"Give me your phone," nakalahad na utos ni Callum sa aking asa pa siyang susundin ko.
Hindi na ba ako pwedeng umalis? Kabagot siyang kausap.
"Why would I?" Lalagpasan ko sana ito ng unahan niya ako. Humarang ito sa daan ko kaya malakas na buntong hininga ang aking pinakawalan.
After what happened a while ago, he didn't bother to worry about the time. Because he said he's the boss here and I'm excused from not going to my morning classes. If you're looking for Lhor, Callum appointed her to come into my classroom and tell the teachers about me.
Pretty unacceptable because that's unfair, but maybe this is a bit good for me.
Why? Because I didn't want to listen to the class.
Inaantok lang ako dahil hindi ako ganun katalino. Tamad akong umintindi ng lessons. Bobo na kung bobo tatanggapin ko na.
"'Wag mo na akong pahirapan Sharon, give me your phone."
"Kung nahihirapan ka edi 'wag mong pakialaman ang buhay ko. Stay away from me, mahirap pala sa'yo eh. At tiyaka bakit ba kating kati kang kunin ang phone ko?"
It may sound rude, but this is what I really want him to see and believe. This is what I want other people to know about this girl.
I don't want to be a toy on this campus. I was not born to be this way.
"Because I know you didn't even save my number when I said you should, so you can contact me anytime! Especially when you are in danger! Pakinggan mo na lang ako pwede?!" Tumaas na ang boses nito pero hindi man lang ako kumurap.
His anger is not even a quarter of what I already saw. He's pissed off and I kinda like that.
He is deeply in love. Tss.
"I'm sorry, but I didn't clean my ears, that's why I can't hear you," pranka kong sagot bago siya itulak.
Excuse naman ako diba? Gagala na lang ako.
"What do you want for you to listen to me?" mas kalmado na nitong sabi.
Pera Callum. Pera pahinge. Praktikal na dapat tayo ngayon.
Bagot ko siyang nilingon, kunot ang noo nitong nakatingin sa akin. Hinihintay ang magiging sagot ko.
To be honest, I'm bored. Wala pa akong ni isang clue tungkol kay Sharon.
Maybe I can find a clue if I'm close to him?
Oo nga noh! Bakit ba hindi ko 'yun naisip? T*nga ka Irene, t*nga ka talaga.
"I don't want to be involved with you anymore because I'm scared for your dad, he's threatening me, that's why I'm doing this. Pushing you away is the best solution so listen to me and go away."
Kunwaring tumalikod ako pero hindi pa man ako ganung nakakalayo ng may pumigil sa aking kamay. Good thing I'm watching some movies kahit na parang corny ang iba sa kanila.
"I will protect you from him." Natawa ako sa aking utak.
Protect? You're too late man, this girl is already dead.
"You don--" hindi ko na natapos ang sasabihin ko sa pagyakap niya sa'kin mula sa likod.
Gaano na ba karami ang napapanood nitong asukal sa t.v at ang corny ng ginagawa niya?
Like really? Back hug? Who will do this kind of thing? It creeps me out.
"Dito ka lang... hindi ka aalis."
Paano ako aalis kung nakayakap ka? Munt*nga talaga kahit kailan ang lalaking ito.
Hinayaan ko na lamang siyang yumakap sa akin kahit kating kati na akong itulak siya.
I have a new plan and he is part of it.
▪▪▪
Tahimik kong pinapanood yung mga papansin na nakaluhod sa lupa dito sa open field habang may mga piring sa mata. Nakatali rin ang mga kamay nila at kahit hindi ko makita ang mga mata nito, halata naman sa kilos nila ang kaba.
They should be, because they won't see what Calum will do to them, they'll just feel it.
"Hindi pa ba sapat ang warning na binigay ko sa inyo para tigilan niyo siya? At talagang sinaktan niyo pa siya? Gusto niyo bang mapatalsik sa university?" Halos sabay silang umiling sa tanong ni Callum.
No one wants to be kicked out of this school because it is the dream of every student in this city to study here, due to the popularity and some achievements of it. A promise to give their students a good opportunity in the future in the fields of their choice when they are in college.
But of course, this school will not succeed if it does not pull strings towards the highest ranks. And if I say the upper echelons, that includes the governors, the mayor, the chief of police and many others.
Little did people know, behind the prestigious name of this school and the almost perfect view of it. Behind are illegal activities.
Kaya nga parang wala sa mga studyante ang ginagawa ni Callum dahil pagtatakpan at pagtatakpan siya ng school. Just like what I did before and I hate to remember the old me.
I hate it because that's the reason why my life is screwed up.
"This is my last warning to all of you. Galawin at saktan niyo pa siya ulit, sisiguruhin kong hindi na kayo muling makakatapak pa rito, naintindihan niyo?" Muling tumango ang mga ito.
Sinenyasan ni Callum ang ilang studyante na may hawak na balde para ibuhos ang laman ng mga ito. It's just a bucket full of cold water with ice.
This is lame compared to what we did before.
"Takbuhin niyo ang buong field. Saka lang kayo titigil kapag hindi niyo na kayang tumakbo pa," utos nito pagkatanggal ng mga piring sa kanilang mata.
Nahagip pa ng aking tingin ang isa sa kanilang masama ang tinging ipinupukol sa akin.
Tignan lang nila ako ng masama, I don't care. Pasalamat sila at hindi ako ang nagbibigay ng parusa, because that won't be enough for the slap on my face.
