Hindi ako nakapagsalita pero alam kong punong-puno ng tanong ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. Bakit niya pa binalik ang kamay ko, hindi na sana niya makikita ng harap-harapan at malapitan 'tong mukha kong pinaka-pinandidirian niya sa lahat ng tao.
"Don't assume like I want to dance with you," pangunguna niya naman kaagad makalipas ang ilang segundong paninitig ko sa kaniya. "Grandpa's watching us," napalingon naman ako sa direksiyon ng Lolo niya at tama nga siya.
Nakatuon ang mga mata niya sa 'min at hindi lang siya, dahil pati na rin ang katabi nitong si Mr Emerald at sina Esther pa at Raila tsaka napakarami pang iba. Nilibot ko ang paningin ko at kahit sa'n talaga banda ay may nakatuon samin ang mga mata. Kinabahan ako bigla! Nagsisisi na tuloy akong pumunta pa 'ko rito. Nakakasakal ang mga tingin nila, lahat halos ang sasama ng mga matang nakatingin sa 'kin.
Wala sa sariling natapakan ko ang paa niya at muntikan pa siyang mawala sa tamang balanse sa nangyari. Hindi ko alam kung may nakapansin ba o wala sa nangyari dahil hindi ko na magawa pang mailibot ang paningin ko dahil nakatuon kaagad ang tingin ko sa kaniya. Ano ba naman kase 'tong sarili kong 'to e!
Wala pang tatlong segundo ay bumalik na ulit kami sa pagsasayaw at siguro wala naman 'atang nakapansin. Do'n nakaligtas ako, pero ng matingnan ko ang mukha niya ay wala na talaga akong takas. Salubong na salubong ang kilay niya at iritadong-iritado ang mukha niyang nakabaling sa 'kin ang tingin.
"The fck did you just do! Are you stupid?"
"S-Sorry! Hindi ko s-sinasadya," hindi ko mapigilang hindi kabahan sa harap niya.
"Your acting abstracted!" Aniya sa mababang boses, kung hindi kami nasa ganitong sitwasyon, sigurado akong sinasigawan na niya 'ko ngayon. Pero dahil nandito nga kami ay dinadaan na lamang niya sa diin ng bawat salita niya ang galit niya na sigurado akong gusto na niya ngayong isigaw sa 'kin.
"S-Sorry," tanging tugon ko sa mahinang boses.
"Focus! Or else.. your dead!" Nakakatakot na aniya na halos ibulong na lang ang huling sinabi niya. Pero sapat na sapat para marinig ko. Sana pala hindi ko na lang narinig para hindi ako kabahan ng ganito.
Nagbaba na lamang ako ng tingin at pinag-igihang hindi na ulit magkamali sa pagsayaw dahil lagot na naman ako nito.
Ang sama talaga ng ugali niya. Hindi naman ako ka-ganitong natatakot nung una auh! Pero ngayon, halos manindig na ang balahibo ko sa takot sa bawat salita niya. Sa paglipas ng mga araw na hindi ko siya nakikita ay palala lang pala ng palala ang lagay niya. Mas lalong sumama ang ugali niya at pinagsisisihan ko talagang pumunta pa 'ko rito, kung hindi sana ay hindi rin ako kakabahan ng ganito, mapapasubo sa sitwasyong 'to, makakasayaw siya, at mararamdaman ang matinding takot sa kaniya. Nakakainis naman 'tong party na 'to oh! Nagkaroon nga ako ng bagong kaibigan, nakita ko na naman ulit 'tong lalaking 'to. Hanggang ngayon, ramdam ko pa tuloy ang kaba ko!
"Your hand felt cold and clammy, so filthy to touch don't you know?" May halong sarkasmong pambabasag niya sa katahimikang nakapagitan saming dalawa.
Napaangat ako ng tingin at tsaka pa lamang napagtantong kanina pa pala namamasa ang palad kong nakahawak sa kamay niya. Lumuwag ang pagkakahawak ko ro'n at dahan-dahan na sanang tatanggalin iyon sa kamay niya ng bigla naman din niya iyong higpitan kaya hindi iyon nakawala.
