"Thank you" tumango lamang ako kay Leticia nang tanggapin niya ang niluto kong instant soup.
She woke up around 7 PM. Gulat na gulat siya nang makita niya ako sa kaniyang tabi. I told her what happened and obviously, she couldn't remember anything. Sabi rin ni Aling Linda na lutuan ko lang daw siya ng soup para guminhawa ang pakiramdam at painumin ng gamot.
Hindi ko rin muna pinauwi si Randell since ipapahatid ko si Leticia sa kanila. I glanced at him. He's playing with Dos. He removed his uniform since nabasa iyon kaya naka white T-shirt na lang siya ngayon.
It hugged his body. Makikita mong nag g-gym ito dahil sa hubog ng kaniyang katawan.
Napabaling ako kay Leticia nang maubos niya ang kaniyang pagkain. Ibinigay ko sa kaniya ang gamot at tinanggap niya naman ito. Pinagmasdan ko siya.
Para siyang bangkay pero mas umayos na dahil siguro sa nakain at napahinga siya. I had the urge to ask her what she's been doing for the past few days. Pero hinintay ko muna siyang magsalita.
Luminga-linga siya at natigil ang tingin sa lalaking kasama namin ngayon.
"U-uh, sino nga pala siya?" She even pointed at him.
"Siya ang tumulong sa'kin noong nahimatay ka" I said and also looks at him.
Nag-angat siya ng tingin at tumayo nang maayos. Nagtama ang mga mata namin kaya nag-iwas ako ng tingin.
"Salamat" ani Leticia at napatingala sa kaniya. Well, he's a 6 footer man. Tumango lamang ito at umupo sa sofa sa gilid ko.
"How are you?" Alangan kong tanong.
I can't help but be concerned. Baka hinahanap na siya ng magulang niya...
"Uh, ayos na ako. Salamat nga pala ulit" aniya at ngumiti pero kita ang pagod sa kaniyang mukha. I nodded. Napawi ang ngiti niya nang may mapagtanto.
"Uuwi na nga pala ako at s-sigurado akong hinahanap na ako ni Mama" sabi niya at nataranta sa paghanap ng kaniyang gamit.
"Nasa'n nga pala-"
"It's inside his car" I cut her off.
Tumango siya at tumayo na rin. Napansin niya ang suot niya kaya pinangunahan ko na siya ulit. Nanglaki ang mata niya at tumingin sakin.
"I changed your clothes. You were soaking wet" I said and folded my arms.
Namula ang mukha niya at napatikhim naman si Randell. I was confused then I realized.
It sounds so weird!
Tumikhim din ako at pinigilan ang pamumula ng pisngi.
"Halika na, b-baka lalong gumabi" sabi ko at pumuntang kusina. Nang makabalik ako ay nakatingin silang dalawa sa akin.
Tinaasan ko sila ng kilay. Nag-iwas sila ng tingin at umayos. Binuksan ko ang pinto at pinauna sila. Randell is already has an umbrella with him kaya binuksan ko na ang akin at isinabay si Leticia. He opened the backseat for her habang pinapayungan ko siya.
I was about to get in but he closed the door. I frowned at him.
His eyebrows shot up like he was asking me what he did wrong. Para kaming pipe na nag uusap sa mata at hindi nagsasalita.
"Front seat," he said then opened the door.
"She needs assistance" inis kong sambit.
"She's already okay" he fired back.
"I'm her friend," I said that made him smirk. Nang mapagtanto ang aking sinabi ay binawi ko agad 'yon.
"I'm not her f-friend!" Hindi ko mapigilan ang medyo pagtaas ng boses ko sa kahihiyan.
"Then get in" minwestra niya ang pinto. Humangin nang malamig kaya kinilabutan ako.
"No, tatabi ako sa kaniya" I was about to open the door but it's locked. I glared at him. He's getting on my nerves!
He smirked in victory when I stomp my feet as I get in. This jerk.
Pagkapasok niya ay binuhay niya agad ang sasakyan. He asked Leticia's address and drove her home.
Pare-parehas kaming tahimik. Ang tanging ingay lamang ay ang ulan sa labas. Nang makarating kami sa kanila ay nasa labas ang nanay ni Leticia. Alalang-alala.
