“Oh!” Nasapo ni Carrie ang dibdib at nagliwanag ang mukha na parang isang malaking karangalan na tinawag ito ni Amira ng “stepmom” at kinilala agad ito. “Pwede mo naman akong tawaging Tita Carrie o kaya Ninang. Inaanak kita kung nakarating lang sana ako sa binyag mo noon. Natutuwa naman ako dahil hindi pala ako nakalimutang ikwento sa iyo ni Himaya.”
Isang matamis na ngiti ang sumilay sa labi ni Amira. “Siyempre naman po. Bakit naman kayo makakalimutan ni Nanay samantalang mag-bestfriends kayo? Siya ang unang kumaibigan sa inyo noong magkaklase kayo sa Benguet State University. At sa inyo rin siya tumakbo noong buntis siya nang hinahanap niya si Alfie Banal dito sa Sagada. You were even there when I was born.”
“Yes, of course. Parang tunay na nga kitang anak.” Hinawakan nito ang balikat niya at parang maluha-luha pa siyang pinagmasdan. “And now you are all grown up.”
“Nangako pa nga kayo sa nanay ko na tutulungan ninyo siya na hanapin ang tatay ko. Nangako ka na kapag nagkita kayo, sasabihin mo sa kay Alfie Banal na may anak siya kay Himaya Catindig at ituturo mo sa kanya kung nasaan ang mag-ina niya. And you found him. Pero hindi mo sinabi kay Alfie Banal ang tungkol sa amin ni Nanay. Isang taon matapos akong ipanganak, nagpakasal pa kayong dalawa sa isang magarbong kasalan dito sa Sagada. Ibang klaseng bestfriend din kayo.”
Napapatda ito. Hindi marahil nito inaasahan na alam niya ang buong kwento o magkakaharap pa sila para masabi niya ang lahat ng nalalaman niya.
Napalunok ito. “Mahal ko ang ama mo. Mali pero…”
“Nagmahal,” naglakad siya paikot dito “Kalokohang pagmamahal iyan. Itatapon mo nga siguro ang lahat ng magagandang bagay at ang katinuan ng isip mo para sa pagmamahal pero hindi valid excuse iyon para manakit ka ng ibang tao. Pero baka naman iyon talaga ang gusto ninyong mangyari.” Tiningnan niya ito mula ulo hanggang paa. Mula sa Giorgio Armani pointed toe sandals nito paakyat sa designer dress nito hanggang sa mamahalin nitong bracelet, kuwintas at pulseras na nagkikinangan sa ginto at mamahaling bato. Lahat ay naghuhumiyaw ng karangyaan. Inilahad niya ang palad. “Look at you now. You are a queen. Sabagay sabi ni Nanay bata pa daw kayo, pangarap mo nang makapag-asawa ng mayaman.” Pumalakpak siya. “Congratulations! Natupad ang pinapangarap ninyo na makapag-asawa ng mayaman. Isa na kayong Banal at ipinagpalit ninyo ang pakikipagkaibigan ninyo at ang buhay at kinabukasan ng isang inosenteng bata.”
Caridad hissed. Saka nanlilisik ang mata siya nitong hinarap. Lumabas na ang tunay na kulay nito. Gone was the serene and regal woman. Kaharap na niya ngayon ang isang ahas na handang bantayan ang teritoryo nito. “You have no right to judge me, you insolent girl! Mahal ko si Alfie at di dahil sa kayamanan niya. Wala kang alam sa pinagdaanan namin.”
“Relax, Stepmom. I know.” Itinaas niya ang mga palad. “It must be taxing for you to see me here. Tapos may iba pa pala kayong stepdaughter na nagsusulputan ngayon. Pinakatago-tago mo pa kami ni Nanay, mas marami pa tuloy ang kapalit. Alam ba nila ang sekreto mo? Alam ba ni Don Alfonso ang ginawa mong pagtraidor sa nanay ko?”
“Nandito ka ba para sa sabihin iyan sa pamilya ko?” Sinurot siya nito. “Subukan mo lang…”
Pumalatak siya. She was enjoying that she had the older woman’s panties in a twist. Mukhang maganda ang reputasyon nito bilang asawa ni Alfie Banal at hindi nito maaring sirain ang magandang pangalan nito. “Wala akong planong guluhin ka o ang pamilya mo. Relax, stepmom. Lumalabas ang wrinkles mo kapag galit ka.”
Sinapo nito ang pisngi na animo’y natatakot nga itong maglabasan ang mga kulubot nito sa balat at saka matiim siyang tiningnan. “Kahit na siraan mo pa ako sa kanila, walang maniniwala sa iyo. Kaya mabuti pa umalis ka na lang.”
