"Is there something you're not telling me?" I ooked away.
I was an early bird for this day. But I think my best friend have all the time in the world. Akala ko sa sobrang aga ko ay ako pa lang ang ta-tao sa coffee shop. But I was wrong. Si Kristel agad ang bumungad sa akin kanina.
Now I'm busy at the counter, giving all my time to the customers but here's the mic-mouthed princess beside me. Blabbering. Not minding the customers ordering.
"Really Thalia? You're just gonna ignore me the whole day?" Pinanlakihan ko siya ng mata.
"Manahimik ka nga, may mga umo-order." I turned to the woman. "What is it again, Miss?"
I saw Kristel in my peripheral vision, rolling her eyes for the nth time. I wasn't ignoring her. I'm just busy doing my work.
A part of me is blaming myself for not telling her what's bothering me and about my problems that I'm facing. Even Kyle didn't know. They are my best friends. I wanted to tell her, but now that i think I'm fine enough, i don't think she still needs to know.
Kinuha niya ang phone ko at iyon ang kinalikot habang patuloy pa rin ako sa pagkuha ng mga orders. Marami ang cutomer ngayon. Nakakapagod man pero malaking kita rin ito.
"Who's Ezeckhiel?" Isang sulyap lang ang ginawa ko sa kaniya at tinuon muli ang atensyon sa harapan. I shrugged. "He look charming."
"Are you invading my messages?" I lightly shot up one of my brow at her.
"Duh, he messaged. Can I answer?" Inirapan ko lang ito bago inagaw ang phone ko to read the message of an unknown brute.
ezeckhiel: hi
Malalang irap ang ginawa ko ngayon bago binalik sa kaniya ang phone ko. I didn't open the message.  I won't answer.
"Kung 'di mo trip, ipakilala mo ako!" Kristel mumbled.
On the other side, I saw Renzo got out from the office. He is holding a bunch of papers. Wearing our usual uniform, he looks good. Nang mapansin siguro ako ay tumingin din ito at ngumiti ng matamis. I smiled back. The time he turned his back on me, that's when I felt my cheeks turned red. I remember what I promised to my Mom!
Nakagat ko ang labi ko at napapikit ng mariin. Kinakabahan ako sa hindi malamang dahilan. Siguro dahil ay nahihiya ako. I don't know what to tell Renzo! Should I tell him that my Mom wants to meet him because she thinks he's courting me. Nakakahiya!
"Hoy!" Napatalon ako sa gulat dahil sa sumigaw sa mismong tainga ko.
"Aray ko naman!" Napahawak ako sa dibdib. Kristel's accusing eyes tells everything.
"Bakit naman nakapikit ka pa? Naka-kagat labi pa!" Sa sobrang hiya ay tinalikuran ko siya.
She even saw that?
"Ngayon masasabi ko na talaga, meron kang hindi sinasabi sa akin." She crossed her arms around her chest and gave me her bitch look.
Ibubuka ko na sana ang bibig ko pero hindi ko alam ang sasabihin. Should I also tell her that my crazy Mama wants to meet my guy co-worker and it's all because she thinks he's into me?
Naramdaman ko na naman ang pag-iinit ng pisngi ko kasabay noon ang malakas na hampas sa braso ko. Para akong nagising bigla galing sa panaginip habang gising. Hindi ko namalayan na nawawala na pala ako sa ulirat.
"You're turning red! Are you seeing someone?" Nanlaki ang mata ko sa malakas na pagkakasabi noon ni Kristel.
I saw Renzo turned to us, siguro ay narinig ang sinabi ni Kristel. Kahit si Jasmine na tahimik na nagmamasid sa mga customers ay napatingin sa amin! Hinila ko si Kristel sa sulok bago ito sinabunutan ng slight. Gee, I can't believe that's how attentive she is to me that she even saw the smallest thing!
"Gaga, watch your damn mouth!" Napasabunot din ako sa buhok ko na tila'y stress na stress sa pangyayari.
"Sino 'yan, ha? Bakit hindi ko alam?" I gave her a warning look and she stop.
Huminga ako ng pagkalalim-lalim. Tumitig ako sa kaniya kaya bahagya siyang napaatras.
"Y-you're scaring me! Aamin ka lang, dapat ganyan!?" Malakas na sabi na naman niya kaya napapikit ako ulit.