I go out first para payungan siya. She muttered thanks to me. Nang makarating kami sa harap ng kaniyang nanay at agad iyong niyakap.
I suddenly felt something tug in my heart. The way her mom caresses her head...
Tumikhim ako para pigilan ang namumuong bara sa aking lalamunan. Nilibot ko na lang ang tingin sa kanilang bahay. Puro halaman ang pagpasok nito. Hindi ganoon kalakihan pero maayos at malinis tignan.
"Saan ka ba nanggaling? Alalang-alala kami ng tatay mo sa'yo!" Mama niya.
Napatingin ito sa'min. "Kaklase mo ba ang mga ito? Pasok muna kayo"
I felt a presence beside me but I ignored it. But it somehow blocked the cold wind and gives me heat from his body.
"Hindi na po, hinatid lang po namin siya" sabi ko at tumango naman ito.
"Malamig mga anak, gusto niyo ng lugaw?" Anyaya muli nito pero tumanggi lang ulit ako.
"Kakain lang po namin. Salamat po" bumaling ako sa katabi ko na tumango rin.
"Salamat ulit, A-ayessa. Pasensya sa abala" si Leticia.
Tumango ako sa kaniya.
"Bakit ano ba ang ginawa mo sa kanila anak?" Tanong ng kaniyang ina. Agad namang tumingin sakin si Leticia na para bang huwag kong ipaalam ang nangyari.
"We made a project po for one of our major subjects" I said and glanced at her. She mouthed thank you and I only stare at her. Bakit ayaw niyang ipaalam?
"Sige po, mauna na po kami" paalam ko. Randell opened his umbrella kaya sumilong ako.
"Sige, ingat kayo! Salamat sa paghatid kay Cia cia!" Tumango ako at pinagmasdan silang pumasok sa loob ng bahay.
The way she cares for her daughter. The way her eyes look at her with so much concern. It's such a heartwarming scene for a mother and daughter to be like that. I felt a stung in my heart.
Bakit ba ako mag isa? Kung umuwi ba akong may sakit, may mag-aalaga ba sa akin? May sasalubong sa akin na alalang-alala at tatanungin kung ano ang nangyari sa maghapon ko?
Stop being dramatic, Ayessa. Ginusto mo yan. Ginusto mong magpakalayo layo kaya panindigan mo 'yan. It's for the better.
For me... I guess.
Naramdaman ko ang kamay sa aking balikat at napabaling sa harap. Nanlalabo ang mata ko pero hindi ko hinayaang tumulo ang luhang nagbabadyang bumuhos.
"Let's get in. Baka malamigan ka" tumama sa aking tenga ang mainit niyang hininga. It felt ticklish but I ignored it. Tumango na lamang ako.
Nang makapasok sa loob ng sasakyan ay napabuga ako ng marahas at tumingala para hindi tumulo ang luha ko.
Why am I like this?! I'm strong! I'm independent! I've been alone for the past years but why?! Why am I like this!
Yes! I'm with my dog! The only family I have is him! I should be contented!
But there's something in me that tells me that I need something. Specifically, someone. Someone who can ask me if I'm okay, someone who understands me, someone who can be my family.
"You okay?"
Napabalik ako sa sarili ko. Lumingon ako kay Randell na nagsalita. I met his eyes. Parang may iba sa kaniyang mata. He looks at me with so much gentleness. Like he's looking at a fragile thing that he doesn't want to break.
I smiled painfully. "No" I can't stand his eyes. My heart is also pounding. I don't know if it's because of what I feel or because of him.
His brows furrowed and he shifted on his weight. He brushes his hair upward and holds on the steering wheel. Lahat ng galaw niya ay sinundan ko para lang maiwasan ang kaniyang mga mata.
My eyes drifted to his biceps. He's wearing a white t-shirt and it suits him very well.
"Stop checking me out. Now, I'm conscious," he said nervously.
Napatingin ako sa kaniya. The way he smiled! His dimples!
Why did I check him out just to avoid eye contact with him? Oh hell. I can't even deny it because it's too obvious!
Napatikhim na lamang ako at sumandal sa upuan. He started the engine and drive me home.
It was a long silence. Neither an awkward one nor comfortable. I can't really tell.