“Kung may choice lang ako, ayoko naman talaga dito. Pero ipinasundo ako ni Don Alfonso. We have a deal so I am staying… for now. Para sa ikatatahimik mo, magpapanggap ako na ngayon lang tayo nagkakilala. Bukas na bukas din ay wala na ako sa bahay na ito. So relax. Hush hush na lang ang mga sekreto mo.” Saka niya ito kinindatan para inisin pa ito.
Ilang saglit ding nanatili ang matiim nitong anyo pero pagkuwan ay ngumiti ulit. She perfected that art. Freaking plastic. “Kumain ka na at magpahinga, hija,” anito sa malambing na boses. “Masarap iyan.”
Nakataas ang kilay niyang tiningnan ang pagkaing ihinain nito. “May lason ba iyan?”
“You are so different from your mother.”
“You mean, iba ako kay Nanay dahil hindi ako uto-uto katulad niya? Let me see. Nagtiwala siya sa lalaking pinaikot lang siya para makuha ang lupain ng mga ninuno ko. Tapos may bestfriend siyang mang-aagaw. Siguro naman hindi niya ipapamana ang kahangalan niya sa akin.”
Tumiim ang anyo nito at itinaas ang mukha. “Ipapasundo na lang kita para sa hapunan,” wika nito at lumabas ng silid.
Nakatitig lang si Amira sa pagkaing dala ng madrasta niya. Bukod sa natatakot siya na may lason iyon, nawala ang gutom niya dahil sa paghaharap nila. Isa ang babaeng iyon sa nagpahirap sa puso ng nanay niya sa nagdaang dalawampu’t tatlong taon.
Nalampasan naman niya ang paghaharap nila ni Don Alfonso at ni Carrie pero parang na-drain ang lahat ng enerhiya niya sa katawan. Hindi pa niya nakakaharap ang mga kapatid niya. And there was seven of them. Mukhang kailangan niyang kumain pero kaya ba niyang mag-take ng risk na kainin ang pagkaing dala ni Carrie? Baka kundi bumula ang bibig niya ay sasakit ang tiyan niya.
Pinag-iisipan na lang niyang kumain ng crackers na baon niya nang may kumatok sa pinto. “Sino iyan?” tanong niya.
“Si Francois ito,” anang boses sa kabila. “Pwedeng buksan mo ang pinto? May dala kasi ako para sa iyo.”
Heto pa ang isang taong ayaw niyang makaharap pero kailangan. Napilitan siyang pagbuksan ito kahit na halos hilahin niya ang sarili sa pinto. “Ano iyon?”
“May dala akong strawberry shortcake at mint tea para sa iyo.”
Umungol siya nang makita ang nakakatakam na strawberry shortcake sa tray. Tumutulo na ang laway niya. Kakain siya ng cake kahit ata may lason. Iyon ang weakness niya. And tea, of course she would love to have some tea to rejuvenate her. It was just perfect.
Niluwagan niya ang bukas ng pinto. “Pakipasok na lang.”
Nakasunod siya kay Francois at naamoy niya ang natural na amoy nito. He was so fresh. Parang kumakapit dito ang amoy ng kalikasan. The scent of pines and citrus. Yes! Biglang nabuhay ang dugo niya. Pwede bang ito na lang ang papakin niya?
“Hindi ka pwedeng kumain ng cake,” anito sa awtorisadong boses.
“At bakit naman?”
Nakasimangot ito nang lingunin siya. “Hindi mo inubos ang pagkain mo. Parang di mo pa nga nagalaw.”
“Oh, that? H-Hindi kasi ako masyadong gutom.”
“Hindi ka pwedeng kumain ng dessert hangga’t hindi mo nauubos iyan. Lolo mo pa mismo ang nagpahanda ng menu para sa iyo. Pinaghirapan iyan ng nagluto kaya sana i-appreciate mo,” sabi nito.
Humalukipkip siya. E paano kung si Carrie pala ang nagluto noon? “Malay ko ba kung may lason iyan. E di bumula ang bibig ko.”
“Why do I have a feeling that you would actually say that? Kaya nagdala ako ng extra na plato at kubyertos. Ako muna ang kakain. Kapag bumula ang bibig ko, huwag mong kainin. Deal?”
“S-Sige.”
Pero nag-aalinlangan pa rin siya. Paano kung may lason nga iyon? Mababawasan ng isang guwapo sa mundo. Tatawag na lang ako agad ng doktor at marunong naman akong mag-first aid. Sasagipin ko na lang ang buhay niya pagkatapos.
Itinuro nito ang bakanteng upuan. “Maupo ka na.”
