Chapter 6
"Nagising nalang ako na walang alaala, nakatayo sa gitna ng daan habang tumatagos sa katawan ng mga tao."
"Saang daan po ba 'yon?"
"Sa Juan Street."
"Wala ka po ba talagang naalala tungkol sa pagkamatay mo? O kahit ni katiting alaala?"
"Ang alam ko lang ay binaril ako, apo. Dito sa ulo ko. Apo, tulungan mo ako pakiusap. Malapit na akong mawala sa mundong 'to na hindi dumadaan sa liwanag."
Tumango-tango ako kay Lola Riri at lumingon kay Daisy na nakayakap ngayon kay Kurt dahil sa nakakatakot na itsura ng matanda.
After typing at my phone's notepad ay tumayo na ako.
"Don't worry, Lola Riri. We're going to help you. Bukas na bukas ay pupuntahan ko ang Juan Street at magtatanong-tanong."
"Maraming salamat, apo. Pagpalain ka ng panginoon sa kabutihan mo't sana ay marami ka pang matutulungan."
I heard Keith, Mike and Duke scoffed. Umiwas agad sila ng tingin sa 'kin nang pandilatan ko sila ng mata pero agad na ngumiti ako kay Lola. 
I wanted to hold her wrinkled hands, but I couldn't because she's already a ghost. I never had a grandparents. Both of them died at an early age. Kaya hindi ko naranasang magkaroon ng lolo at lola.
"Aalis na po ako, Lola Riri. Babalikan kita dito bukas."
Nang makalabas kami sa Waterloo ay nakahinga ako nang maluwag. Muli kong tiningnan ang notepad sa phone ko at binasa ang nakalagay doon.
Murdered. Gun. Sixty years old. Lola Riri. Juan Street.
These are the only information I got after Lola Riri told me her side. Tanging naalala niya lang ay minurder siya't hindi pa nagkaroon ng hustisya. She also told me that they can't afford a great lawyer to defend her. Probably, nakatakas ang pumatay sa kaniya with the use of wealth.
Mga tao nga naman, sakim sa pera.
If she can't have the justice she wants, ang gusto niya lang ay maalala ang pamilya niya. That's all she wanted to do before she'll leave here. 
Simple lang naman tumulong sa kanila. But I couldn't help them dahil nga kay Papa.
Nang makauwi ay humiwalay na sa akin ang apat. Hinatid lang nila ako sa street namin at kami naman ni Daisy ang sabay na pumasok.
Bago pa kami makalapit sa bahay ay huminto ako at humarap kay Daisy. Luminga-linga pa ako sa paligid bago kinausap si Daisy.
"Daisy, tell me everything you remember. Ate Ai will help you na."
Namilog ang kaniyang mga mata at patalon-talon na pumalakpak.
"Sabi ko nga kay Kuya Duke mabait ka, e. Thank you Ate Ai!"
➳➳➳
Daisy couldn't remember anything. Ang kaniyang naalala niya lang ay nakatayo siya sa gitna ng hallway ng City Hospital, pero wala siyang maalala na kahit sino o kahit ano. 
I also checked her body kung may bakas ba itong saksak or what. But only her clothes are stained with blood, pati na rin ang teddy bear niya.
Nakafocus ako ngayon sa notebook kong sinulat ang tungkol sa dalawang tutulungan ko. Maaga akong aalis bukas kasama ang limang 'yon. 
Madali lang naman kay Lola Riri. Kaso nahihirapan ako kay Daisy kaya kailangan ko pang puntahan ang City Hospital para magtanong-tanong.
I also researched about the hospital. Public hospital ito na may kaunting doctor and nurses at mga kagamitan. 
I wonder, how did Daisy died? 
Wala naman siyang sugat at tanging dugo lang ang meron sa damit niya.
"Ai-Ai, anak. Matulog ka na."
Lumingon ako kay Mama na nakangiti sa 'kin at nakaupo na sa dulo ng kama ko. Napabuntong hininga na lamang ako't tinago ang notebook ko sa drawer.
"Ma, may idea ka ba kung paano namatay ang isang tao na hindi nasusugatan o ano?" I asked, still thinking for Daisy's death.
"Baka may sakit, anak. Sige na, maaga ka pa bukas, Aidee."
Ngumiti ako't lumapit sa kama ko. Hinayaan ko ang sarili kong bumagsak sa malambot na kama't umayos na nang sitahin ako ni Mama na ayusin ko raw ang pagkahiga ko.
"Good night, Ma."
Posible kayang namatay si Daisy sa sakit niya? Pero anong sakit naman 'yon?
➳➳➳
"Magandang umaga po, may kilala po ba kayong Lola Riri?"
"Kilala niyo po ba 'to?"
"May kilala po ba kayong Lola Riri? Sixty years old po na namatay two years ago?"