"What do you think your doing huh? The song is not over yet, and there eyes focuses on us! So don't cause a scene, you can do that some kind of shit alone. But not now that I'm currently dancing with you." Napakurap-kurap ako habang nakatingin lamang sa kaniya. "I'm not your commander that you have to obey, but I have the authority that you have to follow or else.. your dead. Let's keep dancing 'till the song is done."
"N-Namamasa ang k-kamay ko," sabi ko sa mababa nahihiyang boses.
Alam kong nakakadiring hawakan ang namamasang kamay, katulad nitong kamay ko kaya maiintindihan ko naman siya kung ayaw niya talagang hawakan.
"Who cares!" Aniya sa naiiritang boses at mas lalo pa talagang diniinan ang pagkakahawak sa kamay ko pagkatapos niyang sabihin 'yun.
So anong gusto niyang iparating?
Hindi na lamang ako nagsalita pa at bigla na lamang napatulala at nablanko ang utak. Ilang minuto muna iyon bago nakabalik sa riyalidad at natigilan ng mahuling nakatitig siya sa 'kin ng balingan ko ng tingin. Parang wala lang sa kaniyang nahuli at nakita ko siya, dahil hindi naman niya iniiwas ang tingin niya sa halip ay patuloy lamang akong tinititigan.
"B-Bakit?" Nauutal na parang kinakabahan na nag-aalangan na ewan kong tanong sa kaniya. Malapit na talaga akong mabaliw sa kaba.
Hindi muna siya sumagot sa halip ay pinalipas muna ang ilang segundo bago magsalita.
"Ang panget mo! Buhaghag 'yang buhok mo, ang panget mo ring manamit, ang laki-laki pa niyang eyeglasses mo, ang kapal-kapal niyang kilay mo, ang sakit mo sa mata, I'm sure boring mo ding kausap!"
Hindi ko inaasahan ang mga sasabihin niyang 'yun, pero hindi na 'ko masiyadong nagulat do'n dahil alam ko naman na 'yun sa sarili ko. Tama naman ang lahat ng sinabi niya kaya kahit mukha siyang masakit ay hindi naman gaano para sa 'kin.
"S-Sorry," nahihiyang at nakayukong sambit ko na lamang sa kaniya.
Ang hirap talaga niya! Kanina ko pa siyang kasayaw tas 'di mamamalayan bigla-bigla na lang ipapamukha sa iyo ang mga kapintasan mo. Tapos kung makapagsalita pa, parang perpekto, kahit ang layo-layo naman niya don.
Sana ako lang ang mukhang pinag-iinitan ng mata niya sa mundong 'to. Baka hindi na talaga siya matanggap sa langit 'pag nagkataon. Sa sobrang tindi ng pananalita niya, kung panget lang ang lahat ng tao sa paningin niya, libo-libo na ring tao siguro ang nasaktan niya.
Gabi na ng natapos ang party at nakakapagod talaga. Gusto pa sana akong ihatid ng tatlo pero ako na rin ang umayaw. Alam kong mga pagod din sila at ayaw ko rin namang makaabala pa. Sa huli ay wala rin silang nagawa at hinayaan na lamang akong umuwing mag-isa.
Kasalukuyan ako ngayong nakatayo at naghihintay ng masasakyan sa isang waiting shed. Medyo malalim na ang gabi kaya wala ng masyadong tao, ako lang ding mag-isa ang nag-iintay ng masasakyan dito.
