Ever since I was born, I've been able to see some weird things na hindi ko dapat nakikita. Those weird things are what we would probably call— memories. Just with a single touch, I can read a person or an object's past which made my life extremely hard.
For the nth time today, I let out a heavy sigh again. Nagsisimula ang araw ko sa pagbukas ng perya tuwing alas-sais ng gabi at nagtatapos naman ito ng alas dos ng madaling araw.
Inilibot ko ang paningin ko, pinaadar na ang mga palaro tulad ng octupos ride at Ferris wheel. Puno ng iba't ibang kulay na mga ilaw ang perya ngunit bakit pakiramdam ko, ako ay bitag pa rin sa dilim? Napaka bigat at mapanglaw ng paligid kahit na sentro ito ng kasiyahan.
Mahina kong tinampal ang aking pisngi. Hindi ito oras para mag-isip ako ng kung ano-ano. Mapapagalitan na naman ako kung makita akong na sa labas ng tent ko. Napaatras ako sa nakitang pagrami ng mga kustomer na pumapasok sa perya. Nang matauhan ay lakad-takbo kong tinungo ang tent para makapaghanda na, pero hindi sinasadyang may nabangga ako. Narinig ko pa ang pagdaing niya at nangyari na ang iniiwasan ko.
Parang bumagal sa aking paningin ang unti-unting pagdikit ng kamay ko sa taong 'yon. Napapikit ako kasabay ang tuloyang pagpasok ng isang pangitain...
Natagpuan ko ang sarili sa loob ng isang ma-espasyong kwartong gawa sa kahoy. Subalit elegante pa rin 'tong tignan dahil sa mga palamuti tulad ng magagarang paintings at mga carved wooden boxes nakapalibot sa silid. Base sa pulang Maria Clara na kasuotan ng babae sa aking harapan ay sigurado akong panahon nga 'to ng mga Espanya. Nakaupo sa isang study table na puno ng papel at libro ang nakita kong babae.
Tinitigan ko siya at bakas sa sa kulay tsokolate niyang mga mata ang lungkot at pighati. Maputi rin siya, may mahabang itim na buhok at pahabang hugis na mukha. Mukha ngang may lahi siyang Espanyol. Tanging liwanag lang galing sa isang kandila ang nagbibigay ilaw sa kanyang madilim na silid. Napatingin ako sa isang larawang hawak niya.
"Ang kwento ng ating pag-ibig ay muling mauulit sa susunod nating henerasyon," bulong niya sa kanyang sarili sabay ng pagpatak ng kanyang luha sa kanyang kanang mata.
Nabalik ako sa reyalidad nang tinapik ng isang babae ang balikat ko. Tinitigan ko siya at inaral ng mabuti ang kaniyang mukha, matangos na ilong, kulay tsokolateng bilogang mata, mabilog na mga labi, mahabang itim na buhok na may side bangs at mestiza. Hmm, may pagkakahawig sila pero hindi siya ang babae sa aking pangitain.
Isang buntong-hininga ang aking pinakawalan nang maalala ko na sa mga bihirang pagkakataon ay may mga taong hindi pa muling nagkatawang-tao ngunit may malakas na koneksyon sa kanilang mga ninuno na ang kanilang kasalukuyang buhay ay nakatali sa kapalaran ng kanilang ninuno.
Mukhang ganoon ang kapalaran niya. Hindi ko talaga maintindihan ang mga normal na tao. Kung ako lang ay ayoko na talagang mabuhay muli o magkaroon man lang ng koneksyon sa masalimuot na mundong 'to.
"Lisa, ayos ka lang?" tanong ng kasama niyang babae na may dalang cotton candy. "Tawagin ko na ba si Chris? Gusto mo na ba magpahinga? Sinabi ko naman kasi sa'yong 'di ka pa pwede maglakad kasi marami pang sugot ang paa mo."
