“สวัสดีครับคุณน้า” ภูมิภัทรยกมือไหว้ศรัญญา แต่สายตานั้นละจากลลิสาไม่ได้ ก่อนหน้านี้ความสวยของเธอทำให้เขาหลงใหลเพียงใด วันนี้ก็ยังคงทำให้เขารู้สึกเช่นเดิม
“สวัสดีครับน้องลิน”
ศรัญญาเห็นสายตาของภูมิภัทรที่มองลูกสาวก็ปลื้มปริ่มอยู่ในใจ แต่คงต้องขอขัดจังหวะสักหน่อย เพราะตอนนี้ลูกสาวกำลังจะแยกเขี้ยวอาละวาดเข้าให้แล้ว
“สวัสดีจ้ะ มานานหรือยังภูมิ น้าว่าน้ามาเร็วแล้วนะ”
“เพิ่งมาถึงประมาณสิบนาทีครับ ผมมาก่อนเวลาเร็วไปหน่อย ไม่ใช่ความผิดของคุณน้ากับน้องลินครับ” ภูมิภัทรก้มมองนาฬิกาข้อมือราคาแพง ก่อนจะผายมือเชิญให้ศรัญญาและลลิสานั่งรอสมาชิกอีกคนคือสถาปนิก ส่วนทีมงานฝ่ายก่อสร้างของเขานั้น เดินทางไปรออยู่ใกล้ๆ สถานที่ทำงานแล้ว
“ลิน...” ผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวหน้าบึ้งตึง จึงเรียกด้วยเสียงที่ทำให้เธอต้องยกมือไหว้ภูมิภัทร
“สวัสดีค่ะ” ลลิสาฝืนยิ้ม ไม่เป็นแผนการณ์ของแม่ ก็เป็นแผนการณ์ของภูมิภัทร หรือไม่ทั้งสองก็ร่วมมือกันจนทำให้เธอต้องสร้างบ้านกับบริษัทของเขา
“ทานเครื่องดื่มอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่ไปสั่งให้ คุณน้าอยากดื่มอะไรครับ”
“น้าขอชาร้อนจ้ะ”
“น้องลินล่ะครับ”
ลลิสาอยากปฏิเสธ แต่สายตาของแม่ที่มองมาก็ทำให้เธอต้องตอบออกไป
“ชาเขียวเย็นค่ะ”
“เขาทำให้เราประหยัดเงินไปตั้งหลายแสน คุยกับเขาดีๆ สักชั่วโมงไม่ได้หรือไงลิน”
“คุยได้สิคะคุณแม่ มีอะไรที่ลินขัดใจแม่ได้บ้างล่ะ” ลูกสาวสุดดื้อยิ้มกว้างจนปากจะฉีกไปถึงใบหู แม่จะได้พอใจและเลิกดุเธอสักที เงินครึ่งล้าน เธอไปออกอีเวนต์สักสองงานก็หาเงินได้แล้ว แต่เมื่อคิดถึงราคาบ้านทั้งหมดที่ต้องจ่าย ประหยัดไปห้าแสนยังไงก็มีแต่คุ้มกับคุ้ม และที่เธอต้องยอมตามใจแม่ก็เพราะว่าหากเจอผู้รับเหมาไม่ดี มันคงวุ่นวายมาก อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่ายังไงบ้านก็สร้างเสร็จแน่นอน
“สวัสดีค่ะ ปรางไม่ได้มาสายใช่ไหมคะ” สถาปนิกสาวมากฝีมือ ซึ่งทำหน้าที่ออกแบบบ้านให้ลลิสาและศรัญญา เดินทางมาถึงสถานที่นัดหมายก็ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ เธอตั้งใจจะมาก่อนเวลาสักสิบนาที แต่ก็ยังช้ากว่านายจ้างที่มาเร็วกว่าเธอ และผู้ชายแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสแล็กสีดำแบบคนทำงานทั่วไป แต่ที่ต่างตรงที่เขาน่าจะมีเงินในบัญชีหลักล้าน และคงเป็นคนที่จะเข้ามาดูแลงานก่อสร้างให้กับบ้านหลังงามของนางเอกชื่อดัง ตามที่คุณแม่ศรัญญาได้แจ้งไว้ก่อนหน้า