"Okay, okay! Mama wants to meet -" I stopped. What would she say? Me with her Tita's worker. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay hindi iyon tama. Kristel never judge. I, too. But i don't think this is not a good idea. "She wants to meet that Ezeckhiel you saw on my phone." Wala sa sariling nasabi ko.
Nanlalaking mga matang tinignan ako ni Kristel. Kahit ang bibig niya bumilog din. Ako man ay nagulat din sa sinabi ko. He didn't even come out in my thoughts but those words just slip out my mouth.
"Are you for real?" Inuga-uga pa ako nito at binigyan ng echos look. "So... what's the score between you and that Ezeckhiel?" Tumaas-taas pa ang kilay niya.
"W-wala. We're f-friends." I'm not sure. Full percent, not sure.
"Bakit parang hindi?" Naningkit ang mata niya.
Umirap ako. Hindi mo lang alam, my friend. Hindi ko iyon kilala.
Hindi ko na sinagot ang alin mang tanong ni Kristel matapos noon. Umuwi na rin siya dahil parang satisfied na siya sa nalaman na iyon. Na parang iyon 'yong tinatago kong sikreto na kanina niya pa pinagtatampuhan at ngayon ay nabunyag na.
Maagang nagsara ang coffee shop dahil aalis si Miss Dianne at gusto niyang makauwi na rin kami. Halos four pm pa lang. Hindi gaya noon na halos lubugan na ako ng araw bago makauwi.
While my other co-workers are busy waiting for commute to go home. I was there, lazily leaning at my small motor scooter. Beside it was the big motor. Showing all his strength with his black strong color. After a few minutes, I already saw its owner whom I was really waiting. Ang pagkakabagot ko kanina ay mabilis na napalitan ng kaba.
"Oh, 'wag mo sabihing ikaw naman ang mag-aaya sa akin lumabas?" He laugh when he saw me obviously waiting for him.
Suddenly, I'm out of words. I don't know how to answer him. It feels like my brain suddenly damaged and it will took an hour to work again. Nahihiya na ako agad!
"U-uhm..." I wanted to punch myself hard for being this stupid.
"Uhm?" He mimicked while smiling.
"Do you have a time?" Napapikit na tanong ko.
"Oo naman. Marami akong oras." Tumawa siya. "Bakit?" His smile didn't fade. I doubt it left his lips.
"My M-mom wants to m-meet... you." Pahina ng pahina ang boses ko. Halos hindi ko na marinig ang sariling sinabi.
His jaw dropped. Bahagya ring nanlaki ang kaniyang mata. I wanted to close my eyes and leave him here. I don't want to see his reaction. Lalo akong nahihiya! He doesn't expected this. What the hell is happening to me for agreeing to my Mother.
"S-seryoso ka?" hindi makapaniwalang tanong niya.
Ako rin hindi makapaniwala sa ginagawa ko.
"I-i kinda told her about my co-worker asking me to eat with him and now she w-wants to meet you."
Napabuntong hininga ako nang makita na walang pinagbago ang reaction niya. I know this won't work. My embarrassment just doubled.
"Alam mo, ayos lang kahit hindi. Alam kong nakakabaliw, p-pero nabaliw na nga siguro ang Nanay ko." Nameke ako ng tawa. "I'm sorry, this is so embara -"
"Hindi, sasamahan kita sa inyo." Ako naman ngayon ang halos lumapat ang panga sa lupa. Did I hear him right?
"A-ayos lang talaga k-kung hindi ka-"
"Sabi ko sasamahan na kita 'diba?" He smiled at me sweetly. "Magpapakilala ako sa Mama mo gaya ng gusto niya."
Now my jaw really felt the soil under me but now, with my heart. What he said left something inside me that caressed my abnormal heart.
"S-sige." Natawa siya dahil sa pagkaka-utal ko. He gestured his hand as if telling me to lead the way.
Mariin na ipinikit ko ang mata ko no'ng tumalikod ako sa kaniya. Gusto ko na ring sabunutan ang sarili ko at baka nga nagawa ko na iyon kung hindi lang siya nakatingin.
