Kabanata 1
Death
Pinapatawag ako ng aking amo. Kabado dahil wala namang ibang maisip kung hindi ang pagkakaroon ng mga maling nagawa sa trabaho. Ilang beses kong inisip at paulit-ulit na binabalikan sa isipan ang mga papeles na ipinasa bago ito ini-abot sa kanya. Dalawang buwan pa lang ako sa kompanyang pinagta-trabahuan. Dalawang buwan pero kaagad ng nakabisa ang araw-araw na gawain.
Mailap ako at hindi palakaibigan. Sa dalawang buwang pananatili sa kompanyang ito, na bansagan ng masungit at suplada. For today, I'm wearing a white long sleeves, pencil cut skirt, paired it with a black shoes. Tatlong pulgada ang taas ng takong ng sapatos. I wasn't ready for this. Kumpiyansa akong  walang palpak na nagawa. I always checked my work before passing it to my boss. Baka naman iba lang ang sadya?
Pansin ko ang nagtatakang mukha ng mga ka-officemates ko. Baon ko ang kaba habang naglalakad patungo sa opisina ng amo. If this is my last day, I will accept it wholeheartedly.. Maaring hindi siya kuntento sa mga gawain at nalalamyaan sa mga kilos ko..
I sighed deeply before knocking on a wooden door. Makintab ang pinto at ang door handle ay hindi makikitaan ni katititing na alikabok..
I heard my boss saying "COME IN"
Kabado pa rin, humugot ng panibagong hangin at kampanteng pumasok sa loob ng opisina. My boss is still single. Marami ang humahanga, marami ding nauuto. Well, bukod kasi sa mayaman, very successful na, kaya pupuwedeng magpalit ng babae kung kailan niya gustuhin.
Matangkad, gwapo, matikas ang pangangatawan, very intimidating. Isang sulyap lang nakakakaba na. Suplado rin kasi ito.
"Good morning Sir.."
Nagkamot siya sa magkasalubong na kilay. He was standing in front of his table, and he's not alone. Oo, hindi siya nag-iisa dahil naririto sa loob ng kanyang opisina ang isa pang pinagkakaguluhan sa tuwing bumibisita, it's his friend who named Aldric? Hindi ako sigurado. Narinig ko lang ito na pinag-uusapan ng mga katrabaho.
He was more like a foreigner. Masyadong maputi at mestiso. Hindi na lingid sa akin ang pagiging babaero nila ng aking amo. This guy is  more ruthless than my boss. Sa tindig at titig mas pinanghihinaan ako ng loob.
I mean, bakit siya naririto kung kakausapin naman pala ako ng boss ko? Makikinig ba siya habang senesermonan ako? I don't know why I became conscious by his presence. Siguro dahil hindi man lang nag-ayos bago pumarito? Baka sesermonan ako dahil parating kulang ang make-up na inilalagay sa mukha sa tuwing pumapasok sa trabaho?
"M-ay problema po ba? May mali sa mga naipasa ko?" I licked my lower lip. Mas lalong bumabaha ang kabang nararamdaman.
"No. I Mean," Tumingin siya sa gawi ng kaibigan. Humakbang ng isang beses bago inilipat ang tingin sa akin.
"I just want you to.. to.. meet my friend." Kaagad ang pag-iwas niya ng tingin.
Bakit niya naman ako ipapakilala sa kaibigan niya? May sapat na rason ba?
Ginala niya ang paningin sa kaibigang naghihintay na mapansin ko?
Mapansin.. Mapansin talaga?
Sa dami ng babae niya? Bakit ako pag-aaksayahan ng panahon? Trip lang ba 'to? Na kung bibigay ay isasama sa listahan ng mga babaeng nahuhumaling dito?
"Kailangan niya kasi ng assistant. Nagkasakit kasi yung assistant niya... kaya.." Umigting ang panga ng aking amo. Tila hirap sa pag-iisplika sa panig ng kaibigang tahaimik lamang..
"Paano ho k-kayo..?"
"Puwede namang si Lucille muna.. Okay ba sayo? Tataasan niya ang pasahod-"
Agad na akong umiling. Mas komportable na ako sa trabaho ko sa kanya. Kung pagbibigyan ko siya panibagong pakikisamahan na naman, at isa pa, gamay na gamay ko na ang trabaho sa kompanyang ito.. kaya mananatili na lang ako.. sapat na naman ang pasahod na nakukuha ko.