Bakas sa maamong mukha niya ang pag-aala sa kaibigan. Mapakla akong napangiti... kaibigan, kailan man ay hindi ako nakaranas magkaroon ng kaibigan. Napatingin ako sa paa ng babaeng tinatawag niyang Lisa. May nakabalot na puting tela rito at halatang hirap siya sa paglalakad. Bigla namang tinakpan ni Lisa ang bibig ng kasama.
"Oo, ayos lang ako Belinda," aniya't nilingon ako. Sumilay ang abot-tengang ngiti nito at sinabing, "Ayos ka lang ba? Pasensya na ha, talagang nasasabik akong magpunta rito sa perya kahit na—" pinutol niya ang litanya at ibinaba ang tingin sa mga paa.
Agad akong napakurap at nginitian siya. It's none of my business. Hindi ko na sinayang ang aking oras at agad akong pumasok sa tent ko at inayos ang kumot ko na nakapatong sa kahoy na kama kong nagsisilbing upuan ko. Inayos ko rin a ng pabilog kong lamesa at itinapat sa higaan ko. Ang tent na 'to ang nagsisilbing lugar ng trabaho at tirahan ko.
Dali dali akong humarap sa stand mirror sa loob ng tent ko saka tinitigan ang sarili ko. I need to look like my part or else magagalit na naman si Tito Isme... smoky black eyeshadows, dark black lip make up, black long frilly hair, and my naturally pale silver eyes matched very well.
I stared at my outfit, silver metallic crown, black floor-length skirt paired against a blinged-out skimpy top has been my costume. I never liked wearing this since it made me feel more of an outcast. Gustuhin ko man o hindi, I never had a normal childhood. With this appearance, I am reminded everyday that I am not normal and could never be.
Nagulat ako nang biglang bumukas ang itim na kurtina at iniluwa nito si Yana na may dalang dalawang malaking black backpack at isang gray na maleta. "Ate, umalis na tayo habang wala pa si Papa."
I gave my sister a pale smile at naglakad papunta sa round table ko saka nilinisan ang nagkalat kong sketchpad sa lamesa. Imbes na crystal ball o mga baraha, ang gamit ko ay sketchpad dahil mas naaayon ito sa kakayahan ko. Muli akong napatingin kay Yana. Is this her another attempt of trying to run away from Tito Isme's clutches again? Napabuntong hininga na lamang ako. Kahit naman na makatakas kami rito ay hindi pa rin ako magkakaroon ng normal na buhay.
Even if we can escape I still have to seclude myself away from society's judgment. People hate things they don't understand, people hate something different, and I'm different.
"Alam mong hindi pwede, Yana. Umalis ka na bago ka makita ni Tito Isme. Malapit na magbukas ang perya, umuwi ka na," mahinahon kong tugon.
Nilapitan ako ni Yana at hinawakan ang kamay ko ng mahigpit. Yana is a spitting image of me, kung hindi lang sa pagkakaiba ng kulay nang mata namin ay mapagkakamalan kaming kambal pero mas matanda ako sa kanya ng apat na taon.
She has short brown wavy hair na namana niya kay Mama. She also has mesmerizing dark brown eyes on contrary to my creepy silver eyes. Magkaibang magkaiba kami, unlike me she is normal and she values freedom kaya kahit ilang beses kaming nagtangkang umalis at nabigo ay hindi pa rin siya tumitigil.
"Ate Lia, hindi dahil nakikita mo ang nakaraan ay mamumuhay ka na rin doon. Paano nalang ang kasalukuyan mo? Itatapon mo nalang ba pati ang hinaharap mo sa takot sa nakaraan? Hindi mo man mababago ang nakaraan ay p'wede mo namang baguhin ito sa kasalukuyan!" seryosong sambit ni Yana sabay ibinaba ang suot na bagpack. "You deserve to live."
Iniwas ko ang mga mata ko, mali ka Yana. Hindi ako karapatdapat mabuhay. Napaabuntong hininga na lamang ako ng pumasok sa aking isipan ang isang alaala kapiling si Mama...