I sat on my motor and started the engine. He did, too. Mabagal lang ang pagpapaandar ko at sa isip-isip ko ay baka nababagot na siya. With the glimpse of him with his big black motor, he can pass as a racer. And him driving with this slow speed looks so boring. Pero kapag titingin ako sa mukha niya mula sa side mirror ay parang wala lang ito sa kaniya. Nakatingin lang siya sa akin, sa likuran ko na parang iyon lang ang nakikita.
Nang makarating kami sa bahay ay iginala niya agad ang paningin sa paligid. Our house is not big. I don't know if he will judge me for this but I don't care. If he did, I will punch him out of here.
Tahimik lang kami hanggang sa pagpasok. Malinis ang loob, halatang babae ang naninirahan dahil sa mga ayos. I chose this day to do this because it's Mama's day off. Kahit wala naman talaga kami gaanong kalat dahil hindi kami nagtatagal dito ay halatang bagong linis ang bahay. Is she expecting someone? Or is she expecting that this is the day she's been waiting for.
"Sorry talaga. Alam mo, pwede ka naman mag back-out." Tumigil ako.
Tumawa lang siya. "Mag baback-out pa ba naman ako, e, ang layo na rin ng narating ko."
"Sorry talaga."
He just gave me an assuring smile kaya dumeretso na ako. Wala si Mama sa sala, pero sa amoy na kumalat sa bahay ay nasisiguro ko na nasa kusina siya.
"Ang bango, biglang kumalam ang tyan ko." Natawa ako dahil sa sinabi niya. Hinimas-himas niya pa ang tyan.
"Mama, nandito na po ako." Ilang segundo lang ay namataan ko na si Mama.
She's wearing her usual daster whenever she's stuck at home with an apron hugging her and messy bun. She smiled at me sweetly but when she saw I'm with someone, her eyes circled and mouth open.
Dahan-dahang lumapit si Mama sa amin habang nakatingin kay Renzo. Her reaction screams admiration towards him. Napakamot ako sa batok dahil ngayon ko lang nakita si Mama na ganito. Don't tell me she's liking him.
"You must be Renzo," sabi ni Mama noong nasa tapat na namin siya.
Renzo bowed his head politely and smiled. "Ako nga po, it's nice to meet you po."
Mama smiled sweetly. "It's nice to finally meet you. You can call me Tita Amanda."
Nagkukuwentuhan sila Mama papunta sa kusina habang nagpaalam naman ako na magbibihis muna kaya naiwan ko sila. I think this is it. My problem with Renzo and my own Mother is now done. She seems to like him and I think that's good. I just hope that she will stop with what she thinks about me and Renzo.
"Ang Jules sa pangalan ni Thalia ay kinuha ko sa akin, anak." Narinig kong kwento ni Mama.
"Ano po ba ang buo niyong pangalan, Tita?" magalang na tanong ni Renzo.
"Juliette Amanda ang pangalan ko, hijo. Nathalia Jules ang aking anak." I smiled.
This is the second time my Mama ever told someone about our name. And just like the first time, she says it all proudly and joyful. Like it was the best decision she ever made. The first time she told that story was to me. She told me that her Father, my Lolo, finds Juliette the most beautiful name so she named me after her. Jules. Nathalia Jules
"What a beautiful name." I heard Renzo muttered.
"That's what my Father used to say," Mama responded.
I showed myself and they both smiled at me. Renzo seems to be comfortable with Mama. And Mama looks so happy with his presence.
"Kimusta naman sa trabaho si Thalia, Renzo?" tanong ni Mama habang kumakain kami.
"Magaling siya, Tita. Parang hindi manlang napapagod." Thy both laugh. I chuckled.
"Talaga ba?" manghang tanong ni Mama.
"Ganoon talaga siguro Tita kapag desidido ka talaga na magtrabaho." They laugh again.
"Naku, mabuti naman nga at gan'yan niya kagusto magtrabaho, para hindi nahihirapan." Nagkuwentuhan pa sila.
"Siya nga pala Renzo, may girlfriend ka ba?" Imbes na si Renzo ay ako ang nabilaukan.
Mabilis nila akong inabutan ng tubig at ininom ko naman agad 'yon. Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Mama kaya pasimple ko siyang sinamaan ng tingin. Renzo seems not to notice our little business. Worry is the only thing I can read in him.
"Ahh, wala po Tita." Mama smiled widely at him. Napairap ako dahil malamang ay alam ko na ang sasabihin niya oras na makaalis si Renzo rito.