“สวัสดีค่ะคุณปราง คุณปรางไม่ได้มาสายค่ะ พวกเรามาเร็วเกินไปค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” ลลิสาลุกขึ้นต้อนรับปรางสิตา เพื่อนร่วมงานที่แสนดี ไม่ว่าเธอจะขอให้แก้แบบแปลนบ้านกี่ครั้ง ปรางสิตาก็แก้ไขให้อย่างเต็มใจ บริการเกินราคาค่าจ้างไปพอสมควร
“ค่ะ แต่ยังไงก็ขอโทษจริงๆ นะคะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณปราง ไม่ต้องคิดมากนะคะ นี่คุณภูมิภัทรค่ะ เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างที่แม่ติดต่อให้มาสร้างบ้านที่คุณปรางออกแบบให้ลิน” เมื่อถึงเวลาเป็นการเป็นงาน ลลิสาก็ทำทุกอย่างอย่างมืออาชีพ
“สวัสดีครับ ผมภูมิภัทร ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ”
“สวัสดีค่ะ ปรางสิตาค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานเช่นกันค่ะ” ปรางสิตาส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมงานคนใหม่อย่างเป็นมิตร
“หนูปรางจะสั่งน้ำอะไรก่อนไหมลูก” ศรัญญาถามปรางสิตาอย่างห่วงใย เธอเอ็นดูเหมือนลูกหลาน เพราะถูกชะตากับปรางสิตาตั้งแต่แรกเห็น
“ไม่ค่ะคุณน้า ขอบคุณนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปที่ที่ดินกันเลยกว่า เดี๋ยวฝนตกซะก่อน”
“ไปรถผมดีไหมครับ”
“รถภูมิจะนั่งพอเหรอลูก” คำว่าลูกที่ออกจากปากของผู้เป็นแม่ ทำเอาลลิสาตกใจ แต่ก็ยังเก็บอาการไว้ได้อยู่ นี่แม่ไปสนิทสนมกับเขา ถึงขั้นเรียกกันแบบนี้แล้วเหรอ
“พอครับ ผมเอารถคันใหญ่มา นั่งได้หลายคน พอเสร็จงานแล้ว ผมจะก็มาส่งทุกคนที่นี่”
“ปกติพี่ภูมิขับแต่รถซุปเปอร์คาร์ไม่ใช่เหรอคะ” ลลิสาถามด้วยความแปลกใจ
“แล้วเราจะไปยุ่งอะไรกับรถพี่เขาล่ะลิน ไปรถพี่เขานี่แหละ ประหยัดน้ำมัน รถจะได้ไม่ต้องติดแล้วติดอีกด้วย” ศรัญญาตำหนิลูกที่ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง แต่ก็แอบดีใจที่ลูกสาวพูดคุยกับภูมิภัทร ด้วยท่าทางที่เป็นกันเองมากขึ้น
“เชิญครับทุกคน” ภูมิภัทรพยายามกลั้นขำ ตลกปนเอ็นดูที่ลลิสาถูกแม่ดุจนหน้าจ๋อย นี่แหละนะที่เขาว่า จะอายุเยอะแค่ไหน หากทำอะไรไม่ถูกใจแม่ก็ต้องโดนบ่นเหมือนยังเป็นเด็กอยู่เสมอ
เมื่อเดินทางมาถึงที่ดินขนาดเกือบหนึ่งไร่ ซึ่งถูกเตรียมดินไว้สำหรับก่อสร้างบ้านแล้ว
