”
“May alam akong makakapagbigay energy sa’yo tomorrow.” He said, still smiling. He was smiling the whole time. Iba siya ngayon.
“Ano naman?” Tanong ko ngunit imbes na sumagot ay inend na niya ang call.
“Gulo mo kausap, Kai.” I said, as if maririnig niya naman. Nakatingin lang ako sa screen ng laptop ko.
Ting!
 
The messenger chathead popped into the screen. May nakalagay doon.
Daveyy sent a photo.
 
Photo? Ano naman kaya ang isinend ng lalaking ‘yon? Nang i-open ko ang chathead ay nakita ko ang photo na isinend ni Kai. Pinindot ko iyon para magloading ang litrato at makita ko. Nagulat ang nang mag fully loaded na ang litrato.
Siya ‘yon. Selfie ni Kai ang nandoon. He’s wearing a black Balenciaga hoodie. Messy hair at nakapout siya with matching pogi sign pa. Aaminin ko, ang cute niya sa picture na ‘yon. I just found myself smiling. Automatic na kumurba ang labi ko. I just typed ‘good night’ and sent it to him. Isinara ko na ang laptop ko at ipinikit na ang mata hanggang sa nakatulog na ako ng tuluyan.
Another normal day started, as usual, I’m wearing my school uniform which is kagaya sa isang kadete. When the clock strikes at 9, nagkaroon ulit kami ng training. Nagpalit na muna ako ng damit bago pumunta sa field. Agility test lang ulit. Ganoon parin ang ginagawa namin, push ups, sit ups at 30 laps na pagtakbo. Nang maglunch break ay nagbihis muna ako bago pinuntahan si Jam sa building nila. Nagulat pa nga siya at nag-alala pa dahil baka raw pagod pa ako.
“Hoy, couz, sure ka? Sasamahan mo ‘ko? For sure pagod ka. I can manage naman, eh.” Patuloy parin siyang nangungulit sa akin?
“Pinapaalis mo ba ako?” Tatawa-tawa kong tanong. That was definitely a joke.
“Mira, hindi ganon. Mali ang iniisip mo ㅡ”
“Joke lang, Jam. Hindi ako pagod and I insist, sasamahan na kita.” Ginulo ko ang buhok niya, which is nagreklamo pa siya, at sinamahan na siya sa cafeteria nila.
“You know what? Kung may award lang na ‘best cousin' ay paniguradong ikaw na ‘yon.” She said after we took a sit on the cafeteria ‘s chair.
“Sira, madami din kayang best cousin diyan. Pero, thank you, I appreciate it.” Nakangiti kong sabi.
“Sus, tatanggapin din naman pala. Hahaha, kidding. Love you!” Nagpaalam na muna siya dahil oorder siya ng meal niya at ng dessert ko. As usual, kumain na naman ulit kami sa training.
After we ate, nagpaalam na ako sa kaniya dahil may klase pa kami. Nang uwian na ay sabay kami ni Jam na umuwi. Mabuti naman at hindi na siya masyadong busy sa council duties niya.
Nagtaka ako ng iniliko niya ang kotse sa left side, which is hindi naman ang daan papunta sa amin. We stopped in front of . . . Kai’s house?
“May ibabalik lang akong notes sa pinsan niya, Mira.” Bumaba na siya ng sasakyan. It means, nandito si Samuel. “Do you want to come inside?”
Umiling ako kaagad. “Inaantok na ‘ko, Jam.” Mahina at mabagal kong sagot at humikab. Nagtraining pa kasi kami sa basketball nung hapon.
“Oh, ganoon ba? Wait, I’ll be back in 5 minutes. Isasauli ko lang ‘to kay Samuel, ha? Be back!” Pumasok siya kaagad sa bahay nang bumukas ang gate. Tumatakbo pa.
When she came back, 2 men we’re in her back, following her. Ang isa ay nakasuot ng white shirt, jacket at jeans habang ang isa ay naka short at hoodie lang. Samuel looked at the car and noticed that I am inside.
“Chammy! Nandiyan ka pala. Bakit hindi ka tumuloy doon kanina?” Samuel asked, putting a small smile in his face.
“It’s obvious that she’s sleepy, Jaeron.” Sabat ni Kai nang sasagot na sana ako. Malamig na nga ang aircon, mas malamig pa ang boses niya. Yung totoo, freezer ba siya?
Nabaling ang tingin ko sa phone ko ng magvibrate ito. There’s a message. Unexpected sender. It’s my dad.
From : Dhi
Makakauwi ka ba dito sa Christmas vacation? Lia wants to see you kaso hindi siya makakapunta riyan. Also, please send my regards to Dais and Dhang.
 