"Alam mo ba na si Thalia rin ay-" We were interrupted by a knock.
Mama looked at the living room, confused. I have a hint on who could it be kaya mabilis akong nagtungo sa main door para buksan. Sa gulat ko ay hindi agad ako nakagalaw. It was Kyle whom I was expecting. But instead, it's my Father. Standing firm with a little boy beside him.
"Thalia, magandang hapon, anak ko." Papa smiled at me.
Pinatuloy ko sila pareho. Gulat man ay mabilis na nakabawi rin si Mama nang marating namin ang kusina. Renzo is confuse and curious at the same time but didn't utter a word. Mukhang hindi pa naman napapansin ni Papa ang bisita dahil kay Mama siya unang bumaling.
"Amanda," bati niya kay Mama.
"M-maupo kayo. Sakto kumakain kami." Mama couldn't look at him. Naramdaman ko bigla ang pagiiba ng ihip ng hangin. Natahimik ang dalawa.
"Puwede ba kaming sumalo ni Russell, kung ganoon?" Nginitian ko lang si Papa.
"Ahh, Pa, this is Renzo." Mabilis na tumayo si Renzo nang marinig ang sinabi ko. Siguro ay hindi inaasahan na iyon na pala ang tatay ko. Si Papa naman ay gulat.
"Nice to meet you po, Sir." Nagmano si Renzo sa kaniya.
Gulat man ay napatango si Papa. Tumitig siya kay Renzo bago sa akin ulit. Alam ko na agad ang gusto niyang itanong kaya inunahan ko na iyon ng iling.
Sumabay nga ang dalawang bagong dating sa amin. Pero hindi tulad kanina ay tahimik na lang kami. Tanging ingay lang ng kutsara at tinidor na tumatama sa plato ang maririnig. The atmosphere was so awkward and I can't stand it. I felt another embarrassment with the thought that Renzo has to witness this.
"Kuya, are you my Ate's boyfriend?" We all stopped when Russell spoke. Kung umiinom ako ng tubig ay baka naibuga ko na sa kaniya iyon.
I was left with mouth open as I stare at him, staring so serious at Renzo.
For a second, I wasn't shocked on what Russell said. Pero sa kung ano ang itinawag niya sa akin ay doon ako mas nagulat. I didn't expected that coming. I thought he hates me because he's lightly giving me a cold shoulder. And I've been thinking that he won't consider me as his Ate. Ang hinihintay ko nga ay kung paano niya babanggitin ang pangalan ko. Kung malamig din.
Nagulat si Renzo roon, siyempre. Kahit si Mama at Papa. Pero walang nakapagsalita sa amin! Gee, I never imagine this kid holds a power like this.
"Are you?" Russell asked again when he didn't received any answer from Renzo.
Hindi naman nagtagal ay napakurap-kurap si Renzo na parang ngayon lang natauhan. Bumaling ang tingin niya sa akin kaya mabilis akong nagpakawala ng nagpapaumanhing ngiti.
"A-ah, Russell, he's my friend," ako na ang sumagot.
Russell looked at me intensely. Grabe, natutop ko ang labi ko. Hindi ko alam na ganito palang bata ang magiging kapatid ko.
"Is that true, Kuya?" Tingin ulit niya kay Renzo.
"O-oo, Russell." Kumamot siya sa batok.
"Russell, eat your food." Nakanguso namang nag-iwas ang bata. "Pasensya na, hijo. Matanong lang talaga ang batang 'to."
"Okay lang po, Tito." Renzo smiled at him and so as Papa.
I freed an apologetic smile when Renzo's gaze caught mine again. He shrugged and slightly chuckled, kaya napahinga ako ng maluwag. Baka kasi naiinis siya kay Russell. Pero mukhang wala naman siyang pake roon, at inisip na bata lang talaga si Russell.
"You're on third year, right Renzo?" Sa tanong na iyon ni Mama ay mabilis na napunta ulit sa akin ang tingin ni Renzo.
Napatigil ako sa pagsubo dahil sa inis kay Mama. Nang ma-realize ang sinabi ay napatingin din sa akin si Mama bago tumawa.
"Nakuwento ka kasi sa akin nitong anak ko," dagdag pa ni Mama.
