I've had a bad dream last night. It wasn't Shaun. The man I saw in my dreams was him that suddenly shift into someone when I tried to touch him, it turns out it was Maya.
Hindi ko alam na nakatulog pala ako kwarto pagkabalik ni Mama sa bahay noon. I do not clearly remember na tumakbo ako sa kwarto at doon umiyak nang umiyak hanggang sa makatulog.
Kaya kinaumagahan, kinuha ko ang bisikleta at pumunta sa kung saan madalas kami mag tagpo. Pero wala pa s'ya. I waited there for an hours, pero walang dumating kaya dali-dali akong sumakay muli sa bisikleta at napagpasyahan na lang na umuwi. I wonder what he's doing right now, what he feels.
Argh, maybe I should've just tell him the truth. But, I don't want him to hate me. I am afraid for what might happen.
I am so occupied that I didn't even noticed the vehicle that's coming. Inatake ako ng matinding kaba. Maswerteng nailiko ko agad ang manubela at nakaiwas.
Bumagsak ako sa lupa, luckily, I didn't get scratches or wounds. Nagmadali akong tumayo at nilingon yung muntik nang bumungo sa akin, ni hindi manlang huminto o ano. Tuloy-tuloy lang ang pagpapatakbo nila na parang walang muntik madisgrasya.
Bago ko pa mapagdikit ang palad para pagpagin, natigilan ako nang makita ang berdeng bagay nanakadikit sa palad ko, a leaf clover. Hindi tulad ng dati, isa lang s'yang normal na leaf clover.
Pagkasakay sa bisikleta, bago pa man ako umandar, muli na naman akong natigilan.
Tanaw ko ang isang bata na tila may tinitingnan sa loob ng kakahuyan, hindi ko maaninag dahil sa nakaharang na bamboo tree. At yung bata na 'yon, pamilyar.
"Shia?" hindi ako sigurado pero kasi dahil sa dress, naalala ko agad si Shia na puro rin dresses ang isinusuot.
Pagkakasabi kong 'yon, biglang tumakbo ang bata papasok doon. Hindi naman agad ako nakagalaw. Anong gagawin nung bata na 'yon doon?
Pumedal ako ng mabagal at bahagyang lumapit sa kaninang kinatatayuan ng bata. Itinukod ko ang paa pag hinto ko at tumingin sa paligid.
Inaasahan ko na tatambad sa 'kin ang masukal at madamong paligid. Kaya ganoon na lang ang pangangapal ng batok at panlalamig nang bumungad sa akin ang katugtong ng bamboo tree. Naghahanap ako ng butas na pwedeng lusutan ng bata pero wala ni kahit yata pusa hindi magagawang makahanap ng lagusan doon.
Grabe yung pagdagsa nang kaba sa buong sistema ko hanggang makalayo roon. I just saw a freakin' ghost and this time, iba naman. First, Maya. Ngayon isang bata. What the hell is wrong with me?
Imbis na dumiretso sa bahay, huminto muna ako sa ilalim ng isang puno sa labas ng bakuran ng isang bahay para maghabol nang hininga.
Hindi ko pa rin maisip na nasaksihan ko 'yon. I never ever seen or experience like that before. Na pansin ko na tila biglang dumilim sa paligid nang matakpan ng makapal na mga ulap ang araw.
There must be something in this town, that's hidden.
— —
"Excuse me."
Napalingon ako sa likod nang marinig ang tinig ng isang lalaki.
He's wearing a white polo shirt and a brown short, pansin ko rin ang black backpack na nasa likod n'ya. I noticed he have fair skin as how pale his pretty heart-shaped lips right now. Nakatulala lang siya roon na para bang kinakabahan.
"Po?" ni hindi man lang s'ya kumukurap, at tila nanigas doon sa kinakatayuan. Anong problema?
Nagkaroon ng kaunting awang sa labi n'ya, and it takes a few seconds bago n'ya makapag salita.
He asked, slightly tilted his head.
Bahangyang itinabingi ko rin ulo. Hindi ko alam kung anong meron sa kanya, kung anong hinitit n'ya. Nakaka offend yung mga tingin n'yang 'yon, para akong hinuhusgahan, pero parang may tinik na nabunot sa dibdib ko.
"You.." he whispered. I waited there to continue his word. "You.."
I lose my patience. I am about to tell him how strange he was nang mahimasmasan s'ya. Iniayos ang tayo at bahagyang umubo.
"Y-you look familiar, have we met before?"
Tinitigan ko s'ya at yung ngiti na biglang lumitaw sa labi niya. He have this features, na catchy sa mata ng tao. He's good looking, presentable, malinis tingnan but I don't think we met before.
Umiling ako. "I'm not sure. Taga rito ka ba?" I asked. Kung taga rito lang s'ya posibleng nakikita n'ya ako pero ako hindi.
He shook his head. "No, no. I'm actually from Manila. May inuuwian lang ako rito, my grandparents."
Bahagya at mabagal akong tumango. He smiled awkwardly and nodded his head a few times. Ngumiti na rin ako para hindi s'ya mukhang ewan doon. Akala ko matitigil na siya pero mas lalo siyang ngumiti at muling tumango-tango. Para kaming mga tanga na tatango-tango at halatang nagkakailangan.
"I think.. I should go. Papagi na rin, nakakatakot." He said. I refrain myself from scoffing. Mukhang magka-edad lang din kami, and he has a good body built, kaya I didn't expect he'll said that. And he looks terrified.
Sandali, iisang daan lang ang posibleng pinanggalingalingan namin dahil 'yon lang naman ang pwedeng daanan papunta rito, diretso sa palengke. Teka.
Posible bang nakita rin n'ya yung bata?
Gusto kong itanong sa kanya, but he already left. Medyo malayo-layo na rin ang nalakad niya na para bang nagmamadali nang muling huminto, ilang segundo rin siyang nakatayo, hawak ang magkabilang strap ng bag niya bago dahan-dahan na ipinaling ang ulo para sumusulyap dito sa likod, like he want to check something, to confirm something.
Pinaningkitan ko s'ya at hinintay hanggang sa mag tama ang mata namin, na mabilis pa sa alas-kwatro n'yang iniwasan at ibinalik sa harapan n'ya ang tingin.
I couldn't help but to laugh. Para s'yang batang natatakot na ewan.
Agad din akong natigil nang maalala kung paano ako nag madaling pumadyak kanina, para lang makalayo sa lugar kung saan ako nakakita ng multo.
Sigurado tatawanan din ako kung may nakakita lang sa akin. Gosh. We're just the same.
We're weird.