"Lia! Anong problema Lia?"
Napatingin ako kay Mama na suot na naman ang kanyang paboritong ternong dilaw na pajama at masayang nagdidilig ng mga halaman sa aming hardin. Napakunot muli ang aking noo, hindi ko din maintindihan bakit nagsusuot nang pajama si Mama habang nagdidilig pero mas hindi ko maintindihan ang aking kakayahan. Ang dami ko talagang hindi maintindihan. Parang puros tanong lang ang buhay ko na walang sagot.
"Hindi ko pa rin maintindihan Mama. Ano pa ang saysay na makita ko kung ano ang nakaraang buhay ng isang tao kung hindi ko naman mababago iyon? Bakit hindi na lang kakayahan makita ang nakalipas na ilang minuto o oras o araw sa panahon natin ang makita ko? Baka makatulong pa ako mahanap ang nawawalang gamit o baka magamit ko pa 'to para huliin ang mga kriminal." Nginitian lamang ako ni mama bago muling itinuon ang kanyang atensyon sa mga halaman at bulaklak niyang inaalagaan.
"Lahat ng nangyayari sa atin ay may rason, anak. Hindi mo man mabago ang kanilang nakaraang buhay pero alam mo ang kanilang tadhana. Sa panahong ito ay maaaring ikaw ang tulay upang makamit nila ang kanilang minimithi," lumapit siya sa akin at hinalikan ang aking noo. "At hindi ba't nakakamangha ang makita kung saan nagsimula ang lahat?"
Tulay? Isang pagkakamali ang paniwalaan na ang kakayahan kong ito ay makakatulong na makamit nila ang tunay na minimithi nila. Isang katangahan ang kalabanin ang tadhana, nakasulat na kung anong mangyayari sa kanila.Kailangan lang nilang tanggapin ang nakatadhana sa kanila para tuluyang makalaya sa ikot ng reinkarnasyon. Ang subukang tumulong gamit ang kakayahang ito ay isa sa pinaka malaking pagkakamali ko.
"Ate Lia, tulala ka na naman," sambit ni Yana na nagpabalik sa kaing huwisyo. "Naaalala mo na naman si Mama no? Hindi mo kasalanan ang nangyari Ate, kaya sumama ka na sa akin please. Hanapin natin si Mama."
Hindi nga ba? Kung papipiliin ako, mas gusto ko ang malaman ang hinaharap. Baka sakaling mabago ko pa ang lahat at maiwasan ang mga masasamang mangyayari. Kung sana nakita ko ang hinaharap mapipigilan ko ang trahedyang iyon. Mali ka Ma, walang saysay ang makita ang nakaraan dahil kahit anong kagustohan mo ay hindi mababago ang nangyari na... Katulad na lamang ng nangyari sa'yo.
Anong nakakamangha sa isang bagay na wala ka nang magagawa kung 'di ang panoorin lamang ang mga panahon na lumipas na. Ang manood lamang at walang magawa para baguhin ang nakikita mo, isa nga ba talaga itong regalo? O isang sumpa? Madiin kong ipinikit ang mata ko saka umiling sa suhestiyon ni Yana. Dalawang taon na ang lumipas simula ng mangyari ang trahedyang nagpabago sa buhay ko, sa buhay ng mga tao sa paligid ko. Ayoko na muling maalala iyon.
"Alyanna Valenzuela Rivera," buong diin kong tugon. "Umuwi ka na. Nakalimutan mo bang dalawang linggo kang ikinulong ni Tito Isme noong huling sinubukan mong tumakas noong nakaraang buwan?"
Umiling iling siya bilang pagprotesta muli sa aking utos. Bakit kasi hindi na lang siya mabuhay ng normal tulad ng ibang tao tutal wala naman siyang kakayahan na tulad ko at kalimutan na lang ako?
Mahihirapan lang siya kasama ako pero kahit ilang beses ko siyang ipagtabuyan ay paulit-ulit pa rin siyang bumabalik. I don't want her to be caught up in my chaotic world.