“คุณน้าครับ น้องลินครับ คุณสถาปนิกครับ ผมขออนุญาตแนะนำทีมงานฝ่ายก่อสร้างของผมก่อนนะครับ นี่คุณกวินครับ เป็นวิศวกรฝีมือดีประจำบริษัทของเรา คุณกวินหรือคุณวิน จะเป็นคนควบคุมการก่อสร้างบ้าน และด้านนี้คือทีมงานของคุณวินอีกทีนะครับ” ภูมิภัทรแนะนำพนักงานในบริษัทของเขาให้ทุกคนได้รู้จักและสร้างความคุ้นเคย
“ในระดับปริญญาตรี คุณวินเรียนจบวิศวกรรมโยธา และจบปริญญาโทด้านการจัดการโครงสร้างก่อสร้าง และมีใบรับรองการประกอบวิชาชีพ สบายใจเรื่องโครงสร้างบ้านเพราะมั่นคงแน่นอนครับ ส่วนเรื่องระบบน้ำ ระบบไฟและส่วนอื่นๆ ผมมีบุคลากรมืออาชีพรอทำงานอยู่แล้ว บริษัทของเราไม่ใช้คนงานชุดเดียวในการสร้างบ้านทั้งหลังนะครับ งานก่ออิฐ เราก็ใช้ทีมงานที่เชี่ยวชาญโดยเฉพาะ งานหลังคาก็ใช้ทีมงานอีกทีม ทำงานหมุนเวียนกันไปตามความถนัด แต่คนงานทุกคน บริษัทผมดูแลโดยตรง ไม่ได้ไปจ้างคนจากที่อื่นมาอีกที เพราะฉะนั้นหมดกังวลได้เลยครับ จะไม่มีการทิ้งงานและหากเกิดปัญหาใดๆ ก็สามารถติดตามย้อนหลังได้ครับ” ภูมิภัทรพูดด้วยความคล่องแคล่วและน่าเชื่อถือ ทำเอาคนฟังอย่างศรัญญานั้นชื่นชมอยู่ในใจ
“เชิญคุณวินครับ” เขาส่งไม้ต่อให้กวินได้พูดบ้าง
“สวัสดีครับ ผมกวินครับ” วิศวกรหนุ่มผู้มีผิวสีแทนจากการทำงานกลางแจ้งมากกว่างานในสำนักงาน ยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้ งานนี้เขาไม่อยากทำสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะเป็นงานที่เจ้าของบริษัทสั่งมาโดยตรง ใจจริงเขายังอยากอยู่ดูแลงานก่อสร้างโรงแรมที่เชียงใหม่ให้เสร็จ เพราะชอบบรรยากาศสงบๆ และล้อมรอบไปด้วยขุนเขาของไซต์งาน และนี่เป็นงานที่กดดันกว่างานอื่นอยู่มาก เพราะนายจ้างใหม่เป็นถึงดาราชื่อดัง ที่เขาเพิ่งเข้าไปสอดส่องอินสตาแกรม แอปพลิเคชันที่ใช้ลงรูปถ่ายต่างๆ ของเธอเมื่อสิบนาทีที่แล้ว หลังจากคนงานในทีมต่างพูดถึงว่าเธอน่ะสวยและรวยมาก และก็คงจะจริงอย่างที่คนเหล่านั้นว่า ยอดผู้ติดตามถึงสี่ล้านคน และยอดไลก์ไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนไลก์ในแต่ละรูป บวกกับการทำงานที่ต้องมีช่างแต่งหน้าและทำผมตามติดไปด้วยทุกที่นั้นยืนยันได้อย่างชัดเจน ว่าถ้าหากเขาทำอะไรผิดพลาดไปแม้แต่เล็กน้อย ชื่อเสียงอันดีของบริษัทอาจจะต้องย่อยยับเป็นแน่
