“What?! Paki-ulit nga. Nabingi yata ako.” Kinalikot pa nito ang tenga.
“Hindi ko na uulitin,” nakalabing saad ko habang nakayuko.

Problemado ako dahil sa nangyari pero hindi ko maiwasang mag-init ang mukha ko tuwing naalala ko iyon. Tapos gusto pa niyang ulit-ulitin ko ang sinabi ko. Nang-aasar ba siya?
“Iyong nangyari sa inyo o ’yong sinabi mo?” Muli akong napatingin sa kanya. Malaki ang mga ngisi nito habang malisyosang nakatingin sa akin.
“Margarita!” napipikon nang saad ko.
Wala ako sa mood makipagbiruan sa kanya ngayon. Seryoso ako. Problemado. Na-e-stress na nga ako sa kaiisip kung ano ba ang dapat kung gawin.
Bakit ba kasi nalasing ako ng todo kagabi? Bakit may nangyari? At bakit sa kanya pa? Bakit nandito siya sa San Antonio? Madaming bakit na tumatakbo sa utak ko pero hindi ko alam ang mga sagot.
“Okay, seryoso na. Ibig mong sabihin ang lalaking nagdala sayo sa paraiso kagabi ay ang tatay ng kambal mo?”
“Tinagalog mo lang ang sinabi ko. Saka anong paraiso ang pinagsasabi mo?” nakasimangot na saad ko bago siya tiningnan ng masama.
Paraiso? Eh, wala nga akong matandaan sa buong pangyayari.
'Bakit gusto mo bang matandaan ang kalandian mo kagabi?'' tanong ng utak ko.
Ipinilig ko ang ulo ko. Hindi naman sa ganoon gusto ko lang maalala nang may ideya ako. Para hindi rin ako nanghuhula kung bakit ba may nangyari sa amin.
“Rebecca, my dear. That's destiny. Akalain mo sa dami-daming lalaki sa mundo sa ama pa ng kambal mo ikaw muling sumuko.”
Nag-aalalang napatingin ako sa sala kung nasaan ang kambal dahil sa medyo may kalakasang boses ni Margarita.
“Hinaan mo nga ang boses mo, baka marinig ka ng kambal. And it's not destiny but a stupidity. Sa dinami-rami ng lalaki bakit sa kanya pa?” nanghihinang saad ko.
Ang ibigay ko ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko naman karelasyon ay isang pagkakamali na pero ang may mangyaring muli sa amin ni Dwayne ay talagang mas malaking pagkakamali. Tila sinasaid na ang konsensyang meron ako. Lalo na at matapos ang nangyari kagabi ay muli pa kaming nagkitang muli ni Michelle. Tila pinapaalala ng pagkikita namin kanina ang kasalanang nagawa ko.
Napakalaki ng Pilipinas, napakadaming lalaki pero bakit siya pa? Hindi ako liberated pero siguro kung ibang lalaki ang nakasiping ko kagabi hindi masyadong malaki problema ang iniisip ko.
”Teka, kasal na ba siya sa iba kaya problemado ka? Nakipagjerjer ka sa may asawa na ganoon?”
”Hindi. Hindi pa yata, ewan hindi ako sigurado.”
Hindi talaga ako sigurado. Anim na taon na ang nakakalipas kaya maaaring may posibilidad kasal na siya. Sila ni Michelle.
Idagdag pang parehong nandito sa San Antonio sina Michelle at Dwayne, malaki ang posibilidad na magkasama sila tapos may nangyari na naman sa pagitan namin ni Dwayne. Sa ikalawang pagkakataon, nakagawa na naman ako ng malaking pagkakamali na dadalhin ng konsensya ko habang buhay.
“So, hindi ka sure. Kahit kailan hindi ka nagkwento about sa tatay ng kambal tapos biglang boom nasisiid na naman niya ang perlas sa karagatan.”
Minsan talaga hindi ko alam kung seryoso ba siya o hindi dahil sa mga choice of words niya. Minsan ako ang ang na-iiskandalo sa mga pinagsasabi niya.
“Hindi pa kasi ako handang magkwento noon pero siguro panahon na para malaman mo ang totoo. Hindi ako perpekto gaya ng tingin n'yo sa akin,” pag-amin ko.
Matagal na kaming magkakilala pero kahit kailan hindi ako nagkwento sa kanya. Hindi rin naman niya tinangkang magtanong kaya wala pa talaga siyang alam tungkol sa akin. Maliban sa nabuntis ako at itinakwil ng aking ama.
“I know. Una sa lahat wala namang perpektong tao. Lahat tayo nagkakamali pero kung ano man ang nagawa nating pagkakamali sa nakaraan natin hindi iyon batayan para masabi na masamang tao na tayo.” Napangiti ako sa sinabi niya. Tumango rin ako bilang pagsang-ayon.
She's really something. Gustong-gusto ko kapag seryoso siya, marami akong natutunan sa kanya. Mga bagay na minsan hindi aasahan ng iba na masasabi ni Margarita.
“I will tell you the truth about me and my past. You are my most trusted friend kaya gusto kong makilala mo ako ng husto. May nagawa akong pagkakamali sa nakaraan ko. Kung husgahan mo man ako, matatanggap ko.” Umirap ito sa sinabi ko.
“Anong husga ang sinasabi mo? Hindi kita huhusgahan. Kung may nagawa ka mang mali sa nakaraan mo, ang mahalaga pinagsisihan mo na iyon. Isa pa hindi rin naman ako perpektong tao para husgahan ka. Kaibigan mo ako, ang role ko intindihan ka hindi ang husgahan ka.”
Tumingala ako upang pigilan ang luhang nais kumawala sa aking mga mata. Sana lahat ng tao gaya ni Margarita. ’Yong iintindihan ka muna at hindi huhusgahan ng basta-basta. Ang swerte ko na naging kaibigan ko siya kahit madalas may kalaswaan ang bunganga niya. At least totoo at maasahan talaga.
“But I did a biggest mistake in the past na habang buhay ko ng dadalhin sa konsensya ko,” nahihirapang saad ko.
Isipin pa lang ang nagawa ko ay nakokonsensya talaga ako. Pero kung ano man ang naging bunga ng pagkakamali ko, minahal ko ito. Ang kambal.
“Kung ano man ang nagawa mo, ramdam ko, alam ko hindi mo ginusto. Kaya pwede ba huwag mong pahirapan ang sarili mo. Nagkamali ka, ang mahalaga natuto kana. Sabi nga naitatama ang pagkakamali pero hindi na dapat inuulit.”
“Pero naulit, Marg. Naulit siya, kagabi lang. ’Yong bagay na pilit kong kinakalimutan at iniiwasang mangyaring muli, nangyari na naman,” frustrated na saad ko.
Minsan hindi ko alam kung malas lang ba talaga ako o sadyang may katangahan akong taglay. Siguro nga tama si Dad, hindi ako matalino gaya ng mga kapatid ko.
“Kung hindi ka pa handang i-kwento ang istorya mo, okay lang sa akin. Hindi naman kita pinipilit.”
“No, I want you to know the truth para rin mailabas ko na rin ang mga bagay na matagal ko nang kinikimkim sa dibdib ko.”
“Okay, I will listen.”
Ngumiti ako dito bago sinimulang alalahanin ang nakaraan.