Chapter 3
Mula sa pagtitig sa kawalan, bumaling ang tingin ko sa cellphone nang tumunod ito. I sighed and picked it up. Inaalala ko ang nangayari kagabi. I really hate Icarus' guts. He's so fucking jerk. Napasimangot ako nang maalala ang diary ko. He read it. And now, he knew my secret.
[Sunny...] mahinang usal nito sa kabilang linya ang pumukaw sa aking naglalakbay na diwa.
Kumunot ang noo ko. "S? Bakit? Anong nangyari sa'yo? May sakit ka ba?"
[Wala... wala.] sabi niya sa kabilang linya. [Gusto lang kitang makausap.] paos na boses na aniya.
Tumango ako at nakaramdam ng kaba.
"Bakit?" maingat kong tanong.
Hindi siya sumagot. Rinig na rinig ko ang mabibigat niyang hininga. Ramdam na ramdam ko ang bigat na dinaramdam niya.
"S, do you have a problem?" masuyong tanong ko at umupo sa dulo ng aking kama. "Family problem?"
I heard him taking several gulps on the other line. [Mom and dad had a...  fight, Sunny] sabi niya. [I-it was so... mess,] he said like it was as if sharing it with me could at least lessen his pain.
Humugot ako nang malalim na hininga. So I am right. "Nasaan ka ngayon?"
Matagal bago siya nakasagot.
I waited for his answers. I wanted to know where he is. I wanted to know if he's okay. Gusto ko siyang puntahan para man lang e comfort. He was always been there for me. Simula nang mamatay ang mama ko, isa siya sa mga naging dahilan kung bakit ako ngumingiti hanggang ngayon.
We treated each other like we were siblings. I treated him like a brother. Para ko na talaga kasi siyang kapatid. Bukod sa mabait siya sa akin, kung tratohin niya rin ako ay parang magkadugo talaga kami. He's my bestfriend. Best among all.
He's my companion whenever I'm sad. Palagi siyang nandiyan para sa 'kin. Sa kaniya ko rin sinasabi ang mga hinaing ko sa buhay. Kung paano ako hindi tinanggap ng sariling ama, kung paano ako naghirap simula nang mawala si mama. Kung paano aki tratohin na parang basura nang pamilya ng tunay kong ama. He's been there always. Comforting me.
Kaya ngayon, alam kong kailangan niya ako. And of course, I am his best buddy, ako naman ngayon sasama sa kaniya. We got our backs. I also feel guilty. Marahil ay nag away sila dahil sa kaniya, dahil sa pakikipag away niya noon. It was actually my fault.
He said where we could exactly meet, alas siete y media na ng gabi pero sobrang liwanag pa naman ng labas. I could even see kids playing habol-habolan during this hour.
Nakita kong nakatambay si papa sa tindahan sa tapat ng bahay namin. Saglit akong nagpaalam sa kaniya na may bibilhin lang bago naglakad sa park na malapit lang sa amin. Preece told me he's here.
Umupo ako sa pangdalawahang swing habang hinihintay siya. I wondered what he was feeling right now? I'm worried he might have a breakdown. His mental health wasn't that strong. He's also weak emotionally. At alam ko iyon dahil magkaibigan kami.
Not long after, dumating na rin siya. Napatayo ako mula sa swing at sinalubong siya ng yakap.
Mabilis kong napansin ang magulo niyang buhok at nanumugto niyang mga mata.
When our eyes met, he smiled sadly before averting his gaze.
Umupo siya sa katabi kong swing at tahimik na isinandal ang kaniyang ulo sa aking balikat.
He sighed heavily.
"What happened, Preece?" malumanay kong tanong. I raked my fingers on his hair, trying to sooth him.
He sighed and gulped. "Sobrang gulo, Sunny." mahinang bulalas niya na may halong lungkot sa kaniyang boses.
Hindi ako umimik at hinayaan siya nang kunin niya isang kamay ko at pinalaruan ang aking mga daliri.
"People around us thought we were a perfect image of a happy family. They see no flaws. Halos lahat ng mga nakakakilala sa pamilya ko ay iniisip na masaya kami, na perpekto kaming pamilya. Pero lingid sa kaalaman nila, isa ang pamilya ko sa mga may pinagkatataguang madilim na sekreto." his voice cracked.
"S..."
He chuckled bitterly.
"Often times, Dad would abuse mom. He was always hitting her... right in front of my naked eyes... M-minsan naririnig kong... kong... pinipilit niya ang mommy para m-makipag-talik..." he said and a sob escaped from his mouth.
Nagulantang ako sa kaniyang sinabi. I stiffened.
"Ever since I was still a kid, mulat na mulat na ang mga mata ko sa mga pinanggagagawa ni daddy sa mommy ko. I even caught him having an affair with his secretary way back in elementary pero pinabayaan ko nalang iyon dahil ang sabi niya kaibigan lang niya ito. How stupid. I caught him kissing her tapos sasabihin niyang kaibigan lang?" umiiyak na aniya.
I bit my bottom lip 'cause I felt it quivering with so much emotions. As much as I wanted to comfort him, I don't know how. Ang tangi ko lang sigurong magagawa ngayon ay ang pakinggan siya.