Nakatulala lamang akong naghihintay ng masasakyan, wala naman kase akong napaglilibangan habang naghihintay. Kasalukuyan kong pinagmamasdan ang dalawang magnanay na may dala-dalang plastik bag habang naglakad. Magkahawak kamay ang dalawa, batang lalaki at ang nanay nito. Lumiko sila sa harap ng waiting shed kung nasa'n ako para tumawid ng kalsada. Dahil wala naman akong napagkakaabalahan ay pinagmamasdan ko lamang ang dalawa. Sa gitna ng kanilang pagtawid ay sakto ding padaan ang isang kotseng itim. At namilog ang mga mata ko sa gulat ng sulyapan ko ang batang bumitiw sa kaniyang Nanay na halos nakatawid na ng kalsada at walang kamalay-malay na humakbang pabalik sa gitna ng kalsada. Kitang-kita ko ang gulat ng kaniyang Inay pero sandali lamang iyon dahil mabilis na kong tumakbo palapit sa bata. Wala na 'kong nagawa kun 'di itulak na lamang ito dahil paniguradong magkasama kaming mababangga kung hahatakin ko pa siya. Nakita ko pa ang pagbagsak ng bata ng itulak ko ito palayo, at tuluyan na ngang lumabo ang lahat ng bumagsak at magpagulong-gulong ako sa kalsada pagkatapos tamaan ng gilid ng kotse ang tagiliran ko.
Nagising na lamang ako sa isang estranghirong lugar na tiyak ay ngayon ko pa lamang nakita't napuntahan sa buong buhay ko. Ipinalibot ko ang paningin ko at kinapa ang salamin ko upang alamin kung namamalik-mata lang ba 'ko sa napakagandang lugar na 'to o nag-iilusyon na naman ako.
Napakurapa-kurap ako ng unti-unting luminaw ang lahat ng nakikita ko. Medyo luminaw lang pero walang nagbago at napakaganda nga nitong lugar kung nasa'n man ako ngayon. Ang ganda ng lugar, pero bakit narito ako?
Pipilitin ko na sanang itayo ang nananakit kong katawan para hanapin kung sinong may-ari nitong napakagandang mansion na 'to o 'di kaya'y tumakas at umalis na lamang kung saka-sakaling wala man akong taong makita ng biglang bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang isang napakagandang babae na medyo nasa early 30's na ang edad base sa nakikita kong hitsura nito. Napangiti siya ng makita akong gulat na nakatingin sa kaniya at dahan-dahan naman siyang lumapit.
"Thank God your awake Hija!" Masayang aniya ng makalapit.
Ang ganda niya, lalo sa malapitan. Matangos ang kaniyang ilong, at maninipis rin ang mapupula nitong mga labi. Maputi at ang ganda-ganda pa ng mga mata. Ang ganda pa ng katawan! Kung kilala at close ko lang sana siya ay tinadtad ko na ngayon ito ng papuri.
"Auhm.. S-Sino po kayo? Tsaka.. n-nasa'n po a-ako?" Nauutal kong tanong rito.
Natatandaan ko pa naman ang ginawa ko kani-kanila lang, pero hindi ba dapat at nasa hospital o 'di kaya ay nasa bahay ako, pero bakit ngayon ay naririto ako? Ngumiti muna siya tsaka dahan-dahang inangat ang kamay sa mukha ko at inayos niyon ang buhok kong medyo nasa ibabaw ng mata ko bago tuluyang magsalita.
"I'm the one who almost bumped the kid when you didn't save him." Siya pala ang nagpapatakbo ng kotse sa pangyayari kanina, pero hindi ko pa rin talaga maintindihan kung bakit ako narito at hindi sa hospital na lamang o kahit sa bahay.
"Auh, kayo po pala 'yun. Tsaka 'yung bata po pala? OK lang po ba siya? May nangyari po bang masama sa kaniya? Asa'n po siya?" Sunod-sunod kong tanong rito. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang pumasok sa isip ko ang bata. Medyo napalakas kase ang pagkakatulak ko sa kaniya kanina at hindi ko alam kung may nangyari bang masama sa kaniya, sana naman wala at OK lang siya. Nako-konsensiya tuloy ako sa isiping tinulak ko siya kanina.
Ngumiti lang ang babae na kahit papano'y nakapagpagaan ng mabigat na kinakabahang nararamdaman ko. Hinaplos niya ang buhok ko at tinitigan ako.
"Don't worry Hija, nothing really bad happened to that little kid,"
"Pero tinulak ko po siya, hindi po ba siya nasugatan?" Nag-aalalang tanong ko rito. "Kasalanan ko 'to e," bulong ko sa sarili ko.
Nakangiti lang siya ng mag-angat ako ng tingin sa kaniya.