"So this is how a fortune teller's place looks like, looks creepy and I like it!"
Sabay kaming napalingon nang magsalita ang isang babaeng mestiza na pumasok kasama ang isang dalagang may dalang manika at lalaking mukhang napipilitang sumama sa kanila.
Napakunot ang noo ko nang makita nag ilang kasuotan. Sa kasuotan palang nilang pormal na tuxedo at mamahaling casual dress ay malalaman mong nakakaangat sila kumpara sa madalas kong customer. Minsan lang ako nagkakacustomer ng mayayaman pero karamihan sa kanila ay nagbabantang magdemanda kaya kailangan kong maging maingat sa sasabihin ko. Hindi ko din maintindihan bakit sila pupunta rito kung magagalit lamang sila sa maririning nila.
"Kailangan mo ng umalis, Yana," pagtataboy ko kay Yana saka itinuon ang pansin ko sa unang customers ko.
Umupo ako sa maliit kong kahoy na upuan at pinagmasdan sila. Kadalasan sa aking mga pangitain ay ang mga buhay nila sa nakaraan, madalas kong nakikita ang huling alaalang nagbibigay sa kanila ng kakayahang mabuhay muli sa ibang panahon. May mga tao na sa sobrang lakas ng kahilingan ay nabibigyan ng pangalawa, pangatlo at 'di mabilang na pagkakataon, mga taong hindi titigil hangga't 'di nila nakukuha ang kanilang kahilingan.
Kung ako lang ay nakakapagod ang muling mabuhay sa mundong 'to kaya hindi ko maintindihan bakit nila hihilinging mabuhay muli kung wala namang kasigurohan kung magtatagumpay sila? Hindi ba't masasaktan lamang sila ng paulit-ulit? Hindi ko pa rin maintindihan bakit may kakayahan akong ganito, nang dahil sa kakayahan kong 'to ay naisipan ni Tito Isme na pagkakitaan ako, kapalit ng kaligtasan ni Mama at pagpapaaral kay Yana.
"You're so childish, Winter. When will you grow up?" Tugon ng babaeng may kulay asul na mata sa dalagang may hawak na manika.
"Well, Misty. When will you grow up?" sabat ng dalaga bago umirap.
"I heard you're quite famous in this area and you predict everyone's future, but I want to check if you're not bogus," nakapamaywang na sambit ng dalagang tinatawag nilang Winter.
Sana nga ay nakikita ko ang hinaharap ng isang tao pero hindi. Sadyang kung ano ang nakasulat sa inyong tadhana ay mangyayari ito, hindi mo mababago ang takbo ng tadhana. Kaya walang saysay ang pilit na kalabanin ang nakatakda. Mangyayari ang dapat mangyari but indeed, a heart's desire is a frightening thing. I'll just have to tell them what I see.
Ngumiti na lamang ako bilang sagot saka tinanggal ang suot kong gloves. Inilahad ko ang kamay ko saka humigit ng malalim na hininga. Hindi lahat nang alaala mula sa dating buhay nila ay maganda, karamihan pa dito ay may malagim at malungkot na kwento.
Unable to control this ability made it impossible to function as a normal citizen. I tried, sinubukan ko naman talaga but I failed miserably. Matagal na akong sumuko na makawala sa kulongang 'to. A freak should stay where it belongs, at sa perya ako nababagay.
"To be precise, I can see your past," panimula ko. "Specifically your past life."
-----
So yeah! I dedicate this chapter to XanaduAlphabets. Lisa and Belinda is actually her character in Siege and I wanted to promote her story since it's an awesome book. I would recommend for you to give it a try. Support! I hope you'll support my and my new Wattpad friend's story! Vote and comments are highly appreciated!
So I'm usually writing my stories in Taglish and dominant talaga ang English ko despite the wrong grammars HAHAHAHA I hope I didn't sound awkward and conyo here. I hope you will continue to support Hakbang Pabalik