Chapter: Eleven
Maingat na inilapag ni husserl 'yung gamit ko sa sofa. Inalis ko 'yung jacket na pinahiram niya at inabot ito sa kanya.
"Here..." agad niya itong tinanggap.
"Thank you, attorney..." ani ko sa kanya. I smiled genuine at him.
"Your welcome, my choco..." Ilang beses ko na itong narinig ang tawag niya sakin ng 'choco' sa bawat tawag niya nito sakin nakakaramdam ako ng kakaiba mula sa aking tiyan. I don't why? Bakit ganito ang epekto niya sa'kin.
Sa 25 year's na pamumuhay ko ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. I want to feel it pero merong side na pinipigilan ko.
***
Napatitig ako sa ibinaba ni marx na box sa aking table. Tinignan ko siya at nakangiti lang ito.
"Buksan mo na..."
It is a red box and has a ribbon on the top. I quickly opened it and stared at what I saw inside.
"You like it?" tanong niya sa'kin.
Yes, I loved it.
"Wow... Saan mo nabili ito?" tanong ko sa kanya habang nakatitig pa rin sa ibinigay niyang chocolate cake na hugis rabit.
"In my friend's bakery..."
"Thank you," ani ko at ngiti lang ang iginawad niya sa'kin. Isinara ko na ito at na itinabi sa gilid ng aking table.
"Hindi mo ba titikman?" tanong niya. Umiling ako.
"Mamaya ko 'yan kakainin sa condo..." nakangiting saad ko. Tumango naman siya sa sinabi ko.
"Can we... Date?" tanong niya na siyang ikinatigil ko. Ano? Inimbita niya ako para sa isang date?
Wtf.
Tumingin ako sa kanya na blangko ang ekspresyon sa aking mukha. Naalarma naman siya kaya mabilis itong nagsalita, "F-Friendly date... Y-yah," nakatingin lang ako sa kanya.
Bumagsak naman ang balikat niya. "I don't like date's..." ani ko sa kanya. Kinagat naman niya ang ibaba ng kanyang labi.
"But you can invite me a lunch... 'Wag lang date..." tipid naman siyang ngumiti.
Bakit kaya niya ako gustong makadate? Aba inaabuso na ata niya itong kabaitan ko sa kanya. Never in my life dated a guy.
I can see the pain in his eye. I don't know if I'm just hallucinating from what I saw, since I've been with him I've noticed that his treatment is different, he's always inviting me for lunch and sometimes he gives me chocolates.
I don't want to think much, but I feel that something can ruin our friendship. He's a good friend. I can justify that.
Life is unpredictable. Sometimes strangers will become your friends.
"What's that?" I asked him.
Imbis na sagutin niya 'yung tanong ko bigla niya itong inabot sa'kin. "For you…" nag-aalanganin pa akong kunin 'yung flower bouquet.
Napilitan kong kinuha ito sa kanya. "Thanks marx…" he smiled at what I said.
Nagsimula na siyang maglakad. Nandito kami ngayon ulit sa park. Napatingin ulit ako sa binigay niya. I hate flowers bouquet. Naaalala ko lang 'yung nangyari sa kasal ni jessi.
"Masarap?" tanong niya sakin ng tinikman ko yung choco drinks na binigay niya sa'kin. Napa Wow naman ako dahil sa sarap.
"Wow… sinong gumawa nito?"
Ngumiti siya bago nagsalita, "My cousin… I was surprised that he was good at doing that."
"She's really good, huh."
Natawa naman siya. "He's not a girl…"
"My bad… I thought it was a girl."
"Saan niya pala natutunan ang paggawa nyan?" tanong ko sa kanya. Nagkibit balikat ito at nagsalita, "I don't know… but I remember sinabi niya sakin na nagustuhan ito ng kaibigan niya."
"Dapat pala magpaturo ka na rin sa kanya," suhestion ko sa kanya.
"I'll try… for you."
Tawa lang ako ng tawa dahil hindi niya ako mahabol. Nandito pa rin kami habang naghahabulan. "Ano na… pagod ka na?" Pang aasar ko sa kanya.
Huminto muna ako. Ilang hakbang lang ang agwat namin sa isat isa. Umiling naman siya habang naghahabol ng hininga.
Natawa naman ako. Mabilis pa lang mapagod 'to eh.
Nagulat ako ng bigla na lang itong tumakbo papunta sa'kin, huli na para makatakbo ako.
Hawak hawak niya ang aking pulsuhan habang may abot ang ngiti.