Yumuko ang ulo nito at saglit na nagdasal bago nilagyan ng kanin at ulam ang plato nito. “Masarap ang gulay dito sa Sagada dahil fresh. May carrots, broccoli, cauliflower, at may lemon orchard din at citrus farm. Sabi ng lolo mo na vegan ka daw kaya magugustuhan mo tiyak dito.”
Tahimik lang siya at pinagmasdan ito habang ngumunguya ng broccoli. Naririnig niya ang lutong ng gulay sa bawat pagkagat nito. It was so masculine and sexy. How could he turn eating into an art. Parang napakasarap nitong pagmasdan habang kumakain. Pero parang mas masarap itong papakin.
He is an enemy, remember? Your kidnapper. Tuta ng mga Banal. You can’t afford to fall in love with this man.
Matapos ang limang subo ay tumigil na ito. “Ano? Bumubula na ba ang bibig ko?”
“No. Your mouth is…”
Perfect? Sexy? Tempting? Mukhang masarap halikan?
Kinastigo ni Amira ang sarili. Behave! Nasa harap ng pagkain, kung anu-anong iniisip.
“…mukhang wala namang lason ang pagkain. Joke ko lang iyon,” dugtong niya at nilagyan ng pagkain ang plato niya.
“Alam ko naman na paraan mo lang iyon para makasalo mo ako. Okay lang iyon. Hindi naman ako nagagalit. Masaya naman ako na saluhan kang kumain,” wika nito at nagpatuloy sa pagsubo. “I aim to please.”
Wow! Ibang klase rin ang ere ng isang ito. Si Francois ang tipo ng lalaki na alam nitong guwapo ito at halos lahat ay nagkakagusto dito. Na parang lahat na lang ng gagawin ng isang babae ay paraan para akitin ito.
“Look. Alam ko naman na busy ka. Baka marami ka bang kikidnapin para sa pamilyang ito o marami ka pang bihag na dadalhan ng cake. Ayoko namang abalahin ka pa. Salamat sa pag-test ng pagkain ko kung may lason o wala.”
“Hindi pa ako pwedeng umalis.”
“At bakit na naman?” tanong niya at di mapigilang tumaas ang kilay.
“Paano kung utakan mo ako at kainin mo ang cake kahit di ka pa nakakaubos ng pagkain?.”
Wala namang problema sa kanya ang pag-ubos ng pagkain. Mahilig siya sa gulay. Ang problema ay kung paano siya kakain nang nakatanghod ang lalaking ito sa harap niya. Iisipin na lang niya na isa ito sa mga estatwa sa silid na iyon. Pero kung isa itong estatwa sa silid niya, baka di naman siya makatulog sa gabi. Baka tititigan lang niya ito at hihintayin niyang mabuhay.
“See? E di nakaubos ka rin,” sabi ni Francois.
Si Amira pa ang nagulat nang makitang ubos na ang pagkain niya. “Pwede na ba akong kumain ng cake?” tanong niya.
“Go ahead,” anang lalaki at inilapit ang platito sa kanya.
Excited siyang sumubo at napapikit nang malasahan ang cream at ang cake. At sa halip na maasim na strawberry ay manamis-namis iyon. “Ang tamis. Ang sarap!!!” ungol niya at kinilig pa.
“Seasonal ang strawberry na iyan. Hindi hinog sa pilit. Kaya natural ang tamis.”
“Kaya kong kumain ng isang buo nito,” aniya at sunud-sunod ang subo. Wala pang dalawang minuto ay parang dinaanan lang ng ipo-ipo ang platito niya. “Ay! Ubos na?”
“Pwede kang kumain after ng dinner,” wika ng lalaki at hinamig ang pinagkainan niya. “Inumin mo na ang tsaa mo.”
“Okay. Salamat sa nagluto. Pakisabi nag-enjoy ako. Pero nag-enjoy talaga ako sa cake. Naku! Mahahalikan ko ang nag-bake.”
“Sabi mo iyan, ha? Hahalikan mo ang nag-bake?”
“Oo naman.” Well, maliban siguro kung si Carrie iyon. “Pakisabi na lang sa nag-bake. Salamat.”
May kakaibang kislap sa mga mata nito habang nakatingin sa kanya. “Just tell me if you need anything. Naka-save ang number ko sa cellphone na ginagamit mo. Kahit na sabihin mo lang na nami-miss mo ako, okay lang sa akin.”
“What? Look, Mister…”
“See you around,” sa halip ay sabi nito at lumabas ng silid bago pa man niya masabi dito na ayaw niya sa mga mahahangin na tulad nito.
Idinaan na lang niya sa tsaa ang inis niya. Kasalanan din naman niya dahil may atraksiyon siyang nararamdaman dito. Pero hanggang doon lang. Kung tapat na amuyong ito ng mga Banal, kaaway niya ito.