Feelings May Confused You
Akala ko, kilala ko na s’ya. I mean, kasi naging kaklase ko na s’ya. At halos ilang taon na rin kaming mag-kasama sa SC. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi pa rin pala.
May mga bagay pa rin akong hindi alam tungkol sa kanya. Inaamin ko, affected ako sa usapan nila ni Natasha kahapon. Hindi rin ako pina-tulog ng maganda ng usapan nila. Halos hatinggabi na rin bago ako tuluyang kainin ng antok.
Hindi ko s’ya crush. Pero baka ‘pag ipinagpatuloy ko lang ang pangungumbinsi ko sa sarili ko na hindi siya crush, mas lalo lang lumalim ang nararamdaman ko para sa kanya.
I’m in denial stage, I guess? Lahat naman siguro dumadaan sa gano’n ‘di ba? Pero, ewan ko ba. I just like him. Hindi ko alam kung saan nag-simula at kung papano.
Siguro, isang dahilan na ‘yong lagi kaming nag-kakasama. Pero, nito lamang nakaraang taon iyon. At walang mapag-lagyan ang tuwa ko nang malaman ko ngang kaklase ko na s’ya noon, sa wakas.
Wala sa hinagap kong magiging kaklase ko s’ya. Sa talino ba rin niya. Pero mas matalino ako sa kanya for all I know. Basta! Wala sa isip kong magiging kaklase ko s’ya.
Ok, I will not deny it anymore. Crush ko nga s’ya, satin-satin lang ‘yan ha?
Naputol lang ang pag-iisip ko ng mga bagay na iyon nang pumasok na si Mrs. Alvarez.
“Whose are absentees Ms. Languo?” Tumayo muna ako saka ito sinagot.
“We’re all present now Ma’am.”
“Oh? Good. Mabuti naman at maaga ka ngayon Mr. Carman?” pasaring ng guro rito. Wala namang imik si Jester bagkus, ngumiti lang ito ng tipid.
Nagpa-gawa lang ng ilang activities si Mrs. Alvarez. Pagkatapos ng ilang iyon, nagpa-dismiss na rin siya ng klase. Pero, sandamakmak namang assignments ang iniwan niya sa ‘min.
Wala rin talaga kaming kawala sa acads. Hindi na lang nga kami makapalag. We care about our rankings. Like we’re scared to deaths.
Nasa pangalawa pa rin ako. But, it doesn’t matter. Lagi naman kaming magka-sunod ni Hugo. Siya ang first sa lahat. Ang tangi lamang ngang problema sa kanya ay ang pagiging basag-ulo niya.
Medyo hectic na rin ang schedule namin. Malapit na nga kasi ang finals para sa second quarter. At kinakabahan ako para sa magiging result no’n, lalo na at may transfer kami.
Natapos nga ang klase namin kay Mrs. Alvarez ng gano’n na lang. Madali ring nawala ang katabi kong si Hugo. Ilang araw na rin siyang hindi sumasabay sa ‘ming mga kaibigan niya. Sa council tuwing recess o lunch break man lang. He’s always with Natasha.
Ngayon naman, medyo nasanay na ako sa presence ni Mike. Siya naman ang laging naka-buntot sa ‘min nina Alexa. Medyo magulo na rin kami dahil dumating na si Beulah.
Pumunta kami sa usual spot namin sa canteen. Nasa gitna kami, not a center of attraction, pero parang gano’n na nga. Masisisi mo ba naman kami kung ang lamesa lang sa gitna ang kayang okupahan ang dami naming labin’dalawa?
Labing-isa na lang pala, hindi na sumasabay sa ‘min si Hugo. Since, then. Lagi na n’yang kasama si Natasha. Kaya naman medyo nakaka-halata na ang iba naming mga kasama kahit ‘yong grade eleven na kasama namin sa council.
Still twelve pala kami, kasama namin si Mike eh.
“Ms. Rheivy, nasaan nga po pala si Mr. President? Bakit parang wala siya ngayon?” tanong ni Beulah na kanina pang palinganga.
“Ewan, busy ata,” kibit-balikat kong sagot sa kaniya. Ramdam ko naman ang pag-sipa sa ‘kin sa ilalim ni Alexa kaya napa-tunghay ako.
Humaba ang nguso n’ya at itinuro sa ang entrada ng kantina. Agad ko rin naman iyong nilingon.
I felt numbed and sudden cold-pain in my chest. He’s here...with Natasha. He’s hand was on Natasha’s waist, went to the counter. Ano pa bang inaasahan ko?
Bakit parang nagse-selos ako? Teka nga, wala kayong level Rheivy, ha? Kaya h’wag kang feeling d’yan.
“Oh? He’s fast,” Kennedy commented, after he glance Hugo’s direction. Aimed his camera and captured the COUPLE lovingly giggling in the counter while picking up their menu. “Look. This will definitely bombard his notification again,” aniya habang ipinapakita ang litrato kay Jester na parang nabuhayan ngayon.