"Takbo!"
Hindi magkandaugaga ang mga ito na tumakbo. Gusto ko sanang matawa sa mga nanlalamig nilang itsura pero nanatili akong tahimik habang katabi si Lhor.
Unacceptable? Do they abuse other people with their money and rank?
And above all, in defiance of human rights if there are any. Name everything, think about what you wanted to think about what Callum did to them. But it's really normal inside this school.
"Hindi ba parang sobra ang parusa nila?" inosente kong tanong. Napalingon sa akin si Callum na nagsimulang maglakad papunta sa kinatatayuan namin.
"So, what do you want me to do? Watch you slapped by others? Hindi ako papayag."
"If you think, Tito will find this don't worry too much because he won't. Wala siya sa school ngayon," dagdag na sabi ni Lhor na busy sa pagkakalikot ng phone niya.
Phone addict.
"But--"
"They deserve it," he said.
Hindi na lang ako muling nagsalita. Sinabi ko lang naman ito para kunwaring may pake ako sa kanila.
I wanted to slap them hard like they did, I really want to but I can't.
Habang pinapanood ko silang tumakbo, nahagip ng mata ko ang isang bulto ng tao hindi kalayuan sa gilid namin. Namukhaan ko ito dahil siya rin ang nakita ko noong unang pagpasok ko sa paaralang ito. At katulad ng reaksyon niya noong tinignan ko siya, ganung ganun na naman ang nakita ko.
Shock and confusion are written on his face.
Sa kunwaring paghakbang ko, siya namang pagkaripas nito ng takbo palayo.
"Where are you going?" pagtatanong ni Callum. Ramdam ko ang saglitang pagtingin sa akin ni Lhor.
"Wala... nangangawit lang akong tumayo," dahilan ko. Napatingin siya sa relo niya bago lingunin ang mga studyanteng may hawak kanina ng balde.
"Bantayan niyo sila, sabihan niyo ako kung hindi nila sinunod ang gusto ko, dahil kayo ang papalit sa kanila kapag hindi nasunod ang utos ko.
"Naintindihan niyo?" Tumango sila bilang sagot.
"Tara sa cafeteria."
Katulad ng lagi niyang ginagawa, hinila na naman ako nito paalis sa open field.
May paa naman ako pero bakit ba lagi na lang siyang nanghihila?
I hate this kind of thing. Pero may magagawa naman ba ako? I need clue, sana nga lang may makuha ako sa kanya.
Dahil kung wala? Nagsasayang lang ako ng oras imbis na ginagalugad ko ang buong eskwalahan para sa clue na gusto kong makuha.
But I think and feel that I can get a clue on this guy watching me from afar. I wonder what is his connection to this girl.
▪▪▪
Sumandal ako sa likod ng malaking puno rito sa labas ng school. Nagtatago ako sa dalawang dahilan.
Una, para makalayo kay Callum na makulit ang lahing gusto raw akong ihatid sa tinitirahan ko. At pangalawa, hinihintay ko ang lalaking pinapanood ako sa malayo.
"Anong ginagawa mo rito?" May tinatagong inis kong nilingon ang lalaking nasa gilid ko ngayon.
Iba rin noh? Parang kabute ang manok na ito't bigla na lang sumusulpot sa harapan ko.
Imbis na sagutin siya, naglakad ako palayo sa puno. Sa susunod ko na lang siguro susundan ang lalaking 'yon.
"Teka! Saan ka pupunta?" pangungulit niyang tanong na pinagsawalang bahala ko.
"Anong meron at nasa puno ka? May hinihintay ka ba?"
"Pauwi ka na?"
"Bakit hindi mo ako sinasagot?"
"Uy Shar---" masamang tingin ang pinukol ko sa kanya sa aking paghinto.
"Ano bang kailangan mo sa akin at lapit ka ng lapit? Matapos mong ilagay ang bag ko sa taas ng puno tapos umiyak sa harapan ko dahil nabuhusan ko ng tubig ang sketchbook mo, bakit ba kinukulit mo ako? You didn't even accept my apologies a while ago," sunod-sunod kong sabi.
I hate people who talk too much.
"Hindi ako ang naglagay ng bag mo sa puno! Promise! Nilagay ko talaga sa upuan mo 'yun. At yung kanina, nadala lang ako sa damdamin ko kaya iniwan kita." Napakamot ito sa batok niya habang alanganing nakatitig sa akin.
"Tiyaka nakalimutan mo na ba? Friends na tayo at ikaw ang nagsabi nun kaya lumalapit ako sa'yo."
Pinagmasdan ko ang galaw ng mata nito.
Mukha siyang nagsasabi ng totoo pero may pakiramdam akong may halong pagsisinungaling ang sinabi niya. At kahit kailan ay hindi ako binigo ng pakiramdam na ito.
"I don't care." Mas maiging sagutin ko siya ng tipid. Mas safe ang ganito.
"Sandali!"
"'Wag mo akong sundan... pag ginawa mo 'yun matutulad ka sa mga ng bu-bully sa akin," banta ko na nagpahinto sa kanya.
Napasimangot pa siya pero hindi ko na lang 'yun pinagtuunan ng pansin. Marami pa akong kailangang gawin, 'wag siyang pasali sali.
Kailangan ko ng mas maayos na plano at hindi ko kailangan sa planong 'yon ang mukhang manok na lalaking ito.