“ANG tindi mo talaga, Alta. Na-break mo na ang Olympic record,” humahangang wika ng kasamahan niya si Herbert. Gaya niya ay player din ito ng Pilipinas sa athletics at nakasama niyang lumaban sa SEA Games. Nanalo din ito ng dalawang ginto. Hinila nito ang tirintas ng buhok niya. “Masakit pa ang ulo mo niyan. Paano pa kapag walang masakit sa iyo?"
"Nakatsamba lang ako,” aniya at uminom ng juice. Iyon lang ang pwede niyang inumin. Nasa isang eleganteng bar sila sa Malate para sa victory party ng Philippine Team. Nanguna ang Pilipinas sa katatapos lang na SEA Games sa Malaysia at malaki ang kontribusyon ng Athletics doon partikular na siya.
Kaya naman pinarangalan sila ng Pangulo ng Pilipinas sa Malacañan kanina at isang malaking party ang ibinigay sa kanila ng mga sponsors sa isang mamahaling bar. Bumabaha ng alak at pagkain kaya naman nagpapakasaya na sila. Hindi kasi araw-araw silang nabibigyan ng special treatment.
"Tsamba pa ba iyan? Kita mong nakaanim kang gold medals,” nakalabing wika ni Amphie na nanalo naman sa weightlifting. “Wala na ngang natira sa kalaban. Pinakain mo sila ng alikabok. Naku! May pag-asa na tayong manalo sa Olympics. Na-break mo na ang world record. Kahit daw ang ibang malalakas na bansa nakatutok na ang mata sa iyo.”
Isang malaking karangalan sa Pilipinas na pag-iinteresan siya ng mga taga-ibang bansa. Uso naman kasi ang piratahan ng mga magagaling na players lalo na’t walang sapat na suportang natatanggap ang mga miyembro ng national team mula sa gobyerno. Masyadong abala ang gobyerno sa ibang mga bagay para pagtuunan ang sports. Kaya nga nagtitiyaga sila sa kakarampot na allowance at kung anong facilities lang para sa training na pinagpupuwede nila para lang makapagdala ng karangalan sa bansa. Kapag nakakapag-uwi sila ng award ay saka lang naman sila napapansin ng gobyerno at ng mga Filipino fans.
“Wala akong planong kumabila ng bakod kung may iba mang offer,” deklara niya. “Baka mamaya dumugo pa ang ilong ko sa kae-English nila. Parang namang na-traidor ang Pilipinas kapag ginawa ko iyon.”
"Kung tumangkad-tangkad ka nga lang pwede ka na sa Miss Universe.” Ipinatong ng kaibigang si Homer ang kamay sa ulo niya. Sa athletics din ito at tatlong gintong medalya naman ang nakuha. “Medyo kinapos ka lang sa height."
She was 5’4”. Medyo kapos nga iyon para makasali sa Miss Universe o kung anumang beauty pageant subalit marami ang nagsasabing maganda siya. May mga offer sa kanya mula sa pagmomodelo hanggang pagpunta sa ibang bansa bilang entertainer. Kakaiba daw kasi ang kinis ng kutis niya. Parang laging nahihiya ang taghiyawat. Mahaba ang tuwid niyang buhok. Maitim ang mga mata niya, mahaba ang pilikmata at matangos ang ilong. Kahit nga itapat siya sa init ng araw ay hindi siya nangingitim. Problema lang talaga niya ang rashes sa balat niya kapag naiinitan sa araw kaya di siya pwede sa pageant at magmodelo.
Maraming pagkakataon siyang pinalagpas kung sa pagandahan lang naman ang pag-uusapan. Pakiramdam kasi niya ay wala siyang mapapala doon. Mas mapapahamak pa siya. Di tulad kung magiging atleta siya. May pagkakataon pa siyang makakuha ng scholarship at may karangalan pang dalhin ang pangalan ng Pilipinas. Malaking bagay na iyon sa isang mahirap na katulad niya at walang maipagmamalaki.
Sampung taong gulang pa lang nang matuklasan na mabilis siyang tumakbo at mataas tumalon. Marami siyang tinalong mga atleta elementary pa lang siya. Nang high school ay nakakuha siya ng scholarship at lagi siyang ipinapadala sa Palarong Pambansa.