"D-dito na lang ho.."
"Well..."
Bigla ang pag-angat ng tingin ko sa kanya ng marinig ang buong-buong boses ng kaibigan ng amo.
Nagkatitigan kami. Isang sulyap lang sa kanyang mukha kaagad ng rumihistro sa isip ito. Malagkit ang kanyang paninitig. I can't looked away.. pakiramdam ko hinihigop niya hindi lamang ang katawang lupa kundi'y maging kaluluwa.
He had gray eyes. Matangos ang ilong na tila perpektong nililok ng isang iskultor. His lips are reddish, and he's very tall. Malaking tao, ang kanyang bulto ay kayang takpan ang may kanipisang kong katawan. His biceps are very prominent.. tila naiipit sa polo shirt na suot!
"P-asensiya na ho.."
He chuckled. It wasn't the first time I heard someone chuckling.. hindi na dapat ito bago pero noong siya na ang naringgan parang kinilabutan!
"Aldric Kieth Lewis..."
Sabay lahad ng kamay. Sa mangha ko halos matulala pa ako sa kaputian ng kamay na naghihintay na tanggapin ko. I'm a bit hesitant..
"Tinanggihan ka na nga sa trabaho pati ba naman pakikipagkamay? Really man? Hindi yata tinablan ng karisma mo?"
Pigil ang tawa ng amo. Ang atensiyon ay sa kanya na ngayon.
"I'm sorry man.. hanggang dito na lang ako.."
Lumunok ako at muli pang pinasadahan ng tingin ang kamay na nakalahad pa rin. Ayaw ko siyang mapahiya kaya-
Suminghap ako ng maglapat ang mga kamay namin. His palm were a bit rough.. large but I can feel his respect by just holding my little hand. Bahagyang nanginginig, binisita kasi ako ng hiya.
"Relax.. it's just me.."
Nakita ko ang pag-iling ng guwapong amo. Nakangisi pa nga ito.
"P-pasensiya na, nakasanayan ko na kasi dito."
Napadila ako sa ibabang labi. Umiiwas sa pag-iinit ng pisngi. Ng muling magtama ang paningin. Nahuli kong nakatitig sa labing dinilaan..
"No. It's okay.. but.." He sighed and smile. Halos malaglagan ng panga ng ngumiti siya. Sobrang gwapo na niya kahit titigan mo lang pero iyong ngitian pa niya parang nagsibabaan na ang mga anghel sa lupa!
"...You still didn't tell your name."
Nahihiya na ako. Sobra sobra na at baka isipan pa nilang nag-iinarte pa, wala namang ganda!
"Sofia Elaine Madrigal..."
"You really made my day.."
Muli siyang ngumiti. Nakakahawa kaya ngumiti na lang din ako sa kanya.
"Malala ka na tsong."
Sumingit ang aking amo sanhi ng pagkakagising. Mabilis akong nag-iwas ng tingin. Gusto ng umalis, nga lang, hindi alam kung paano magpapaalam...
Iyon ang unang pagtatagpo hanggang sa nasundan. Minsan, kapag kumakaing mag-isa sa  cafeteria nagugulat na lang sa pagdating niya. Nakikiupo sa bakanteng silya sa mesang inuukupo. Naging malapit na siya.. hanggang sa unti-unti na ring nakasanayan ang kanyang presensiya.
Darkness filled the place. Ang masayang pakikipag-usap sa amo at kay Aldric ay napalitan ng masamang panaginip. Dahil ngayon nasa loob ng isang madilim na lugar. Sa suntok na natanggap halos mawalan ng ulirat. Rinig ko ang halakhakan ng mga kalalakihan. Nanghihina ako dahil sa malakas na suntok na natamo. Humihinga pa naman pero ang mga mata'y pinanghihinaan. Sumusuko na rin ang aking katawan. Hindi nakagapos ang mga kamay kaya malayang naigagalaw. Sa pagod na paraan, nagmulat ako ng mga mata.. nanlalabo noong unang subok. I saw them..