Dahil doon ay lalong sumama ang mukha ko. Napapikit ako ng mariin dahil sa kahihiyan. Lalo na noong pati si Papa ay tumingin din sa akin! Nakakahiya! What would he think? That I'm telling my Mom everything that I know about him? Na pinagchi-chismisan pala namin siya rito sa bahay after work.
"Is that right, Princess?" nakakalokong tanong ni Papa. He's grinning at me, obviously trying to annoy me!
"Sinabi sa akin ni Thalia na dinala mo raw siya sa magandang lugar, ah." Pagsabat ni Mama.
"That's strange, pumayag siya." Si Papa naman. Pinanlakihan ko sila ng mata.
"Geeze, stop it." I blurted noong hindi na nakapagpigil.
Tumawa si Mama at Papa. Nangunguna pa si Mama sa sobrang lakas ng tawa niya na siguro ay dinig din ng kapitbahay. Halos maramdaman ko ang pamumula nang pati si Renzo ay natawa ng bahagya. Even Russell!
"You look like a kamatis, Ate." I glared at Russell. Mabilis siyang kunwaring kumakain nang makita ang tingin ko.
"You know what, I think you should go. Baka gabihin ka, malayo pa ang inyo rito." Yaya ko agad nang mapansing tapos na naman si Renzo sa pagkain.
"Oh, bakit pinapauwi mo na agad siya, Thalia." Mama pouted. No, Mama I won't be deceived. Inasar mo 'ko!
"Malayo pa ang uuwian niya, Ma."
"Babalik na lang po ako. Iyon ay kung puwede pa." Renzo laugh.
"Oo naman, sana pagbalik mo ay nandito ulit kami. Kung gusto kang makilala ng prinsesa ko ay siguro kailangan ako rin." Pinandilatan ko si Papa at mabilis na hinila si Renzo roon.
"Uuwi na siya!" I yelled while dragging Renzo out to my annoying family.
"May gusto ka bang sabihin sa'kin?" tanong ni Renzo nang makalabas kami sa bahay.
Sa pagkakataong ito ay siya naman ang pinandilatan ko dahil halatang nangaasar siya. He's smiling like a dog in front of me! Hindi ko alam kung para saan ang tanong na iyon. But the way he said it and the way he smiles in front of me now, I know for sure, he's continuing what my family has started.
"W-wala, umuwi ka na. Ingat." Hindi ko alam kung naintindihan niya ba iyon dahil sa bilis ng sinabi ko.
He laugh. "Ayos ka lang ba?"
"Oo naman." I creased my forehead.
"Bakit namumula ka?" Natigilan ako. Gusto kong sumabog. Tahimik ang pagkausap ko sa isip ko na sana ay kainin na lamang ako ng lupa ngayon.
"Ikaw ha, ikinukuwento mo pala ako sa Mama mo." I was burning red! "Sa susunod, kapag nagtanong siya sabihan mo agad ako. Pupunta ako rito para ako na mismo ang magkuwento." Tumawa siya ng malakas.
Hinampas ko siya sa braso at sapilitang tinulak palapit sa motor niya.
"Sige na, baka abutin ka pa ng dilim sa byahe." Humarap siya sa akin.
"So..." He cut his words so I gave him a kind of look. He laugh. "Puwedeng makasama ka ulit bukas?"
Nakaramdam ako ng hiya. Hindi ko alam kung akma ba iyon sa sitwasyon pero iyon talaga ang nararamdaman ko. I don't know what to say and do. I never handle a guy except for my best friend.
Pumaling ang ulo ko habang nakatingin sa kaniya. Or am I assuming things? Am I assuming that I'm thinking different towards his moves right now.
"Sige, sige na, lakad na." He smiled widely, teeth out.
"Nice," he said and walks toward his motor. He held his helmet and sat down. I thought he'll go, but he stop and looked at me.
"What?" nagtatakang tanong ko dahil ganoon lang ang ginawa niya. Umiling lang siya habang nangingiti.
"Wala lang." Tumawa ulit siya.
I rolled my eyes. "Go na. Dahan-dahan lang ang pagpapatakbo," paalala ko dahil naka-motor lang siya at may kalayuan ang tinitirahan.
"Yes, boss." He jokingly saluted and wore his helmet.
Kagat labing pinagmasdan ko siya habang papalayo. Tanging likuran na lamang ang natatanaw ko. I didn't move and maybe I was stuck to where I am after he left for 5 minutes now.