Totoo ba ito? Nagmessage sa akin si Dhi? Ikinurap ko ang mata ko dahil baka imahinasyon ko lang ‘to dahil sa sobrang puyat. Pero walang nangyari, nandoon parin ang message. Something’s with him.
“Mira?” Napaangat ang tingin ko sa labas nang tinawag ako ni Jam.
“H-Ha? May sinasabi ka?” Clueless kong tanong.
“Sabi ko, may babalik muna ako doon sa loob, may book pala akong hihiramin kay Samuel.” She jerked her thumb in her back.
“Ah, sige. I can wait pa naman.” Mahina kong sagot dahil inaantok na talaga ako.
Bumalik na muna sila sa loob para kunin ang book na hihiramin ni Jam. But there’s someone na naiwan dito. He’s staring at me for about a minute already.
“What?” I asked.
“Nothing. You just look like a sleepy kitten.” He teased me. I swear, kahit inaantok ako, makakasapak ako. “Kidding.” Agad niya naman binawi iyon nang mag-iba ang reaksyon ko.
Naantala na ang usapan namin nang dumating na si Jam, kasama si Samuel.
“I need to go too, Kai.” Samuel bid goodbye, went to his car and drove away.
“Kami rin, Kai. Bye-bye.” Pumasok na rin si Jamilla sa kotse at pinaandar iyon.
I looked at Kai who’s surprisingly looking at me also. Tumango lang ako nang magsimula nang umandar ang kotse. I rested my head on the seat and closed my eyes. Sa wakas, I can sleep even for minutes. When we arrived, di na muna ako kumain even though namimilit si Jam. Ibinagsak ko na ang sarili ko sa kama at natulog. 2 am na nang magising akong muli. I felt my tummy, slightly aching. Gutom lang yata ‘to. Bumaba ako sa kitchen at kumuha ng makakain at saka bumalik sa kwarto. May paperworks pa pala akong gagawin! Binilisan ko na lang ang pagkain ko para magawa ko na. Mabuti na lang at tatlong subjects lang iyon. 4:30 am nang matapos ko ang ginagawa ko and I decided to take a nap again. Eksaktong alas-sais nang magising ulit ako. I immediately went to the toilet and prepare myself for today’s school. Another normal day for me. Nagkaroon ulit ng training pero hindi na agility test. It’s about marksmanship. We just need to hit the targets. Another training is about self-defense. Tinuruan kami ng iba’t-ibang ways to protect ourselves when someone was trying to harm us. Nang lunch break na ay pumunta naman si Jamilla sa building namin para sabay kaming kumain. Nang kinahapunan ay sabay na kaming umuwi. Ganoon lang ang routine namin for the whole month. When December comes, Jamilla’s very excited dahil pupunta kami ng Saipan together with ate Rossah and . . . Kai.
“Ano, ready na ba kayo, guys?!” Jamilla shouted as we gather in the living room with our luggages.
“Yes, we are!” Sabay-sabay naman naming sagot. Nandito na rin si Kai. Si Samuel? Hindi ko alam kung nasaan ang taong ‘yon ngayon. He may be in the States to celebrate Christmas with his American friends.
As we went outside, we hailed a taxi. Mabuti na lang at nagkasya ang mga maleta namin doon. Si Jam lang naman ang may dalawang maleta sa aming apat, eh.
Nang makarating sa airport, Kai insisted na siya na ang magbabayad ng fee sa cab. Pumasok na kami at nagcheck-in na kami pati ng mga luggage namin. After that, dumaan naman kami sa immigration inspection. Ipinakita na namin ang boarding pass at passport namin. Until we have reached the boarding gate. Naghintay na kami doon until inannounce na ang flight namin. We entered the plane and put our luggage on the overhead bin. Katabi ko si Kai dahil mas gusto ni Jam na makatabi ang ate niya.
“Driana.” He called me and I immediately glanced at him. Nabigla na lang ako ng may flash na lumabas sa phone niya.
He . . . He took a photo of me! Stolen shot, huh?
Habang tinitignan niya ang kuha niya, I slowly picked up my phone at kinuhanan din siya ng stolen. Akala mo, ha, ikaw lang marunong magstolen diyan.
“Hey! That’s illegal!” Pagmamaktol niya nang makita ang stolen shot ko sa kaniya. “Illegal” pero ginawa niya. “But I looked handsome in that angle.” He confidently added.
“Ang hangin, wooh!” Nagkunwari pa akong nilalamig para mas lalo siyang maasar.
“Whatever. Totoo naman ‘yong sinabi ko.”  He pouted then turned off his phone even the pilot just said to activate flight mode of our phone only during the whole flight. The pilot also signaled to fasten our seatbelts which we immediately obeyed.
“Are you excited to see Saipan again, Driana?” Kai asked while the plane is boarding.
Yun nga rin ang tanong ko sa sarili ko. Am I excited? Nandoon si Dhi and we’re not in good terms.
“Are you excited?” Ibinalik ko sa kaniya ang tanong niya.
He smiled, “Of course. It’s more fun when I am with you. This is also my first travel with you, so yeah. I’m excited to learn about the culture of Chamorros.”
Napangiti rin ako dahil sa sinabi niya. He rested his head on my shoulder and closed his eyes. Nabigla ako nung una ngunit hinayaan ko na lang.
Here I go, Saipan. Let’s meet again in a while.