“That was a good shot. Mukhang naunahan ka n’ya ngayon ah?”
“Gago, may Michaela na ako.” Sabay batok n’ya rito at ngumiti naman agad sa direksyon ni Ella. Hindi naman siya nito pinansin husay lang ang kain ng kanyang pagkain.
Well, that’s her. You can’t speak with her until she finished her food. Why so she love food?
Ramdam ko naman ang hindi rin pagkibo ni Mike na siyang nasa tabi ko. Hindi nga pala siya aware sa relasyon ng dalawa. Ewan ko lang din kung hanggang ngayon ay hindi pa rin ito ipinapa-alam ni Ella rito. I will asked her later.
Matapos ang breaktime ay nagsi-pasok na rin kami sa sari-sarili naming room.
Sobra akong nabigla nang makitang iba na ang katabi ko sa upuan. He switched to Mike desk.
At heto naman ang feelings ko. Gusto kong dukitin ang mata ko nang kusa itong nag-tungo sa likuran. Kitang-kita ko kung gaano sila nilalanggam doon.
Wala akong naging kibo. Hindi rin ako nakipag-participate sa buong klase. Ginawa kong busy ang sarili sa pagi-sketch ng portraits. Hindi naman ako sinasaway ng guro namin, marahil ay nasanay na rin ito sa akin na ganito ang ginagawa sa klase n’ya.
By the way, arts namin ngayon kaya lusot ako sa kanya.
Mike tried to speak at me during our lunch break, but I didn’t gave him the chance. Wala talaga akong gana. Sinabi ko na lang na sasabay na ako sa kanya pa-uwi kaya nanahimik na s’ya.
Pumunta ako sa rooftop kung saan nakasanayan kong dito magpa-hulaw ‘pag tapos kumain. Na sana, hindi na lang ako tumuloy.
Hanggang dito ba naman? Ngayon ko lang napatunayan na clingy nga s’ya. Maraming nagsasabi na clingy s’ya, pero hindi talaga ako naniniwala. Kasi, una sa lahat, wala naman akong alam na babaeng kasama n’ya bukod sa ‘min na SC.

I was just, stared at them until I can. Hanggang sa kusa na lang akong umalis na may bigat sa dibdib. I silently shut the door and walk slowly as I can, not to caused a noise in the steel staircase.
I didn’t noticed that I cried. Not until, Beulah, Alexa, Ella, and Nelcy who’s holding again her book, approached me.
“Are you crying, Ms. VP?” maarteng tanong ni Beulah ngunit bakas ang pag-aalala sa tono nito.
I immediately wiped it with my bare hands. Saka lang uli nag-abot ng panyo si Alexa. Hindi ko alam kung gusto n’ya ba talagang ipahiram ‘yon o ano?
“No, I’m not. It’s just, some tiny flies hit my eyes.” Saka ito kinusot ng ilang beses.
“Tss... what a cliché excused of someone who cried,” wika ni Nelcy na isinarado na ang aklat na dala n’ya at kinilik “Lumang palusot na ‘yan VP. Hindi naman masamang sabihin na umiyak ka eh.” Lumapit s’ya sa gawi namin at tumabi sa akin. “Minsan, kailangan mo ring umiyak. Dahil hindi naman sa lahat ng pagkakataon, lagi kang malakas. Everyone has a weakness, Ms. Rheivy. Always remember, not all dumb are dumb.” Makahulugan niyang sabi at iniwan kaming pare-pareho.
Nelcy is the strangest to all. She’s a freaking book worm, that I can find myself adoring her because of that. She’s the top on their class. She’s our SC secretary. A grade eleven student.
Siya ang pumalit sa gumra-duate naming secretary. Sa pagkaka-alam ko, matagal na n’ya ring gustong maging part ng council, but she always didn’t got a chance.
My day past. Gaya ng sinabi ko kay Mike, sasabay ako sa kan’ya. Kasabay n’ya rin pala si Ella ngayon. Malamang na malilintikan s’ya sa pagjo-jowa n’ya.
“Ella, I.D. mo.” Habol ni Kennedy sa amin. Kinuha naman agad ito ni Ella at inilagay sa bag.
“Thanks.” Maikli niyang tugon at tumalikod na.
“Hey, may sasakyan ba kayo pauwi?!” Tila wala namang narinig si Ella na patuloy ang lakad papunta sa kotse ng kapatid niya, kaya ako na ang sumagot.
“Yup! See you tomorrow.” At sumaludo ako sa kanya. Halata namang naguluhan ito sa ginawa namin ni Ella. “Bye, Kennedy.” Pahabol ko pa at lumulan na sa sasakyan.
Mukhang may mag-aaway na naman ng wala sa oras. Knowing, walang may alam na mag-kapatid sila rito sa loob ng campus.
Good luck Kennedy. Find the truth if you can. ASAP.