"Don't blame yourself Baby," aniya sa malambing na boses. "You did push that kid, just because you want to saved him and you did the right thing. I checked that kid before I bring you here and nothing serious injury naman happened to that kid. Walang sugat o kahit ano. I'm more worried about you na nga kanina e! You've lost your consciousness and then I've got panic. I don't know what am I goin' to do or where am I goin' to take you to. I literally lost my mind too and then after a couple of minutes driving, I just realized that where at the front of my house and with the help of my son, we brought you here and call a doctor to check you and let you rest."
Napanganga ako sa mahabang paliwanag nito. Ang laking abala pala ang naibigay ko sa kaniya. Nakaramdam tuloy ako ng biglang hiya.
"P-Pasensiya na po sa abala," nahihiya na nag-iwas ako ng tingin rito.
"Don't be sorry baby, I'm the one who's responsible on saying that-"
"Hindi po! Wala naman po kayong kasalanan sa 'kin, tsaka aksidente lang naman po ang nangyari kanina, sigurado naman po akong walang may gusto non." Ngumiti lamang siya ng pagkaganda-ganda matapos kong sabihin 'yun.
"Your so kind talaga, I really admire on the courage that you have yourself. You didn't hesitate to save that little boy in the middle of the road and you have no idea how you amazed me for that virtues of yours. How great you really are baby." Parang nanggigigil na aniya at pilit na napangiti at tango na lamang ako.
Medyo naaawkwad-an ako sa pagtatawag niya sa 'king 'baby' at hindi ko alam kong ano ang itutugon ko sa kaniya kapag gano'n.
"Let me retrieve your kindness,"
"Huh?" Naguguluhang tanong ko.
Bahagya pa muna siyang nag-isip ng ilang segundo.
"You know what? I have a proposal. I can give you a job with a substantial amount of salary, as my thank you na rin sa 'yo."
"P-Pasensiya na 'po, p-pero may trabaho na po kase ako. Tsaka wala naman po akong ginawang maganda sa inyo para magthank you kayo sa akin. Inabala ko pa nga po kayo e."
"I.. I just want to do kindness to you, ang bait mo kase sa ibang tao and I want you to feel that too, ofcourse by other people and I'm one of that people so, you accept my proposal?"
"Pasensiya na po talaga, may trabaho na po kase ako e. Tsaka hindi niyo na po kailangang gawin 'to."
Sinisikap kong hindi siya masaktan sa pagtanggi ko sa proposal niya, pero lumungkot talaga ang mukha niya pagkatapos marinig ang sinabi ko. May trabaho naman na kase ako, at kahit ang laki pa ng sweldo niya, hindi rin naman ganoon kadaling iwanan 'yun. Sapat naman na sa 'min ni Nay ang parehong trabaho namin para mabuhay sa pang-araw-araw at siguro hindi talaga para sa 'kin ang trabahong inirerekomenda niyang pagtrabahuan ko.
Sa pag-iisip ko ay biglang pumasok sa utak ko si Nay. Sigurado akong nag-aalala na 'yun sa 'kin.
Kahit na nananakit talaga ang katawan ko, lalo na 'tong tagiliran ko ay pinilit kong tumayo mula sa pagkakahiga sa kama. Baka may mangyaring masama kay Nay sa sobrang pag-aalala nito sa 'kin.
"Oh, your not OK pa! Baka mabinat ka!" Bakas ang pag-aalala sa tonong sabi nito, pero hindi ko na talaga 'yun napansin pa dahil nag-aalala na 'ko kay Nay.
"Pasensiya na po talaga, 'yung Nay ko po kase kailangan kong puntahan, sigurado akong nag-aalala na po sa 'kin 'yun," pinilit ko ang sarili kong 'wag ilabas at ipakita ang sakit habang tinatayo ang sarili ko sa kama at baka mas lalo lamang ako nitong pigilan. "Tsaka sa offer niyo po, pasensiya na rin po. May trabaho na po talaga ako at maraming salamat nalang po do'n."