"Pano ba yan… nahuli na kita?"
Inirapan ko naman siya. "Maduga ka eh…"
Narinig ko pa ang halakhak niya. Tinignan ko siya ng masama kaya huminto siya. "Para akong bumalik sa pagkabata," aniya at habang humalukipkip.
Wala sa sarili akong napangiti.
Hindi namin namalayang gabi na pala. Napakunot ang aking noo ng inihinto nya 'yung sasakyan sa madilim na lugar.
"Anong ginagawa natin dito?" takang tanong ko sa kanya. May kinuha naman siyang flashlight at telescope.
"I just want to show something to you…"
Lumabas na ito sa sasakyan kaya mabilis ko siyang sinundan. Ilang lakad pa lang ang ginagawa namin ng huminto kami.
Kita sa mata ko ang pagkamangha dahil sa lugar. Kitang kita mula dito ang ibat ibang ilaw mula sa iba't ibang building kasabay pa ang mga bituin sa langit.
"How can you find this place?"
Nakatingin ako sa kanya, parehas kaming nilalamon ng dilim at ilaw lang ng flashlight ang nagsisilbing ilaw na dala namin.
"I always come here when I feel sad… "
Nalungkot ako sa sinabi niya. "If this is the place where you bring out your sadness… let us change it." Sa pagkakataong ito nakatingin na siya sa'kin.
"We can make memories here… we can shout here the happy things that happened to us not the sadness and pain we feel. Sadness doesn’t deserve this beautiful view, let’s make it fun." Kahit madilim kita ko ang ngiti sa kanyang labi.
This place doesn't deserve to be left behind. Sad memories make it memorable by generating good memories. Masaya naming pinagmasdan ang mga bituin sa telescope.
"Can you be my star in my darkest sky?" Biglang tanong niya na siyang ikinatingin ko sa kan'ya.
"Sure… I'm gonna be your star for a while until you find your moon who can give you more light…"
"You're enough for me…" bulong niya.
Tumingin ulit ako sa kanya. "I don't know if I can be a star and give you enough light… but I will do everything."
"Then I will make you stay…" he said.
"You can't make me stay because no one owns me… neither you…"
Nakatayo ako ngayon habang nakatanaw sa coffee shop na malapit ng matapos. Ilang weeks na lang matatapos na rin ito, makakapahinga na rin ako sa wakas.
Napasinghap ako ng may biglang umakbay sa akin kaya mabilis ko itong nilingon. "Ginulat mo ako," ani ko sa kanya. Ginulo niya 'yung buhok ko kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"Minsan lang maglambing yung kuya mo tapos ang sungit sungit mo pa... " napairap ako sa kawalan.
"Tara... "
"Saan?" tanong ko sa kanya.
"Sa bahay, ilang araw ka na kayang hindi nakaka-uwi dun."
"At hinahanap ka na ni dad…"
Ilang buwan na akong busy dahil sa pag-aasikaso dito. Nakalimutan ko ng umuwi sa bahay.
"Ano… may lalaki ka na bang ipapakilala kay daddy?" tanong niya na siyang ikinalamig ng kamay ko.
"Hindi pa."
Inalis niya yung kamay niya sa aking balikat at humarap sakin. "Kung ako sayo aamin na lang ako kay dad."
Mariin ko siyang tinignan. "Hindi mo ba makita ang kalagayan ni dad ngayon? Ayaw kong iproblema pa niya yun... "
"I'm just worried for you–"
"I can stand at my own," madiin kong saad.
Itinaas niya ang kan'yang dalawang kamay na parang sumusuko na. "Chill... "
Kinuha ko yung mga pinamili kong pasalubong kila dad sa kotse. Ng mailabas ko na ang mga ito agad ko itong isinara.
Dalawang paperbag ang bitbit ko papasok sa bahay namin. Ng tuluyan na akong makapasok tahimik, sobrang tahimik ang sumalubong sakin.
Wala sila kuya clio ngayon dahil umuwi na rin sila sa kanilang sariling bahay. Si kuya clark lang ang naiwan dito para alagaan si dad at ako naman yung tumitingin sa negosyo namin.
Napabuntong hininga ako at inilapag yung pinamili ko sa kitchen. Nadatnan ko si manang na ngayo'y naghihiwa ng prutas na ibibigay kay daddy.
Lumapit ako sa kanya. Gulat naman siyang nakatingin sakin. "Hija… buti naka-uwi ka na rin."