Sa kasamaang palad ay hanggang second year college lang ang inabot niya. Bukod kasi sa sports at pag-aaral ay kailangan din niyang magtrabaho para sa Tiya Cora niya at sa mga anak nito. Kaya tumigil na lang siya sa pag-aaral. Kapag walang training ay nagtatrabaho siya sa café ng coach niya bilang cashier. Kahit paano ay may pera siyang naiuuwi sa bahay. Kung makakaipon ng pera ay gusto niyang bumalik sa pag-aaral. Gusto na kasi niyang bumukod sa tiyahin niya dahil mahirap ang buhay kasama ito.
Ulilang lubos na siya. Hindi niya alam kung sino ang ama niya. Walong taong gulang lang siya nang mamatay ang nanay niya dahil nabangga ang sinasakyan nitong jeep. Mula noon ay Tiya Cora na niya ang nag-alaga sa kanya. May dalawa pa itong mga anak na mas bata sa kanya. Naging maiinitin ang ulo nito dahil iniwan ito ng asawa nito at sumama sa ibang babae. Dati itong may sari-sari store at pwesto sa talipapa pero sa huli ay nalugi din. Kaya kung anu-ano na lang ang maibenta nito ng pahulugan.
Bata pa lang ay natuto na siyang maghanap-buhay at magsumikap. Ayaw kasi niyang maging pabigat sa tiyahin niya. Palagi na lang siyang nakakatikim ng masasamang salita dito. Hindi siya pwedeng magkasakit sa poder nito dahil lagi ay kailangan niyang magtrabaho. Kung siya ang tatanungin ay matagal na niyang gustong bumukod. Pero lagi niyang naiisip ang utang na loob niya dito. Di rin niya basta-basta mapabayaan ang mga pinsan niya na nag-aaral pa dahil alam niyang wala pang kakayahan ang tiyahin niya na buhayin ang mga ito. Sa ngayon ay siya lang ang inaasahan ng mga ito.
"Wala ka pa bang sasagutin sa mga manliligaw mo?" tanong ni Chenie na girlfriend ni Herbert. Malapit sila sa isa’t isa dahil high school pa lang ay magkasama na sila sa Palarong Pambansa. Malapit na itong ikasal at si Herbert na dating parang aso’t pusa kung mag-away. Siya ang tulay ng dalawa at masaya siya na happy ending ang kauuwian ng pambubuska niya sa mga ito noon.
Nilingon niya ang ilan sa atleta na mahilig magpalipad-hangin sa kanya na nasa kabilang table. "Pare-pareho lang kaming mahirap. Saka na kapag nakaipon. Gasino lang ba kinikita nating mga atleta? Pamilya muna bago ‘yang mga lalaki na iyan," sagot niya. Wala naman siyang mapapala kung uunahin niya ang puso niya. Makakapaghintay ang pag-ibig.
“Aray ko!” sabi ni Homer at sinapo ang dibdib. Isa si Homer sa itinuturing niyang malalapit na kaibigan niya. Noong una ay ayaw niya dito dahil hindi siya tinitigilang ligawan. Hindi na ito masyadong makulit na manligaw pero may pagkakataong nagpaparamdam ito. Mas gusto talaga niya na magkaibigan lang sila.
“Homer, siguro naman mas maraming babaeng manliligaw sa iyo ngayon. Babae pa mismo ang lumalapit sa iyo at nagyayayang sumayaw, di ba?” Ayaw naman niyang umasa pa ito sa kanya lalo na’t direkta naman niyang sinabi dito na hanggang magkaibigan lang sila.
“May magagawa ka ba kung ikaw ang itinitibok ng puso niya?” tukso ni Chenie.
Naramdaman niya ang matiim na tingin ni Homer sa kanya. Hindi niya alam kung bakit kapag tinitigan siya nito na parang gagawin nito ang lahat makuha lang siya ay kinikilabutan siya. Wala naman itong ipinapakitang masama sa kanya. He was always a gentleman. Pero may pagkakataon na parang may bumubulong sa kanya na mag-ingat dito.
“Ang corny, ha? Nasaan nga pala si Wanda?” pag-iiba niya ng usapan at luminga sa paligid. Nanalo si Wanda ng dalawang silver medal at isang bronze. Hindi man lang siya nito binati nang manalo siya kahit binati niya ito. Parang nainsulto pa nga ito at nag-walk out.
“Ano pa? Paikot-ikot na parang sa kanya ang party na ito. May nag-aalok daw sa kanya na maging model ng energy drink,” sabi ni Chenie. “Sige na. Siya na ang bida.”
“Naku! Mag-enjoy na lang tayo,” sabi ni Herbert. “Huwag na ninyong sirain ang mood ninyo kay Wanda.”