"T-tapos nagsumbong ako kay mommy... She cried, Sunny. She cried next to me. Pero alam mo kung ano 'yung mas pinakanakakagago? Dad got even angry! Binugbog niya nang binugbog ang mommy hanggang sa mawalan siya ng malay... And I was just there, doing n-nothing." napahikbi siya.
Nangilid ang aking luha.
Hinagod ko ang kaniyang likuran." S..." pumiyok ang boses ko.
"I-if... If I am n-not just only a boy. Kung hindi lang sana ako bata ngayon, ipagtatanggol ko si mama... I will punch dad non-stop until he can no longer hurt my mother." gigil na aniya at humigpit ang pagkakahawak sa kamay ko.
Preece and I were just twelve. Grade seven palang kami ngayon. This is my first time seing him with so much pain. Palagi siyang may ngiti sa labi, palagi siyang tumatawa. Palagi siyang nagbibigay nang ngiti sa akin.
And seeing him in this state. So fragile... So vulnerable...
It breaks my heart...
"Mom and dad had a fight... because of me, Sunshine. I disappointed my dad. I disappointed him. He got angry. A-and mom was there, defending me. P-pero mas nagalit si daddy. H-he hurt her again. And he hurt me... sabi niya sa akin dapat ako nalang daw ang namatay kaysa kay Pier... " his voice broke.
Hindi ko maintindihan ang huli niya sinabi. Hindi ko nalang iyon pinansin. Tahimik akong umiyak kasama niya. Hanggang sa tumahan na siya, hindi ako umalis sa kaniyang tabi. I know he needed me. He needs my presence. He needs someone to comfort him.
He smiled at me after letting his heart's out.
"Salamat, Sunshine..." he sincerely said.
Ngumiti rin ako pabalik at inangat ang kamay upang punasan ang kaniyang luha sa pisngi.
"I'll always be here, Preece..." I said with a genuine smile. "I got your back, okay?"
He chuckled. "Yeah..." he said. "Thank you, Sunshine." he lifted his hand and put the few strand of my hair in the back of my ear.
We both smiled as our eyes locked. Hindi ko maintindihan kung anong klaseng nararamdaman ko ng oras na 'yun. Sakit at takot.
"If heaven allows me to live longer, I will comeback to you. I love you so much, Sunshine. I'm always gonna be your knight. Your bestfriend, your big brother and your protector. Thank you so much for everything..." he murmured.
Napapikit ako at sunod sunod na tumulo ang luha sa aking mga mata.
I should've held his hand tight. I should've comforted him more. I should've hugged him tighter. I shouldn't let him go. Dahil hindi ko inaasahan na iyon na pala ang huling ngiti niya. Ang huling iyak niya. Ang huling pagtama ng aming mga mata. Ang huli naming pagkikita. Because after that night, he died. He's... gone.
My Knight in shining armour died.
**
I am staring at nowhere. I felt so numb. Habang patuloy na tumutulo ang ulan mula sa madilim na kalangitan, nakatayo ako sa harapan ng kaniyang kabaong. Walang emosyon ko siyang tinitignan.
He's there. Lying on his own coffin.
Breathless.
Wala na. Wala na siya. Wala na ang pinakamatalik kong kaibigan. Wala na ang pinakamatapang na tao na nakilala ko. Na kayang kaya akong ipaglaban. Na kaya akong ipagtanggol.
Sobrang bigat ng dibdib ko pero ayaw tumulo ng luha sa aking mga mata. Namanhid na ata ang buong katawan ko dahil kahit ang sariling mga luha ay hindi ko maramdaman.
"Sayang na na bata, ano? Napakabuti at ang gwapo pa naman sana." narinig kong usap usapan ng mga bisita sa lamay niya.
"Sinabi mo pa. Marami pa sigurong oportyunidad sa bata na 'yan kung hindi lang namatay. Napakasayang talaga." may mga paghihinayang sa mga boses nila.
Sympathies...
Umiling ako at pinakatitigan ang gwapong mukha ng kaibigan ko sa ilalim ng babasaging salamin. Lihim lang akong nakikinig sa mga pinag uusapan ng mga bisita rito.
Ayaw tumulo ng aking mga luha ngunit ramdam na ramdam ko ang bigat nila sa ilalim ng aking mga mata
"Nakakapanghinayang talaga, ang bata bata pa pero maaga ring nawala. There were a lot of possible opportunities na makukuha niya pa sana. Look at his face, he's charming and a very good kid."
"Napakabuti niya sanang bata... I still can't believe it. Parang dati lang ang sigla sigla pa niya."
"Ako nga e, hindi rin makapaniwala."
I sighed heavily. Tama sila, mabait siya. Napakamabait niya. Sobrang bait niya. Kaya bakit siya kinuha ng Diyos? Bakit binawian nang buhay gayong mabuti naman siyang tao? Ang unfair naman ng Diyos na sinasabi nila. Kung ano pa ang mabuti, iyon pa ang ipinagkakait sa mundo.
Just like how he took my mother.
I smiled bitterly.
Pero napaisip ako... it's nonsense. Kahit pa sisihin ko pa nang sisihin ang Diyos, alam kong hindi na babalik si Preece.
Nilisan na niya ang mundo. He left me. He left his family, he left his love ones. He left his beloved bestfriends.
Wala na siya.
If I had just known, sana mas niyakap ko siyang nang mas mahigpit.
Damn, I just lost another family.
—