I can't believe this day happened. I thought, whenever Papa would be here again, there's nothing else that I will feel for him but sadness and anger. Today is a different day. Mama met Renzo, pati rin si Papa! Si Russell ay nakisali rin sa usapan namin.
I can't help but to imagine that I finally admitted to my parents about my hidden relationship with someone that happened to be Renzo. My Mama was happy and my Papa can't believe that his princess already found his prince. Even my little brother was overprotective on me but he still manage to accept Renzo for me.
Natigil ako sa pagiisip nang maramdamang nakangiti na pala ako. Wala sa sariling sinampal ko ang sarili ko.
"A-aw," daing ko dahil sa sariling kahibangan.
"Is he gone?" Rinig ko ang tinig ni Papa mula sa likuran kaya napatingin ako agad sa kaniya. Nasa hamba siya ng pintuan. "What are you still doing here?"
"He just went off." Pagdadahilan ko dahil matagal-tagal din pala akong nakatayo rito.
Papa gave me a sweet smile. I looked up at him, confused. Can't process why he's giving me such a reaction.
"I like that man," Papa said suddenly that made me stunned.
"He's a third year student, Pa."
"Invite him over again." He's now serious. "I want to like him more."
After being serious for a second, he beamed at me and entered the house, leaving me here which I thought he was outside to tell me to go inside but still he left me. Right, Pa.
Si Mama ang nag-aayos ng mga pinagkainan namin. Hindi ko nakita si Papa sa sala. Ang tanging naabutan ko roon ay si Russell na naglalaro na naman. Nang matunugan akong pumasok ay tumingin siya sa akin. I tried to smile at him but he diverted his attention to his toys again. My smile faded. I thought he likes me.
Dumiretso na ako sa kuwarto sa itaas dahil hindi ko na naman alam ang gagawin ko pa. Hindi na ako nakapagpaalam kay Mama. Maybe I'll just go in her room and say my goodnight.
After my night routine. I ready myself to go to Mama's room because that's my plan. But before I even make a step in front of the door, it opened and Mama's now in front of me. Grinning so big.
Napairap ako dahil sa hitsura niya at sa matapos mangyari ay parang alam ko na ang sasabihin niya. Hindi ko manlang nga naisip na baka pasukin niya ako rito sa kuwarto dahil doon.
"I like him," she said so happy.
"Ma, he's just a fr-" Mama cut my words.
"Yes, he is." She held my hand and guided me to the bed. "But that's not what I'm feeling." Pang-aasar niya pa.
"Why, what are you feeling?" I crossed my arms above my chest. Pinantaasan din siya ng kilay.
"That he likes you." Pinanlakihan niya ako ng mata. "And, I think you like him too." Ako naman ang pinanlakihan siya ng mata.
"Ma!"
"What?" She laughed. "Oh, come on. I'm your mother. Sa akin ka nanggaling. I know your every heart beat."
"Ma, naman. Ikaw pa yata ang mas nag-aassume kaysa sa akin." I looked away. Feeling defeated.
Her eyes widened. "Ibig sabihin, you're assuming?"
"Ma, hindi gano'n ang ibig kong sabihin, okay!"
Tumawa lang siya bago tumitig sa akin. Inalalayan niya ako pahiga sa kama bago marahang kinumutan.
"I think he's a good guy." She smiled at me as I look up to her. "Give him a chance, hija. I won't stay up against you and your decisions. I want you to be happy." Her eyes watered and that left me stunned.
"Ma, w-what are you doing." I don't know if that's even a question. I heard her chuckle.
"Papuntahin mo ulit siya bukas, at sa susunod na araw, at sa susunod na susunod na araw, at sa susunod na susun-"
"I'm going to sleep. Goodnight." Nagtulakbong ako ng kumot at bahagyang tumalikod sa gawi niya.
I heard her laugh so loud bago ko napakiramdaman na papalayo na siya sa akin. Then I heard the door shut. I knew right then she's already gone so i removed the blanket.
It never crossed my mind to have a boyfriend before. After my Father leaves me and my Mother was left behind... alone. Pero ngayon, sa mga sinabi ni Mama. Am I ready? The only thing that's stopping me to go for it is because of my Dad. Now i think I'm on the edge of being fine, should I now?