Pagod na pagod akong umupo sa bench na nakita ko malapit sa Juan Street. I didn't bother to leave this place, pabalik-balik pa ako sa mga bahay para itanong kung kilala ba nila si Lola Riri.
Maga-alas sinko na ng umaga at papasok na ako mamayang alas-sais. Kapag wala pang nakakilala kay Lola Riri, babalik nalang siguro ako bukas.
Tinitigan ko ang ginuhit ko kagabi na litrato ni Lola Riri. Since may talent din naman akong gumuhit, ginuhit ko ang mukha ni Lola.
"L—Lola!" Tawag ko sa babaeng may kaedaran na't payuko-yuko na ang katawan, may hawak-hawak pa siyang mga pinamili niya siguro sa palengke.
Tumayo ako't tinulungan siya. I saw Lola Riri's resemblance to her, kaya napangiti ako't nagkaroon ng pag-asa.
"Lola, ano po ba pangalan niyo? Saan po kayo pupunta? Tutulungan ko na kayo."
Lumingon sa 'kin si Lola na may ngiti sa labi. Bitbit niya nalang ang isang bag samantalang dalawa ang nasa 'kin plus yung bag ko pa sa likod ko.
"Andami mong tanong, apo. Clarita Ramoso ang pangalan ko."
Natawa kami pareho. Pumasok kami sa isang bahay na hindi ko pa napagtanungan dahil walang tao dito kanina. Habang naglalakad papasok ay may nakita akong isang picture frame na nakasabit sa isang dingding.
Nang maipatong ko ang dalawang bag ni Lola Clarita ay dali-dali kong tiningnan ang ginuhit ko. Namilog ang mga mata ko nang makitang magkamukha ni Lola Riri ang litrato na nasa dingding.
"Kilala niyo po si Lola Riri?" 
Natigilan si Lola Clarita sa sinabi ko. Lumingon siya sa 'kin at nakita ko ang namuong luha niya. Natataranta akong lumapit sa kaniya't lumingon sa mga kasama kong kanina pa tahimik.
"Maybe she's the sister of Lola Riri," ani Duke na nakapamulsa.
"Kamukha nga, Duke." Si Mike naman.
Pinaupo ko muna si Lola Clarita. I also gave her a glass of water.
"Paano mo nakilala si Charity, apo?" 
Huminga ako nang malalim at hinawakan ang kulubot na kamay ni Lola Clarita. I told her everything, even about my third eye. 
Hindi ko alam kung paniniwalaan ba ako ni Lola Clarita tungkol sa sinasabi ko. But I continued talking and telling her that I need her to let Lola Riri find the light.
➳➳➳
Lola Charity and Lola Clarita are both twins. Namatay si Lola Charity o Lola Riri dahil may biglang pumasok sa bahay nila na may dalang baril, and shot Lola Riri on the head.
Hindi nakuha ni Lola Clarita ang hustisya sa kakambal niya dahil ang lasing na bumaril kay Lola Riri ay mayaman at kayang ipagtanggol ang sarili niya. They doesn't have any family, either. Matandang dalaga silang dalawa pero may inampon silang nasa ibang bansa na't nagtatrabaho at nagpapadala kay Lola Clarita.
Yesterday, Lola Clarita cried in front of me. She believed me. Tapos sabay kaming pumasok sa Waterloo Academy para kausapin ang kakambal niya sa abandunadong banyo.
When we went there, everything came back to peace. Nakita na ni Lola Riri ang liwanag matapos niyang maalala ang lahat. Lola Clarita was just talking about their past, habang kaming anim ay naiwan sa labas para bantayan sila.
I know, napakatanga ko para gawin ang lahat ng 'to. But I couldn't just let Lola Riri's soul fade without passing by the light.
"Ang gaan sa pakiramdam, 'no?" tanong sa 'kin ni Keith kaya tumango-tango ako.
Magaan nga sa pakiramdam na may natulungan ako. Nandito kaming anim sa rooftop at nagpapalipas ng oras sa break time. Duke was just standing a meters away from us, kasama si Kurt.
"Yeah. It was my first time helping a soul." Lumingon ako kay Daisy na pangisi-ngisi sa 'kin. I still haven't helped her, pero mamayang uwian ay pupunta ako ng City Hospital.
"Pero mas magaan sa pakiramdam 'pag tutulungan mo kami, Queen of Third Eye." 
Sinamaan ko ng tingin si Mike na patawa-tawa pa. Narinig ko ang malakas na tunog ng bell, hudyat na babalik na ako sa klase ko.
Tumayo ako't pinagpagan ang sarili kong skirt. I grabbed my lunchbox and bid a goodbye to them.
"Apat mata! Aidee! Tulungan mo naman kami, oh!"
"Soon, Keith. Soon!" bumungisngis pa ako't napalingon kay Duke na titig na titig sa 'kin. Inirapan ko lang siya at bumaba na sa hagdan.