Tumigil siya sa kanyang ginagawa. Ngumiti naman ako kay manang. "Naging busy kasi po ako nitong mga araw kaya hindi ako naka-uwi."
Tumingin ako sa hinihiwa niyang mansanas. "Ako na diyan manang…" ani ko.
"Naku, 'wag na hija–"
"Sige na manang para makapagpahinga ka muna, ako na rin ang magbibigay kay dad nito."
Ngumiti siya at nagsalita, "Salamat hija…"
Inilagay ko yung mga nahiwa ko sa isang plato. Naglakad na ako papunta sa kwarto ni dad.
Ng tuluyan ko ng mabuksan yung pinto bumungad sakin ang mukha ni dad na halatang nanghihina na. Lumapit ako sa kanya at nilagay yung tray sa table.
Nakita ko ang ngiti niya dahil nandito muli ako. Umupo ako sa gilid ng higaan ni dad. "Ok ka lang ba dad?" tanong ko sa kanya ang sinusuri ang lagay niya.
Ngumiti muli ito sakin at nagsalita, "Kaya pa naman…" natatawang aniya.
"Iniinom mo po ba yung gamot mo?"
Tumango siya bilang sagot.
Inayos ko yung kumot na nakabalot sa kanya. "Hayaan nyo dad kapag hindi na ako busy ipapakilala ko na siya sayo…"
"Dapat lang, gusto ko siyang kausapin lalake sa lalake…"
Natawa naman ako. "Dad naman, baka matakot siya at iwan ako."
Nalukot naman ang mukha niya. "A real man will face any test for the woman they love… if he leaves you because he is afraid to face me it just means he doesn't love you."
"He's the type of guy who doesn't give up easily… at least sometimes he's serious but he always makes me smile." napangiti ako habang inaalala yung mga pinagsamahan namin, kahit sa maikling panahon naging totoo kami sa isa't isa.
"Your really in love with him…" nawala ang ngiti ko sa aking labi dahil sa sinabi ni dad.
I'm in love with husserl? Wtf
"Sometimes in love you don't notice that you are already feeling for him, you can only feel it when time suddenly stops while staring at him at the same time as your heart beats faster."
"Even if you try to suppress how you feel about someone, you will still love him."
"Parang kami ng mommy mo, kahit anong pigil ko sa nararamdaman sa kanya bumabalik at bumabalik pa rin ito."
"How can you say you love someone?" tanong ko kay dad.
"You see your life with him..."
"That's how you found out that you're in love with mommy?"
"There are many reasons why I fell for your mommy, maybe it will take us a few more days if I tell you more."
I laughed because of what dad said. Is that true? That there are many reasons why you fall in love.
"Sometimes there's no reason why you fall for someone as long as it's throbbing even if you don't know it."
I was just about to enter my condo when I saw husserl standing in my doorway carrying a paper bag.
Kaagad akong lumapit sa kanya. Napansin naman niya ako kaya umayos siya ng tayo.
"Hey... I'm sorry I waited for you here…" aniya.
Nagpipigil naman ako ng ngiti. "Ano ang dala mo?" tanong ko sa kan'ya kaya pati siya napatingin sa kanyang dala.
"I-Its from my m–mom, yeah mom... "
I just nodded even though I knew he was just lying. He's not good at lying.
Kinuha ko ito mula sa kanyang kamay at tumingin ulit sa kanya. "Pakisabi sa nagbigay, salamat…" ani ko.
"Yah, sure I will say it to my mom."
Napa-irap ako sa kawalan.
"You're a good liar."
Napalitan ng gulat ang kanyang mga mata. Anong nakakagulat sa sinabi ko.
"H-How did you know…" pabulong na ani niya.
"Masyado kang halata… magpractice ka pa."
"Thank you for giving this… kahit yung mommy mo pa yung idinahilan mo," may tonong pang aasar na ani ko.
"Don't be shy… my attorney, you're so cute when teased."
Hindi siya makagalaw sa kanyang kinatatayuan dahil ba yun sa sinabi ko?
Ilang segundo na ang nakalipas ngunit ganyan pa rin siya. Nakaramdam ako ng pag aalala kay lumapit ako sa kanya.
Hinawakan ko ang dalawa niyang pisngi at itinapat sa aking mukha. Kita ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata dahil sa ginawa ko.
"C-Can you stay away?" wika niya na siyang ikinatino ko. Gusto kong sabunutan yung sarili ko ngayon dahil sa ginawa ko. Ba't mo yun ginawa clarity! Nakakahiya.