"Uhm, do you want to..." bago pa siya matapos ay inunahan ko na siya. Alam ko na ang sasabihin niya.
"No," I said with finality. I don't even know him and he also doesn't know me so fair enough.
Even so, I won't open up. I won't open up to others. It's the trust that I valued so much. Ang hirap ibigay ang bagay na iyon sa taong hindi ko naman lubos na kilala. Kahit na kaibigan, kamag-anak o pamilya, hindi na.
Kinabukasan ay nagkakagulo ang lahat. We have a quiz and binigyan kami ni Ma'am ng 5 minutes para mag review. Lahat ay may hawak na libro at notes. Ang iba naman ay magkakasalo. Nakakairita ang pagiging maingay ng lahat.
Magrereview lang kailangan pang mag ingay? 'Yung iba hindi naman nag rereview eh, nagtatawanan pa nga!
I glance at my teacher in front. Nakaupo lang siya sa kaniyang upuan at nagmamasid sa lahat.
She's very kind. Pero hindi siya nagpapauto. Siya iyong tipo ng teacher na chill lang pero napakagaling magturo.
Hindi tulad ng iba na matanda at terror! Nakakatrauma kaya iyong iba naming teacher noon!
"Okay, number 1" agarang nagsibalik ang lahat sa kani kanilang upuan.
"Ma'am, wait lang!"
"Ma'am, 2 minutes!"
At iba't ibang reklamo pero hindi na pinansin ni Ma'am. Sinulat na niya sa blackboard ang sasagutin.
Hindi ako magaling sa math at isa din ito sa least favorite kong subject. Like, sino ba ang may gusto sa math? Syempre ang kaklase kong pinanglalaban sa quiz bee. Bibo-bibo rin eh.
"Hi, Ma'am! Good morning!" Napatingin kaming lahat sa pumasok sa pintuan. Our teacher in MAPEH.
Tumayo ang lahat ay binati siya. Lagi siyang ganyan. Kapag may announcement ay first subject pa lang ay sasabihin na agad niya.
"May a-announce lang ako Ma'am, ha" ani Ma'am MAPEH. Tumango si Ma'am Nepo.
"Okay class, make sure that you have art materials later ha." Sabi niya at nag ingay na naman ang klase. Samu't saring reklamo.
"Hala, Ma'am, ba't ngayon niyo lang sinabi"
"Ma'am, wala po kaming dala!"
"Kaya nga sinabihan ko na kayo, 'diba? May canteen naman tayo. Kumpleto school supplies do'n kaya wag kayong magreklamo" ani Ma'am MAPEH na bumaling ulit kay Ma'am Nepo.
"Sige, Ma'am, thank you po" pagkatapos ay umalis na siya.
Isa pa 'to. I'm not good at arts! Ni pagdodrawing ay wala akong talent! Stick man lang yata hanggang ngayon ang kaya kong gawin.
Kaya naman nang mag-recess ay imbis na pagkain ang puntahan namin sa canteen ay school supplies. I bought different art materials. Sabi kasi materials daw kaya bumili ako ng lahat ng kailangan.
Dahil wala na ring oras para bumili ng pagkain ay kumuha na lang ako ng granola bar sa bag ko. I always put an emergency food in my bag just in case.
After recess namin ay MAPEH kaya hindi magkanda-ugaga ang lahat. Pagkadating ni Ma'am ay umayos na rin kami.
"I will be grouping you into two." Nagsigawan ang lahat at tuwang tuwa naman ang mga babae dahil siguro may partner na sila. "Ako ang mamimili" Habol ni Ma'am na ikinaungol naman sila. She began dictating surnames. Halo ang babae at lalaki. Pero mas madami ang babae namin kaya may swerteng dalawang babae ang magkapartner.
"Dela Cruz at Rosales... Mariano and Mendez..." Nabingi ang lahat sa pagtili. Parehong badtrip ang dalawa nang magtabi na.
"Fernandez and... Miravalles" luminga-linga ako para tignan kung sino ang tumayo. Hindi ko naman kasi pinagtutuunan ng pansin ang mga kaklase ko kaya hindi ko rin sila kilala. Napataas ang kilay ko nang malaman kung sino ang partner ko. I heard that she's good in arts so I can say that I got the jackpot. Mabubuhat ako!