Maingay na nag-uusap, nagtatalo. Sa maliit na babasaging mesa ay may mga nakalapag na inumin. Hindi lamang iisa kundi'y napakarami nito. Ang usok ng sigarilyo ay umiikot dahil nakasarado ng husto ang lugar na pinagdalhan.
Makakaligtas pa kaya ako? Papatayin ba ako? Sana ay patayin na lang at huwag ng pagsamantalahan. I blink.. ramdam pa rin ang pananakit ng tiyan dulot ng malakas na suntok na pinakawalan.
Pumikit ako at nakita ang mukha ni Mama. Tiyak kong nag-aalala na siya. Anong oras na kaya? Si Aldric nakauwi na ba? Kung sana ay pumayag na lang na maihatid ako hanggang kanto..
Tears start falling.. nawawalan na ng pag-asa sa kamay ng tatlong lalaki..
Bahagya akong gumalaw.. hirap dahil ramdam ang kirot ng tiyan. From a blurry state I saw a man walking at my direction. Nakahiga ako. Hindi sa kama. Kundi sa isang mahabang lamesa. It's a wooden table.. matigas at nahihirapan pang gumalaw dahil sa pananakit ng katawan..
Naka-itim ang lalaki. Si Oliver. Tanda ko ang pangalan ng dalawa sa kanila. Yung isa hindi pa nababanggit kaya walang ideya.
"P-parang awa niyo na.. pakawalan niyo na ako.." Suminghap dahil nanghihina..
"Nag-aalala si Mama.." Namumuo ang luha sa mga mata.. Kinakabahan lalo dahil lumapit pa ng husto ang lalaki.
Ang damit na suot ay wala na sa ayos. Gustong takpan ang nakabalandrang mga hita pero paano naman kung pinanghihinaan?
A large and rough hand was on my exposed legs right now. Sa gulat, kahit nanghihina kaagad nagpumiglas.. Halos sumigaw ako ng ilapat sa balat ang kanyang sigarilyo. Ng idutdot pa ng husto sumigaw na kahit nanghihina pa..
Umiiwas ako mula sa pagkakapaso pero patuloy niya pa ring ginagawa ito. Halos magmakaawa na tigilan na 'to..
"Tama na.. tama na. Parang awa mo na.." Hinahanap ko ang kamay niyang may hawak ng sigarilyo..
"Tang-ina mo. Kung nagpapaubaya ka na lang ba, e di walang problema!"
Pumikit ako ng muli niyang hawakan ang mga hita ko. Diring-diring na ako kahit hawak pa lang ito! Humihiyaw at nagmamakaawa ako!
"Chill man.. manghihina siya."
Si Simon ito. Nakalapit na rin.
"Napakakinis. Ang suwerte naman natin." I heard a buckling of his belt.
Mariin akong pumikit.. Huwag naman sana.. dapat i-aalay ko lamang ang pagiging puro para sa mapapangasawa. Pero sa sitwasiyon ko ngayon, may laban pa ba? Makakaiwas pa ba?
He ripped my dress, sabay ng aking sigaw ang pagkakapunit ng aking damit. Nanlalaban, sumisipa, sumisigaw, pagod na pero nagpupumiglas pa rin upang maisalba ang iniingatang puri...
And then, another cigarette was on my sensitive skin again. Halos mamatay na sa pagkakapaso!
"Ahhhh!"
Halakhakan mula sa kanila ang natanggap. Walang awang pinapaso ng sigarilyo. Ang isa sa kanila ay humahawak sa mga sensitibong parte ng katawan!
Patayin na lang sana nila ako dahil matatanggap ko pa ito, pero ang pagsamantalahan nila? Habang buhay ng dadalhin sa alaala!
"Patayin niyo na lang ako!" Pagpupumiglas ko pa! Nagsusumamo na mapagbigyan ang kahilingan kong ito..
"No, let us bring you to heaven first.. and let the demon decides.."
May humawak sa aking dibdib. Masakit dahil may pangigigil. Hinampas ko ang kamay na humawak sa aking dibdib lito dahil pagkatapos nito ay may kamay namang gumagapang patungong kaselanan and I can't take it!
Iyak na lang ang tanging kayang gawin. Wala ng pag-asa na maisalba pa ang iniingatang dangal...
Sana pagkatapos ng lahat ng ito ay patayin na lang ako. Death is my only chance to have my peace...