"𝘿𝙊𝘾,the monitor! The patient is dead!"
The nurse said.
"Doc, stop please!".I'm more than five minutes doing this. Pawis na ako.
Hindi ako tumigil sa pagbomba sa dibdib niya hanggang sa bumalik ang pagtibok ng puso niya.
Again, i save another life!
"She's back. Her heart beats back!" I weakly stop and coldly look to the nurse who said
'The patient is dead!'.
" Listen to me nurse Cha at sa lahat ng naririto sa operation room. Hindi ang monitor ang magsasabi kung patay na ba ang pasyente. Huwag n'yong sukuan nalang basta ang pasyente dahil lang nakita n'yong tumigil ang pagtibok ng puso nila sa monitor. Alalahanin nin'yong buhay ng pasyente ang nakasasalay sa in'yong mga kamay. Hanggat hindi napapagod ang mga kamay n'yo, hanggat kaya ng kamay n'yo, hanggat hindi bumibigay ang katawan n'yo. Don't stop pumping their chest. Don't stop doing your best to give them another chance to be with their loved ones.They desereve to live. Everybody deserve to live in this world." Pagpapaliwanag ko sa kanila at iniwan sa loob ng O.R. .
Tagumpay naman talaga ang operasyon kung tutuusin. Ngunit pagkatapos ko itong matahi ay bumagal ang pagtibok ng puso ni Amelia, my sixteen years old patient. I do my best to save her.
Alam kong kahit malabo ay pinilit ko pa ring iligtas siya. Ngalay na ngalay na ang aking mga kamay ng ginawa ko iyon pero hindi ko ito ininda dahil sa bawat pag-pump ko sa dibdib niya ay nag eeko ang boses niya.
Bago ko ginawa ang operasyon nag usap muna kami.Sinabi niyang gusto din niyang maging kagaya ko. Gusto din niyang maging isang doktor tulad ko. Gusto niyang makapagligtas ng buhay tulad ko. May sakit siya sa puso kaya kailangan ng heart transplant.
Lahat ng saya ay napapalitan ng lungkot.
Her father...her father was her heart donor.
Ako ang gumawa ng operasyon kay Amelia pero hindi sa papa niya. Magkasing laki sila ng puso. That's why her father volunteered . Pinakiusapan niya akong paggising ng anak niya ay huwag ko muna itong sasabihin kay Amelia dahil baka makasama ito sa kaniya. Ang sabi niya ay sabihin ko nalang kay Amelia na nasa business trip siya. Hayaan ko nalang daw na matuklasan ito ng anak niya.
Ang buhay ay hindi lamang puro kasiyahan.
Masakit din ang mabuhay kung minsan. Ngunit ang sakit na mararamdaman natin ang mas magpapatatag sa atin.
'Mr. Emilio, the best father. I made it Mr. Emilio. Your daughater is safe now. Pwede na niyang ipagpatuloy ang buhay na kaniyang sinimulan but without you. I hope you are happy now. I made your wish come true. Mapapanatag ka na po. Rest in peace. Your daughater will always love you.'
Pagkalabas ko ay naabutan ko ang ina niyang umiiyak. She knows what his husband do.
"Mrs. Miranda."I called her. Nag angat siya ng tingin. Her face is full of tears. Her eyes is covered of sadness. Why life is always like this? Pwede bang puro saya lang? Nah, life is not all about happiness. Life is incomplete without pain.
Lumapit ako at lumuhod upang mapantayan siya. Nakaupo siyang umiiyak. Nakakaawa ang kalagayan ni Mrs.Miranda."How's my daughater Dr.Trajillo?" She wipe her tears in her reddish cheek.
"Your daughater... your daughater is safe now." I smiled bitterly. I always remember her father sacrifices but the other side of me was happy. Why? Because her father sacrifices are worth it.
She smiled and hug me tightly. I hug her back.I know our feelings are mutual. "Thank you."Paulit ulit niyang sambit. Tuloy parin siya sa pag iyak sa aking balikat habang nakaupo kami sa gilid ng pintuan, sa semento. Hindi pala siya umupo at nakatayo lamang sa gilid ng akin siyang madatnan.
"Salamat, tatanggapin ko itong utang na loob." Aniya at humiwalay sa aming yakapan.
Tinulungan ko siyang tumayo at iginaya sa upuan.
"Nah, that's my job. Ang trabaho ko ay magligtas... iligtas ang anak n'yo.Ang dapat nalang po nating gawin ay hintayin ang paggising niya."
"Magpakatatag po kayo. Kahit wala na po si Mr. Emilio ay kayanin mo po. Kayanin mo para kay Amelia. Kayanin mo para sa inyo.
Andya-dyan pa si Amelia. May natira pa."
Again, she cried on my shoulder. I let her.
This is one of the most painful parts of life. To lose a loved one.
Ito ang isa sa mga dahilan naming mga doktor kung bakit ayaw naming mamatayan ng pasyente. Una ay ang madungisan ang pangalan ng hospital na aming pinagtratrabahuhan. Pangalawa, ang makita ang mga magulang ng pasyente na nasa ganitong kalagayan. Imagining that i'm the one of them, it's breaking my heart into pieces.
"I'm sorry nabasa ata kita."She awkwardly smiled."No it's okey. Kumain ka na po ba?"
I asked her. Hapon na pala.
"No, i'm not." She politely replied.Tumayo ako at inialok ang kamay sa kaniya."Let's eat together Mrs. Miranda.For sure hindi matutuwa si Amelia na ang maganda niyang mama ay nagpapalipas ng gutom. She will be very sad for sure."I said and pouted.She laugh for the first time. Napatawa ko ang isang taong durog.
Good job Uchū!
Tinaggap niya ang kamay ko at hawak kamay kaming naglakad patungod cafeteria.
Maghihilom din ang sugat sa puso mo Mrs. Miranda. Not now but soon.
Sinalubong ako ng malakas na hangin paglabas ko ng hospital. It's 4:30 in the afternoon. Kulay kahel na ang langit na hinaluan ng kulay dilaw. What a beautiful view.
I sat on the near bench and watch the beautiful lovely sky. Sumandal ako at dumekwatro.Pagkatapos naming kumain ay bumalik siya sa room ni Amelia upang bantayan ito.
Napaisip lang ako, human's life is to short to spend your time with your love ones.Can we just be an immortal? But i know it's imposible. Walang ebidensya na may immortal.Nahahawa na talaga ako kay Zeinab.
Speaking of Zeinab, she texted me. Nasa bahay na daw siya at nakapagluto na.She planed to have a one year vacation in my house.Zeinab is sixteen years old, same as Amelia. Pero may pinagkaiba sila. Zeinab?A spoild brat.