“REX, nasaan ka?” angil ni Robinson sa kaibigan nang sa wakas ay sagutin nito ang tawag niya. Tumakbo siya sa Family Mart na nasa tapat lang ng condo building at nagpa-load ng cellphone para matawagan ang kaibigan.
“Hellooo, Robbb!” tili pa ng kaibigan. “Nandito sa Quezon. Naghahanda na kaming mag-island hopping. Ang ganda-ganda dito. White sand din. Sana nga sumama ka na sa amin ni Ronald. Dito ka mag-paint. I-paint mo kami.”
Bahagya siyang ngumiti. Alam naman niya na kailangan ng kaibigan niyang si Rex ang bakasyon na iyon. Matagal na nitong pangarap mula noong mga bata pa sila. Habang ang gusto lang niya ay magkaroon ng isang tahimik na lugar para makapagpinta. Kaya nang imbitahan siya nito sa condo nito para ipakilala ang nobyo nitong si Ronald Delaney na isang matandang Amerikano at ipakita ang mga ipininta niya, nabanggit din ng mga ito ang nalalapit na bakasyon. At dahil kailangan niya ng lugar kung saan makakapag-isa siya at matatahimik para makapagpinta, inalok siya ng mga ito na sa condo muna ng mga ito tumuloy. Kaysa naman daw umupa pa ang mga ito ng maid na magme-maintain ng unit, mabuti nang siya na lang daw ang magbantay na mapagkakatiwalaan nito. Unang gabi pa lang niya sa unit na iyon. Ni hindi pa niya nai-eempake ang gamit niya.
“Nandito ang anak ni Sir Ronald,” sabi ni
“Si Ashley?”
“Yung magandang babae na maputi at medyo kulot ang buhok saka mestiza?” Nang pagbuksan nga niya ang babae kanina, akala niya ay artista ito. Di naman niya alam na ganoon pala kaganda ang anak ni Sir Ron.
Matangkad ito. Halos kasing tangkad niya dahil suot nito ang boots na may takong. Mahaba ang wavy nitong buhok na naka-frame sa maamo nitong mukha. Mukha itong manyika mula sa mapupungay na mata na light brown ang kulay at natitiyak niyang hindi contact lens. Matangos ang ilong nito at makipot ang labi.
“Oo,” sagot ni Rex.
“Pero ubod nang talim ang dila. Tinanong pa ako kung nag-proper sanitation ako nang ipaghain ko siya ng pagkain.”
“May katarayan siya.”
“Oo. Siya nga iyon,” aniya at bumuga ng hangin.
“Dumating siya galing Amerika? Nandiyan siya sa condo?” bulalas ni Rex na animo’y nataranta.
“Oo. Iniwan ko muna sa unit mo dahil nagpa-load ako sa Family Mart.” Ihinilamos niya ang mukha sa palad. Ayaw niyang bigyan ng problema ang kaibigan niya habang bakasyon nito pero di niya gusto na siya ang humarap lang kay Ashley. “Hinahanap niya kayo. Ayaw pa nga niyang maniwala na wala kayo ni Sir Ron.”
“Anong sabi mo sa kanya?”
“Wala. Nagbakasyon kayo at matagal kayong mawawala. Ayaw namang maniwala at hihintayin daw niya kayo.”
Mukhang ayaw ni Ashley sa kaibigan niyang si Rex bilang nobyo ng ama nito. Alam naman niya na marami pa ang hindi tanggap ang relasyon ng may kaparehong kasarian. Kahit naman siya ay nagulat kay Rex at sa nobyo. Pero kung saan masaya ang kaibigan niya, doon na rin siya basta wala itong ginagawang masama.
“Nandiyan pa rin siya sa condo?” tanong ni Rex.
“Oo. Sabi ko isang buwan kayong mawawala. Inalok ko pa nga ang guestroom para makapagpahinga siya pero sa hotel na lang daw siya tutuloy.” Nagmagandang-loob na siya, parang siya pa ang masama.
“Sabihin mo bumalik na lang siya ng Amerika. Two months pa kami bago bumalik. May trabaho siya sa Amerika. Wala siyang mapapala.”
“Hindi ko kayang sabihin iyon sa kanya. Baka sungitan na naman ako. Saka maawa ka naman sa tao. Galing pang Amerika. Baka gusto niyang makasama si Sir Ronald.” Magpa-Pasko na. Normal lang naman siguro para sa anak na makasama ang magulang nito. “Kailan ba kayo babalik?”
“Parang ayoko na nga yatang bumalik. Ayokong dalhin diyan si Ron dahil tiyak na pipilitin na naman siya ng anak na bumalik ng Amerika. Malulungkot na naman si Ron doon. Baka maglasing na naman siya. Mabuti nga nalilibang siya dito sa Pilipinas. Ayokong mawala siya sa akin,” puno ng pag-aalalang sabi ni Rex.
Laging bigo ang kaibigan niya sa pag-ibig. Dahil di masaya sa pamilya at ayaw itong pag-aralin ng magulang ay lumuwas ito ng Maynila at humanap ng kapalaran. Di man nakatapos ng kolehiyo pero nakahanap naman ito ng magandang trabaho. Sa kasamaang-palad ay lagi rin itong nabibiktima ng mga nakakarelasyon nito. Di man mayaman, handang ibigay ng kaibigan niya ang lahat sa taong mahal nito. Ngayon lang ito nakatagpo ng pagmamahal na ito naman ang binibigyan. Kaya di niya ito masisisi kung ayaw nitong pakawalan si Ronald Delaney.
“Anong gagawin ko sa kanya sa anak ni Sir Ronald? Di ninyo pwedeng paghintayin siya sa condo,” tanong ni Robinson. Wala siyang balak mag-alaga ng isang bisita na parang galit naman sa mundo. Nakakasira iyon ng mojo sa pagpipinta.
“Kapag hindi kami bumalik, maiinip din iyan at hahanap ng hotel. O kaya babalik na lang siya ng Amerika.”
“Hindi tama na paghintayin siya. Malayo ang pinanggalingan niya. Kahit ano pa ang dahilan niya sa pagpunta dito, gusto pa rin niyang makasama ang ama niya. Paskong-pasko tapos di sila magkakasama. Maiiwan siyang mag-isa sa condo kapag di pa kayo bumalik. Uuwi ako ng probinsiya. Sino na ang mag-aalaga sa kanya?”
“Kaya na niya ang sarili niya. Huwag mo nang problemahin iyon. Sinungitan ka pa nga niya, di ba? Bumalik na siya ng States. Huwag na niya kaming guluhin.”
Mukha namang nasa mid-twenties na si Ashley at independent. Pero iba pa rin kung may titingin-tingin dito. Di siya sang-ayon na iiwan lang ito mag-isa lalo. Siya ang tumanggap dito sa condo kaya responsibilidad niya ito hangga’t di niya natitiyak na ayos lang ito.
“Baka masungit lang siya dahil napagod siya mula sa biyahe. Tapos di pa niya kayo naabutan.” Iniintindi na lang niya ang babae. Malayo ang ibiniyahe nito para lang sa wala. Sino ba ang hindi iinit ang ulo?