"OK, OK! I'll let you go home, but let Mang Tomas, our driver, drive you on your way home. I'm worried something wrong might happened to you if you leave here by yourself, and-" lumapit siya lalo sa akin at kinuha ang kamay ko, tsaka may inilagay na kung ano sa palad ko.
"That's my number. You can call me anytime you want if you really need a job. It's my pleasure to help a girl like you, baby." Aniya sa malambing na boses.
"P-Pero-"
"No but's, I know you won't accept my help this time, but I'm pretty sure you'll accept this next time. Don't worry I won't get offended, but please.. just don't hesitate to call this number if you change your mind and I'm more that willing to help you OK?"
Sa huli ay tinanggap ko ang numerong ibinigay nito at nagmamadaling umalis sa mansion na 'yun kasama ang driver na si Mang Tomas daw ang pangalan. Tulala lamang ako habang nasa biyahe pauwi, hindi ko maiwasang hindi mag-alala para kay Nay, kung maaari ay dapat talagang mapanatili ang normal na tibok ng kaniyang puso kung ayaw itong maging komplikado ang lahat. Sana naman ay wala talagang mangyaring masama sa kaniya. Isa pa din 'tong pabagal lang ng pabagal na kotseng sinasakyan ko. Traffic 'ata ang kalalabasan nito.
Imbis na mainip ay kinalma ko na lamang ang sarili ko at dahan-dahang pumikit at nanalangin.
Diyos ko, 'wag niyo po sanang hayaang may mangyaring hindi kanais-nais sa tanging kapamilyang pinakamamahal ko..
Dahan-dahang tumutulo ang mga luha sa pisngi ko habang taimtim na pinapakiusapan ang Diyos Ama. Gusto kong ignorahin 'tong masamang pakiramdan ko, pero mas lalo lamang binabalot ng pag-aalala 'tong katawan ko.
Sa sobrang kagustuhan kong mapuntahan ang Nay ay mas lalo lamang iyong pinababagal ng panahon at kinukulong ako sa gitna ng kalsadang 'to. Sinabi pa ni Mang Tomas na may aksidente daw na nangyari kaya nagkaganito kahaba ang traffic. Wala naman akong magagawa kun 'di ang maghintay na lumuwag-luwag ang daan.
Pagkalipas ng mahabang sandali at sa wakas ay lumuwag na rin ng daan ay hindi nagtagal nakapunta na kaagad kami sa aming destinasyon.
Habang pahinto ang kotse ay nasa bukana ng apartment namin na kaagad ang mga mata ko, umaasang makita roon si Nay, pero imbis na siya nga ay si Mana Tisya ang nakita ko sa tapat. Huminto ang kotse at mabilis akong bumaba palapit sa kaniya. Bakas ang lungkot at pag-aalala sa mga mata niya habang sumasalubong sa 'kin ng tingin.
"Mana Tisya, m-may problema po ba?" Sinisikap kong maging kalmado kahit na ang totoo ay talagang sasabog na 'ko sa loob-loob ko.
"B-Bakit po?" Tanong ko ulit rito ng hindi ito makasagot at nananatiling nasa 'kin lamang ang tingin.
Binigyan ko ulit siya ng ilang segundo para sagutin ang tanong ko pero hindi pa rin siya sumagot.
"Ano po bang nangyayari sa inyo? Nasa'n si Nay?!" Kesa hintayin ang sagot niya ay nagpasiuna na lamang akong maglakad papasok ng aming apartment para tawagin si Nay.
Pero hindi pa ako nakakahakbang papasok ay narinig ko na itong nagsalita na siyang nagpatigil sa buong punsyon ko. Na blanko ang utak ko, nanindig ang balahibo ko at para akong tinulos sa kinatatayuan ko ng marehistro ang ayaw tanggapin ng utak ko ang sinabi nito. Walang emosyon ang naging mukha ko habang nananatili la ring tulala sa kinatatayuan ko, pero ang mga luha ko ay nag-uunahan ng malaglag sa pisngi ko. Nablanko ang lahat sa 'kin habang nagpapaulit-ulit sa tenga ko ang sinabi nito.
"Sinugod sa ospital ang Nay mo.."