“สวัสดีจ้ะ” ศรัญญาตอบห้วนๆ หลังจากประเมินวิศวกรหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเผ้าตัดทรงสั้น แต่ไม่ค่อยเป็นระเบียบ เสื้อยืดสีขาวซึ่งดูหมองไปสักหน่อย ถูกคลุมด้วยแจ็กเก็ตยีนส์ที่มีรอยเปื้อนดิน กางเกงยีนส์มีรอยขาด ไม่แน่ใจว่าเป็นแฟชั่นหรือขาดการดูแลรักษา รองเท้าผ้าใบที่แม้จะเป็นสีดำแต่ก็ยังมองเห็นความสกปรกนั้นทำให้ข้อมูลด้านการศึกษาที่ภูมิภัทรกล่าวมา ดูไม่ค่อยหน้าเชื่อถือสักเท่าไหร่ ไหนจะสายตาที่มองลูกสาวของเธอตาไม่กระพริบ ยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองไม่ถูกชะตากับวิศวกรคนนี้เอาซะเลย และเมื่อเปรียบเทียบกับภูมิภัทรที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน เพิ่งจะเข้าใจคำเปรียบเทียบที่ว่าไฮโซกับโลโซมันเป็นยังไง
ตัวกวินเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาของศรัญญาที่มองมาอย่างค่อนข้าง... รังเกียจ เพราะเขาเผลอมองลูกสาวของเธอนานเกินไป แต่ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรในแง่ลบกับดาราคนนี้ แค่แปลกใจเฉยๆ ว่าทำไมเธอแต่งตัวทะมัดทะแมงคล้ายๆ กับเขา เพียงแต่ดูสะอาดตากว่า ไม่เหมือนรูปในโซเชียลมีเดียที่มักจะอยู่ในชุดกระโปรงดูหรูหราและราคาแพง
“สวัสดีค่ะคุณวิน ฝากด้วยนะคะ"
"ครับ" กวินตอบกลับสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรให้มันยาวไปกว่านี้จริงๆ
"นี่คุณปรางค่ะ เป็นสถาปนิกที่ออกแบบบ้าน คุณวินกับคุณปรางน่าจะได้เจอกันบ่อยๆ นะคะ” ลลิสาบอกด้วยรอยยิ้ม สำหรับเธอ เขาจะแต่งตัวยังไงนั้นไม่สำคัญ คนเป็นวิศวกรก็ต้องมีไลฟ์สไตล์แบบนี้อยู่แล้ว แค่การศึกษาและผลงานของเขาเท่านั้นที่เธอใส่ใจ และมันก็เห็นชัดแล้วว่า เขามีความเป็นมืออาชีพมากพอที่จะสร้างบ้านในฝันให้เธอกับแม่ได้
“ถ้ารู้จักกันแล้ว เราก็เดินดูสถานที่กันเลยนะครับ” ภูมิภัทร ศรัญญาและลลิสาเดินตามปรางสิกับกวินและทีมงานฝ่ายก่อสร้างอีกสามคนอยู่ห่างๆ เพื่อให้พวกเขาได้พูดคุยกันอย่างสะดวกและสบายใจ
“ร้อนไหมครับ” เขาหันไปถามลลิสา ที่แม้จะมีเหงื่อออกตามไรผมแต่ก็ยังคงปฏิเสธ
“ไม่ร้อนค่ะ แต่วันหลังเอาร่มมาด้วยดีกว่า”
“ครับ” ภูมิภัทรดีใจที่เธอไม่ถามคำตอบคำ พร้อมกับเดินไปยืนบังแดดให้ โดยที่มีศรัญญานั้นคอยแอบมองทั้งสองอย่างพอใจ รู้จักใส่ใจในเรื่องเล็กๆ แบบนี้แหละดี วันนี้ลูกสาวอาจจะยังไม่เห็น แต่เมื่อไหร่ที่ความใส่ใจถูกสะสมมากพอ วันนั้นลลิสาก็จะเห็นว่าผู้ชายคนนี้ ให้ความสำคัญกับเธอมากเพียงใด